Βγήκε στον μποτιλιαρισμένο δρόμο. Πίσω του η πύλη εταιρείας ηλεκτρονικού εμπορίου. Ένα λεωφορείο αναχωρούσε από την απέναντι στάση. Πήδηξε το προστατευτικό κιγκλίδωμα και γλίστρησε ανάμεσα στα αυτοκίνητα. Στα μισά η ροή των αυτοκινήτων ξεκίνησε πάλι. Κόρνες και λάστιχα που στρίγκλιζαν. Ένας οδηγός του έκανε μια άσεμνη χειρονομία και πάτησε γκάζι σπινιάροντας. Πρόλαβε τη στιγμή που έκλειναν οι πόρτες. Χτύπησε με τις γροθιές του. Μάταια. Το λεωφορείο ρολάρισε λίγα μέτρα και ξανασταμάτησε στο κόκκινο φανάρι. Έμεινε μόνος στη στάση. Η φωτεινή πινακίδα με τα δρομολόγια ήταν εκτός λειτουργίας. Ένας άντρας τον πλησίασε τυλιγμένος μια βρώμικη κουβέρτα. Πισωπάτησε ν’ αποφύγει την απωθητική οσμή ούρων που ανάδιδε το σώμα του. “Για ΟΑΕΔ”; Επέμεινε ο τύπος. Το ξανασκέφτηκε. Του πρόσφερε τσιγάρο. Άναψε κι αυτός. “Πότε περνάει το επόμενο”; ρώτησε.
……………………………………………………………………………….
Με τη βεβαίωση “οικειοθελούς αποχώρησης” από το τμήμα online παραγγελιών, διαφορετικά θα αντιμετώπιζα μήνυση για έγκλημα κατά ιδιοκτησίας, για ένα τροφοδοτικό από υπαναχώρηση αγοράς με αιτιολόγηση “ο παραλήπτης απεβίωσε”, και το οποίο δε βρέθηκε κατά την απογραφή, άφησα μια θέση εργασίας, θέση κατώτερη των προσόντων μου, την οποία είχα αποδεχθεί λόγω μακρόχρονης ανεργίας ύστερα από πιέσεις της γυναίκας μου. Και τριγυρίζοντας, για ν’ αναβάλω την ώρα των εξηγήσεων στην τίμια, αυστηρής χριστιανικής ηθικής γυναίκα μου, που γι αυτό άλλωστε την επέλεξαν ως συνοδό ευκατάστατης ηλικιωμένης οι συγγενείς της, βέβαιος πως είναι επικίνδυνο να ζεις με ασφάλεια, μπροστά σε μια βιτρίνα, όπου δεν είχαν προλάβει να σβήσουν το σύνθημα “πάρε μια πέτρα είναι τζάμπα” κι ένα Α κλεισμένο σε κύκλο, είδα τον Προυντόν να μου κλείνει το μάτι και να με διαβεβαιώνει πως η ιδιοκτησία είναι κλοπή.
Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι …