Ο όρος Web 2.0 είναι από εκείνους τους όρους που στην πραγματικότητα κανείς δεν ξέρει τι ακριβώς σημαίνει αλλά όλοι ξέρουν ή πιστεύουν ότι είναι κάτι καλό και χρήσιμο. Αν βρεθείτε σε μια ομάδα προγραμματιστών και ρίξετε την ιδέα να φτιάξετε μια εφαρμογή Web 2.0 όλοι θα ενθουσιαστούν και θα συμφωνήσουν… αλλά εκεί σταματούν οι συμφωνίες αφού ο κάθε ένας θα έχει κάτι άλλο στο μυαλό του. Καταλαβαίνετε ότι όταν μιλάμε για εφαρμογές Web 2.0 που μπορούν να αξιοποιηθούν στην εκπαιδευτική διαδικασία έχουμε ανοίξει απότομα το πεδίο και πλέον χωράει σχεδόν οτιδήποτε.
Αλλά ας το περιορίσουμε λίγο. Το Web 2.0 δεν είναι κάποια συγκεκριμένη τεχνολογία (για αυτό και οι προγραμματιστές θα σκεφτούν ο κάθε ένας κάτι άλλο). Μοιάζει με τεχνολογικό όρο αλλά δεν είναι. Αποτελεί περισσότερο μια φιλοσοφία – μια ιδέα στο μυαλό των ανθρώπων. Μια ιδέα που συνίσταται στο ότι οι άνθρωποι δεν θέλουμε απλώς να επισκέπτονται και να διαβάζουν ιστοσελίδες που έχουν δημιουργηθεί από τους ιδιοκτήτες τους αλλά να αποτελούν συνδημιουργούς του περιεχομένου του διαδικτύου. Ουσιαστικά είναι οποιοσδήποτε νέος τρόπος για να χρησιμοποιείς το διαδίκτυο πέρα από το να καταναλώνεις έτοιμη πληροφορία. Για αυτό και όλοι συμφωνούν ότι είναι κάτι καλό. Γιατί επιτρέπει στους ανθρώπους να δημοσιεύουν τη δουλειά τους, τις ιδέες τους, τα συναισθήματά τους και να επικοινωνούν και να συνδέονται με άλλους ανθρώπους ανταλλάσσοντας πληροφορίες.
ΕΜΕΙΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΟ WEB
Το Web 2.0 θεωρείται τόσο καλό που πέρα από φιλοσοφία οι μαρκετίστες το αξιοποιούν ως ένα όρο του μάρκετινγκ που τον κοτσάρουμε σε οτιδήποτε θέλουμε να πουλήσει (σε όλα δηλαδή). Έτσι, χάνει το οποιοδήποτε νόημα μπορεί να έχει. Παραμένει όμως ο βασικός άξονας: περιεχόμενο δημιουργημένο από τους χρήστες, πολλές φορές αλληλεπιδραστικό. Αμέσως αμέσως μιλάμε για διαμοιρασμό πληροφορίας, συμμετοχή και επικοινωνία και δημιουργία κοινοτήτων. Σε δεύτερο επίπεδο έχουμε ανοιχτή πρόσβαση και έλεγχο από τους χρήστες συχνά με χαμηλό ή ανύπαρκτο κόστος. Σε τρίτο επίπεδο πετυχαίνουμε να δημιουργήσουμε αυτό που λέγεται συλλογική νοημοσύνη και να αναπτύξουμε έναν πολιτισμό συμμετοχής, μια συμμετοχική κουλτούρα.
Καλά το σκεφτήκατε… οτιδήποτε πετυχημένο στο διαδίκτυο:
- Ιστολόγια (blogs) όπου οι ιδιοκτήτες-χρήστες καταχωρούν το κυρίως περιεχόμενο αλλά όλοι οι άλλοι χρήστες επεμβαίνουν προσθέτοντας σχόλια, συζητώντας κ.λ.π.
- Wikis, όπως η wikipedia, που προσφέρουν έναν χώρο ομαδικής συγγραφής
- Υπηρεσίες φιλοξενίας περιεχομένου (μόλις έγραψα μια γενικούρα αλλά δεν ξέρω πως να το προσδιορίσω), όπως το Youtube για βίντεο ή το flickr για εικόνες, όπου το περιεχόμενο το δημιουργούν και το ανεβάζουν στην ιστοσελίδα οι χρήστες της
- Μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όπως τα γνωστά facebook και twitter, όπου όλο το περιεχόμενο δημιουργείται επίσης από τους χρήστες που δικτυώνονται μεταξύ τους
Τι γίνεται όμως όσον αφορά τη χρήση εργαλείων Web 2.0 στην εκπαίδευση; Οι σύγχρονες θεωρίες μάθησης προτρέπουν τους εκπαιδευτικούς να εφαρμόζουν αρχές όπως:
- Η ενεργός συμμετοχή των μαθητών
- Η ενθάρρυνση της κοινωνικής αλληλεπίδρασης με επικοινωνία, συνεργασίες, ανταλλαγές, διαμοιρασμό και οικοδόμηση της γνώσης (κοινωνικοπολιτισμικές θεωρίες μάθησης)
- Η συμμετοχή σε δραστηριότητες που έχουν νόημα και
- Η διάθεση χρόνου στους μαθητές για εξάσκηση
Η διαδραστικότητα, το δυναμικό περιεχόμενο, η συνεργασία και η συνεισφορά που αποτελούν εγγενή χαρακτηριστικά των Web 2.0 εφαρμογών επιτρέπουν την υλοποίηση των παραπάνω αρχών στην πράξη. Η χρήση των εφαρμογών Web 2.0 στην εκπαίδευση παρέχει πλεονεκτήματα όπως:
- Ενισχύεται η ενεργός συμμετοχή των μαθητών
- Δημιουργεί ενθουσιασμό και αυξάνει το ενδιαφέρον των μαθητών
- Παρέχει περισσότερες ευκαιρίες για συμμετοχή και συνεργασία
- Πετυχαίνουμε αυξημένη ανταπόκριση των μαθητών και δυνατότητα αφομοίωσης σύνθετων εννοιών
- Δυνατότητα καλύτερης εκμάθησης σε παιδιά με διαφορετικό στυλ μάθησης (ακουστικό, οπτικό, κιναισθητικό)
- Ενίσχυση και διευκόλυνση μέσω των συνεργατικών δραστηριοτήτων της επικοινωνίας μεταξύ των μελών μιας ομάδας αλλά και μεταξύ των ομάδων συνεργασίας
- Οι εφαρμογές είναι συχνά ευκολότερες στη χρήση και με έμφαση στο περιεχόμενο σε αντίθεση με άλλα εργαλεία-προγράμματα μη δικτυακά
- Χρησιμοποιώντας εφαρμογές Web 2.0 παρέχεται στους μαθητές μια ποικιλία μέσων μάθησης
- Επιτυγχάνεται και ενισχύεται ο ψηφιακός εγγραμματισμός
Αφού λοιπόν έχετε πεισθεί για την χρησιμότητα των εργαλείων Web 2.0 στην εκπαίδευση πάμε να δούμε εν συντομία μερικά από αυτά. Να θυμάστε όμως, οι εφαρμογές αυτές δεν είναι για να τις χρησιμοποιήσετε εσείς αλλά οι μαθητές σας. Σκοπός τους (και σκοπός σας) είναι να μετατρέψετε τους μαθητές από άκριτους και απαθείς καταναλωτές πληροφορίας σε παραγωγούς της. Και μάλιστα σε παραγωγούς πληροφορίας σε ένα πλαίσιο που να έχει νόημα για αυτούς, να ανταποκρίνεται στα ενδιαφέροντά τους και να απελευθερώνει τη δημιουργικότητά τους. Τα εργαλεία Web 2.0 δεν είναι για να φτιάξετε εσείς κάτι και να το δείξετε στους μαθητές σας, όσο χρήσιμο ή/και εντυπωσιακό να είναι αυτό. Είναι χορτασμένοι από πληροφορίες, από βίντεο στο youtube, από φωτογραφίες και post στο facebook, από παροδικά ανούσια τιτιβίσματα και από άλλα εφέ. Μοιάζουν με τον “Φούνες, τον Μνήμονα” (Funes el memorioso) του Μπόρχες, που θυμάται τα πάντα αλλά τίποτα δεν έχει νόημα για αυτόν. Αυτό που πρέπει να πετύχετε είναι να φτιάξουν κάτι οι ίδιοι τους, συνεργαζόμενοι μεταξύ τους.
Save
Save
Save
Save
Save