Η ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑ ΚΑΙ  ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ       ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ  

Το άρθρο 1(δ) του ν. 1566 που αφορά τη δομή και τη λειτουργία της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, ορίζει ως έναν από τους ειδικότερους σκοπούς της εκπαίδευσης να υποβοηθά τους μαθητές να κατανοούν τη σημασία της τέχνης, της επιστήμης και της τεχνολογίας, να σέβονται τις ανθρώπινες αξίες και να διαφυλάσσουν και να προάγουν τον πολιτισμό.  Όσον αφορά όμως  την θέση της τέχνης και της αισθητικής αγωγής στα αναλυτικά προγράμματα και στην πρακτική των σχολείων παρατηρείται ένα τεράστιο κενό.   Ο νόμος παραμένει κενό γράμμα και η εκπαιδευτική διαδικασία έχει προσλάβει ένα τεχνοκρατικό χαρακτήρα με πλήθος μαθημάτων «θεωρητικών» και «θετικών», με το κυνήγι της ολοκλήρωσης της ύλης, τη δασκαλοκεντρική διδασκαλία και τις εξετάσεις.

   Η απουσία της τέχνης από το σχολείο αποτελεί έναν από τους βασικότερους λόγους που οι μαθητές θεωρούν βαρετή την εκπαιδευτική διαδικασία. Επιπλέον, αν αναλογιστούμε τι προσφέρει η ενασχόληση με τις τέχνες στην ψυχή και το πνεύμα του ανθρώπου κατανοούμε ότι οι νέοι χάνουν μέρος από την καλλιέργειά τους.

Στοιχεία που δηλώνουν την απουσία της τέχνης από τα σχολεία:

• Δεν υπάρχουν υποδομές για την ενασχόληση με διάφορα ήδη τέχνης στα σχολεία (αίθουσες μουσικής, εικαστικών, θεατρικής αγωγής). Στα περισσότερα σχολεία ακόμα και οι αίθουσες τελετών χρησιμοποιούνται λόγω έλλειψης ως αίθουσες διδασκαλίας . Και ο λόγος που αυτό συμβαίνει είναι η πενιχρή χρηματοδότηση της εκπαίδευσης. Γι’ αυτό και από τα αναλυτικά προγράμματα απουσιάζουν ώρες διδασκαλίας τεχνών.
•  Στο πλαίσιο του μαθήματος της Ιστορίας τα κεφάλαια που αφορούν την τέχνη κάθε εποχής είτε είναι εκτός ύλης είτε προβλέπονται για τη διδασκαλία τους ελάχιστες διδακτικές ώρες. Επιπλέον δεν υπάρχει μάθημα Ιστορίας της τέχνης.
•  Ακόμα και η διδασκαλία της λογοτεχνίας γίνεται με τεχνοκρατικό τρόπο (ο δάσκαλος αναλύει και οι μαθητές αναπαράγουν τις δοθείσες αναλύσεις) χωρίς ο μαθητής να προτρέπεται να εκφράσει τις δικές του σκέψεις και συναισθήματα, να γράψει ο ίδιος και να γνωρίσει λογοτέχνες και από το παγκόσμιο στερέωμα.
• Η αισθητική των σχολικών κτιρίων είναι υποβαθμισμένη. Τα σχολικά συγκροτήματα στεγάζονται σε ακαλαίσθητες κτιριακές εγκαταστάσεις (τσιμεντένιοι όγκοι, τσιμεντένιες αυλές). Επίσης η έλλειψη χώρων και τα μουντά χρώματα δημιουργούν ένα περιβάλλον που καταστέλλει τη φαντασία και την αίσθηση του ωραίου στα παιδιά.
• Οι περιστασιακές και απρογραμμάτιστες επισκέψεις στα μουσεία και σε αίθουσες τέχνης έχει ως αποτέλεσμα οι μαθητές να μην αποκομίζουν τίποτα από αυτές και επιπλέον να θεωρούν πως ό,τι έχει σχέση με μουσεία και τέχνη είναι κάτι βαρετό.
•  Βασικός προσανατολισμός της εκπαίδευσης τις τελευταίες δεκαετίες είναι οι αγορές και η διαμόρφωση «παραγωγικών» ανθρώπων. Οι γονείς και οι μαθητές με τη σειρά τους συνδέουν το σχολείο με την εισαγωγή σε κάποιο Ανώτατο εκπαιδευτικό ίδρυμα και έτσι η επαφή τους με τη γνώση έχει αποκτήσει ένα ωφελιμιστικό χαρακτήρα. Η τέχνη λοιπόν όπου δε συνδέεται με επαγγελματική αποκατάσταση και κέρδη δεν αποτελεί στόχο της εκπαιδευτικής διαδικασίας.
• O KALLITEXNHS KAI TO KOINO

•