Αν ένα ιστολόγιο μπορεί να θεωρηθεί και ένα είδος ημερολογίου, απο τις 23 Μαίου έχω να επισκεφτώ την κατα τα άλλα πολύ αγαπητή μου Sine! Οι λόγοι πολλοί…Το Σάββατο όμως, σαν απο φλόγα, ακούγοντας μια επαναληπτική εκπομπή της ΝΕΤ με τον “κουζουλό του Έθνους”, ίσως τον μοναδικό εν ζωή πνευματικό άνθρωπο της χώρας (άααλλο μεγάλο θέμα!!!), τσούπ δειλά – δειλά, είπα να αφήσω δυο αράδες.
Απογράφηκα!!!! Τυχαίο; Δεν νομίζω!!! Είναι αστείο που τέτοιο καιρό αποφασίσαν να μας μετρήσουν!!! Αν με ρωτούσαν είχα πολύ ευκολότερους τρόπους να προτείνω. Και θα ήταν και απο τις λίγες φορές που θα προσυπόγραφα και για την αποτελεσματικότητά τους!!! Το σύστημα έπεσε-όπως πολλοί απο μας θα αντιλήφθηκαν-με το καλημέρα σας!!! Τυχαίο; Δεν νομίζω! Πάντα έτσι γίνεται, όταν οι τρόποι που μας μοστράρουν ώς High-Tech, είναι “τσίπικοι”! Το φτηνό το κρέας το τρώνε τα σκυλιά, όπως έλεγε και η γιαγιούλα μου…Άντε να δούμε τί άλλο θα σκεφτούν για να μας ξαναταλαιπωρήσουν…

Καλή μέρα σε όλους και καλή μας εβδομάδα!

Εκθεση του Ιδρύματος της Βουλής για την πράσινη όαση της Αθήνας και τον Αγνωστο Στρατιώτη!

Δεν είναι “ίσως οι καταλληλότερες ημέρες” για να κατεβείτε στο κέντρο της Αθήνας, αλλά ο Μάρτιος έχει μπροστά του αρκετές ημέρες ακόμα έτσι ώστε να προλάβετε μια έκθεση που έρχεται να ρίξει φως σε δύο εμβληματικούς χώρους της αστικής Αθήνας: το μνημείο του Αγνωστου Στρατιώτη και τον Εθνικό Κήπο. Την διοργανώνει το Ιδρυμα της Βουλής των Ελλήνων για τον Κοινοβουλευτισμό και τη Δημοκρατία στον εκθεσιακό του χώρο, στη συμβολή των οδών Φιλελλήνων και Μητροπόλεως, στην πλατεία Συντάγματος. Κι έρχεται σαν λογική συνέχεια σε μια προηγούμενη έκθεση για το κτίριο της Βουλής των Ελλήνων, αφού τόσο η αρχιτεκτονική παρέμβαση μπροστά από το Κοινοβούλιο όσο και η διαμόρφωση του Κήπου έχουν καταχωρισθεί στο συλλογικό ασυνείδητο ως φυσικές προεκτάσεις του κτιρίου της Βουλής.

Ενα γοητευτικό πλήθος από έγγραφα, σχέδια, φωτογραφίες, επιστολικά δελτάρια και οπτικοακουστικό υλικό συγκροτούν το κυρίως σώμα μιας έκθεσης που ενώ μιλάει για δύο κλασικά τοπόσημα του κέντρου της Αθήνας αφηγείται ταυτόχρονα τη λιγότερο γνωστή ιστορία τους. Για παράδειγμα, πόσοι Ελληνες έχουμε διαβάσει για τις αντιδράσεις που ξεσήκωσε η αποκάλυψη των σχεδίων του αρχιτέκτονα Εμμανουήλ Λαζαρίδη μετά την ανακοίνωση του πρώτου βραβείου του αρχιτεκτονικού διαγωνισμού; Οι εντονότερες επιθέσεις αφορούσαν αυτή καθαυτήν την πρόταση και επικεντρώθηκαν κυρίως στο ζήτημα της εκσκαφής όπως διαβάζουμε στον τόμο που εκδόθηκε με την ευκαιρία της έκθεσης. «Η υψομετρική διαφορά που προκύπτει δημιουργεί ένα είδος τεχνητού βάθρου για το κτίριο των Παλαιών Ανακτόρων, αποκόπτοντάς το από το φυσικό επίπεδο έδρασής του και αλλοιώνοντας τη φυσική τοπογραφία στο σημείο εκείνο της πόλης» διαβάζουμε στον καλαίσθητο τόμο σε μια επισκόπηση όσων είχαν αντιταχθεί στα σχέδια. Για την τοποθέτηση του μνημείου πραγματοποιήθηκε ευρείας κλίμακας εκχωμάτωση του προ των Παλαιών Ανακτόρων (σημερινής Βουλής) χώρου, με στόχο την κάθοδο της στάθμης του εδάφους κατά έξι μέτρα. Η όλη σύνθεση αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα του «μοντέρνου κλασικισμού», που αντλεί την έμπνευσή του περισσότερο από την αδρότητα της αρχαϊκής περιόδου, παρά από τους κλασικούς χρόνους. Οι μπρούντζινες ασπίδες, ωστόσο, παραπέμπουν παράλληλα σε αντιλήψεις για τη γλυπτική διακόσμηση της Art Nouveau αλλά και της Art Deco.

Αντίστοιχα όχι πολλοί σύγχρονοι Αθηναίοι γνωρίζουμε ότι η δημιουργία του Εθνικού Κήπου οφείλεται στο προσωπικό πάθος της Βασίλισσας Αμαλίας. Οριοθετήθηκε το 1836 από τον Φρειδερίκο Γκαίρτνερ, αλλά ήταν η νεαρή βασίλισσα που επέβλεψε προσωπικά τη διαμόρφωση και την εντατική φύτευσή του.

Η έκθεση (επιμέλεια: Ναταλία Μπούρα και Μαίρη Τσαγγάρη) θα παραμείνει ανοιχτή μέχρι τις 31 Μαρτίου, καθημερινά από τις 9 το πρωί μέχρι τις 8 το βράδυ. Το Σάββατο οι πόρτες κλείνουν στις 5 το απόγευμα και την Κυριακή στις 3 το μεσημέρι. “Κ”

Ανήκω στη γενιά που την Κυριακή πήγαινε περίπατο στον Βασιλικό Κήπο! Ας μην μας τρομάζουν, πια οι λέξεις. Μεγαλώσαμε… Είτε τις χειμωνιάτικες Κυριακές – με τον σκούφο να μου πιέζει τα κοτσίδια – είτε τις καλοκαιρινές – με το “απαραίτητο” ζακετάκι- πυκνά συχνά με πήγαιναν βόλτα στον Κήπο. “Να ταίσουμε και τις πάπιες” … μου έλεγαν.  Αλλά εγώ είχα ακούσει την μητέρα μου να λέει αυτό το… “ξελυσσάξει” και ήξερε οτι αφορούσε την αφεντιά μου και όχι κάποια πάπια…Ας μην μας τρομάζουν οι λέξεις…Βέβαια, η βόλτα μετά είχε και   “Άγνωστο Στρατιώτη”, μην τυχόν και αφήσω τα περιστέρια παραπονεμένα…Ο Βασιλικός Κήπος όμως ήταν -πως να το πώ- το δυνατό μου σημείο. Πρώτα γιατί είχε “σπουδαίο” όνομα, κατά δεύτερον …ήταν ονειρεμένος, τρίτον εκτός απο τις ερημοσκότεινες τις πάπιες είχε και άλλα “εξωτικά” για τα δικά μου παιδικά μάτια, πτηνά και ζώα. Αλλά εγώ περίμενα …άλλα! Ας μην μας τρομάζουν οι λέξεις. Πρώτη φορά εξομολογούμαι, ότι πιο πολύ με ενδιέφερε το κουλούρι που τάιζα τις πάπιες!!!  Στοίχιζε 1 πενηνταράκι και ήταν μόνο γι΄αυτές! Τί ονειρεμένη λιχουδιά!!!! Κάτι μεταξύ μουστοκούλουρου και λουκουμά! Και…ευμέγεθες!  Κάθε μπουκίτσα που έκοβα και τους πετούσα ΄ταν και μια…μαχαιριά στην καρδιά μου… Πολλάκις σφετερίστηκα αυτήν την μπουκίτσα, προς ίδιον όφελος.  Γι αυτό και δεν ήμουν ποτέ … αδύνατη! Ας μην τρομάζουν οι λέξεις … το είπαμε!

Από τότε που ο Κήπος έγινε Εθνικός …ρήμαξε!  Όπως ρήμαξαν πολλοί εθνικοί μας θησαυροί! Και εκ του περισσού ακούω το αν ανήκει στο ΠΕΧΩΔΕ ή στον Δήμο Αθηναίων.  Από τότε που μας τρομάζουν οι λέξεις, ρημάξαμε την χώρα μας…

Μου το έστειλε ο εξαιρετικός συνάδελφος Κώστας Γαβρίλης. Νομίζω δεν θα είχε αντίρρηση να το αναπαράξω.

Στην κεντρική αγορά της Βαλέντσια, τραγουδιστές της όπερας της πόλης είναι μεταμφιεσμένοι σε πωλητές. Ξαφνικά από τα μεγάφωνα αρχίζει να ακούγεται μουσική από την όπερα Traviata του Verdi και… Αξίζει. Δείτε το!

 Σε αναλογία με την επιμόρφωση Β’ επιπέδου. Για να γίνει κάτι ελκυστικό πρέπει να “τραβήξει” την προσοχή! Και να τραβήξει την προσοχή ως ποιοτικό προϊόν( Verdi άκουσαν οι περαστικοί της αγοράς). Kαι να το “πουλήσουν” οι ελκυστικοί “επιμορφωτές”. Αυτό μπορεί να γίνει ένας κύκλος, για το ποιός είναι ο “πωλητής” και ποιό ειναι το “προϊόν”! H επιμόρφωση θέλει…διαφήμιση! Πολλοί συνάδελφοι δεν ξέρουν τι είναι τούτο… Los rostros de los compradores, asombrados ante la magia del arte, hacen que recuperemos la confianza en el buen gusto. El gusto por la buena fruta, la verdura, el champán, la música y la vida. Εν συντομία: ..κάτω απο την μαγεία της τέχνης απέκτησαν εμπιστοσύνη στο …καλό γούστο. Στο γούστο για τα καλά φρούτα, τα λαχανικά, την μουσική και την ζωή. Κάντε την αντιπαραβολή…Ευχαριστώ Κώστα!

Δεν ξέρω αν όλοι όσοι παραβρέθηκαν το Σάββατο στις 30 Ιανουαρίου, στην ενημέρωση των επιμορφωτών Β΄επιπέδου, εν όψει της νέας επιμορφωτικής περιόδου, που ξεκινά στις 8 Φεβρουαρίου. έχουν τα ίδια ανάμεικτα συναισθήματα με την γράφουσα.  Έχω  την εντύπωση ότι πρόκειται για ένα “παιδί” που το διεκδικούν δυο μανάδες-μαινάδες! Το πάνελ αποτελείτο απο τους Μεν και τους ΔΕ! Ετούτους και Εκείνους! Τους υπευθύνους του Υπεπθ και τους υπευθύνους του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου!  Τί κρίμα! Πως να δώσεις όραμα στον εκπαιδευτικό να υποστηρίξει ένα τέτοιο πρόγραμμα όταν οι ίδιοι του οι “γονείς” έχουν πάρει ..διαζύγιο;  Άκουσα και πολύ ωραία λόγια. Αμέ! Ότι είμαστε πρωτοπόροι, έχουμε κερδίσει το στοίχημα…Τέτοια …ξεσηκωτικά! Αλλά, το πρόγραμμα σπουδών δεν έχει ανακοινωθεί (ακόμη), οι λίστες των επιμορφουμένων δεν έχουν κλείσει (ακόμη) – ήδη δόθηκε παράταση στις προθεσμίες- και εγώ το …στραβόγιαννο, που πρώτη φορά καλούμαι να γίνω υπέρμαχος αυτό του εγχειρήματος, καταλαβαίνω ότι μάλλον είμαι το …αναλώσιμο της υπόθεσης. Η παράπλευρη απώλεια!  Πρέπει να πώ ότι οι καλοί τρόποι των φιλοξενούντων την ημερίδα είχαν παραπέσει κάπου…Γιατί στην απελπισμένη ερώτηση επιμορφωτών που περιμένουν εδώ και δύο περίπου χρόνια να πληρωθούν, απάντησαν με απίστευτο θράσσος: “Ας προσέχατε! Να πηγαίνατε σε δημόσια ΚΣΕ και όχι στην ΚΟΡΕΛΚΟ!”. Δηλαδή τα Ιδιωτικά ΚΣΕ δεν τα πιστοποίησε ο ίδιος φορέας που πιστοποίησε και τα δημόσια;  Γιατί αφήνεις τον συνάδελφο ακάλυπτο; Απο την άλλη, την εφορία την πλήρωσαν χωρίς να έχουν εισπράξει ευρώ! Ας μην μιλήσω για λογισμικά, οδοιπορικά, οργάνωση…

Στις ανησυχίες και εύλογες απορίες των συναδέλφων, για τις δυσκολίες που συναντούν με την πρόσβαση στα εργαστήρια, εν ολίγοις η απάντηση ήταν: “Καθαρίστε μόνοι σας!” Δεν γνωρίζω αν τα ΕΣΠΑ έχουν γενικό γραμματέα. Αν δεν έχουν ζήσε Μάη μου για να πληρωθούμε… Δηλαδή αυτή η Παιδεία στο φιλότιμο και στο μεράκι του καθηγητή βασίζεται. Γιατί απο τούτο οι …ανωτέρω έχουν άγνωστες λέξεις. Κρίμα!

Διαβάζω στα ΝΕΑ:

Περίπου 6 δισ. ευρώ ετησίως κοστίζουν στον έλληνα φορολογούμενο τα περίπου 50 επιδόματα που χορηγούνται στους δημοσίους υπαλλήλους και επιφέρουν αποκλίσεις μισθών ως και 88%. Η κυβέρνηση στοχεύει στην περικοπή των δαπανών αυτών κατά 10% (περίπου 600 εκατ. ευρώ) που σημαίνει μείωση των μισθών από 150 ως 700 ευρώ μηνιαίως ενώ αναμένεται και η κατάργηση της αυτοτελούς φορολόγησης και το πάγωμα των μισθών για μηνιαίες αποδοχές άνω των 2.000 ευρώ. Οι ενώσεις των δημοσίων υπαλλήλων αναμένουν και την εισοδηματική πολιτική για να καθορίσουν τη στάση τους ενώ ορισμένοι κλάδοι έχουν ήδη εξαγγείλει απεργιακές κινητοποιήσεις. Αλλοι μιλούν για κεκτημένα δικαιώματα που δεν πρέπει να θιγούν.

Παράδειγμα: Εκπαιδευτικός (καθηγητής στο Δημόσιο) με 30 χρόνια προϋπηρεσία εισπράττει περίπου 1.500 καθαρά. Ο βασικός του μισθός (μικρά) είναι 1.584 ευρώ και δικαιούται τα εξής επιδόματα: Το οικογενειακό (35 ευρώ), το εξωδιδακτικό (350 ευρώ), το διδακτικής προετοιμασίας (105 ευρώ) και κίνητρο απόδοσης (100-150 ευρώ).

Αυτό το “πονάει χέρι κόβει χέρι ” του Έλληνα πολύ με εκνευρίζει.  Η πολιτική των επιδομάτων “βόλεψε” όλες τις κυβερνήσεις. Γιατί δεν το ενέταξαν στον βασικό μισθό ποτέ; Τί έκαναν τα σωματεία; (Άλλοι αργόσχολοι αυτοί! Πού ακούστηκε το πληρώνομαι, αλλά είμαι συνδικαλιστής;). Βρείτε κύριοι πρώτα πόσους δημοσίους υπαλλήλους έχετε, πόσοι πληρώνονται, απο πού και πόσοι εμφανίζονται στην δουλειά τους.  Σταματήστε να γεμίζετε τα γραφεία των Υπουργλων και των Υπουργείων με όλους τους “ημέτερους”. Έλεος πιά! Κι άλλα χρόνια ραγιάδες; Άμα έχω κι εγώ 40μσυμβούλους γίνομαι όχι υπουργός αλλά και πρόεδρος της Δημοκρατίας (σχήμα λόγου! Με κάθε σεβασμό στον θεσμό και στο πρόσωπο του Προέδρου) .Βάλτε κάτω πόσα χρήματα ξοδεύονται απο όλες τις επιτροπές ( 2 ετοιμάζουν οι εθνοπατέρες τώρα, και βάλε πόσες άκουσα χθές απο το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο) που απο του ψύλλου το πήδημα ξεπηδούν, μαζέψτε την κρατική κατασπατάληση του δημοσίου χρήματος απο ταξίδια και μετακινήσεις των διοικούντων, μαζέψτε τα επιδόματα των δικαστικών, των εργαζομένων στην Βουλή και σε διάφορες θέσεις που είναι κρυμμένες πίσω… απο τον ήλιο!  Και να σας πώ και κάτι άλλο; Αν τα φοράτε τα παντελόνια σας, ξεκινήστε απο τους δικούς μισθούς και των δικαστικών και αφήστε τους εκπαιδευτικούς και όσους είναι στην ίδια με αυτούς μοίρα, τελευταίους.Κανένας πολίτης δεν θέλει να δεί το κράτος του να καταρρέει. Αλλά δεν θα πληρώσει πρώτος και μόνον αυτός το “μάρμαρο”. Ο τελευταίος τροχός της αμάξης. Ο μέσος πολίτης που δεν φοροδιαφεύγει και που στην πλάτη του, οι έχοντες την εξουσία, τον καταλήστευσαν…

Την ιστορία τούτη μου την έστειλε η φίλη μου η Νίκη! Και … πιστέψτε με, ότι πηγάζει απο εκείνην είναι έντιμο, αξιόπιστο και αξιοπρεπές. Σας το μεταφέρω.

Στη μακρινή Βενεζουέλα εδώ και 30-τόσα χρόνια ξεκίνησε ένα φιλόδοξο πρόγραμμα, το El Sistema (Fundación del Estado para el Sistema Nacional de las Orquestas Juveniles e Infantiles de Venezuela). Ένας ντόπιος μουσικός, ο Χοσέ Αμπρέου, βάλθηκε να μαζέψει παιδάκια στις πιο φτωχές, τις πιο απομακρυσμένες περιοχές, τις πιο βουτηγμένες στο έγκλημα και στο πάρε-δώσε των ναρκωτικών, και να τα κάνει μουσικούς.  Το πράγμα προχώρησε σιγά-σιγά, χωρίς λεφτά και άρχισε να αποδίδει καρπούς. Πέρασαν τα χρόνια, 250.000 (!) παιδάκια έμαθαν μουσική, και άρχισαν να φτιάχνονται σχολικές ορχήστρες. Οι ορχήστρες σε όλη τη χώρα ξεπέρασαν τις 100 και από αυτές οι 90 είναι συμφωνικές (ξανα-!). Οι καλύτεροι από αυτούς τους νεαρούς μουσικούς μαζεύονται σε κεντρικές ορχήστρες, με κορυφή την Ορχήστρα Σιμόν Μπολιβάρ, που αυτή την εποχή διευθύνει άλλο ένα προϊόν del Sistema, ο 28χρονος (ξανα-!) μαέστρος Γουστάβο Ντουνταμέλ, που είναι επίσης εδώ και λίγους μήνες ο νέος μαέστρος της Φιλαρμονικής του Λος Άντζελες (ξανα-!).

Έκαναν τουρνέ οι Βενεζουελάνοι πιτσιρικάδες με τον πιτσιρικά μαέστρο τους και παίξανε και στο Σάλτσμπουργκ. Μάλλον καλά θα έπαιξαν, γιατί οι απαιτητικοί Σαλτσμπουργκαίοι ζήτησαν και encore. Ξεκίνησε το encore με ένα ταρατατζούμ κάπως οικείο και με την πρώτη φράση των εγχόρδων οι Σαλτσμπουργκαίοι αναγνώρισαν το κομμάτι και χειροκρότησαν. Μάλλον δεν περίμεναν ότι οι Ινδιάνοι πιτσιρικάδες θα τολμούσαν να παίξουν Στράους  και μάλιστα στην Αυστρία. Και κάνει zoom-out η κάμερα και θολώνει ο νους. Πρόκειται για ΜΕΓΑΛΗ ορχήστρα, διπλή, καμμιά διακοσαριά άτομα. Και παίζουν καλά οι άτιμοι:

Συνεπώς ενδιαφερόμεθα, διαβάζουμε, ψάχνουμε. Και βρίσκουμε ένα βιντεάκι από μία απονομή, με τους Ινδιάνους live από το Καράκας. Μόνο που δεν είναι οι ΣιμονΜπολιβάροι που είναι πιτσιρικάδες μεν, αλλά γύρω στα 20-25. Είναι οι από κάτω τους, αυτοί που πάνε ακόμα σχολείο. Η Ορχήστρα “Τερέσα Καρρένιο”, έτσι τους λένε.  Παιδάκια μικρά, μερικά εμφανώς αμούστακα. Ξεκινούν με Σοστακόβιτς, από τη 10η Συμφωνία το 2ο μέρος, που οι ειδικοί λένε ότι είναι ένα αποτρόπαιο μουσικό πορτραίτο του Στάλιν.  Είναι ένα κομμάτι πολύ γρήγορο, βίαιο, άγριο, με εξαιρετικά απαιτητικά περάσματα, ειδικά για τα πνευστά, και ειδικότερα για τα ξύλινα, με πανδύσκολο ανσάμπλ. Τα μαθητούδια είναι ντυμένα με τα καθημερινά τους ρούχα, τα τζην τους τα σκισμένα, τα χαϊμαλιά τους, ό,τι φοράνε τα παιδιά σήμερα. Και παίζουν ηρωικά, ούτε μία νότα δεν φεύγει.

Χειροκροτήματα, περνάμε στο επόμενο κομμάτι, έναν (άγνωστό μου) Χορό ενός (αγνώστου μου) συνθέτη από το Μεξικό, ονόματι Αρτούρο Μάρκες. Τα Ινδιανάκια έχουν αλλάξει στο μεταξύ, έχουν φορέσει τη φόρμα της Εθνικής  τους ομάδας, της Εθνικής Βενεζουέλας. Το κομμάτι είναι εξαιρετικό, με τη ρυθμική αγωγή που θα περίμενε κανείς από έναν χορό λατινοαμερικάνικο να ξεπροβάλλει καθώς η μουσική προχωρεί και τα παιδάκια παίζουν με ορμή. Μπαίνουμε στο τελευταίο θέμα του χορού και καθώς η κάμερα απλώνει,  συνειδητοποιείς ότι βλέπεις πάλι μια μεγάλη ορχήστρα, ίσως να μη φτάνει τα 200 άτομα των Μπολιβάρων, αλλά τα 150 τα ζυγώνει σίγουρα. Μα πώς παίζουν τόσο καλά, τόσα πολλά άτομα μαζί?  Το κομμάτι κορυφώνεται και τα παιδάκια σείονται, τα δοξάρια δάσος ολόκληρο πηγαινοέρχονται σαν να τα δέρνει καταιγίδα κι όμως ούτε μισή νότα δεν ξεφεύγει ποτέ και να, φτάνουν τα τελευταία μέτρα και τα παιδάκια σηκώνονται όρθια και τελειώνουν το κομμάτι παίζοντας και χορεύοντας μαζί:

Ωραία περάσατε? Εγώ να δείτε. Ας προσγειωθούμε λοιπόν στη χώρα των “Αγάδων”. Είναι μια χώρα που τα παιδάκια τα λένε Περικλήδες, Νεφέλες, Ιάσονες και Ιόλες. Παλιά χώρα, με ιστορία. Όμορφη χώρα…

Και οι Περικλήδες με τις Ιόλες μεγαλώνουν ακούγοντας Βίσση, παίζοντας Πάμε Στοίχημα, βλέποντας Τατιάνα , ακούγοντας τους γονείς τους να λένε πόσο καλύτερη είναι η δικιά τους μαιζονέτα από τη μαιζονέτα των Χατζηπαραδαίων και ονειρεύονται να γίνουν μοντέλα. Ή μάνατζερ! Ή να τα προσλάβουν στα Stage. Στη χώρα αυτή υπάρχουν κάτι ορχηστρούλες που η καλύτερη, στις καλές της βραδιές, κάνει ένα φάλτσο ανά δεκάλεπτο και στις άσχημες κάνει μόνο φάλτσα. Η λέξη “μουσικός” συνήθως σημαίνει “μπουζουξής” – χωρίς καμμοία υπόνοια για το υπέροχο αυτό μουσικό όργανο, που “τραγούδησε” την χώρα στον κόσμο – ο κύριος και η κυρία Χατζηπαράδα πετάει γαρδένιες στον ΛεΦα, ο Περικλής βολοδέρνει στις καφετέριες και η Ιόλη διαβαζει ότι η Μακρυαυγερινού τα έφτιαξε με τον Νίνο και μετά οραματίζεται να βγει ως γλάστρα στην… “Ωραία Ελένη”.

Το κατά κεφαλήν εισόδημα της Βενεζουέλας είναι το μισό από της χώρας των “Αγάδων”, που επί πλέον έχει χρεωκοπήσει.

Επειδή η Sine με το ψέμμα δεν…μέσα απο αυτό το αστείο video θα κάνω κάποια σχόλια! Όταν ήμουν νεότερη, υπεραμυνόμουν για το πόσο καλές είναι οι γυναίκες οδηγοί. Μπορεί για εκείνα τα χρόνια να μην είχα και άδικο. Προϊόντος του χρόνου, στριτζονόμουνα όταν άκουγα να βρίζουν τις γυναίκες οδηγούς, αλλά έκανα και λίγο τον … “βούδα” μιάς και δεν έβαζα και το χέρι μου στην φωτιά για τις ικανότητές τους. Τα τελευταία όμως χρόνια, έχω γίνει “βασιλικότερη του βασιλέως” και γίνομαι έξαλλη με την ασχετοσύνη ιδίως των νεαρών κοριτσιών, που έχουν ένα trendy αμαξάκι (saxo-rallo, aygo κλπ) ή ακόμα χειρότερα, ένα γαϊδουρινό τζιπ, και με τ΄ονα χέρι στο κινητό και με το άλλο χέρι μεταξύ τσιγάρου, gps και λεβιέ, προσπαθούν να διασχίσουν τους δρόμους.  Να μην σχολιάσω την τσίχλα, το φιλάρεσκο κοίταγμα στον καθρέφτη και -Θεέ μου- την απόσταση των λίγων εκατοστών μεταξύ σώματος και τιμονιού.  Πάντως το “πακέττο”  που με τρακάρισε εχθές ήταν  η super lux έκδοση: Ξανθειά με γούνα σε τζίπ BMW!

Διαβάζοντας στο άρθρο του Αποστολου Λακασα, την επιστολή παραίτησης του πρυτάνεως του Πανεπιστημίου Αθηνών, ένα κράμα οργής και απογοήτευσης με τάραξε πάλι, χριστουγεννιάτικα. Ή εχουν πια χάσει κάθε αξία οι θεσμοί και αξίες στον τόπο τούτου, μεθερμηνευόμενον “πάσαμε πάτο”, ή πάλι ανήκω σε κόσμο αλλούτερο και ως άλλη …Αστέρω πλανάμαι πλάνας οικτράς! Δηλώνω μετα λόγου γνώσεως κατά των καταλήψεων και ως η τελευταία καθηγητριούλα του χώραυ θα αντιστεκόμουν στα μαθητούδια που θα διεννοούντο να με αποκλείσουν απο τον χώρο εργασίας μου. Και για να μην “πέσω” στο στόμα των “δημοκρατικών”, το “αντιστέκομαι” ούδολώς εννοεί κάθε πράξη ή λέξη βίας. Μακριά απο μένα τέτοιες πράξεις. Πόσο μάλλον αν ήμουν ένας διακεκριμένος ακαδημαϊκός δάσκαλος. Η λέξη πρύτανης, στο φτωχό μου μυαλό, στέκεται ψηλά και στο πρόσωπο το φέρον τον τίτλο, αρμόζει ο προσήκων σεβασμός.

Δεν είναι δυνατόν να καταστρέφονται τα πανεπιστημιακά κτίρια και να αντιτείνουμε το θέμα του ασύλου. Μα για ποιό άσυλο μιλάμε; Ποιούς εξυπηρετεί αυτός ο όρος ,ποιά; Δεν είναι δυνατόν να διαπράττονται πράξεις του κοινού ποινικού δικαίου και το αν θα μπορέσει να επέμβει κάποιος να πηγαίνει απο τον πρύτανη στον εισαγγελέα και τούμπαλιν. Πρέπει κάτι να φοβόμαστε και δεν το ξέρω; Υπάρχουν κάποιοι που εκβιάζουν πρυτάνεις, εισαγγελείς, υπουργούς ώστε να μην επεμβαίνει κάποιος ,για να γίνει ρημαδιό το ΕΜΠ και η ΑΣΟΕ; Πος τι το “κόψιμο” όλων αυτών των … ασυλαμυντόρων;

Ναι, κ.κ Πρυτάνεις, έχετε κάνει λάθη. Βεβαίως και η “καρέκλα” είναι ακριβή! Αλλά, και ο τίτλος είναι πολύ βαρύς. Αλλά όπως έλεγε και η γιαγιά μου: Ο άντρας κάνει την γενιά, κι όχι η γενιά τον άντρα!
Παραθέτω το άρθρο…

«Ο Χρήστος άδειασε… Ηταν πληγωμένος, ένιωσε ότι έχασε το έδαφος κάτω από τα πόδια του». Τα λόγια ανήκουν σε πρύτανη κεντρικού πανεπιστημίου, βγαίνοντας από το δωμάτιο του Ιπποκράτειου Νοσοκομείου όπου μεταφέρθηκε ο πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών Χρήστος Κίττας το απόγευνα της περασμένης Κυριακής. Λίγο πριν -κατά τη διάρκεια των επεισοδίων στο κέντρο της Αθήνας- ο κ. Κίττας και οι συνεργάτες του είχαν αντιμετωπίσει τους αναρχικούς, που έσπασαν την πόρτα των Προπυλαίων, εισήλθαν στον χώρο και βιαιοπράγησαν κατά των πανεπιστημιακών.

Χθες, ο πρύτανης -αφού εξήλθε από το νοσοκομείο- παραιτήθηκε από τη θέση του. Γεννήθηκε στις 25 Αυγούστου του 1945, και στο ίδρυμα βρίσκεται από το 1962, όταν εισήχθη στην Ιατρική Σχολή. Το 1968 πήρε το πτυχίο του και το 1973 κατέλαβε θέση πανεπιστημιακού βοηθού στην ίδια σχολή. Το 1975 πήρε το διδακτορικό του και το 1976 έγινε πανεπιστημιακός επιμελητής αρχίζοντας την άνοδο. Το 1993 έφθασε στην ανώτατη βαθμίδα -καθηγητής Ιστολογίας – Εμβρυολογίας- και στις 17 Μαΐου 2006 εξελέγη πρύτανης του πρώτου πανεπιστημίου της χώρας.

«Κυρίες και κύριοι Συγκλητικοί, αγαπητές και αγαπητοί συνάδελφοι και συνεργάτες, αγαπητά μου παιδιά, αδυνατώντας πλέον να προσφέρω τις υπηρεσίες μου εξαιτίας της ψυχικής μου εκμηδένισης και της βιολογικής μου αδυναμίας, που είναι τα αποτελέσματα των πολλών τραυματικών γεγονότων, τα οποία συνέβησαν τα τελευταία χρόνια στον χώρο της Παιδείας, αλλά και της νεολαίας γενικότερα, με καίριο δυστυχώς για μένα χτύπημα αυτό της περασμένης Κυριακής, υποβάλλω σήμερα στη Σύγκλητο την παραίτησή μου από τη θέση του πρύτανη του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Η απόφασή μου αυτή είναι αμετάκλητη…» ανέφερε στο κείμενο της παραίτησής του.

Ξεχείλισε το ποτήρι

Τα τελευταία γεγονότα ξεχείλισαν το ποτήρι, κατέρριψαν όλους τους ενδοιασμούς που είχε ο πρύτανης για να εγκαταλείψει τη θέση του. Αλλωστε, δεν ήταν η πρώτη φορά που είχε υποβάλει παραίτηση από το αξίωμά του. Πέρυσι τον Δεκέμβριο, όταν ξέσπασαν τα επεισόδια κατά τη διάρκεια των οποίων κάηκαν ένας χώρος βιβλιοθήκης και σπουδαστηρίου του πανεπιστημίου στην οδό Σίνα, ο κ. Κίττας είχε υποβάλει για πρώτη φορά την παραίτησή του. «Αυτά τα γεγονότα τα οποία συνέβησαν και συντάραξαν τη χώρα μας δεν έγιναν ως κεραυνός εν αιθρία. Είναι απόρροια πολλών παραλείψεων και λαθών από πολλούς. Λάθη έχω κάνει και εγώ. Ισως δεν άκουσα εγκαίρως ό, τι έπρεπε, ίσως δεν φώναξα τόσο δυνατά όσο έπρεπε. Εύχομαι στη συνάντηση των πολιτικών αρχηγών να μην βγουν ο ένας επιρρίπτοντας ευθύνες στον άλλο. Ευθύνες έχουν οι πολιτικοί. Ευθύνες έχει η ακαδημαϊκή κοινότητα, οι γονείς, οι δάσκαλοι. Οταν καταρρεύσει η παιδεία, καταρρέει το κράτος. Η οικονομία ξαναγίνεται, όχι όμως η παιδεία» έλεγε στην «Κ» στις 9 Δεκεμβρίου 2008 ο κ. Κίττας. Τότε, η παρέμβαση του Προέδρου της Δημοκρατίας κ. Κάρολου Παπούλια τον οδήγησε σε ανάκληση της παραίτησής του. Αυτήν τη φορά, όμως, η κόπωση (κυρίως ψυχική) μεγάλωσε, ενώ ρόλο έπαιξε και το χρόνιο καρδιακό πρόβλημα που αντιμετωπίζει. «Ο Χρήστος είναι ένας εξαιρετικός άνθρωπος. Τον εκτιμώ πολύ. Αληθινά, μέσα από την καρδιά μου» ανέφερε χθες στην «Κ» ο αντιπρύτανης Γιάννης Καράκωστας.

Οι περισσότεροι θεωρούν ότι οι ειδικές «αποστολές» του πρυτανικού θώκου δεν ταίριαζαν στον Χρήστο Κίττα. Αλλωστε, αυτό φάνηκε και στα γεγονότα της περασμένης Κυριακής. Οταν, λοιπόν, διαπίστωσε ότι έχει χάσει όλα τα όπλα του απέναντι στην τυφλή βία που εκδηλώνεται στα πανεπιστήμια -με τελευταία περίπτωση την επίθεση στα Προπύλαια- ο πρύτανης ένιωσε απόλυτα ανίσχυρος…

Ο άγνωστος νέος

Στην επιστολή παραίτησής του ο κ. Κίττας δεν ξέχασε τους συνεργάτες του, όμως εστίασε στον νέο ο οποίος, παρότι μέλος της ομάδας που παραβίασε την πόρτα των Προπυλαίων την περασμένη Κυριακή, τον προστάτευσε όταν κάποιοι «σύντροφοί» του τον απείλησαν με λοστό και τον βοήθησε να βγει από το κτίριο. Ο πρύτανης ακόμη δεν έχει μάθει το όνομα του νέου και όλες τις προηγούμενες ημέρες της νοσηλείας του επιχείρησε να τον βρει. «Είναι η μόνη αχτίδα φωτός, ότι μπορεί να έχει σωθεί ακόμη κάποια σταγόνα ανθρωπιάς μέσα στο τόσο μίσος που κυριαρχεί στις καρδιές τους» λέει για τον άγνωστο.

«Τελειώνοντας θα ήθελα να ευχαριστήσω επίσης τους φοιτητές μας που, ευρισκόμενοι για την ειρηνική τους πορεία στα πολυβασανισμένα Προπύλαια, με παρέλαβαν συντετριμμένοι για να με συνοδεύσουν σε ένα πιο ασφαλές για μένα μέρος. Θα ήθελα όμως συνάμα να απευθύνω μια έκκληση προς αυτούς, μια έκκληση από έναν άνθρωπο που γνωρίζουν καλά πόσο τους αγαπά, να καταλάβουν πια ότι με τις καταλήψεις υποθάλπουν, άθελά τους πιστεύω, αυτούς που πιστεύουν στη βία. Είναι πια καιρός να μάθετε να διεκδικείτε τα δίκαια αιτήματά σας με άλλους τρόπους. Είναι βέβαιο ότι έτσι θα κερδίσετε περισσότερα. Για μια ακόμη φορά σας ευχαριστώ θερμά όλους και σας παρακαλώ να με συγχωρήσετε για τα όποια λάθη μου. Με τιμή, καθηγητής Χρήστος Κίττας, Πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών»…

Την Δευτέρα ένας μαθητής μου με ρώτησε: “Κυρία, προτείνετέ μας έναν τρόπο να τιμήσουμε τον Αλέξη.”  Η ερώτηση του Γιάννη δεν έγινε για να χάσουμε κανένα 10λεπτο μάθημα.  Το παιδί ρώτησε, ψάχνοντας, ίσως,  μιαν  απάντηση στην ερώτηση, που θα του έγινε απο άλλους συμμαθητές του: “Ρέ! θα έλθεις στην διαδήλωση για τη μνήμη του Αλέξη;   Γιατί δεν σε αφήνουν οι γονείς σου?”. Και όλα όσα τα εφηβικά κεφαλάκια θα μπορούσαν να σκεφτούν ή και να σκαρφιστούν, όχι τόσο για να ξεφύγουν απ’ το μάθημα -και αυτό όμως “παίζει”- αλλά και για να διοχετεύσουν την εφηβική τους “επαναστατικότητα”. Ιδίως όταν το κλίμα είναι συγκινησιακά φορτισμένο….

Γύρισα να συνεχίσω το μάθημά μου, αλλά, σκέφτηκα, ότι αυτό δεν έπρεπε να μείνει αναπάντητο. Τους είπα όλα όσα αισθάνομαι και πιστεύω – δεν μπορείς   να πεις ψέμματα στους 15χρονους- και όλη μέρα σκεφτόμουνα την ερώτηση του… μικρού. Τριγυρνώντας στον ηλεκτρονικό τύπο, βρήκα την έκκληση των γονέων του   Αλέξη Γρηγορόπουλου. Την παραθέτω, συμπληρωματικά…

«Η βία αμαυρώνει τη μνήμη του παιδιού μας»

Να σταματήσουν οι βιαιοπραγίες με αφορμή τη δολοφονία του ζήτησαν οι γονείς του 15χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου και αποδοκίμασαν τα επεισόδια. «Η βία αμαυρώνει τη μνήμη του παιδιού μας», δήλωσαν χαρακτηριστικά. Το μνημόσυνο για τη συμπλήρωση ενός έτους από τη δολοφονία του Αλέξη από τον ειδικό φρουρό Επαμεινώνδα Κορκονέα τελέστηκε σε στενό κύκλο και χωρίς να σημειωθούν έκτροπα στο νεκροταφείο του Παλαιού Φαλήρου. Παρόντες εκτός από την οικογένεια του Αλέξη ήταν οι φίλοι του, μάρτυρες της δολοφονίας του και συμμαθητές του. Το «παρών» στο μνημόσυνο από την πλευρά της Πολιτείας έδωσε η υπουργός Παιδείας Άννα Διαμαντοπούλου, η οποία εξέφρασε τα συλλυπητήριά της στην οικογένεια του άτυχου μαθητή.  ΤαΝεα

Να ήταν άραγε μόνο η γρίπη των χοίρων; Δυστυχώς πολλά δεινά περιμένουν κάθε άνθρωπο που αισθάνεται καλά και δεν εμφανίζει συμπτώματα κάποιας ασθένειας. Ομως ο κάθε πολίτης βομβαρδίζεται καθημερινά από χιλιάδες ερεθίσματα τα οποία τον κάνουν να πιστεύει ότι παρότι νιώθει πολύ καλά, όμως στην πραγματικότητα είναι άρρωστος. Μια παραμορφωμένη άποψη γύρω από το τι είναι τελικά πρόληψη τρομοκρατεί καθημερινά την πλειοψηφία των πολιτών μέσω των ΜΜΕ και τους οδηγεί αναπόφευκτα σε μυριάδες ιατρικές εξετάσεις.

Μέσα στο χρόνο υπάρχει για παράδειγμα η ημέρα του ρευματολόγου, η ημέρα του οφθαλμιάτρου, η ημέρα της οστεοπόρωσης, η ημέρα της μαστογραφίας, η ημέρα της υπνικής άπνοιας κλπ. Μάλιστα κατά τη διάρκεια της αντίστοιχης ημέρας προσφέρονται σε δημόσιους χώρους -με τη μορφή λαϊκών εξεταστηρίων- όλες οι απαραίτητες ιατρικές εξετάσεις για την πιθανή διάγνωση της εκάστοτε ασθένειας, κάποιες από αυτές δωρεάν. Επιπλέον οι περισσότερες «ημέρες πρόληψης» οργανώνονται από τις αντίστοιχες επιστημονικές ιατρικές εταιρείες και διαφημίζονται στα ΜΜΕ. Είναι μάλιστα αξιοπερίεργο ότι παρά τις διαφωνίες και οδηγίες όλων των Ιατρικών Συλλόγων της χώρας οι διαφημίσεις παροχής ιατρικών υπηρεσιών βαίνουν αυξανόμενες και έχουν κατακλύσει όλα τα ΜΜΕ, έντυπα και μη.

Σε όλες αυτές τις ταλαιπωρίες και τον καθημερινό πανικό για λόγους υγείας προέκυψε πρόσφατα ότι για να γράψει κάποιος το παιδάκι του στο δημοτικό σχολείο χρειάζεται τρία πλέον πιστοποιητικά υγείας: από οφθαλμίατρο, από οδοντίατρο και τελευταία προστέθηκε ο καρδιολόγος. Τέλος πάντων στο δημοτικό θα γραφτούν τα παιδάκια μας και όχι σε μονάδες καταδρομέων! Αυτή η παράνοια των εξειδικευμένων βεβαιώσεων υγείας για εγγραφή στην υποχρεωτική εκπαίδευση δεν υπάρχει σε καμιά άλλη χώρα και επί της ουσίας παρακάμπτει τον ουσιαστικό ρόλο του παιδιάτρου, ο οποίος είναι κυρίως ο γιατρός που θα πρέπει -εφόσον κρίνει απαραίτητο- να παραπέμψει ένα παιδί σε άλλον ειδικό. Δεν γνωρίζω ποιες επιτροπές σοφών αποφασίζουν και με ποια κριτήρια τι είδους ιατρικές βεβαιώσεις χρειάζεται ένα παιδάκι για να γραφτεί στο σχολείο· άραγε έχουν ερωτηθεί οι αντίστοιχες επιστημονικές ιατρικές εταιρείες ή απλά κάποιος προϊστάμενος υπουργείου αποφασίζει να βασανίσει τον κόσμο με «ακόμη ένα χαρτάκι» σύμφωνα με όσα «κάποιοι δικοί μας» τού σφυρίζουν στο αυτί. *****

Είναι βέβαιο ότι η πληθώρα επαγγελματιών υγείας σε σχέση με τον πληθυσμό αυτής της χώρας δημιουργεί τεχνητές ανάγκες ζήτησης και μεταβάλλει -μέσω του τρόμου- τους υγιείς σε ασθενείς. Είναι ακόμη πιθανό ότι και η υψηλή ποσοστιαία παρουσία γιατρών (όπως και δικηγόρων) στην ελληνική βουλή επιδρά σε αποφάσεις και νομοθετήματα που αφορούν την αλόγιστη παροχή πολλών υπηρεσιών υγείας. Εχει και παγκόσμια αποδειχθεί ότι η υπέρβαση σε εξειδικευμένες υπηρεσίες αφενός δεν βελτιώνει το προσδόκιμο επιβίωσης αφετέρου αυξάνει σημαντικά τις ιατρογενείς επιπλοκές.   Του Θαναση Δριτσα

*****Όλα αυτά θα γίνονταν σε μια ευνομούμενη χώρα, όπου ο κάθε  γιατρός – όπως και ο οποιοσδήποτε επαγγελματίας/επιστήμων/πολίτης – θα ήταν υπεύθυνος για το έργο του.  Τα τελευταία χρόνια τα πιστοποιητικά υγείας δίνονται “ελαφρά τη καρδία”, μετατοπίζοντας την ευθύνη “της ατυχούς στιγμής” στο σχολείο. Δυστυχώς!  Από την άλλη, είναι και αυτή η πλήρης ατιμωρησία που μας διακατέχει και έτσι μεγαλώνει συνεχώς ο αριθμός των ανεύθυνων!  Πόσους έχετε συναντήσει – στο δημόσιο κυρίως τομέα -που έχουν αναλάβει την ευθύνη των πράξεών τους;;