Σήμερα φτιάξαμε και φάγαμε “λαζαράκια” στο σχολείο μας! Το έθιμο αυτό είναι πολύ παλιό. Για την ψυχή του Λάζαρου οι γυναίκες ζύμωναν ανήμερα το πρωί ειδικά κουλούρια, τους “λαζάρηδες”, τα “λαζαρούδια” ή και “λαζαράκια”. “Λάζαρο αν δεν πλάσεις, ψωμί δεν θα χορτάσεις” έλεγαν, μια και ο αναστημένος φίλος του Χριστού πίστευαν πως είχε παραγγείλει: “Όποιος ζυμώσει και δε με πλάσει, το φαρμάκι μου να πάρει…”
Στα “λαζαράκια” έδιναν το σχήμα ανθρώπου σπαργανωμένου, όπως ακριβώς παριστάνεται ο Λάζαρος στις εικόνες. Όσα παιδιά είχε η οικογένεια τόσους “λαζάρηδες” έπλαθαν και στη θέση των ματιών έβαζαν δυο γαρίφαλα. Στην Κω οι αρραβωνιασμένες θα έφτιαχναν ένα λαζαράκι σε μέγεθος μικρού παιδιού, γεμισμένο με χίλια δυο καλούδια και κεντημένο σχεδόν σαν τις κουλούρες του γάμου, για να το στείλουν στο γαμπρό. Τα “λαζαρούδια” πολλές νοικοκυρές τα γέμιζαν με αλεσμένα καρύδια, αμύγδαλα, σύκα, σταφίδες, μέλι, πρόσθεταν πολλά μυρωδικά και τα παιδιά ξετρελλαίνονταν να τα τρώνε ζεστά.
Πρωί – πρωί, λοιπόν, οι μαμάδες – εκπρόσωποι του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων, μάς έφεραν τη ζύμη κι εμείς την πλάσαμε με τα χεράκια μας, βάλαμε σταυρωτά τα χεράκια και γαρίφαλα για ματάκια. Στο τέλος τα φάγαμε.
Ευχαριστούμε πολύ τον ιδιοκτήτη του φούρνου για την προσφορά της ζύμης και το ψήσιμο.
Και τις φανταστικές μαμάδες της Βυτίνας φυσικά!
Και του χρόνου!!!