[dailymotion xerf8a?start=2107 nolink]
Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΙΧΝΙΔΙ
<img src=”http://www.lifo.gr/icache/700x426x1/720633_6_53.jpg” alt=”” width=”700″ height=”426″ /%
Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΣΜΥΡΝΗΣ – Ο ΔΙΩΓΜΟΣ
Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΣΜΥΡΝΗΣ
Καταυλισμός μικρασιατών προσφύγων έξω από τον αρχαίο ναό του Ηφαίστου στο Θησείο.
Με την έλευση των προσφύγων (οι οποίοι εν πολλοίς υπήρξαν θύματα ρατσιστικής συμπεριφοράς γηγενών Ελλήνων με χαρακτηρισμούς όπως »τουρκόσποροι») η αστική όψη της Αθήνας τροποποιήθηκε αισθητά. Για πρώτη φορά, στην Αθήνα κατασκευάστηκαν πολυκατοικίες προκειμένου να επιλυθεί το πρόβλημα της στέγασης του προσφυγικού πληθυσμού. – Προσφυγικά Λεωφ. Αλεξάνδρας. Η πόλη απέκτησε νέες συνοικίες που μαρτυρούσαν τις καταβολές των προσφύγων όπως η Νέα Σμύρνη, η Νέα Φιλαδέλφεια, η Νέα Ιωνία, η Καισαριανή, η Κοκκινιά, ο Περισσός, το Περιστέρι, ο Κορυδαλλός, το Κερατσίνι, η Αμφιθέα, η Καλογρέζα, η Καλλιθέα, η Δραπετσώνα, τα Σφαγεία και το Δουργούτι. Αντιστοίχως στη Θεσσαλονίκη δημιουργήθηκαν οι συνοικίες Καλαμαριά (κυρίως Πόντιοι πρόσφυγες), Σαράντα Εκκλησιές, Νέα Βάρνα, Νέο Κορδελιό. SHARE 7385 Πηγή: www.lifo.gr
tvxs.gr | Παιδιά Είμαστε Τότε… οι Μικρασιάτες… από tvxorissinora
ΑΦΗΓΗΣΗ ΜΙΑΣ ΠΡΟΣΦΥΓΟΠΟΥΛΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΟΝΤΟ
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ – ΟΙ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Κι έτσι ήρθαμε στην Ελλάδα…
Φτάσαμε στη Θεσσαλονίκη, στα στρατόπεδα που μένανε παλιά οι Άγγλοι στρατιώτες στον ευρωπαϊκό πόλεμο. Εκεί πάλι, είχαν αφήσει πολεμοφόδια. Κάθε μέρα γίνονταν εκρήξεις. Πεθαίνανε παιδιά που πειράζανε ό,τι βρίσκανε. Έσκαγαν οι οβίδες και είχαμε θανάτους πολλούς.
Κάποια φορά, η μητέρα με τον Ζαχαρία και οι θείοι μου γύριζαν τη Θεσσαλονίκη να νοικιάσουν σπίτι. Μα, έλεγα στη μητέρα μου μετά, στην κατάσταση που ήσασταν, βρωμεροί, τσαλακωμένοι, πατημένοι, ποιος θα σας νοίκιαζε σπίτι; Ποιος θα εμπιστευόταν έναν πρόσφυγα;
Η εγκατάσταση στην Ελλάδα: τα πρώτα χρόνια και ο ρατσισμός
Κι έτσι πήγαμε στα Σέρρας – μας είχαν πει ότι εκεί είχε άδεια σπίτια – και στην αρχή μείναμε σ’ ένα αρχοντικό. Του «Αλή πασά», έτσι το λέγανε. Στη σάλα καθόταν μια οικογένεια, στα δωμάτια μια άλλη… Στη συνέχεια χτίσαμε σπίτι, αλλά ούτε παράθυρα ούτε κουφώματα είχε γιατί δεν υπήρχε ξυλεία. Το μισό δωμάτιο δεν είχε πάτωμα. Φέρνανε ξυλεία αλλά πού να φτάσει για όλον αυτό τον κόσμο που ήθελε να χτίσει! Αλλά κι αφού ήρθαμε στα Σέρρας, οι ντόπιοι δε μας θέλανε. Πήγαινε ο θείος να πάρει ζάχαρη για το τσάι και δεν του δίναν. Κάρβουνα δεν δίναν σε πρόσφυγα! Να, ο ρατσισμός πώς ήταν! Εγώ μέχρι που τέλειωσα το σχολείο, στην Ελλάδα, βιβλία δεν είχα, εκτός από το αναγνωστικό κι ένα βιβλίο φυσικής! Η ιστορία ήταν ένα τεύχος σαν κόμικς, ούτε γραμματική είχα, τα μαθηματικά μας τα ‘λεγαν προφορικά και τα σημειώναμε. Κι εγώ έπαιρνα και διάβαζα από τα βιβλία των αγοριών, που τα είχαν φέρει από την πατρίδα, γιατί εκεί είχαν όλα τα βιβλία, είχαν και σάλπιγγες και κάνανε και μουσική! Μόνο τις σάλπιγγες δεν μπόρεσαν να φέρουν! Όλα τα είχαμε στην πατρίδα!”.
ΠΗΓΗ http://www.mixanitouxronou.gr/eftisa-sto-stoma-tou-pediou-mou-gia-na-to-xedipsaso-sigklonistikes-martiries-apo-mikrasiates-prosfiges-gia-ton-xerizomo-ke-ton-ratsismo/
ΑΦΗΓΗΣΗ ΤΟΥ Γ. ΣΕΦΕΡΗ (1926)
«Σήμερα άκουσα από έναν πρόσφυγα τούτο: Έφευγαν από τη Σμύρνη· όταν βγήκαν στη Χίο, μαγαζιά, σπίτια, πόρτες, παράθυρα, τα πάντα, έκλεισαν μονομιάς. Αυτός με τη γυναίκα του μέσα στο κοπάδι, το μωρό, έξι μέρες να τραφεί, έκλαιγε, χαλούσε τον κόσμο. Η μάνα ζητά νερό, από ένα σπίτι τέλος πάντων αποκρίνονται: «ένα φράγκο το ποτήρι». Και ο πατέρας πού διηγείται: «Έφτυσα τότε μέσα στο στόμα του παιδιού για να το ξεδιψάσω».»
Από το ημερολόγιο του Γ.Σεφέρη, 28 Μαΐου 1926.
«Έλληνες πρόσφυγες στο Χαλέπι»
Η αχρονολόγητη φωτογραφία, με τίτλο «Έλληνες πρόσφυγες στο Χαλέπι», δείχνει μια ομάδα ανθρώπων ντυμένους με κουρέλια και κάποια νεαρά αγόρια να κάθονται στη σειρά και να περιμένουν φαγητό.
ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΤΗΣ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ, ΣΤΟ ΧΑΛΕΠΙ ΤΗΣ ΣΥΡΙΑΣ,
Όποιος την ιστορία του τόπου του αγνοεί ορφανός νιώθει και ευάλωτος είναι, γιατί η ιστορία είναι μια ρόδα που γυρίζει, φέρνοντας τον ένα λαό στη θέση του άλλου και μόνο το απλωμένο χέρι του πρόσφυγα που αποζητά ένα ποτήρι νερό για το παιδί του παραμένει σταθερή και αναλλοίωτη εικόνα μες τον χρόνο. Καραβιές οι πρόσφυγες από τη Συρία να διασχίζουν το Αιγαίο και τη Μεσόγειο. Απ” το Χαλέπι ίσως κάποιοι απ” αυτούς. Και ίσως οι παππούδες τους και να θυμούνται τους Έλληνες διωγμένους.
….Η αχρονολόγητη φωτογραφία [από τη βιβλιοθήκη του Κογκρέσου των ΗΠΑ], με τίτλο «Έλληνες πρόσφυγες στο Χαλέπι», δείχνει μια ομάδα ανθρώπων ντυμένους με κουρέλια και κάποια νεαρά αγόρια να κάθονται στη σειρά και να περιμένουν φαγητό. Σε πρώτο πλάνο, μια γυναίκα με ένα κουτί με ορισμένα είδη στα πόδια της στέκεται δίπλα σε ένα καζάνι στο οποίο κάτι μαγειρεύεται. Κάτω από την αρχειακή φωτογραφία υπάρχει λεζάντα με τίτλο «12.000 Έλληνες τράφηκαν από τους Αμερικανούς». Σύμφωνα με τα ιστορικά αρχεία, μετά τη Συνθήκη της Λωζάνης, υπήρξαν 17.000 Έλληνες πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία που, αντί να περάσουν το Αιγαίο, εγκαταστάθηκαν σε διάφορες πόλεις της Συρίας με την πλειονότητά τους να αναζητά καταφύγιο στο Χαλέπι. Η κατάσταση για τους Έλληνες πρόσφυγες το καλοκαίρι του 1923 στη Συρία περιγράφεται ως «τραγική και αβέβαιη» μια και παρέμειναν εκεί, στη φτωχή Συρία, απομονωμένοι και αβοήθητοι από την τότε ελληνική πολιτεία….
ΠΗΓΗ: left.gr
