Εκπαιδευτικά θέματα

Happiness του Steve Cutts

Να βρεθεί ο συντακτικός ρόλος των ειδικών προτάσεων:

1. Οἶδα ὅτι Κῦρος νομίζει ἀδικεῖσθαι ὑφ’ ἡμῶν.

α) υποκείμενο, β) αντικείμενο, γ) επεξήγηση

2. Μηδέ ὑμᾶς λανθανέτω τοῦτο, ὅτι νῦν αἵρεσίς ἐστιν ὑμῖν.

α) υποκείμενο, β) αντικείμενο, γ) επεξήγηση

3. Δῆλόν ἐστιν ὅτι ἐν ἰσχυρῷ χειμῶνι τὸ κινεῖσθαι παρέχει θερμοκρασίαν τινά.

α) υποκείμενο, β) αντικείμενο, γ) επεξήγηση

4. Πυνθάνομαι ὅτι τὸ ὄρος οὐκ ἄβατόν ἐστι.

α) υποκείμενο, β) αντικείμενο, γ) επεξήγηση

5. Καὶ μοι πάντες ἀπεκρίναντο ὅτι οὐδείς μάρτυς παρείη.

α) υποκείμενο, β) αντικείμενο, γ) επεξήγηση

6. Τοῦτο δὴ ἄξιον ἐπαινεῖν τῶν τότε ναυμαχησάντων, ὅτι τὸν ἐρχόμενον φόβον διέλυσαν τῶν Ἑλλήνων.

α) υποκείμενο, β) αντικείμενο, γ) επεξήγηση

7. Τοῖς δέ ἄλλοις δῆλόν ἐστι ὅτι ἐπιβουλεύουσιν.

α) υποκείμενο, β) αντικείμενο, γ) επεξήγηση

8. Λέγει γὰρ ὡς οὐδέν πέμψειε σφᾶς ὁ Ἰνδῶν βασιλεύς.

α) υποκείμενο, β) αντικείμενο, γ) επεξήγηση

9. Κῦρος ἔλεγεν ὅτι ἡ ὁδὸς ἔσοιτο πρὸς βασιλέα.

α) υποκείμενο, β) αντικείμενο, γ) επεξήγηση

10. Ὡς μὲν ἀληθῆ λέγω, μεμαρτύρηται.

α) υποκείμενο, β) αντικείμενο, γ) επεξήγηση

Ο μύθος του σπηλαίου παρουσιάζει τη σχέση των ανθρώπων προς τις βαθμίδες του πραγματικού κόσμου, σε συνάρτηση με τον βαθμό γνώσης που αυτοί κατέχουν.

Η κλιμάκωση τοποθετεί τη γνώση των δεσμωτών στο επίπεδο της εικασίας και της πίστεως, ενώ αυτοί που ανεβαίνουν στον επάνω κόσμο ανέρχονται στην γνωστική κατηγορία της διάνοιας, έχοντας τη δύναμη ν’ αντικρίσουν μόνο τα απεικάσματα των αντικειμένων. Όσοι είναι οπλισμένοι με τη δύναμη της διαλεκτικής ατενίζουν τα ίδια πράγματα, συλλαμβάνοντας την υπόστασή τους. Αυτοί που μπορούν να δουν τον ίδιο ήλιο, είναι εκείνοι που μπορούν ν’ ατενίσουν την πηγή του Αγαθού, βρίσκονται, δηλαδή, στη γνωστική σφαίρα της νοήσεως. Παρατηρείται πως η συνάντηση των ατομικών συνειδήσεων με τον κόσμος και η διαπίστωση της διαφοράς των δύο μεγεθών, είναι ανάλογη με τη διαπίστωση της διαφοράς των μερών της ίδιας συνείδησης, έτσι ώστε οι δεσμώτες του σπηλαίου να συμβολίζουν το κρυφό και ανεξερεύνητο κομμάτι του ανθρώπου, το οποίο θα πραγματοποιήσει τη σύζευξη το με το γνωστό μέρος μέσο της διαλεκτικής.

Από την «Πολιτεία του Πλάτωνα» Εκδόσεις Κάκτος

Ώρες αναρωτιέμαι εάν ο Κώστας Γαβρόγλου έχει μια πραγματική επίγνωση τι συμβαίνει στην εκπαίδευση. Δεν αναφέρομαι στο πανεπιστήμιο, αλλά στο σχολείο. Εκεί όπου φοιτούν εκατοντάδες χιλιάδες μαθητές. Ένα χώρο που έχει ουκ ολίγα προβλήματα: υποχρηματοδότηση, κάλυψη των αναγκών από αναπληρωτές εκπαιδευτικούς που δεν ξέρουν κάθε χρόνο που θα τους στείλουν (και σε ορισμένα μέρη εάν εκεί που θα τους στείλουν, θα βρουν κάπου να μείνουν), αναλυτικά προγράμματα και βιβλία που θέλουν αναμόρφωση αλλά δεν υπάρχουν οι πόροι για αυτό.

Σε αυτό το χώρο, με αυτά τα προβλήματα, ο Κώστας Γαβρόγλου αποφάσισε ότι το βασικό θέμα είναι το ωράριο και ότι τα προβλήματα θα λυθούν εάν τα μαθήματα ξεκινούν μία ώρα αργότερα. Φυσικά, κάνοντάς το αυτό παρέβλεψε ότι με τον τρόπο αυτό δεν έλυσε κανένα ουσιαστικό πρόβλημα στο χώρο της εκπαίδευσης, αλλά δημιούργησε ουκ ολίγα προβλήματα στους γονείς που πρέπει να πηγαίνουν τα παιδιά τους στο σχολείο. Γιατί όταν πρέπει να είσαι στη δουλειά σου στις 8 ή στις 8.30 τότε τι ακριβώς θα κάνεις με το παιδί σου που πρέπει να το αφήσεις στο σχολείο λίγο πριν τις 9; Γιατί η μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας τέτοιες ώρες πάει στη δουλειά. Ακόμη και εάν ξεκινάει στις 9, συχνά έχει να διανύσει μεγάλες αποστάσεις. Ούτως ή άλλως οι γονείς καλούνται να κάνουν διάφορα ακροβατικά ή να τρέχουν με την ψυχή στο στόμα για να προλάβουν να πάρουν το παιδί ή να το πάνε στα αγγλικά ή το μπαλέτο. Βλέπετε, οι περισσότεροι δεν είναι ούτε πανεπιστημιακοί (ούτε και δημοσιογράφοι) να έχουν πιο βολικά και κυρίως πιο ευέλικτα προγράμματα.

Βγήκε ο Γαβρόγλου και είπε ότι με αυτό τον τρόπο τα πράγματα θα είναι καλύτερα για τα παιδιά, μια που δεν θα είναι νυσταγμένα όταν θα πάνε στο σχολείο. Βέβαια, όπως θυμόμαστε και από τα παιδικά μας χρόνια, τα παιδιά δεν αντιδρούν έτσι επειδή είναι νωρίς, αλλά επειδή το σχολείο τους φαίνεται βαρετό κάποιες φορές. Ούτε στέκει το επιχείρημα ότι τα παιδιά κάθονται αργά το βράδυ ξάγρυπνα, επειδή χαζεύουν υπολογιστές, τάμπλετ και κινητά, και άρα ας τους δώσουμε λίγο πρωινό ύπνο παραπάνω. Το σωστό είναι τα παιδιά να μην περνούν τόσες ώρες μπροστά σε μια μικρότερη ή μεγαλύτερη οθόνη και να κοιμούνται στην ώρα τους. Επιπλέον, εάν τα παιδιά γυρνούν πιο αργά από το σχολείο, περιορίζεται η δυνατότητα να ξεκουραστούν το μεσημέρι πριν τις απογευματινές δραστηριότητες, είτε αυτές είναι μαθήματα ή διάβασμα, είτε παιχνίδι. Κι όμως, η μεσημεριανή ανάπαυση, ιδίως σε περιοχές με τις δικές μας κλιματολογικές συνθήκες, είναι ίσως πιο σημαντική από την λίγη ώρα επιπλέον ύπνου το πρωί.

Όμως, το πραγματικό ζήτημα δεν είναι στενά το σχολικό ωράριο. Το πραγματικό ζήτημα είναι ο τρόπος που επιλέγει ο κ. Γαβρόγλου να κάνει πολιτική. Την ώρα που είναι ανοιχτά τα μεγάλα ζητήματα για το σε ποια κατεύθυνση πρέπει να πάει το σχολείο, με ποιους πόρους, με ποια στελέχωση και ποιο περιεχόμενο, αντί έστω να κάνει μια μεγάλη συζήτηση με την κοινωνία, να παρουσιάσει προτάσεις αλλά και να ακούσει ιδέες, απλώς αναζητά μια φαεινή ιδέα, που θα κερδίσει τη δημοσιότητα, έστω και πρόσκαιρα, θα χαϊδέψει αυτιά και στην πραγματικότητα δεν θα έχει αλλάξει απολύτως τίποτα επί της ουσίας. Και σε αρκετούς θα προσθέσει απλώς έναν μπελά ακόμη.

Έρευνες για τον ύπνο

Συγγραφέας του άρθρου: Δημήτρης Τσιριγώτης

Όσοι είναι εκπαιδευτικοί σίγουρα θα έχουν παρατηρήσει τα τελευταία χρόνια δραματική επιδείνωση της αδυναμίας συγκέντρωσης προσοχής των μαθητών. Οι μαθητές φαίνεται ότι ολοένα και περισσότερο δυσκολεύονται να μείνουν συγκεντρωμένοι σε ένα πράγμα και ότι η προσοχή τους είναι πολύ εύκολο να διαταραχθεί από οποιοδήποτε μικρό ή μεγάλο περισπασμό. Να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν αναφερόμαστε στο μικρό ποσοστό παιδιών που έχουν ΔΕΠΥ (Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας). Μιλάμε για το σύνολο των μαθητών.
Μειώνεται δραματικά η ικανότητα συγκέντρωσης των παιδιών  
Καταρχάς να πούμε ότι η αδυναμία συγκέντρωσης προσοχής (short attention span) δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο και δεν αφορά μόνο τα παιδιά. Το ίδιο ακριβώς πρόβλημα παρατηρείται τη σημερινή εποχή και στους ενήλικες. Διαβάστε όλο το άρθρο »