Θέλουμε να πιστεύουμε πως δεν υπάρχει στις μέρες μας Έλληνας, μήτε Ελληνόπουλο που να μην γνωρίζει την σημασία της Επανάστασης του ΄21. Αλλοίμονο! Παρόλα αυτά αν googl-άρετε τις λέξεις: «Καραϊσκάκη» και «21» μόνο στο πρώτο λήμμα έρχεται ο γνωστός ήρωας Γεώργιος Καραϊσκάκης. Ακολουθούν πληροφορίες για το γνωστό γήπεδο!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Στον δε αριθμό «21» οπαδοί γνωστής ποδοσφαιρικής ομάδας!!!!!!!!!!!!!!

Πώς να προστατευτείτε λοιπόν, εσείς οι νέες γενιές, τα μικρά παιδιά, που δεν έχετε ιστορικές μνήμες από την πρόσφατη Ιστορία της Ελλάδας; Πόσο μάλλον από την προγενέστερη…

Η αλήθεια είναι ότι δεν είχαμε σκοπό να μιλήσουμε εμείς οι υπεύθυνες καθηγήτριες αυτής της γιορτής. Συμμεριζόμαστε την  άποψη ότι οι σχολικές γιορτές πρέπει να γίνονται από τους μαθητές.  Όμως τις δύσκολες αυτές μέρες δεν θα ήταν έντιμο να μην συνδέσουμε την μεγάλη γιορτή της Ελευθερίας και του Ευαγγελισμού (της Καλής Είδησης) με τον μεγάλο αγώνα που δίνει σήμερα η Ελλάδα για να ξεπεράσει μια οικονομική κρίση, που φαίνεται να είναι παγκόσμια,  μα περισσότερο μια κρίση ήθους και αξιών.

Αυτό που μας στεναχωρεί όμως περισσότερο είναι ότι η δική μας η γενιά, η γενιά που κληρονόμησε έναν καλύτερο κόσμο από τους γονείς και τους δασκάλους της, παραδίνουμε σε σας μια κοινωνία της αφθονίας. Μια αφθονία όμως που στο βάθος της έκρυβε  μεγάλες πληγές. Και οι πληγές αυτές άρχισαν πια να αιμορραγούν και να κακοφορμίζουν. Κάπου κι εμείς παρασυρθήκαμε από την επιφανειακή ευμάρεια, την ξαφνική καλοπέραση  και δεν μεταφράσαμε καλά τα σημεία των καιρών. Ακολουθήσαμε τον σωρό. Τον όχλο. Το εύκολο. Δεν διορθώσαμε όσο έπρεπε τα κουσούρια της ελληνικής φυλής.

Δεν ήταν όμως αυτές οι προθέσεις μας. Κάθε άλλο! Ποιος γονιός, ποιος δάσκαλος θέλει τα παιδιά του να μη ζουν καλά; Να μη ζουν ελεύθερα;;;

Γιατί παιδιά, στις μέρες μας η «σκλαβιά και η φοβέρα» δεν υπάρχει μόνο σε εμπόλεμες καταστάσεις. Με καριοφίλια και γιαταγάνια, με όλμους και ρουκέτες. Υπάρχει ο οικονομικός πόλεμος, τα πολιτικά παιχνίδια που ραγίζουν τις οικονομίες των λαών και τους οδηγούν στην εξαθλίωση. Πώς;

Κοιτάξτε γύρο σας. Παρατηρείστε πώς τα ασήμαντα πράγματα παρουσιάζονται ως επιτεύγματα… Πώς απαξιώνεται ο ρόλος της οικογένειας, της φιλίας, της συνεργασίας. Πώς εκχυδαϊζεται ο έρωτας. Πώς η κάθε είδους βία έχει μπεί στη ζωή μας…  Πώς οι εκδηλώσεις χαράς και πόνου θυμίζουν …γηπεδικές κραυγές…

Πώς τα μέσα και πολλοί «καλοθελητές» κάνουν το ανούσιο, το άχρηστο ουσιαστικό και το σημαντικό ασήμαντο; Πώς κάνουν τον ανθρώπινο πόνο προϊόν τηλεθέασης, πως αγνοούν το πολιτισμό…

Πώς εργάζονται ευσυνείδητα όλα τα χρόνια για τη δημιουργία ενός ασήμαντου σχολείου. Πώς σας περνούν μηνύματα ότι η ζωή    είναι πολύ καλύτερη χωρίς σχολείο.  Πώς απαξιώνεται ο δάσκαλος στα μάτια των μαθητών και των οικογενειών τους…

Γιατί; Γιατί ο αμόρφωτος άνθρωπος γίνεται ένας καταπληκτικός δούλος. Αντί λοιπόν να διορθώσει η κοινωνία τα κακώς κείμενα, είναι πολύ πιο εύκολο να τα απαξιώσει και να οδηγήσει τους νέους στην πνευματική σκλαβιά. Για να  ακολουθήσει η κόλαση της οικονομικής δουλείας.

Χωρίς αρχές, η ζωή σας αύριο θα είναι µια κόλαση. Χωρίς όνειρα και στόχους, θα χρειαστείτε υποκατάστατα, θα καταφύγετε πιθανόν σ` επιλογές που θα σας ντροπιάσουν, θα γεµίσουν τη ζωή σας  πλήξη. Και η πλήξη είναι η αρχή πολλών κακών.

Σκεφτείτε το παράδειγµα του Μακρυγιάννη, που έφτασε αγράµµατος µέχρι τα πενήντα του σχεδόν, για να καταλάßει τότε, πως η µόρφωση, η καλλιέργεια, ήταν το όπλο που έλειπε απ’ την προσωπική του θήκη. Και κάθισε µε πολλή δυσκολία και χωρίς δάσκαλο κι έµαθε πέντε κολλυßογράµµατα, για να µας πει την ιστορία της ζωής του, την ιστορία της Ελληνικής Επανάστασης.

Η αγάπη γα τον τόπο του, η λατρεία για την πατρίδα του, ήταν αυτό που χαρακτήριζε τη ζωή του Νικήτα Σταµατελόπουλου, του γνωστού Νικηταρά.

Αγωνίστηκε στη διάρκεια της επανάστασης, συνέßαλε στην απελευθέρωση της πατρίδας του κι έπειτα φυλακίστηκε, για να χαθεί σ` ένα στενοσόκακο του Πειραιά, σχεδόν τυφλωµένος, πάµπτωχος κι εγκαταλειµµένος απ` όλους.

Δε ζήτησε τίποτε από την ελεύθερη Ελλάδα. Κι όταν οι γύρω του τον παρακινούσαν ν` απαιτήσει από την κυßέρνηση µια πλούσια σύνταξη, απαντούσε πως η πατρίδα τον αµείßει πολύ καλά, λέγοντας ψέµατα, από αξιοπρέπεια.

Αλήθεια… Αναζητείστε αξιοπρεπείς ανθρώπους σήμερα…

Η ελληνική Μυθολογία μιλά για τον δρόμο της Αρετής και της Κακίας. Φυσικά και ο δρόμο της Αρετής είναι ο πιο δύσκολος… Και εμείς έχουμε μάθει να  προτιμάμε τα εύκολα… Το κακό είναι ότι έχουμε μάθει και σας. Και τώρα καλείστε να αντιμετωπίσετε τα δύσκολα, μάλλον.. άοπλοι.

Πιστεύω πως η γενιά μου σας οφείλει ένα τεράστιο συγνώμη.  Αλλά τώρα δεν έχει σημασία να αναζητήσουμε το «ποιος έφταιξε». Χάνουμε χρόνο. Σημασία έχει να κοιτάξουμε πού θέλουμε να πάμε.  Πώς θέλουμε να ζήσουμε. Αλλοιώς θα πάμε εκεί που κοιτάμε, και θα ζήσουμε όπως – όπως…

Ζωή χωρίς ήθος, αξίες και αξιοπρέπεια είναι ζωή μοναχική. Και μια ζωή στη μοναξιά, χωρίς φίλους, συντρόφους και παιδιά δεν αντέχεται.

Ανοίξτε λοιπόν τα μάτια της ψυχής σας. Μην αφήσετε τη ζωή σας να μαραζώσει χαμένη στα ηλεκτρονικά επιτεύγματα, να ξεψυχά από την τηλεοπτική ανία, να μουχλιάζει από το κυνήγι της ευκολίας. Απαλλαγείτε από τις κακοδαιμονίες της φυλής μας. Όσο ακόμα είναι καιρός.

Η κάθε εποχή είναι οι νέοι της. Αυτοί θα οδηγήσουν με επιτυχία τη γενιά τους και τον τόπο σε καλύτερες μέρες. Πιο φωτεινές.

Δεν είσαστε μόνοι, όμως.  Εμείς θα βάλουμε πλάτη, θα είμαστε δίπλα σας γιατί ξέρουμε ότι η νιότη και η ελπίδα είναι ο συνδιασμός που θα τα καταφέρει.

«