Ρεαλιστικά στοιχεία: Προβάλλεται μια ρεαλιστική εικόνα της καθημερινής ζωής των εργατών, των μεροκαματιάρηδων και των προλετάριων της πόλης. Ο ήρωας είναι άνθρωπος του κοινωνικού περιθωρίου. Η προσωπικότητά του διαμορφώνεται κάτω από την επίδραση του περιβάλλοντος και των περιστάσεων (κάτω από συνθήκες ένδειας). Παρουσιάζεται δέσμιος των εσωτερικών του παρορμήσεων και δεν υπακούει στην ηθική δεοντολογία. Ο συγγραφέας απεικονίζει πιστά την πραγματικότητα, προβάλλοντας την άθλια πλευρά της και παρουσιάζει με επίμονη σχολαστικότητα που αγγίζει το νατουραλισμό, τα στοιχεία που αποπνέουν αθλιότητα.

Τα σύμβολα και η ερμηνεία τους

α. Ο Φάρμας :Μέσα στο συνολικό μύθο, ο Φάρμας δε λειτουργεί ως ένα μεμονωμένο, ιδιόρρυθμο και παράξενο άτομο. Συμβολίζει όλους εκείνους που ζουν στο περιθώριο ως απόκληροι της ζωής. Η στάση του Φάρμα, από την απάθεια στη δράση, αλλάζει ριζικά,  όταν ακούει στην ταβέρνα για τον Βαλτάσαρ και τις ακατανόητες λέξεις. Τα όσα όμως άκουσε εκείνο το βράδυ υπήρξαν η αφορμή, για να εκφράσει το μίσος του και να πάρει ένα είδος προσωπικής εκδίκησης. Το σχέδιό του, όμως, δεν είναι τόσο αποτέλεσμα οργανωμένης σκέψης, όσο παρόρμησης και ανάγκης για αντίδραση στην ρουτίνα της δουλειάς, τα πειράγματα των συναδέλφωνκαι το τέλμα της ζωής του.  Ο Φάρμας δηλαδή, συγκριτικά με τον προηγούμενο τρόπο ζωής, κάνει μια μικρή «επανάσταση». Γι’αυτό και η αντίδρασή του δεν προέρχεται ύστερα από κοινωνική συνειδητοποίηση, όσο από προσωπική πρωτοβουλία: θέλει να δώσει το “στίγμα του” κια να νιώσει ότι είναι ικανός να προκαλέσει αντιδράσεις. Όταν το πέτυχε, ένιωσε κρυφή χαρά και ικανοποίηση, που την εξέφρασε με το σιωπηλό του γέλιο. Η λέξη που έγραψε τρεις φορές στον τοίχο, προκαλεί τρόμο και πανικό, γιατί είναι άγνωστη και ακατανόητη, πράγματα που τρομάζουν τους ανθρώπους. Σ’ αυτό κυρίως στηρίχτηκε η «επιτυχία» του Φάρμα: στο φόβο που προκαλεί το άγνωστο και το αποτέλεσμά της προκαλεί μόνο προσωπική ικανοποίηση. Πρόκειται, λοιπόν, για ένα εγχείρημα αποκλειστικά ατομικό που, τελικά, μένει αδικαίωτο και σχεδόν αναποτελεσματικό, αφού δεν μπορεί να ανατρέψει τη ροή των πραγμάτων και τις συνθήκες της δουλειάς και της ζωής.

    β. Η «ρόδα»: Η «ρόδα» είναι σύμβολο του μύθου: η «ρόδα», η μηχανή, οι συνθήκες της δουλειάς, η ατμόσφαιρα της καθημερινής ρουτίνας, οι επαναλαμβανόμενες μηχανικά κινήσεις, όλα αυτά μετατρέπουν τον άνθρωπο σε «ρόδα» και, τελικά, τον “σκοτώνουν” ψυχικά.Καταλήγει να αισθάνεται  απόκληρος της ζωής, που δεν μπορεί να κατανοήσει και να συνειδητοποιήσει τα αίτια της κακομοιριάς του, αφού η μηχανική του εργασία δεν προϋποθέτει ούτε γνώσεις ούτε αναπτύσσει ενδιαφέροντα. Γι αυτό και καταλήγει υποσυνείδητα στο μίσος και στις παράλογες αντιδράσεις του.

    γ. Η σκηνή με τη μύγα: Ο συγγραφέας τονίζει τη σκηνή αυτή χρησιμοποιώντας τηνν τεχνική του νατουραλισμού. Κάνει, επομένως, αισθητή τη φτώχεια και τη μιζέρια που διακρίνει τη ζωή του Φάρμα. Αποδίδει στη μύγα και τον πρωταγωνιστή το ίδιο χαρακτηριστικό: “συλλογισμένη”- “συλλογισμένος”. Εδώ  μπορούμε να διακρίνουμε το συμβολισμό: η παθητική στάση της μύγας είναι ανάλογη με την παθητική στάση του Φάρμα, μέχρι εκέινη τη στιγμή. Αυτό όμως δεν θα διαρκέσει για πολύ: όπως η μύγα ενοχλεί τον άνθρωπο, έτσι και ο Φάρμας, αναλαμβάνοντας δράση (με το να γράψει τη λέξη “Παραρλάμα”) θα προκαλέσει τη ενόχληση στον καταστηματάρχη και τους υπόλοιπους τεχνίτες. Με αυτή την πρωτοβουλία του θα κάνει αισθητή την παρουσία του.