Θα πεθάνει ποτέ το χαρτί;;;;;

Στις 29 Ιουνίου 1989 ο Μπομπ Ντίλαν μόλις είχε ολοκληρώσει την περιοδεία του στην Ευρώπη με την τελευταία συναυλία στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Ο Βάν Μόρισον ταξίδευε με το BBC για το ντοκιμαντέρ One Irish Rover: Van Morrison in Performances. Ακούγονται τα τραγούδια “Foreign Window”, “One Irish Rover” και “Crazy Love”.

‘Ενα video με μαθηματικά και μουσική, χρυσές τομές, χρυσά ορθογώνια, τέχνη, μπιλιάρδο και Donald Duck!

Ακούγοντας τον Κορνήλιο Καστοριάδη να μιλά περί Εκπαιδεύσεως, εχθές, πάλι μ΄έπιασε το… παράπονο!

“Η παιδεία ενός ανθρώπου αρχίζει από την ώρα που γεννιέται  μέχρι την ώρα που πεθαίνει” και η ” διαμόρφωση της παιδείας του εξαρτάται από όλα όσα προσλαμβάνει, από όσα συμβαίνουν γύρο του”.

Τί βλέπουμε γύρο μας αυτές τις μέρες; Το χάος…Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι εξαιρετικά δύσκολες πιά. Οι άνθρωποι “έβγαλαν νύχια”. Καλές συμπεριφορές, ευγένεια, επαγγελματική δεοντολογία είναι λέξεις που ξεθωριάζουν με ταχύτατους ρυθμούς. Η “καλημέρα” ακούγεται δύσκολα και τα χαμόγελα σπανίζουν.

Και πώς αλλοιώς, όταν η ανεργία έχει ανέβει σε δισθεώρατα ύψη, όταν οι μισθοί έχουν πέσει σε Καιάδες; Όταν αντί να αλλάξουμε συμπεριφορές εμείς οι ίδιοι, αναλογιζόμενοι το μέγεθος του λάθους μας-γιατί δεν μπορεί: κάπου έχουμε κάνει κι εμείς λάθη..- ρίχνουμε ο ένας το φταίξιμο στον άλλον και όλοι μαζί στους “άλλους”.

“Η εκπαίδευση είναι επένδυση και πάθος”!!! Τούτη η χώρα με την εκπαίδευση δεν “τό’χε”, για να χρησιμοποιήσω μια προσφιλή έκφραση των μαθητών μου. Ποτέ δεν επένδυσε σ΄αυτήν και ποτέ δεν την ερωτεύτηκε. Μα κανένας… Η εκπαίδευση χρησιμοποιήθηκε, όσο κανένας άλλος, τουλάχιστον τα τελευταία 30 χρόνια, για πολιτικούς σκοπούς και ίδια οφέλη. Δεν την νοιάστηκε άνθρωπος!

Ακόμα και τώρα, τις μέρες της δικής μας “κατοχής”, αντί η εκπαίδευση να γίνει πρώτη προτεραιότητα, ακρωτηριάζεται με τον χειρότερο τρόπο: με τυχαία και μη αναστρέψιμα χτυπήματα.

Ο ρόλος των εκπαιδευτικών; Μα πώς , μπορείς να ζητήσεις  σ΄έναν κακομαθημένο, κακοπληρωμένο, έντρομο, καχύποπτο δημόσιο δάσκαλο να  ερωτευθεί ή να συνεχίζει να έχει το ίδιο πάθος;

Η προσπάθειά μου για ένα trailer…

Nα’μαστε πάλι! Παρούσες και κατακαημένες! Στην στενωπό! Στην κατηφόρα μιας σκάλας, που δεν ξέρεις πόσα σκαλιά θα κατρακυλήσουμε!
Ναι! Όπως και σεις δεν την φανταζόμαστε, όλη αυτή την κατάντια!

Μη βλέπετε που γυαλίζουμε. Φταίνε τα φώτα, η μακιγιέζ! Αφήστε τα «ξόμπλια» για το σκηνικό. Αυτό έχουμε –ακόμα … – τί να κάνουμε; Το military-look; Πίσω δε γυρίζουμε; Κινέζικους μισθούς δεν θα μας «κάτσουνε»; Νομίζουμε ότι κάτι σε χακί θα’ χετε κι εσείς. Μήπως να αρχίσετε να ψάχνεστε;;

Κι όλο αυτό το ταρατατζούμ μη σας ξεγελά! Πικρό είναι το χιούμορ! Μαύρα τα γέλια! Αλλά…το τελευταίο που μας έμεινε….! Παρηγοριά! Κι η τελευταία πολυτέλεια, του να προσπαθήσουμε να καυτηριάσουμε την εκπαιδευτική πραγματικότητα, θα φύγει με την ψυχή μας. Το «χούι» βλέπετε…

Αν σας αρέσουν και τα «βοηθήσετε», τα βιντεάκια θα πληθύνουν…
Καλό φθινόπωρο να έχουμε!