Αισθάνομαι πως αυτό το βραβείο δεν απονέμεται σε μένα ως άνθρωπο, αλλά στο έργο μου- ένα έργο ζωής για την αγωνία και το δάκρυ του ανθρώπινου πνεύματος, όχι για τη δόξα και πολύ λιγότερο για κέρδος, αλλά για τη δημιουργία, με υλικά του ανθρώπινου πνεύματος ενός κάτι που δεν υπήρχε πριν. Το βραβείο λοιπόν αυτό είναι (ορυχείο ελπίδας)mine in trust. Δε θα είναι δύσκολο να βρω κάπου να προσφέρω από το χρηματικό ποσό ένα μέρος, ανάλογο με το σκοπό και τη σπουδαιότητα της προέλευσής του. Αλλά θα would like to do the same with the acclaim too αξιοποιώντας αυτή τη στιγμή το βήμα, για να μ ακούσουν όλοι οι νέοι άνδρες και γυναίκες που αφιερώνουν τη ζωή τους στο ίδιο έργο,  στον ίδιο μόχθο- οδύνη, μεταξύ των οποίων βρίσκεται κι εκείνος που μια μέρα θα στέκεται εδώ που βρίσκομαι εγώ τώρα.

Η σύγχρονη τραγωδία μας είναι ένας γενικευμένος φυσικός παγκόσμιος τρόμος που εξακολουθεί ως σήμερα, τόσο που μπορούμε ακόμη και; να την αντέξουμε. Δεν τίθενται  πια τα προβλήματα του ανθρώπινου πνεύματος. Ένα μόνο είναι το ερώτημα: Πότε θα blown up

Εξαιτίας αυτού οι νέοι που γράφουν σήμερα, έχουν ξεχάσει τα προβλήματα ψυχής-καρδιάς τις συγκρούσεις με το εγώ, που είναι τα μόνα που συμβάλλουν στο καλό γράψιμο, γιατί μόνο γι αυτά αξίζει να γράψει κάποιος. Μόνο αυτά αξίζουν την αγωνία και το μόχθο.

Ο νέος συγγραφέας πρέπει αυτό να το μάθει ξανά. Να μάθει ότι το θεμελιώδες όλων είναι το να φοβάσαι. Και να μάθει ότι …..forget it forever, leaving no room in his workshop for anything  αλλά χωρίς όλες τις  αλήθειες καρδιάς τις οικουμενικές αλήθειες αγάπη και τιμή και οικτιρμό και περηφάνια και πάθος και θυσία, κάθε ιστορία είναι εφήμερη και καταδικασμένη. Μέχρις ότου το κάνει αυτό μοχθεί  under a curse. Γράφει όχι για την αγάπη αλλά για την ηδονή, για ήττες, όπου κανείς δε χάνει κάτι, για νίκες χωρίς ελπίδα και το χειρότερο, χωρίς πόνο ψυχής ή ευσπλαχνία. Θλίβεται για πράγματα που δεν είναι οικουμενικά και δεν αφήνει ίχνη. Δε γράφει για την ψυχή, αλλά για glands.

Μέχρι να ξαναμάθει αυτά τα πράγματα, θα γράφει σαν να βρίσκεται στο μεταίχμιο και βλέπει το τέλος του ανθρώπου. Αρνούμαι να δεχθώ το τέλος του ανθρώπου. Είναι βέβαια εξίσου εύκολο να πεις ότι ο άνθρωπος είναι αθάνατος απλώς,  επειδή θα επιβιώσει: ότι, όταν θα ακουστεί το τελευταίο ding-dong της κρίσεως  και θα ξεθωριάσει-εξασθενίσει φυλορροήσει  faded from the last worthless rock hanging tideless στο τελευταίο πορφυρό απόγευμα του θανάτου, ότι ακόμη και τότε θ ακουστεί ένας ακόμη ήχος: η φωνή του εξασθενημένη και ακατάβλητη να μιλάει. Αρνούμαι  να το δεχθώ. Πιστεύω ότι ο άνθρωπος δε θα επιβιώσει, θα θριαμβεύσει . Είναι αθάνατος, όχι γιατί είναι ο μοναδικός μεταξύ των πλασμάτων που έχει ακατάβλητη  φωνή, αλλά γιατί έχει ψυχή, πνεύμα ικανό για πάθος και θυσία και εγκαρτέρηση. Το καθήκον του ποιητή και του συγγραφέα είναι να γράφει γι αυτά. Είναι προνόμιό του να βοηθήσει τον άνθρωπο στην εγκαρτέρηση εξυψώνοντας την καρδιά του(heart), υπενθυμίζοντάς του το κουράγιο και την τιμή και την ελπίδα και την περηφάνια και το πάθος και τη θλίψη και τη θυσία που αποτέλεσαν το καύχημα του παρελθόντος του. Η φωνή του ποιητή δεν πρέπει απλώς να είναι η record του ανθρώπου, μπορεί να είναι ένα από τα ερείσματα, τους στηλοβάτες που θα τον βοηθήσουν να επιβιώσει και να  θριαμβεύσει. μετάφραση Αναστασία Φιλτσόγλου