Σκηνικό σπιτιού μιας ανύπαντρης συνταξιούχου δικηγόρου

Μια στραβιά υγραμβάρη φυλλορροούσε έγερνε και ακουμπούσε στα κάγκελα του εξώστη πάνω από την κεντρικήείσοδο της οικοδομής. Ο υπαστυνόμος του τμήματος εγκληματολογικών ερευνών της Ασφάλειας ανέβηκε με τα πόδιατην ελικοειδή σκάλα. Οδός Σελεύκου, Γενί Χαμάμ, ελεύθερο πάρκινγκ δίπλα στην Αίγλη, ο ναός του Αγίου Δημητρίουκαι τέλος νοτιότερα η Ρωμαϊκή Αγορά. Πολύχρωμη πρόσοψη, ημικυκλικοί κλειστοι εξώστες, φουρούσια καισφυρήλατα κάγκελα. Το γνωστό εκλεκτικιστικό στυλ της πόλης. Το ίδιο και το διαμέρισμα, νεοκλασικήπολυτέλεια, ρομαντικό και μποέμ στυλ σε ένα. Στην ένοικο αυτού του σπιτιού σίγουρα δεν άρεσαν οι άδειοι χώροι. Ουπαστυνόμος δεν είχε ξαναδεί πιο γεμάτο, πιο πολύχρωμο σαλόνι. Ένα μεγάλο ξύλινο γραφείο από μαόνι, βιβλιοθήκεςγεμάτες από τόμους νομικά βιβλία, τίτλοι σπουδών, πτυχία στριμωγμένα μαζί με φωτογραφίες και κορνιζαρισμένααποκόματα από εφημερίδες στους τοίχους. Και όλα αυτά μαζί με ένα πλήθος από υφάσματα, βελούδα, κορδέλες,μαξιλάρες, κουτιά, φωτιστικά, βάζα με φρέσκες μαργαρίτες, ένα πλήθος μπιχλιμπίδια. Λες και ένα ελαφρύ βαρδαράκιφύσηξε κι έφτιαξε έναν κόσμο από τα πορτοκαλί κόκκινα πορφυρά και πράσινα φύλλα της υγραμβάρης της ριζωμένηςστην είσοδο της οικοδομής. Ένας γάτος που καθόταν πάνω στο γύψινο περβάζι του παράθυρου, πήδηξε τρομαγμένοςστο μάρμαρινο δάπεδο και εξαφανίστηκε. Οι αντιφεγγιές από τις φυλλωσιές της υγραμβάρης που περνούσαν από τιςκλειστές γρύλιες του εξώστη έπεσαν σ’ ένα χρυσοποίκιλτο καθρέφτη κι από κει πάνω σε μια “ Αλίκη” του ΛιούιςΚάρολ θρονιασμένη σ’ ένα μαρμάρινο ροτοντάκι. Ο υπαστυνόμος άνοιξε το όγδοο κεφάλαιο και περιεργάστηκεέναν σελιδοδείκτη βαλέ κούπα. Από μέσα η τσιριχτή λαχανιασμένη φωνή της ντάμας επαναλάμβανε «το Σύμπαν δεν είναι παρά μια Μεγάλη Τράπουλα».

Απογοητευμένος έφηβος- εσωτερικός μονόλογος

Σίγουρα εκείνη τον έστειλε το σβώλο το τσαλακωμένο χαρτί που προσγειώθηκε κάτω από το θρανίο. Όχι δε θα τοσηκώσεις. Δε σε νοιάζει. Το μόνο που σε νοιάζει είναι να ρθει η ώρα. Να ξεμπερδεύεις με τη συνεδρίαση συλλόγου.Γιατί να μην υποκριθείς τον αφοσιωμένο στο φυλλάδιο με τις ασκήσεις που μοίρασε η Explorer η αγγλίδα; Όλη παρέα είχε γελάσει όταν της έβγαλες το παρατσούκλι. Και πιο πολύ εκείνη. Το είχε βρει πολύ πετυχημένο. Και σε έκανε αμέσως φίλο στο fb. I WILL ALWAYS LOVE YOU. Άλλοτε θα σου άρεσε το θέμα της άσκησης. Μια επιστολή με οδηγό το τραγούδι του Τιτανικού. Όμως γιατί τα always και τα love θολώνουν; Και πάνω στη λευκή κόλα μένουνμόνο τα Bittersweet Memories… I’m not what you You need; Τελικά όχι. Δε μπορείς να αντισταθείς. Θα το ανοίξεις τοτσαλακωμένο χαρτί πριν το δει η Explorer. Μόνο μια καρδούλα ζωγραφισμένη με στιλό; Τι να καταλάβεις τώρα εσύ;Ένα μήνα περίμενες; Μάταιη η αναμονή! Σε βλέπω μόνο σαν φίλο. Tότε γιατί ανταλλάσσαμε κάθε βράδυ μηνύματαστο fb; Και μετά μια μέρα βλέπεις τη φωτό που ανάρτησε. Τάφτιαξε με τον Αϊνστάιν; Αυτόν αυτόν που τον έλεγε φυτό!Και καταρρέεις και κάνεις ό, τι έκανες και μένεις μόνος και κανείς δε σε καταλαβαίνει. Και να πάλι ένα μήνυμα σετσαλακωμένο χαρτί. Τι να καταλάβεις τώρα εσύ; Α το κουδούνι, τέλος αναμονής λοιπόν. Θα πρέπει τώρα να περιμένειςέξω από την κλειστή πόρτα να σε φωνάξουν. Θα είναι καθισμένοι όλοι ένα γύρο στα ωραία τους γραφεία. Κι εσύ θαστέκεσαι όρθιος και θα θέλεις να κλείσεις τ΄αυτιά να μην ακους τίποτα. Να ρωτάνε το ένα και το άλλο. Γιατί το έκανακαι δε θα λένε να καταλάβουν. Έτσι το έκανα. Έτσι, δίχως κίνητρο. Και η φιλόλογος θα ρωτάει και θα ξαναρωτάει πωςείναι δυνατόν… εγώ τόσο καλό παιδί και δε με αναγνωρίζει. Και αν ζητάω συγγνώμη. Ας αποφασίσουν ό, τι θέλουν. Τιδεν καταλαβαίνετε; Δεν έχω τίποτε με κανέναν απλώς αφήστε με ήσυχο. Έτσι μου αρέσει και στο εξής θα φορώκουκούλα. Και αυτό σας πειράζει τώρα; Και το 15μελές ας μη με υπερασπισθεί. Κι εκείνο το τσαλακωμένο χαρτί, ούτεκι αυτό με νοιάζει πια.

Ονειροπόλος και αισιόδοξος υπερήλικος τρόφιμος γηροκομείου- εσωτερικός μονόλογος

Αλλά όχι ο κανονισμός προβλέπει ώρες ανάπαυσης από τις 10 το βράδυ ως τις 7 το πρωί. Και ο κανονισμός είναικανονισμός. Στις 10 αποσυρόμαστε στο δωμάτιο και στις 11 πρέπει να σβήσουν τα φώτα των δωματίων. Βήματαακούγονται στο βάθος του διαδρόμου; Αλλαγή βάρδιας είναι μάλλον. Αλλά καλύτερα ας σβήσω το πορτατίφ. Φαίνεταιπως έφθασε η διανυκτερεύουσα αδελφή. Νάναι άραγε η στρουμπουλή η Μαριάννα; Αυτή η καινούργια με τις ξανθέςμπούκλες που μου κουνά της ουρά της και με λέει puroteenager; Είναι ο τύπος μου και μοιάζει με τη μακαρίτισσα τηγυναίκα μου. Αν είναι η Μαριάννα θα την καταλάβω από τα τακουνάκια και το δροσερό της άρωμα. Κι αν έχει βάρδιααυτή, θα βρώ μια δικαιολογία, θα βγω να κάνω λίγη παρέα μαζί της μέχρι να με πιάσει νύστα. Είναι καταδεκτική αυτήκαι θα με κεράσει και καφεδάκι. Αλλά όχι. Δεν είναι τα ανάλαφρα βήματα της Μαριάννας κι άρωμα κανένα. Καμιάελπίδα για απόδραση σήμερα το βράδυ. Ο κίνδυνος για νυχτερινό έλεγχο πέρασε, αλλά ας μην ξανανάψω το φως. Τοφως του διαδρόμου κάτω από τη χαραμάδα της πόρτας φτάνει. Πόσο φως χρειάζεται για να κάνεις όνειρα. Όμωςχρειάζομαι να πάω και τουαλέτα. Ας το ανάψω τελικά το φως. Είναι αυτά τα διουρητικά. Πάει πέρασε ο καιρόςμας. Τώρα που η θάλασσα έγινε γιαούρτι χάσαμε το κουτάλι. Αλλά το αντιφέγγισμα του καθρέφτη μου είναι ακόμηενθαρρυντικό. Γιατί όχι; Και τα μαλλιά μου τα έχω και τα δόντια μου δικά μου. Κι από φυσική κατάσταση; Βάζω κάτωκαι 50χρονους. Αύριο θα προχωρήσω περισσότερο. Την ξέρω την τέχνη από παλιά.

Κορύφωση και περαίωση ιστορίας Μια γυναίκα ακούει διαρρήκτες μέσα στη νύχτα (Μη το λες απλώς δείξε το)

Ανακάθεται στο κρεββάτι. Αφουγκράζεται. Ησυχία. Όνειρο ήταν; Κοιμάται ανήσυχα από τότε που… Αλλά όχι.Πράγματι ένας μεταλλικός θόρυβος. Από το δρόμο. Βγαίνει στο παγωμένο μπαλκονάκι. Σκύβει να δει. Δυο λεπτέςφιγούρες γονατισμένες στο βρώμικο υποφωτισμένο πεζοδρόμιο. Μισοκαλυμμένες από τους κάδους σκουπιδιών.Μπροστά στο εργαστήρι αργυροχοϊας. Ζακέτες με κουκούλα κι ένα κλεφτοφάναρο στο χέρι. Γλιστράει αθόρυβαμέσα. Διστάζει μια στιγμή καθώς καλεί το 100; Νέα παιδιά είναι. Στο κάτω κάτω δεν κινδυνεύει η ζωή κανενός. Ταχέρια της τρέμουν. Ξαναβγαίνει και κοιτά ζαρωμένη από ψηλά. Έκανε άραγε το σωστό; Ακούγονται οι μηχανές τηςομάδας Δίας. Οι δυο διαρρήκτες πετάγονται να διαφύγουν. Η μια είναι κοπέλα; Θεέ μου! Το κοριτσάκι της. Μάρθα φύγε, κραυγάζει. Ξεκλειδώνει την εξώπορτα πανικόβλητη. Κατεβαίνει ασθμαίνοντας
τις σκάλες. Λίγα μέτρα από τηνείσοδο της πολυκατοικίας είναι η κοπέλα ακινητοποιημένη πάνω στο δρόμο. Το αποστεωμένο κορμάκι μπρούμητα. Μεχειροπέδες. Κινείται σπασμωδικά και ρουθουνίζει. “Μάρθααα”; Η καρδιά της χτυπά δυνατά. Θα σπάσει. Από τηδιασταύρωση εμφανίζεται και το περιπολικό. Το μπλε φως του αναμμένου φάρου περνάει πάνω από την κοπέλα. Τοπρόσωπο πρησμένο, χλωμό, πληγιασμένο. Τα μάτια κόκκινα και υγρά, σαν της Μάρθας. Αλλά όχι. Δεν είναι η Μάρθατης. Μια παγωμένη ανακούφιση απλώνεται στην ψυχή της. Τα γόνατά της λυγίζουν. Να ξημερώσει και θα βγει και πάλιστους δρόμους. Να ψάξει το κοριτσάκι της.

κουρασμένη υπάλληλος με κλειστοφοβία (Μη το λες απλώς δείξε το)

Κλείνει τα βλέφαρα να τα ανακουφίσει λίγο από τον τεχνητό φωτισμό και συγκρατεί με δυσκολία επαναλαμβανόμενα χασμουρητά. Σε μάτιαξαν της ψιθυρίζει στο αυτί ο συνάδελφος από το τμήμα εξυπηρέτησης πελατών. Δεν έχει καμιά διάθεση να ανταποκριθεί στο πείραγμα. “Γιατί δε σέβεται το ζωτικό της χώρο; Δεν της αρέσει καθόλου αυτή η εγγύτητα”. Παρασκευή απόγευμα με τα τμήματα προωθητικών ενεργειών, εξυπηρέτησης και στρατηγικού σχεδιασμού σε έκτακτη σύσκεψη, οι χώροι στενεύουν απειλητικά. Νιώθει την καρδιά της να χτυπά ακανόνιστα. Πρέπει να βγει έξω. Τώρα. Αλλά η διαφυγή, έστω για δυο λεπτά, είναι αδύνατη. Η σύσκεψη αρχίζει σε λίγο. Πιέζει απαλά τα δάχτυλα στον καρπό του χεριού της, να νιώσει τους παλμούς. “Δεν είναι τίποτα, απλώς ανάπνεε” της λέει η φωνή του συναδέλφου που τώρα ακούγεται καθησυχαστική. Αρχίζει να μετρά αντίστροφα. Ανασαίνει. Όχι, αυτή τη φορά δε θα χάσει τον έλεγχο.