Συγγραφέας: ΧΑΛΑΣΤΑΝΗ ΓΕΩΡΓΙΑ | Κατηγορία Χωρίς κατηγορία | , στις 02-03-2015
Το στιχάκι αυτό το διάβασα στο ανθολόγιο της Β δημοτικού , λίγες μέρες αφότου έφυγε για τη γειτονιά των αγγέλων ένας μαθητής μου. Τα λόγια αδυνατούν να περιγράψουν τη στεναχώρια μου. Ήταν μόλις 13 ετών και έπασχε από μία εκφυλιστική ασθένεια που κατάτρωγε με τον καιρό τους μυες του σώματος . Από την πρώτη δημοτικού είχε καθηλωθεί σε αναπηρικό καροτσάκι και υποβαλλόταν ετησίως σε εγχειρήσεις. Ήταν πάντα μα πάντα χαρούμενος και γελαστός παρόλες τις δυσκολίες που περνούσε. Πανέξυπνος , γλυκύτατος και φιλικός με όλους. Δεν το λέω σα δασκάλα του αλλά σαν φίλη της οικογένειας που ήξερα εκ των έσω τις δυσκολίες. Και από πλευράς ασθένειας αλλά και από πλευράς κράτους. Η αναλγησία των κρατικών φορέων είναι ανείπωτη. Υπήρχαν τόσα πλαστά παραπεμπτικά για αναπηρικά επιδόματα αλλά εκεί που χρειαζόταν να δοθούν δίνονταν με το σταγονόμετρο και η ταλαιπωρία ήταν έντονη και συνεχής. Η καρδούλα του δεν άντεξε.
Αγαπημένε μου , μαθητή , καλό σου ταξίδι. Να είσαι χαρούμενος και ευτυχισμένος εκεί ψηλά. Εύχομαι να πραγματοποιήθηκε αυτό που ονειρευόσουν στη γη και δεν έγινε , να ξαναπερπατήσεις.
ΥΓ : Όποιον αγαπάμε μένει πάντα στην καρδιά μας .