Γαβ, γαβ: Αγάπαμε όπως σ’ αγαπώ και εγώ.
Αχ αυτά τα μάτια με πόση αγάπη με κοιτάνε. Πότε με παράπονο όταν δεν του δίνω σημασία, πότε με ενοχή μετά από σκανδαλιά που ίσως δεν την είχα πάρει καν χαμπάρι, πότε με λαιμαργία για να το κεράσω καμιά λιχουδιά και πότε με ανυπομονησία για βόλτα και παιχνίδι.
Αυτός ο μικρός μπόμπιρας με τα μεγάλα μάτια που με τόση αγάπη και εμπιστοσύνη πάντα με κοιτά, είναι ο καλύτερος μου φίλος, που παρόλο δεν μιλάμε την ίδια γλώσσα διαισθάνεται τα συναισθήματά μου, χαίρεται με την χαρά μου κουνώντας την ουρά και μελαγχολεί με την λύπη μου. Αυτό που με τα χάδια και τα παιχνίδια του διώχνει τη λύπη και τις έγνοιες μου και εξουδετερώνει τα νεύρα μου. Αυτό που όταν αρρωσταίνω παρέα μου κρατάει, μη φεύγοντας από δίπλα μου μέχρι να αναρρώσω, που όταν μυρίσει κίνδυνο, θυσία γίνεται για να με προστατέψει.
Αυτό το αξιαγάπητο μωρό-μπεμπέ είναι το σκυλάκι μου το κανίς.
Το δικό σου σκυλί τεριέ – λυκόσκυλο – Αγίου Βερνάρδου (μωρό-τέρας) – μπόξερ….
Είναι το σκυλάκι του δρόμου…
Μην τα χτυπά.. Μην τα πετα.. Να τα αγαπάμε!!!
Ο στίχος που αγάπησαν οι σκύλοι:
«Λίγα ψίχουλα αγάπης σου γυρεύω και ως την άλλη μου ζωή θα σε λατρεύω»
