Το μπιλιάρδο ξεκίνησε από την αρχαία Ελλάδα, τα πρώτα ευρήματα έρχονται στο φως από το 600 π.Χ. Σε μαρμάρινη σκαλιστή πλάκα, που σήμερα βρίσκεται στο Αρχαιολογικό Μουσείο Αθηνών, αναπαρίσταται παίχτης μπιλιάρδου, που βέβαια θυμίζει παίχτη του σημερινού χόκεϊ επί χόρτου περισσότερο από μπιλιάρδο, αλλά δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η ιστορία των δύο αθλημάτων στα βάθη των αιώνων διασταυρώθηκε. Υπήρξε στον Παρθενώνα ένας χώρος που τότε ονομαζόταν «σφαιρίστρα των Αρρηφόρων», απ’ όπου προήλθε το όνομα σφαιριστήριο. Στην σφαιρίστρα των Αρρηφόρων οι ιερείς της θεάς Αθηνάς, που ζούσαν εκεί όλο τον χρόνο και επί τρεις μήνες ύφαιναν το πέπλο της Αθηνάς, στις ελεύθερες ώρες τους εξασκούνταν στην σφαίριση. Σφαιριστής για τους αρχαίους Ελληνες ήταν ο θαυματοποιός που εκτελούσε δεξιοτεχνικές ασκήσεις με σφαιρικά αντικείμενα. Μέχρι τον 11ο αιώνα περίπου, το μπιλιάρδο παραμένει ως ένα σύμβολο πολιτισμού της αρχαίας Αθήνας, από κει και μετά, όπως και όλη η κουλτούρα της αρχαίας Αθήνας μεταφέρθηκε στη Ρώμη και από κει στην Κωνσταντινούπολη, την άλλη έδρα της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.

Στην Κωνσταντινούπολη έγινε πολύ δημοφιλές, κυρίως στον εκκλησιαστικό κύκλο, όπου παίχτηκε πολύ στα μοναστήρια και στους εκκλησιαστικούς χώρους. Στην Κωνσταντινούπολη μια διαφορετική μορφή του μπιλιάρδου επικράτησε και ονομάστηκε «Τσιγγάνιο», ή πόλο όπως το λέμε σήμερα. Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΕΞΑΡΣΗ ΤΟΥ ΜΠΙΛΙΑΡΔΟΥ έγινε μετά τις πρώτες σταυροφορίες, όπου οι σταυροφόροι, επιστρέφοντας από τους Αγίους Τόπους μέσω Βυζαντίου, αγάπησαν το παιχνίδι και το μετέφεραν στις χώρες τους. Εκεί παίχτηκε από τους Φράγκους, τους σημερινούς Γάλλους, αφού αυτοί ήταν ο κύριος όγκος των σταυροφοριών, ενώ συνεχίστηκε να παίζεται και από τους κληρικούς. Υπήρξαν μερικές μεγάλες αλλαγές, μέσω των οποίων το μπιλιάρδο μεταφέρθηκε σιγά σιγά σε τραπέζι (από το πάτωμα όπου παιζόταν μέχρι τότε) και ο λόγος ήταν ο εξής: Εκείνες τις εποχές οι επιδημίες μάστιζαν τον κόσμο. Ετσι ενώ το μπιλιάρδο στην αρχή παιζόταν στα λιβάδια, με τις μπάλες να τρέχουν χωρίς περιορισμούς προς οποιαδήποτε κατεύθυνση, λόγω των επιδημιών ο κόσμος άρχισε να συνωστίζεται στις πόλεις, προσπαθώντας ν αποφύγει κυρίως την πανώλη των ζώων. Το 1500 η δημοτικότητα του σπορ ξεφεύγει από τους βασιλικούς κύκλους και περνά σε όλες τις κοινωνικές τάξεις. Κατά τη διάρκεια όλου του αιώνα εξοπλίζονται με μπιλιάρδα όλες οι ταβέρνες και τα δημόσια κέντρα.

Το μπιλιάρδο στην Ελλάδα ξαναήρθε με τον βασιλιά Οθωνα. Διασώζονται λόγοι του Κολοκοτρώνη να συμβουλεύει τους Ελληνες να μην ασχολούνται τόσο πολύ με το μπιλιάρδο, αλλά με το καλό του κράτους. ( από τότε ο Έλλην τό’ χε το κουσούρι…) Στις αρχές του 20ού αιώνα το παιχνίδι διατηρούνταν στους κύκλους της αριστοκρατίας, τους κύκλους του παλατιού και γενικότερα στους εύπορους κύκλους. Στη συνέχεια ακολούθησε τον δρόμο που είχε ακολουθήσει στην Ευρώπη τον προηγούμενο αιώνα. Από το 1920 και μετά το μπιλιάρδο έχει πλέον αρχίσει να ξεφεύγει από τους αριστοκρατικούς κύκλους και εξαπλώνεται παντού. Αυτή η εξάπλωσή του το κάνει αγαπημένο παιχνίδι όλων των κοινωνικών τάξεων, ακόμα και των περιθωριακών στοιχείων.

Ο Γάλλος μαθηματικός Γκασπάρ Γκουστάβ Γκοργιολί, μέσα από μια μελέτη εκατοντάδων σελίδων, το 1835 εξέδωσε βιβλίο με τίτλο «Μαθηματικές θεωρίες και σχέση τους με το μπιλιάρδο», δίνοντας έτσι επιστημονικό προφίλ στο μπιλιάρδο. Μετά την επιτυχία του βιβλίου πολλοί μαθηματικοί έγραψαν βιβλία συνδέοντας το μπιλιάρδο με τα Μαθηματικά. (Θα επανέλθουμε εδώ…)

Στην Αγγλία το πρώτο πραγματικό τραπέζι μπιλιάρδου παρουσιάζεται το 1560 από τον Ρόμπερτ Ντάντλεϊ, που ήταν ο ευνοούμενος του παλατιού. Το 1587 η βασίλισσα Μέρι της Σκοτίας λίγο πριν απαγχονιστεί παραπονέθηκε στον Αρχιεπίσκοπο της Γλασκόβης ότι οι δεσμοφύλακες δεν την άφηναν να παίζει μπιλιάρδο.

Ο Αϊνστάιν με τη γνωστή αφοπλιστική ειλικρίνειά του αναρωτήθηκε κατά τη διάρκεια μιας συνέντευξης στους «Νew Υork Τimes» το 1942: «Πώς συμβαίνει κανείς να μη με καταλαβαίνει αλλά σε όλους να αρέσω;». Ο μεγάλος φυσικός δεν ήταν μακριά από την αλήθεια: πόσοι μπορούν να ισχυριστούν ότι γνωρίζουν σε βάθος τη θεωρία της σχετικότητας; Παρ΄ όλα αυτά η συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων την αποδέχεται ως ορθή. Στον αντίποδα βρίσκεται η θεωρία του Δαρβίνου, η σχετική απλότητα (δεν περιλαμβάνει «σκληρά» μαθηματικά ούτε ακαταλαβίστικη ορολογία!) της οποίας θα έπρεπε να την έχει καταστήσει κατανοητή και αποδεκτή. Και όμως! Τα ποσοστά αποδοχής της σε ορισμένα σημεία του πλανήτη είναι κάτω του 50%, ενώ ακόμη και μεταξύ βιολόγων υπάρχουν πολλές παρανοήσεις σχετικά με το περιεχόμενο της εξελικτικής θεωρίας.

Πολύ μελάνι έχει χυθεί προκειμένου να εξηγηθεί η προφανής δυσκολία μας να κατανοήσουμε και να αποδεχθούμε τη θεωρία του Δαρβίνου, η οποία, σε πολύ αδρές γραμμές, λέει πως τα είδη δεν είναι σταθερά και αμετάβλητα και πως όλα τα σημερινά αλλά και εξαφανισμένα είδη ανάγονται σε έναν κοινό πρόγονο. Σύμφωνα πάντως με τους ειδήμονες, βασικός λόγος της απροθυμίας μας είναι το γεγονός ότι μας αποκαθηλώνει από το βάθρο μας ως κορωνίδας, τελικού και τέλειου δημιουργήματος της εξελικτικής διαδικασίας και μας τοποθετεί απλώς σε μια σειρά άλλων ζώων. Αν σε αυτό προστεθεί το γεγονός ότι από την αρχή της διατύπωσής της η θεωρία δέχθηκε την επίθεση της Εκκλησίας, καθώς και το γεγονός ότι διδάσκεται πλημμελώς στα σχολεία (ελληνικά και όχι μόνο), δεν είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς ότι ένα μεγάλο ποσοστό των ανθρώπων εμφανίζει «εξελικτικό αναλφαβητισμό». Ωστόσο το 2009 παρέχει μια καλή ευκαιρία να βελτιώσουμε την κατάσταση. Γιατί; Επειδή το 2009 έχει ονομαστεί «Ετος Δαρβίνου» καθώς συμπληρώνονται 200 χρόνια από τη γέν νησή του και 150 χρόνια από την πρώτη δημοσίευση του έργου του «Τhe Οrigin of Species». Γιορτάζοντας λοιπόν την επέτειο της γέννησης τόσο του Δαρβίνου όσο και του έργου του, πολλά πανεπιστήμια, ερευνητικά ιδρύματα και μουσεία μάς παρέχουν άφθονο υλικό γνωριμίας με τον μεγάλο φυσιοδίφη. Πράγματι, ποτέ στο παρελθόν δεν υπήρξε καλύτερη ευκαιρία να μάθει κανείς από υπεύθυνα χείλη ποιος ήταν και τι είπε ο Δαρβίνος. Στόχος δεν είναι να (υπο)στηρίξουμε την εξελικτική θεωρία. Εκτιμούμε ότι δεν χρήζει της βοήθειάς μας! Παραμένει 150 χρόνια μετά τη διατύπωσή της η μόνη ικανή να εξηγήσει τα ευρήματα της σύγχρονης βιολογίας επαληθεύοντας τη ρήση του ουκρανικής καταγωγής εξελικτικού βιολόγου Τheodosius Dobzhansky (1900-1975) πως «τίποτε στη βιολογία δεν έχει νόημα παρά υπό το φως της εξέλιξης» (Νothing in biology makes sense except in the light of evolution). Πιστεύουμε όμως ότι θα μπορούσαμε να σας μεταδώσουμε την αγάπη μας γι΄ αυτήν καθώς πραγματικά αποτελεί ένα πρίσμα μέσα από το οποίο αξίζει κανείς να δει τον κόσμο και τη θέση του μέσα σε αυτόν. Ως αρχή, παραθέτουμε σήμερα ένα αδρό χρονολόγιο της ζωής του Δαρβίνου. Τα πιο ενδιαφέροντα έπονται. Σταθμοί στη ζωή του Δαρβίνου… Διαβάστε όλο το άρθρο »

Η διάσημη “μπαταρία της Βαγδάτης”, την οποία έφερε στο φως το 1938, κοντά στη Βαγδάτη, ο Γερμανός αρχαιολόγος Wilhelm Konig, είναι η πρώτη μπαταρία στον κόσμο. Σύμφωνα με όσα ξέρουμε, το “βολταϊκό σκεύος” ή ηλεκτρική μπαταρία, ανακαλύφθηκε το 1800 μ.Χ. από το Alassandro Volta. Τόσο γι’ αυτή την ανακάλυψη, όσο και για την ανακάλυψη της ηλεκτρικής ενέργειας, η μονάδα μέτρησης του ηλεκτρισμού πήρε το όνομά του. Volt! Το μικρό βάζο στη Βαγδάτη αποδεικνύει όμως ότι ο Volta δεν ήταν αυτός που ανακάλυψε την μπαταρία. Απλά την ξανα-ανακάλυψε! Δεν έχει εξακριβωθεί αν ο Konig είναι αυτός που βρήκε το βάζο κατά τη διάρκεια κάποιων ανασκαφών ή το εντόπισε σαν έκθεμα στο μουσείο της Βαγδάτης. Το σίγουρο είναι ότι βρέθηκε μαζί με διάφορα άλλα αντικείμενα στην περιοχή Khujut Rabu, έξω ακριβώς από την ιρακινή πρωτεύουσα. Χρονολογείται ότι είναι ηλικίας 2200 ετών. Όταν οι αρχαιολόγοι ανακάλυψαν το κοίλο βάζο, υπέθεσαν ότι πρόκειται για ένα συνηθισμένο πήλινο δοχείο, όμως αυτή η θεωρία απορρίφθηκε γρήγορα αφού το μικρό κεραμικό βάζο, ύψους περίπου 15 εκατοστών, περιείχε ένα χάλκινο κύλινδρο στερεωμένο στο χείλος της οπής και μια μικρή σιδερένια ράβδο πακτωμένη στο καπάκι. Αναλύσεις έδειξαν ότι το περιεχόμενό του ήταν κάποιο οξειδωτικό διάλυμα, πιθανότατα κρασί ή ξύδι. Αυτό σημαίνει ότι πιθανότατα στο βάζο υπήρχε ένα υγρό που αλληλεπιδρούσε με το μέταλλο και παρήγαγε ηλεκτρικό φορτίο. Όλα ωραία και καλά, όμως που ακριβώς χρησιμοποιούσαν τις μπαταρίες πριν από 2.000 χρόνια;

Υπάρχουν μερικοί επιστήμονες και ερευνητές που πιστεύουν ότι η μπαταρία της Βαγδάτης είχε θεραπευτικό σκοπό. Η άλλη κυρίαρχη άποψη είναι αυτή που έχουμε αναφέρει, η επίστρωση των μετάλλων. Μιλάμε για ακριβά μέταλλα στην μορφή κοσμημάτων, που με την διαδικασία της ηλεκτρόλυσης και επίστρωσης του ενός πάνω στο άλλο (π.χ. ο χρυσός πάνω στο ασήμι, επιχρύσωση), ενισχυόταν η ομορφιά και η αξία τους. Υπάρχει κάποια άλλη ερμηνεία για την χρήση των μπαταριών που θεωρείται εξίσου πιθανή: Ένα ηλεκτρικό κύκλωμα, ένα σύνολο από μπαταρίες, που αθροιστικά θα απέδιδαν μια ορισμένη τάση, και με τη μεσολάβηση σ’ αυτό το κύκλωμα ενός ή περισσοτέρων μεταλλικών αγαλμάτων ή άλλων πολύτιμων αντικειμένων που θα κοσμούσαν έναν ναό, έναν ιερό χώρο, ένα παλάτι.

Ποτέ δεν λείπουν οι θεωρίες για το Στόουνχετζ, το μυστηριώδες κυκλικό νεολιθικό μνημείο της Βρετανίας, η κατασκευή του οποίου άρχισε πριν περίπου 3.000 χρόνια π.Χ. και σταδιακά ολοκληρώθηκε μέχρι το 1.500 π.Χ. Η νέα πρωτότυπη θεωρία έρχεται από το βρετανό καθηγητή του πανεπιστημίου Χάντεσφιλντ, Ρούπερτ Τιλ, ειδικό σε θέματα ακουστικής και μουσικής τεχνολογίας (που παράλληλα είναι DJ μερικής απασχόλησης), ο οποίος ισχυρίζεται ότι ο χώρος δημιουργήθηκε βασικά ως μια τεράστια αρένα χορού, ιδίως για εκστατική μουσική, του τύπου της σύγχρονης «τρανς». Σύμφωνα όμως με τον Τιλ, το αίνιγμα παραπέμπει σε τελείως άλλη κατεύθυνση για τη λύση του: οι όρθιες λαξευμένες πέτρες του μνημείου είχαν την σωστή ακουστική για να ενισχύουν συγκεκριμένους ήχους, ιδίως τους ρυθμικά επαναλαμβανόμενους εκστατικούς ήχους.

Όπως υποστηρίζει ο βρετανός ερευνητής, στην πρωτογενή ακέραια μορφή του, το Στόουνχετζ είχε μια πολύ ευχάριστη ακουστική, σχεδόν του επιπέδου των σημερινών συναυλιών, η οποία τελειοποιήθηκε στο πέρασμα των αιώνων. Επειδή το μνημείο σήμερα έχει μερικώς καταρρεύσει, ο Τιλ έκανε ακουστικές προσομοιώσεις χρησιμοποιώντας μοντέλα του ακέραιου μνημείου σε ηλεκτρονικό υπολογιστή, ενώ παράλληλα επισκέφθηκε για τις μετρήσεις του και μια πλήρη απομίμηση του Στόουνχετζ, που έχει κτίσει στις ΗΠΑ ένας αμερικανός εργολάβος. Ο Τιλ ισχυρίζεται ότι, μετά από όλα αυτά, κατάφερε να αναπαράγει με ακρίβεια πώς ακουγόταν η φωνή κάποιου ή ο ήχος από το κτύπημα των χεριών του, πριν 5.000 χρόνια, όταν θα βρισκόταν στο εσωτερικό του κύκλου του Στόουνχετζ. Όπως είπε, σύμφωνα με τη βρετανική εφημερίδα Telegraph, ακόμα και το απλό κτύπημα ενός τυμπάνου ακουγόταν απίστευτα δραματικό και έντονο.  Πηγή: Κ

Το έτος 2009, που μόλις ανέτειλε, σύμφωνα με το Γρηγοριανό ημερολόγιο, δεν θα ισχύει για άλλους λαούς και θρησκείες, που μετράνε τα έτη με διαφορετική αφετηρία.Ετσι, ο νέος χρόνος θα είναι:

* το έτος 4706 για τους Κινέζους
* το 1429 για τους Μουσουλμάνους
* το 1387 για τους Πέρσες
* το 5769 για τους Εβραίους
* το 2757 για τους Αιγύπτιους
* το 1458 για τους Αρμένιους
* το 1725 για τους Κόπτες
* το 2001 για τους Αιθίοπες
* το 5109 για τους Ινδουιστές
* και το έτος 217 από τη Γαλλική Επανάσταση.

Θα μπορούσε βέβαια να είναι:

* το 188 από την Ελληνική Επανάσταση

* το 47 από τη Sine!!!!

Η πρώτη γνωστή μας μέθοδος κεντρικής θέρμανσης εντοπίστηκε στην προϊστορική «πόλη» Χοιροκοιτία, της Κύπρου. Από το 7000 π.Χ. έκτιζαν κυλινδρικά σπίτια με επίπεδες ή θολωτές στέγες, στις κορφές των οποίων υπήρχε άνοιγμα. Στο δάπεδο, ακριβώς κάτω από το άνοιγμα, υπήρχε η εστία. Τα σπίτια αυτά δεν είχαν εσωτερικούς τοίχους και έτσι η όποια θερμότητα από την κεντρική εστία, μεταδιδόταν σε ολόκληρο το κτίσμα. Οσο κι αν φαίνεται περίεργο, η ενδοδαπέδια κεντρική θέρμανση εφευρέθηκε πριν από το καλοριφέρ. Η πρώτη είναι ανακάλυψη των Μινωιτών, το δεύτερο των Ρωμαίων.  Στα βασιλικά δωμάτια της Κνωσού, κάτω από το δάπεδο, υπήρχαν σωλήνες, μέσα από τις οποίες περνούσε ζεστό νερό και ζέσταινε τους χώρους. Την πανάρχαια πόλη ξέθαψε στα 1900 ο Εβανς κι αυτό σημαίνει ότι δεν ήξερε τις εκεί επιδόσεις ο Σουηδός Μ. Τρίβαλντ, που το 1716 λάνσαρε την ενδοδαπέδια θέρμανση, σε μορφή περίπου όπως είναι σήμερα.

Ούτε οι πλούσιοι Ρωμαίοι γνώριζαν την ενδοδαπέδια θέρμανση. Αυτοί χρησιμοποιούσαν το «υπόκαυστον»: Αναβαν στα υπόγειά τους φωτιά και με ανοιχτούς αγωγούς που περνούσαν μέσα από τους τοίχους, έστελναν ζεστό αέρα και θέρμαιναν τους χώρους. Οι Βυζαντινοί χρησιμοποιούσαν τα «πυριατήρια», για να θερμαίνουν τα λουτρά των παλατιών τους. Η σύγχρονη κεντρική θέρμανση έπρεπε να περιμένει ως τα τέλη του 19ου αιώνα, όταν πια το πετρέλαιο και ο ηλεκτρισμός βρίσκονταν σε κοινή χρήση: Το πρώτο δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για πετρελαιοκαυστήρα δόθηκε μόλις το 1885 αλλά η βασισμένη στο πετρέλαιο κεντρική θέρμανση ξεκίνησε να υιοθετείται από το 1930 κι έπειτα. Είχε προηγηθεί η εφεύρεση του θερμοστάτη. Νωρίτερα, τα σπίτια θερμαίνονταν με την ηλεκτρική θερμάστρα, εφεύρεση του Αμερικανού Γουίλ Χανταγουέι.

Είναι τρελοί και το προδίδει το όνομά τους, είναι οι «σάικο» («SciCo» εκ του science communication, όχι… psycho) και δηλώνουν παλαβοί για την επιστήμη. Οχι για να τη μελετήσουν οι ίδιοι -αυτό το έχουν κάνει προ πολλού- αλλά για να τη… διδάξουν, και μάλιστα με τρόπο μοναδικό ή μάλλον θεατρικό. «Πώς καταφέρνει ο Aγιος Βασίλης και παραδίδει τα δώρα του μέσα σε μια νύχτα σε περισσότερες από 800 εκατομμύρια οικογένειες σε όλο τον κόσμο;», «πώς οι τρεις μάγοι βρήκαν το δρόμο τους για τη Βηθλεέμ;», «γιατί ο άγιος των παιδιών είναι τόσο χοντρός;», «γιατί οι χιονονιφάδες μοιάζουν με αστέρια και γιατί δεν είναι ίδιες μεταξύ τους;», είναι κάποιες μόνο από τις ερωτήσεις που η ομάδα απαντά επί σκηνής, στη θεατρική παράσταση «Η Επιστήμη των Χριστουγέννων». Με στόχο να διασκεδάσει, να εκπαιδεύσει και να εμπνεύσει, το έργο εξερευνά τη «μαγεία» των Χριστουγέννων, μέσα από το μοναδικό πρίσμα της επιστήμης. Για την απάντηση στο πρώτο ερώτημα «επιστρατεύεται» η θεωρία της σχετικότητας, ενώ για το άστρο των Χριστουγέννων γίνεται αναφορά στις θεωρίες που έχουν προταθεί, αν και καμιά τους δεν έχει απαντήσει μέχρι τώρα πειστικά στο μυστήριο. Για την παχυσαρκία του αγίου με τα κόκκινα, οι επιστήμονες αποφαίνονται: Δεν φταίει ότι τσιμπολογάει διαρκώς γλυκά στα σπίτια που επισκέπτεται.

Αντί απάντησης, οι «SciCo» διηγούνται την ιστορία δύο μικρών κοριτσιών, κατοίκων ενός χωριού που το λένε ανθρώπινο σώμα. Το πρώτο κορίτσι, η λεπτίνη, δεν πάει σχολείο. Δουλειά της είναι να δίνει πληροφορίες για το αν υπάρχουν τα απαραίτητα καύσιμα στον οργανισμό, ενώ αποστολή του άλλου κοριτσιού, της ινσουλίνης, να μοιράζει το καύσιμο (μόρια γλυκόζης) σε ίσα κομμάτια και να τα διανέμει σε όλους τους κατοίκους του χωριού, σ’ όλα δηλαδή τα κύτταρα του οργανισμού. Ζωντάνια, χιούμορ, γνώση αλλά κυρίως μεράκι γι’ αυτό που κάνουν είναι τα εφόδια που παίρνουν μαζί τους στη σκηνή οι νεαροί επιστήμονες, υπό τη σκηνοθετική καθοδήγηση του Κώστα Γάκη.

Βασικό χαρακτηριστικό τους ότι είναι πάντα έτοιμοι να «παίξουν» με το κοινό, προκαλώντας το να κάνει ερωτήσεις και να μαντέψει τις σωστές απαντήσεις στα ερωτήματα που αυτοί θέτουν. Η παράσταση, η οποία φέτος παρουσιάζεται για δεύτερη χρονιά, βασίζεται σε κείμενα της SciCo εμπνευσμένα από «The Physics of Christmas» του Ρότζερ Χάιφιλντ και ανεβαίνει σε σχολεία και σε πνευματικά κέντρα της Αθήνας. Την Παρασκευή (19/12) θα παρουσιαστεί στο Πνευματικό Κέντρο Νέας Φιλαδέλφειας (ώρα: 18.30, είσοδος δωρεάν). Στόχος μας είναι να κάνουμε θεσμό το επιστημονικό θέατρο στην Ελλάδα, κάτι που ενώ στο εξωτερικό γνωρίζει ήδη άνθηση, στη χώρα μας κάνει μόλις τα πρώτα του βήματα», σημειώνει μιλώντας στον ΕΤ ο ιδρυτής της ΜΚΟ «ΕπιστήμηxΚοινωνία – SciCo (www.scico.gr), βιολόγος-ερευνητής στο Δημόκριτο κ. Θοδωρής Αναγνωστόπουλος και προσθέτει: «Η ομάδα μας προετοιμάζει τέσσερις ακόμη παραστάσεις, με θέματα από την οικολογία, την ελληνική μυθολογία, τον αθλητισμό και την αγάπη. Αυτό που μακροπρόθεσμα θέλουμε να πετύχουμε είναι να πηγαίνουμε στα σχολεία (όλο το χρόνο όχι μόνο τα Χριστούγεννα) και να παρουσιάζουμε στα παιδιά έργα από τα οποία θα μπορούν να μαθαίνουν πράγματα».

Οι προσωπικές ιστοσελίδες γεμίζουν με φωτογραφίες απογοητευμένων επισκεπτών που φωτογραφίζουν εξ αποστάσεως τον Ιερό Βράχο. Η Ακρόπολη είναι κλειστή από τα μέσα της περασμένης εβδομάδας όταν οι εργαζόμενοι υπάλληλοι του ΥΠΠΟ κήρυξαν απεργία γιατί τους κόπηκε επίδομα (150 ευρώ), το οποίο διεκδικούν πίσω. Aνεξάρτητα από το δίκαιο ή όχι του αιτήματος, συμβαίνουν τα εξής απαράδεκτα. Το ΥΠΠΟ έχει καταπιεί τη γλώσσα του, λες και δεν είναι η Ακρόπολη που παραμένει κλειστή (όπως και άλλοι αρχαιολογικοί χώροι) αλλά ένα μικρό, περιφερειακό μουσείο. Καμία επίσημη θέση δεν εξέφρασε ο κ. υπουργός ώστε αφενός να ενημερωθεί η κοινή γνώμη για ποιο λόγο διασύρεται -για έναν ακόμη λόγο- η χώρα μας και αφετέρου να απαντήσει σε εύλογα ερωτήματα εργαζομένων, επισκεπτών, ξεναγών και εκπροσώπων του τουριστικού τομέα. Κάποτε θα έπρεπε να θεσπιστεί το βραβείο του ηρωικού ξεναγού, που καλείται καθημερινά να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα όταν οι ξένοι επισκέπτες ρωτούν γιατί η Ακρόπολη είναι αποκλεισμένη ή γιατί όλοι οι αρχαιολογικοί χώροι έχουν σκουπίδια. Μαρτυρική όμως είναι η ίδια η Αθήνα που τις τελευταίες μέρες έχει καταστρέψει ό,τι είχε χτίσει ως τόπος προορισμού. Με την Ακρόπολη κλειστή και με εντέχνως καλλιεργημένη πλέον τη διεθνή εντύπωση ότι «στην Ελλάδα τίποτε δεν λειτουργεί», η κατάλυση της κοινής λογικής πρυτανεύει στο υπουργείο Πολιτισμού. Εχουμε σοβαρά και δυσεπίλυτα προβλήματα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι όλη η κοινωνία θα παραιτηθεί. Εκτός και αν η κλειστή Ακρόπολη δεν συγκινεί πλέον κανέναν.
Του Νικου Βατοπουλου

Σκεφθείτε… ευρωπαϊκά λέει στα «ΝΕΑ» ο Φραντσέσκο Μπουρανέλι, που τάσσεται υπέρ της επιστροφής των Γλυπτών του Παρθενώνα στο «υπερ-εδαφικό» Νέο Μουσείο Ακρόπολης.  Μια ανάσα πριν ανοίξει τις πύλες του το Νέο Μουσείο Ακρόπολης μια νέα- ριζοσπαστική πρόταση για την επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα πέφτει στο τραπέζι: η μετατροπή του τελευταίου ορόφου του Νέου Μουσείου σε ευρωπαϊκό μουσείο, όπου θα συγκεντρωθούν τα διάσπαρτα στις ευρωπαϊκές χώρες Γλυπτά του Παρθενώνα. Πίσω από την ιδέα, που ήδη συζητείται πολύ σε ακαδημαϊκούς κύκλους, αλλά και από τον διεθνή Τύπο, ο Φραντσέσκο Μπουρανέλι, γραμματέας της Επιτροπής του Βατικανού για τον πολιτισμό. «Αν και η Ελλάδα έχει κάνει γιγάντια βήματα σε θέματα προστασίας πολιτιστικής κληρονομιάς, ο δρόμος του επαναπατρισμού των Γλυπτών του Παρθενώνα που ακολούθησε τα τελευταία χρόνια δεν είχε θετικά αποτελέσματα. Αντιθέτως βρέθηκε αντιμέτωπη τόσο με τη Βρετανία όσο και με τις άλλες χώρες που κατέχουν θραύσματα ή γλυπτά ολόκληρα», λέει στα «ΝΕΑ  ο 53χρονος πολυγραφότατος αρχαιολόγος Φραντσέσκο Μπουρανέλι.

«Πρέπει να αποκατασταθεί ένα από τα ελάχιστα μνημεία-σύμβολα της αρμονίας της ανθρωπότητας. Ας εγκαινιάσουμε μια νέα προσέγγιση σήμερα που η Ενωμένη Ευρώπη είναι πραγματικότητα. Γιατί οι πλούσιες, πολιτισμένες, εξελιγμένες χώρες να μην έχουν την εντιμότητα να επιλύσουν το πρόβλημα; Προτείνω να δημιουργηθεί ένα μουσείο που θα χαρακτηριστεί ευρωπαϊκό, υπεράνω εδαφικού στάτους, όπου κάθε ευρωπαϊκή χώρα θα φέρνει τα κομμάτια του Παρθενώνα που κατέχει, για την αποκατάσταση του μνημείου. «Δεν είναι μόνο τα μουσεία του Βατικανού που έχουν Γλυπτά του Παρθενώνα. Είναι και η Γερμανία, η Γαλλία, η Δανία, η Ιταλία…». Ας μην ξεχνάμε πως ο πολιτισμός ανήκει σε όλους», συνεχίζει ο αρχαιολόγος, που τιμήθηκε με το βραβείο Rotondi για την εξαιρετική μεθοδολογία αποκατάστασης της Capella Sistina.

Σκοτώνουν τα αγόρια τους για να σταματήσουν τον πόλεμο. Ισορροπώντας στην τραγική γραμμή μεταξύ λογικής και παραλόγου οι γυναίκες δύο φυλών στη ζούγκλα της Παπούα στη Νέα Γουινέα εδώ και δέκα χρόνια σκοτώνουν οι ίδιες τα αρσενικά μωρά που γεννούν, σε μια προσπάθεια να δοθεί τέλος στην εμφύλια διαμάχη. «Αποφασίσαμε να σκοτώνουμε τα αγόρια μας γιατί με τον πόλεμο ξεπεράσαμε τα όρια της εξαθλίωσης», λένε οι μάνες της περιοχής Γκίμι που μαστίζεται από εμφύλιο πόλεμο εδώ και 20 χρόνια. Το μυστικό των γυναικών της περιοχής Γκίμι, η οποία μαστίζεται από εμφύλια διαμάχη τα τελευταία 20 χρόνια, αποκαλύφθηκε. «Η πραγματικότητα μας εξαναγκάζει σε ακραία δράση.  Έχουμε υποφέρει αρκετά από την πολεμόχαρη φύση των ανδρών, τους πολέμους που προκαλούν και τα δεινά που πέφτουν επάνω μας» εξομολογούνται. Και υποστηρίζουν ότι ολόκληρος ο γυναικείος πληθυσμός των δύο φυλών στηρίζει ευλαβικά την απόφαση. Η αποκάλυψη δεν φαίνεται να προκαλεί φρίκη στους κοινωνιολόγους στη Νέα Γουινέα. «Αυτές οι φυλές είναι τόσο απομονωμένες, ώστε ό,τι και να κάνουν δεν βγαίνει προς τα έξω» είπε στους «Τάιμς του Λονδίνου» η Ντιάνα Πάντα, καθηγήτρια Κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Γκορόκα.

 Πηγές: «The Times», «Daily Mail»