Αν μια νύχτα του Αυγούστου μπορούσε να μιλήσει, μάλλον θα κοκορευόταν οτι εκείνη εφηύρε τον ρομαντισμό. Βράδυ της περασμένης Τρίτης. Ήθελα να γράψω σε χρόνο ενεστώτα, αλλά αφού τώρα το γράφω, θα είναι σε χρόνο παρατατικό, δηλαδή σε χρόνο αόριστης πραγματικότητας. Σε ενεστώτα- παρατατικό λοιπόν… Βράδυ της περασμένης Τρίτης και τα πανηγύρια τελείωσαν. Η πλατεία ήσυχη.. Κάθομαι σ’ ένα τραπεζάκι της πλατείας, στο χωριό μου, με φίλους που τους βλέπω κάθε καλοκαίρι, μ’ ένα δροσερό αναψυκτικό, και ακούω κυρίως και μιλώ και σκέφτομαι… Τι ακούω; Την όμορφη κουβέντα της παρέας, τη μουσική από το μπαράκι, τις φωνές των παιδιών που παίζουν ως αργά στην πλατεία, το μαρσάρισμα μιας μηχανής με ένα νεαρό οδηγό… Κοιτώ τον ουρανό. Αυτόν τον καλοκαιρινό ουρανό που δένει μ’ όλα τ’ άλλα και φαντάζει σαν ποίηση. Μια ποίηση πλήρης θορύβου. Μουσική μεσ’ τη μουσική. Ήχος μέσα στον ήχο. Όπως ο θόρυβος είναι παντού, έτσι και η ποίηση. Ποίηση που δεν την βρίσκεις σε βιβλίο, γιατί τα αληθινά ποιήματα είναι φευγαλέα
Ε.Π. Αύγουστος 2008
……………..
ΥΓ.
Στεκόμαστε τώρα στην όχθη του Σεπτεμβρίου και ετοιμαζόμαστε να προχωρήσουμε στην ενδοχώρα του. Στο φώς του, που χαμηλώνει, στο αμήχανο χωριό, που δεν θα ξέρει πώς ν’ απομακρυνθεί από το καλοκαίρι.. και αμέσως μετά στη δουλειά μας ξανά. Πάλι όμως λιγάκι καλοκαίρι θα περίσσεψε, ή θα ξεχάστηκε στα διπλωμένα ρούχα… Πάλι κάτι δεν έγινε και ας ήταν σίγουρο οτι θα γινόταν…
