«Αντίκρυ στην απρόκλητη επιδρομή του εχθρού σφυρηλατήθηκε ακαριαία η εθνική ομοψυχία των Ελλήνων» έγραφε για το ιστορικό νόημα της 28ης Οκτωβρίου 1940 πριν από τρία χρόνια ο ακαδημαϊκός μας Κωνσταντίνος Δεσποτόπουλος.

Εξήντα εννέα χρόνια μετά ο επίσης ακαδημαϊκός μας και ζωγράφος Δημήτρης Μυταράς σημειώνει σε ποίημα που έγραψε για την «Ε»:

«Σήμερα ο ήλιος θα ανέβει πιο ψηλά / λέει ο ποιητής/ θα λάμπει και θα χαμογελάει πατέρα!!!

Σημαίες κυματιστές με γραμμές / και άλλες με σταυρούς/ μνήμες λαμπρής δόξης.

Σύννεφα σιωπηλά και χιλιάδες βέλη / ρίχνουν τη σκιά τους / στους τριακόσιους του Λεωνίδα!!!

Ο Μαραθώνας ειδυλλιακός / και ο αέρας της Αλβανίας / πεντακάθαρος, χωρίς πληγωμένους/ να φωνάζουν στα χιόνια

Ημέρα δόξης λαμπρή και αισιόδοξη.

Σιώπησε ο Εμφύλιος / και στις βουνοκορφές του Γράμμου. / απόλυτη ησυχία!…

Ημέρα δόξης λαμπρή.

Το βράδυ θ’ ακούσουμε και την μπάντα, / λέει ο ποιητής.

Τα Δερβενάκια μακρινή ανάμνηση / μύθος ή σφαγή της Χίου!

Σήμερα όλα λάμπουν / και χιλιάδες παιδιά κραυγάζουν χαρούμενα.

Είναι αργία / και ο κόσμος στα καφενεία / δεν σκέπτεται τίποτα.

Σήμερα είναι εθνική εορτή / κι η θάλασσα αστράφτει.

Σήμερα ο ήλιος θ’ ανέβει πιο ψηλά / θα δούμε μια δύση θριαμβική / λέει ο ποιητής.

Ο ήλιος χάνεται στην πεδιάδα / που σκοτεινιάζει.

Χιλιάδες νέοι σε ατελείωτη παρέλαση / σιωπηλοί / προχωρούν και χάνονται / στη λίμνη που ανοίγει δρόμο στα δύο / και τους καταπίνει.

Χάνονται στη σκιά / των φθινοπωρινών δένδρων / χιλιάδες νεανικά πρόσωπα / με πληγές στο στήθος / χωρίς μιλιά / δεν συμμετέχουν στη λαμπερή γιορτή.

Το βράδυ πέφτει / και όλοι επιστρέφουν σπίτι τους

“Θα δούμε μια δύση θριαμβική / και μετά ούτε σκιές σκιών / δεν θα είμεθα” / λέει ο ποιητής».