Αρχείο ετικετών: ΠΟΛΕΜΟΣ
ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗ – Με αφορμή την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου
Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΙΧΝΙΔΙ
Μια εξαιρετική ταινία μικρού μήκους, με κινούμενα σχέδια.
ΠΟΛΕΜΟΣ-ΠΡΟΣΦΥΓΙΑ -ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ – ΜΕΡΟΣ 3 – Η ΓΚΟΥΕΡΝΙΚΑ
Από το 1936 έως το 1939 η Ισπανία αντιμετώπισε έναν αιματηρό εμφύλιο πόλεμο: ο δικτάτορας Franco εναντίον των δημοκρατικών δυνάμεων. Οι Βάσκοι, στο βορρά της χώρας, ήταν από τις μεγαλύτερες προκλήσεις για τους εθνικιστές του Franco, καθώς αντιστέκονταν σθεναρά και συνεργάζονταν με τη δημοκρατική κυβέρνηση της Μαδρίτης. Έτσι, την άνοιξη του 1937, οι εθνικιστές αποφάσισαν ότι έπρεπε να βομβαρδίσουν τη Guernica που τους στεκόταν εμπόδιο στο να νικήσουν στο βορράν.
Η μικρή αυτή κωμόπολη, με τους 5.000 μόνιμους κατοίκους, αλλά και τους χιλιάδες δημοκρατικούς πρόσφυγες, βρισκόταν σε στρατηγικό σημείο πάνω στο δρόμο για το Bilbao.
Στις 26 Απριλίου του 1937 η Γκουέρνικα γιόρταζε το πανηγύρι της όπως κάθε χρόνο. Η πόλη και οι κάτοικοι είχαν βάλει τα καλά τους και περίπου πέντε χιλιάδες έμποροι και επισκέπτες έσπευσαν από τις γύρω πόλεις για τη γιορτή. Αγροτικά προϊόντα και ζώα είχαν την τιμητική τους στις αγοραπωλησίες των εμπόρων, ενώ στους πάγκους το παζάρι έδινε και έπαιρνε.
Ξαφνικά, δύο καταδιωκτικά Χάινκελ 51 πέταξαν πάνω από τα κεφάλια του κόσμου, κάνοντας αναγνωριστική πτήση. Στις 16.30 το απόγευμα, 30 καταδιωκτικά της λεγεώνας Κόνδωρα πλησίαζαν την πόλη με το ρύγχος τους στραμμένο στο πανηγύρι. Οι ριπές θέρισαν τον πανικόβλητο κόσμο και τα αμέτρητα ζώα. Οι δρόμοι είχαν γεμίσει πτώματα. Ήταν μόνο η αρχή.
Μια ώρα αργότερα, φάνηκαν στον ορίζοντα 20 δικινητήρια Χάινκελ 111, που αποτελούσαν την τελευταία λέξη της αεροπορικής τεχνολογίας. Πετώντας όλα μαζί, άδειασαν ταυτόχρονα τις βόμβες τους πάνω από την πόλη, ισοπεδώνοντας το μεγαλύτερο μέρος της και σκοτώνοντας πολλούς ανθρώπους που κρύβονταν στα σπίτια τους. Ο θάνατος κυριαρχούσε παντού. Ο στρατηγός Χούγκο Φον Σπέρλε όμως, δεν είχε δώσει ακόμη λήξη της επίθεσης. Διέταξε να απογειωθούν και πάλι τα Χάινκελ 111, φορτωμένα αυτή τη φορά με εμπρηστικές βόμβες. Περίπου δέκα χιλιάδες τέτοιες βόμβες έπεσαν στην ήδη κατεστραμμένη Γκουέρνικα. Έως τις 19.30 το απόγευμα, η πόλη είχε «γονατίσει» από τις τρεις ανηλεείς επιδρομές των Ναζί.
Die Ruinen von Guernica
5603/37
Οι νεκροί ανήλθαν σε 1.654 και οι τραυματίες μαζί με τους ακρωτηριασμένους, έφτασαν τους χίλιους. Η ναζιστική προπαγάνδα προσπάθησε να πείσει ότι η επίθεση έγινε από τους αναρχικούς μεταλλωρύχους της Αστουρίας, αλλά ο Χούγκο Φον Σπέρλε καυχιόταν δημόσια για το πείραμά του στη Γκουέρνικα. Πριν από την αυτοκτονία του, ο Χέρμαν Γκέρινγκ είχε ομολογήσει ότι η κωμόπολη υπήρξε πεδίο δοκιμών για τη Λουτβάφε. «Γεγονός πολύ δυσάρεστο, συμφωνώ. Δεν γνωρίζαμε όμως κανένα καλύτερο μέρος για να εκτελέσουμε τα τεστ των βομβαρδιστικών μας», έλεγε ο επικεφαλής της Πολεμικής Αεροπορίας των Ναζί….
Η «Επιχείρηση Επίπληξη» (Operation Rugen), όπως ονομάστηκε ο βομβαρδισμός της Guernica, ήταν στην μια πολύ απλή επιχείρηση, καθώς η μικρή βασκική πόλη ήταν ανοχύρωτη.
Από την αρχή του πολέμου ο Picasso είχε ταχθεί με τους δημοκρατικούς. Όταν, λοιπόν, πληροφορήθηκε την καταστροφή της βασκικής πόλης Guernica θέλησε να διαμαρτυρηθεί με το δικό του τρόπο: ζωγραφίζοντας τον ομώνυμο πίνακα, καταδικάζοντας έτσι τον πόλεμο και την ωμότητά του. Ο διάσημος ζωγράφος ήταν, εξάλλου, οπαδός της στρατευμένης τέχνης, έχοντας δηλώσει στο παρελθόν ότι «η ζωγραφική είναι ένα όπλο για την επίθεση και την άμυνα ενάντια στον εχθρό».
Τις ημέρες, λοιπόν, εκείνες του βομβαρδισμού, ο Picasso ετοίμαζε έναν πίνακα, παραγγελία της Δημοκρατικής κυβέρνησης της Μαδρίτης για τη Διεθνή Έκθεση του Παρισιού. Μόλις έμαθε για την τύχη της Guernica είχε βρει τόσο το θέμα, όσο και τον τίτλο του έργου του.
Ο Πικάσο απέφυγε να ζωγραφίσει αεροπλάνα, βόμβες ή ερείπια. Στον πίνακα χρησιμοποιεί συμβολική γλώσσα . Κυρίαρχες μορφές είναι ένας ταύρος, ένα άλογο και τέσσερις γυναίκες που θρηνούν κρατώντας νεκρά μωρά. Πολλοί μελετητές έχουν προσπαθήσει να αποκωδικοποιήσουν τη σημασία των συμβόλων στη Γκερνίκα, ειδικά το άλογο και τον ταύρο. Ο ίδιος ο Πικάσο αρνήθηκε να δώσει εξηγήσεις. Το μόνο που είπε ήταν: «Ο ταύρος είναι ένας ταύρος και το άλογο είναι ένα άλογο. Αν δώσετε κάποιο νόημα σε συγκεκριμένα στοιχεία στα έργα μου, μπορεί να είναι αλήθεια. Αλλά δεν πρόκειται να δώσω εγώ αυτό το νόημα. Οι ιδέες και τα συμπεράσματα που βγάλατε, τα έβγαλα και εγώ αλλά ενστικτωδώς, ασυνείδητα. Εγώ φτιάχνω τον πίνακα για τον πίνακα. Ζωγραφίζω τα αντικείμενα για αυτό που είναι».
Αρχικά ο Πικάσο πειραματίστηκε με χρώμα, αλλά τελικά κατέληξε στο άσπρο-μαύρο και αποχρώσεις του γκρι, καθώς θεώρησε ότι έτσι δίνει μεγαλύτερη ένταση στο θέμα. Πολλές φορές μετακίνησε φιγούρες και μορφές πριν καταλήξει στην οριστική τους θέση. «Η αφαίρεση του χρώματος και του αναγλύφου αποτελεί διακοπή της σχέσης του ανθρώπου με τον κόσμο: όταν διακόπτεται,δεν υπάρχει πια η φύση ή η ζωή»
Στη διάρκεια της κατοχης ο περιώνυµος Γερµανος πρέσβης στο Παρίσι – Όττο Άµπετζ– επισκέπτεται τον Πικάσο στο εργαστήρι του. Φεύγοντας, βλέπει τη φωτογραφία της «ΓΚΟΥΕΡΝΙΚΑ». «Εσείς το κάνατε αυτό», ρωτά το ζωγράφο. Και εκείνος του απαντά λακωνικά: «Όχι, εσείς!».
Παρακολουθήστε δύο βίντεο που δείχνουν τον πίνακα σε τρεις διαστάσεις.
Στο πρώτο βίντεο βλέπόυμε σε τρισδιάστατο γλυπτό τον πίνακα.
Στο δεύτερο βίντεο βλέπουμε τον πίνακα να μετατρέπεται σε τρισδιάστατο έργο πάνω από τα ερείπια της Γκουέρνικα.
Κι ένα βίντεο με τον Πικάσο επί τω έργω
Εδώ μπορείτε να δείτε τις ξεχωριστές μορφές του έργου Γκουέρνικα και να τις χρωματίσετε ή να τις ανασυνθέσετε σε έναν καινούργιο πίνακα!
ΠΗΓΕΣ:
tvxs.gr
sxoliastesxwrissynora.wordpress.com
http://www.mixanitouxronou.gr
e-children.blogspot.gr
http://to-synoro.blogspot.com
Πόλεμος, προσφυγιά, μετανάστευση… Τότε και τώρα. (2ο μέρος)
Οι Έλληνες, στις αρχές του 20ου αιώνα, μετανάστευσαν μαζικά στις Η.Π.Α. Την προσφυγιά του 1922 διαδέχθηκε η μετανάστευση. Οι συνθήκες που βίωναν οι προ-παππούδες και οι προ-γιαγιάδες μας, θυμίζουν πολύ όσα σήμερα περνούν οι πρόσφυγες και οι μετανάστες που φθάνουν στη χώρα μας, θεωρώντας την Ευρώπη τη γη της επαγγελίας, όπως και τότε για τους Έλληνες (και πολλούς άλλους λαούς της Ευρώπης) η Αμερική αποτελούσε τη Γη της Επαγγελίας.
Ellis Island, το νησί των δακρύων και του φόβου
Το νησί Ellis βρίσκεται έξω από το Μανχάταν. Έως τις αρχές του 17ου αιώνα ονομαζόταν Γκαλ και το 1603, όταν ο τοπικός κυβερνήτης το αγόρασε από τους Ινδιάνους το μετονόμασε σε Oyster Island. Λίγο καιρό αργότερα, αγοράστηκε από τον Samuel Ellis. Από το 1892, ως Ellis Island, ξεκίνησε τη λειτουργία του ως κέντρο υποδοχής μεταναστών και συνέχισε μέχρι το 1954. Από εκεί πέρασαν 12.000.000 εκατομμύρια νεοαφιχθέντες μετανάστες. Ενδεικτικά, έχει υπολογιστεί ότι περίπου το 40% όλων των σημερινών πολιτών των ΗΠΑ είχε έναν τουλάχιστον πρόγονό του στο νησί Ellis.
Όπως τότε
Δύο μήνες μετά την ημέρα εκείνη που κλείδωσε για τελευταία φορά την πόρτα του σπιτιού του και πήρε τον δρόμο της προσφυγιάς, ο Μουάγιαντ, από το κέντρο προσωρινής μετεγκατάστασης του Χέρσου, στο νομό Κιλκίς, αφηγείται στο ΑΠΕ-ΜΠΕ πώς πληρώνοντας τους διακινητές για κάθε του βήμα κατάφερε να περάσει τις ελεγχόμενες από τις δυνάμεις του Άσαντ περιοχές, την «κόλαση» του Ισλαμικού Κράτους και τα παγωμένα νερά του Αιγαίου για να «κολλήσει» τελικά λίγα χιλιόμετρα μακριά από την ουδέτερη ζώνη Ελλάδας-ΠΓΔΜ.
Ο Μουάγιαντ, η σύζυγός του Μπάραα, τα πέντε παιδιά τους, η μητέρα του Ουαρντίγια, τα αδέλφια του και οι οικογένειές τους (συνολικά 18 άτομα) εγκατέλειψαν την πόλη Νάουα στις 8 Ιανουαρίου μην μπορώντας, όπως λένε, να ζουν πλέον υπό τον φόβο των συνεχών βομβαρδισμών. «Στην πόλη μας, ο πόλεμος ήταν πολύ σκληρός. Επειδή ήμασταν οι πρώτοι που είπαμε «όχι», ο Πρόεδρος (Μπασάρ Άσαντ) μας μισεί. Μας βομβάρδιζαν συνέχεια οι δυνάμεις του. Έπεφταν βόμβες όλη μέρα και παντού» εξηγεί ο 37χρονος.
«Περάσαμε, μυστικά, από περιοχές που είναι από τον έλεγχο των κυβερνητικών δυνάμεων. Οι στρατιώτες μας κυνήγησαν με το αυτοκίνητο. Επί δύο ώρες ήταν από πίσω μας και μας καταδίωκαν. Ο οδηγός μας όμως ήταν πολύ έμπειρος και κατάφερε να τους ξεφύγει. Για να μπορέσουμε να διανύσουμε μια απόσταση 60 χλμ πληρώσαμε ο καθένας από 300 δολάρια» λέει ο Μουάγιαντ κι εξηγεί πως για να μπορέσει κάποιος να κινηθεί με ασφάλεια μέσα από τις εμπόλεμες ζώνες της Συρίας θα πρέπει να χρυσοπληρώσει το κάθε του βήμα…
Το χρήμα μπορεί να «αγοράζει» ασφάλεια αλλά δεν διώχνει και τον φόβο. Ιδίως δε, όταν στην κουβέντα μπαίνει το Ισλαμικό Κράτος. «Στη συνέχεια έπρεπε να περάσουμε από τις περιοχές που είναι υπό τον έλεγχο του Daesh. Επί 11 ημέρες κρυβόμασταν και μετακινούμασταν με αυτοκίνητα που μεταφέρουν ζώα. Φοβόμασταν συνεχώς. Δεν ξέρεις πότε θα βρεθείς με το όπλο στον κρόταφο. Ο ένας σκοτώνει τον άλλον. Η κατάσταση είναι τραγική» τονίζει ο 37χρονος.
Από τη Ράκα, ο Μουάγιαντ και η οικογένειά του έφτασαν στο Χαλέπι, κι από εκεί, για να διανύσουν μια απόσταση μόλις 11 χιλιομέτρων έπρεπε να πληρώσουν τους ανθρώπους του ISIS άλλα 350 ευρώ το «κεφάλι».
«Όλοι μας φοβόμασταν. Οι άνδρες του Ισλαμικού Κράτους είναι πολύ σκληροί και δεν δείχνουν κανένα έλεος. Εκεί, εκτός από τους βομβαρδισμούς των κυβερνητικών δυνάμεων, βομβάρδιζαν και οι ξένες δυνάμεις και έτσι είχαμε να αντιμετωπίσουμε πολλά μέτωπα, προσπαθώντας να μείνουμε ζωντανοί» προσθέτει.
Αφού κατάφεραν να περάσουν με ασφάλεια την «κόλαση» του Ισλαμικού Κράτους, ο Μουάγιαντ και η οικογένειά του βρέθηκαν στα σύνορα με την Τουρκία, όπου και πάλι έπρεπε να περιμένουν εννέα ημέρες προτού μπορέσουν να πατήσουν την τουρκική γη. «Όταν φτάσαμε στην Τουρκία μας έδωσαν ταυτότητα και πήγαμε με το λεωφορείο στη Σμύρνη. Εκεί περιμέναμε ώσπου οι συνθήκες στη θάλασσα να είναι οι κατάλληλες ώστε να περάσουμε απέναντι. Την πρώτη φορά που το επιχειρήσαμε, η μηχανή σταμάτησε ύστερα από λίγα μίλια. Άρχισε να μπαίνει νερό στη βάρκα και τότε κάλεσα την τουρκική ακτοφυλακή και ήρθαν και μας πήραν. Έμεινα συνολικά 23 μέρες στην Τουρκία προτού τελικά, τη δεύτερη φορά, καταφέραμε να περάσουμε στη Μυτιλήνη. Καταμεσής της θάλασσας μας εντόπισε η Frontex και μας οδήγησε ως το νησί».
Η αγριότητα του ISIS θα μείνει για πάντα χαραγμένη στο μυαλό του Μουάγιαντ, όπως και οι διακινητές που τους βρίσκεις, όπως λέει, παντού. «Οι διακινητές είναι παντού. Στη Σμύρνη είναι σε κάθε δρόμο και όταν σε βλέπουν, ξέρουν πως θέλεις να περάσεις απέναντι. Η «ταρίφα» τους ποικίλει, ενώ δεν λείπει και το ανατολίτικο παζάρι. Εγώ, την πρώτη φορά που θέλησα να περάσω στην Ελλάδα πλήρωσα 700 ευρώ για κάθε ένα μέλος της οικογένειάς μου».
Από τη Λέσβο, η οικογένεια του Μουάγιαντ πήγε με το πλοίο στην Καβάλα και από εκεί, ύστερα από δύο ημέρες παραμονής, στο κέντρο προσωρινής μετεγκατάστασης στο Χέρσο. Με την Ειδομένη να «βουλιάζει» από κόσμο και τη βαριά σιδερόφραχτη πύλη στην ουδέτερη ζώνη Ελλάδας-ΠΓΔΜ να παραμένει ερμητικά κλειστή τα τελευταία 24ωρα, ο Μουάγιαντ δεν κρύβει την αγωνία του για το μέλλον. «Δεν μπορούμε να μείνουμε πολύ καιρό εδώ. Δεν είναι καλή η κατάσταση. Τα χρήματά μας τελειώνουν και δεν υπάρχουν δουλειές. Τι θα κάνουμε;» αναρωτιέται.
Ο Μουάγιαντ, όπως και πολλοί άλλοι πρόσφυγες, θέλει να πάει στη Γερμανία, όπου βρίσκονται τρία από τα αδέλφια του· οι δύο μάλιστα από το 1995. Στη Συρία ήταν πυροσβέστης για 12 χρόνια και θα ήταν ευχής έργον, όπως λέει, να μπορέσει να συνεχίσει την ίδια δουλειά. «Αν όχι θα γίνω φούρναρης, μια δουλειά που ξέρω επίσης καλά» σημειώνει.
Η Γερμανία μπορεί να είναι όνειρο ζωής αυτή τη στιγμή για τον 37χρονο Σύρο, αλλά αν σταματήσει ο πόλεμος θέλει, όπως λέει, να γυρίσει στην πατρίδα του. «Θέλουμε να γυρίσουμε στη Συρία και να ζήσουμε όπως παλιά. Η ζωή εκεί ήταν πολύ όμορφη» αναπολεί, την ίδια ώρα που η ηλικιωμένη μητέρα του σιγοψιθυρίζει ένα παλιό αραβικό τραγούδι.
(ΠΗΓΗ: www.tvxs.gr)
(πηγή: a-athinon.gr – Α’ σύλλογος Αθηνών Εκπαιδευτικών Π.Ε.
Η ζωή σ’ ένα υπόγειο καταφύγιο του Ντονέτσκ
Εικόνες
Ο Πάβελ και η αδελφή του Ράγια προσπαθούν να ξεχάσουν τον πόλεμο διαβάζοντας τα μαθήματα τους ή βλέποντας τηλεόραση αλλά το πενιχρό φως και οι συνθήκες διαβίωσης τους θυμίζουν την άσχημη κατάσταση στην χώρα τους. Τα κλεμμένα παιδικά ονειρά τους βρίσκονται σε ένα υπόγειο πολεμικό καταφύγιο του Ντονέτσκ. Επιμέλεια: Τόνια Γκόρου
Ζούσαν σε ένα όμορφο διαμέρισμα στην γειτονιά Πετρόφσκι, μια γειτονιά στην οποία πραγματοποιήθηκαν σφοδρές μάχες μεταξύ των φιλο-ρώσων αυτονομιστών και του ουκρανικού στρατού. Ανάμεσα στις χιλιάδες οικογένειες που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν το σπίτι τους, εξαιτίας των συγκρούσεων που ξεκίνησαν τον Απρίλιο του 2014 είναι και η οικογένειά του Πάβελ καθώς συνέχεια βομβαρδιζόταν από τις σφαίρες και τα πυρά του πυροβολικού.
Ο Πάβελ στην τρυφερή ηλικία των πέντε ετών περιμένει το γεύμα του κρατώντας στην αγκαλιά του ένα τρωκτικό που έχει ως κατοικίδιο, δείχνει να έχει συνηθίσει την ζωή στο υπόγειο καταφύγιο. Τρώει, κοιμάται και παίζει με την αδερφή του και άλλα παιδιά. Για να κοιμηθεί, μοιράζεται με την αδερφή του μια σιδερένια κουκέτα, στην οποία προσπαθούν να κοιμηθούν όσο μπορούν και να ονειρευτούν ότι κάποια μέρα θα ξυπνήσουν στο σπίτι τους και θα μπορουν να παίζουν στο δρόμο σαν τα άλλα παιδιά του κόσμου.
Το καταφύγιο βρίσκεται στο υπόγειο του πολιτιστικού κέντρου στο Πετρόφσκι. Η ζωή δεκάδες μέτρα κάτω από το έδαφος είναι απλή και οι γονείς δηλώνουν στην Daily Mail ότι προσπαθούν να δώσουν στα παιδιά μια εικόνα φυσιολογικής ζωής. Υπάρχει ηλεκτρικό ρεύμα που τους επιτρέπει να μαγειρεύουν και να χρησιμοποιούν σόμπες για να ζεσταθούν. Με παλιά έπιπλα προσπαθούν να ομορφύνουν το απόκοσμο υπόγειο ενώ λίγο φως μπαίνει από τα παράθυρα που είναι καλυμμένα με σακιά άμμου. Οι κάτοικοι του καταφυγίου χρησιμοποιούν το νερό που συλλέγουν για την προσωπική τους καθαριότητα και το μαγείρεμα, προσπαθώντας να δώσουν στα παιδιά μια εικόνα φυσιολογικής ζωής.
Η περιοχή βρίσκεται υπό τον έλεγχο φιλο-ρώσων ανταρτών και μετά την κατάπαυση του πυρός και σχεδόν ένα χρόνο μετά ο πόλεμος έχει αφήσει 5.793 νεκρούς και 14.595 τραυματίες σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των Ηνωμένων Εθνών.
Ε’ ΤΑΞΗ – ΓΛΩΣΣΑ – ΜΟΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΠΙΝΑΚΕΣ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗΣ
* Τα παρακάτω είναι αυτούσια η ανάρτηση από το μπλογκ αντι-μάθημα
Πίνακες ζωγραφικής
Ο Ρενέ Μαγκρίτ (René François Ghislain Magritte, 21 Νοεμβρίου, 1898 – 15 Αυγούστου, 1967) ήταν σουρρεαλιστής καλλιτέχνης με επιρροές από το καλλιτεχνικό κίνημα του ντανταϊσμού, που γεννήθηκε στην πόλη Λεσσίν του Βελγίου.
Ο Ρενέ Μαγκρίτ περιέγραψε τα έργα του λέγοντας:
Η ζωγραφική μου είναι ορατές εικόνες που δεν κρύβουν κάτι — προκαλούν μυστήριο και, πράγματι, όταν κάποιος βλέπει έναν από τους πίνακές μου, θέτει στον εαυτό του αυτήν την απλή ερώτηση: «Tι σημαίνει αυτό;» Οι πίνακές μου δεν σημαίνουν κάτι, επειδή και το μυστήριο δεν σημαίνει κάτι — είναι απλά άγνωστο.
Στις ΗΠΑ εκτέθηκαν τα έργα του στη Νέα Υόρκη το 1936 και ξανά στην ίδια πόλη σε δύο εκθέσεις, το 1965 στο Μουσείο Μοντέρνα Τέχνης και το 1992 στο Μητροπολιτικό Μουσείο της Τέχνης.
Ο Μαγκρίτ πέθανε από καρκίνο στις 15 Αυγούστου του 1967, και τάφηκε στο νεκροταφείο Σααρμπέκ (Schaarbeek) των Βρυξελλών.
Ρενέ Μαγκρίτ, Η λαϊκή γιορτή
Τα Όνειρα ανήκουν στην πραγματικότητα !
Ο Μαγκρίτ είναι ο μαέστρος της απορικής σκέψης, εκείνης δηλαδή που θέτει εξ ορισμού αναπάντητα ερωτήματα. Αργά, ή γρήγορα, οι θεατές ανακαλύπτουν, ότι δεν θα καταλάβουν ίσως ποτέ τους γρίφους τους. Αλλά αυτό δεν τους χαλάει – οι παραδοξίες, και τα έξυπνα οπτικά ευρήματα, που βρίσκονται σε κάθε πίνακα, τους φτιάχνει συνεχώς το κέφι. Ο Μαγκρίτ ήταν από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του σουρεαλισμού, του σημαντικότερου καλλιτεχνικού ρεύματος του μεσοπολέμου.
Ρενέ Μαγκρίτ, Ο θεραπευτής
Έργα, όπως «Ο θεραπευτής» (ένα αντίγραφό του σε γλυπτή μορφή βρίσκεται στην Εθνική Πινακοθήκη της Αθήνας) είναι μπολιασμένα με τόσα πολλά απρόοπτα, που, όπως τόνιζε ο ίδιος, «τα κάνει αμέσως μυστηριακά».
Ρενέ Μαγκρίτ, Ξεπατίκωμα 1966. Η αριστερή μορφή μοιάζει να έχει κοπεί από την κουρτίνα, αφήνοντάς μας να δούμε την αμμουδιά και τη θάλασσα. Αυτό, όμως, δεν είναι σωστό, το περίγραμμα στο κόψιμο δεν συμπίπτει απόλυτα με τη μορφή. Όλα είναι απλώς ζωγραφική, δείχνοντάς μας ότι αυτό που βλέπουμε από το οποίο κάθε πίνακας επιλέγει ένα τμήμα, αποτελείται από ένα πυκνό πλέγμα από άπειρα πέπλα.
Ο Πάμπλο Πικάσο (25 Οκτωβρίου1881 – 8 Απριλίου1973) ήταν Ισπανός ζωγράφος. Είναι ένας από τους κυριότερους Ισπανούς εκπροσώπους της τέχνης του 20ού αιώνα, συνιδρυτής μαζί με τον Ζωρζ Μπρακ του κυβισμού και με σημαντική συνεισφορά στη διαμόρφωση και εξέλιξη της μοντέρνας και σύγχρονης τέχνης.
Πικάσο,Οι τρείς μουσικοί
Η ιστορία του διάσημου πίνακα «Γκουέρνικα»
Τα παρακάτω είναι αυτούσια ανάρτηση από τον ιστότοπο www.emeis.gr/pikaso/
Πικάσο,Γκουέρνικα, 1937
Σε αυτό το πίνακα ο Πικάσο περιγράφει την απανθρωπιά, τη βιαιότητα και την απόγνωση του πολέμου. Ήταν παραγγελία της δημοκρατικής κυβέρνησης της Ισπανίας για τη Διεθνή Έκθεση του Παρισιού το 1937. Ο Πικάσο εμπνεύστηκε το έργο όταν, στις 26 Απριλίου της ίδιας χρονιάς, στα πλαίσια του Ισπανικού Εμφυλίου Πολέμου, Γερμανοί πιλότοι της αεροπορίας των εθνικιστών βομβάρδισαν την κωμόπολη Γκερνίκα της Χώρας των Βάσκων. Στο βομβαρδισμό εκείνο σκοτώθηκαν 1.650 άνθρωποι και ισοπεδώθηκε το 70% της πόλης με 32 τόνους εκρηκτικά.
Ο Πικάσο απέφυγε να ζωγραφίσει αεροπλάνα, βόμβες ή ερείπια. Οι δύο κυρίαρχες μορφές του έργου είναι ένας ταύρος και ένα πληγωμένο άλογο με διαμελισμένα κορμιά και τέσσερις γυναίκες που ουρλιάζουν κρατώντας νεκρά μωρά. Αρχικά ο Πικάσο πειραματίστηκε με χρώμα, αλλά τελικά κατέληξε στο άσπρο-μαύρο και αποχρώσεις του γκρι, καθώς θεώρησε ότι έτσι δίνει μεγαλύτερη ένταση στο θέμα. Πολλές φορές μετακίνησε φιγούρες και μορφές πριν καταλήξει στην οριστική τους θέση. «Η αφαίρεση του χρώματος και του αναγλύφου αποτελεί διακοπή της σχέσης του ανθρώπου με τον κόσμο: όταν διακόπτεται,δεν υπάρχει πια η φύση ή η ζωή»
Στη διάρκεια της κατοχης ο περιώνυµος Γερµανος πρέσβης στο Παρίσι – Όττο Άµπετζ– επισκέπτεται τον Πικάσο στο εργαστήρι του. Φεύγοντας, βλέπει τη φωτογραφία της «ΓΚΟΥΕΡΝΙΚΑ». «Εσείς το κάνατε αυτό», ρωτά το ζωγράφο. Και εκείνος του απαντά λακωνικά: «Όχι, εσείς!».
Ε ΤΑΞΗ – ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ – Η ΠΥΡΑΜΙΔΑ ΤΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ (ΜΑΣΛΟΟΥ)
ΔΕΙΤΕ ΒΙΝΤΕΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΥΡΑΜΙΔΑ ΤΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ
και όταν οι ανάγκες μας δεν ικανοποιούνται;
Ελένη Παπαποστόλου