λαζαρος 211 Δεκεμβρίου 2011 στις 11:03 πμ
Απάντηση
Γεννήθηκε στη ΖάτουναΓορτυνίας και ήταν γιος του Νικολάου Φωτόπουλου από τη Ζάτουνα της Αρκαδίας και της Άννας Παπαδοπούλου από το Αίγιο. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και παρακολούθησε μαθήματα της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών (μέχρι το β’ έτος, 1933).
Εργάσθηκε ως ηθοποιός – θιασάρχης από το 1952 και σκηνοθέτης από το 1960. Έγραψε 7 βιβλία (4 ποιητικές συλλογές: «Μπουλούκια» 1940, «Ημιτόνια» 1960, «Σκληρά τριολέτα» 1961 και ο «θάνατος των ημερών» 1976) και 3 αυτοβιογραφικά («25 χρόνια θέατρο» 1958, «Το ποτάμι της ζωής μου» και «Ελ Ντάμπα – Όμηρος των Εγγλέζων» 1965) και 2 θεατρικά έργα («Ένα κορίτσι στο παράθυρο» 1966 και «Πελοπίδας ο καλός πολίτης» 1976) που έχουν παιχτεί. Οργάνωσε 5 εκθέσεις ζωγραφικής (ιδιότυπης τεχνικής κολάζ γραμματοσήμων).
Υπήρξε μέλος του Δ.Σ. του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών, μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Ελευθέρου Θεάτρου και Πρόεδρος του Δ. Σ. Άρματος Θέσπιδος. Έκανε θεατρικές περιοδείες στην Αμερική, Γερμανία, Αίγυπτο, Τουρκία και Κύπρο. Τιμήθηκε με τα παράσημα Χρυσό Σταυρό του Γεωργίου Α’ και Σταυρό του Αποστόλου Μάρκου Πατριαρχείου Αλεξανδρείας.
Ο Μίμης Φωτόπουλος ασχολήθηκε για πολλά χρόνια και με αξιοσημείωτη επιτυχία με την τεχνική του κολάζ και μάλιστα με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο, τη χρήση «ψηφίδων» από γραμματόσημα με τις οποίες έφτιαξε μεγάλο αριθμό ζωγραφικών πινάκων.
Σημαντικότερες συμμετοχές του ήταν στο «Βυσσινόκηπο» του Τσέχωφ, στις «Αγριόπαπιες» του Ίψεν στο θέατρο Τέχνης, στο «Όνειρο καλοκαιρινής νύκτας» του Σαίξπηρ στο θέατρο του Βασιλικού Κήπου (1956) και για πολλά χρόνια συνεργάστηκε με τον Ντίνο Ηλιόπουλο. Εμφανίστηκε σε δεκάδες κωμωδίες φάρσες αλλά και δραματικούς ρόλους. Χαρακτηριστικές ερμηνείες στο «Ο καλός στρατιώτης Σβέικ» και «Δον Καμίλλο». Επίσης σε περισσότερες από 100 ταινίες με κωμικούς ρόλους όπως «Η Κάλπικη λίρα», «Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο», «Τα κίτρινα γάντια», «Το σωφεράκι» κ.ά.
Χαρακτηριστική του κινηματογραφική ατάκα: «Και μετά θα κάααθεσαι!»
Πέθανε στην Αθήνα στις 29 Οκτωβρίου1986.
[Επεξεργασία] Φιλμογραφία
λαζαρος 211 Δεκεμβρίου 2011 στις 10:58 πμ
Απάντηση
Η αγαπημένη ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου Τζένη Καρέζη γεννήθηκε στην Αθήνα στις 12 Ιανουαρίου 1934. Το πραγματικό της όνομα ήταν Ευγενία Καρπούζη. Έζησε τα παιδικά της χρόνια σε διάφορες πόλεις, ακολουθώντας στις μεταθέσεις τους γονείς της που ήταν εκπαιδευτικοί. Στη Θεσσαλονίκη μπήκε εσωτερική στο Γαλλικό Σχολείο Καλογριών και αργότερα συνέχισε στο αντίστοιχο Saint Joseph στην Αθήνα.
H αγάπη της για το θέατρο άρχισε να εκδηλώνεται από τα μαθητικά της, ακόμη, χρόνια και εκφράστηκε με τη συμμετοχή της στις σχολικές παραστάσεις. Το 1951 –χρονιά αποφοίτησής της από την Ελληνογαλλική Σχολή– πήρε μέρος στην παράσταση της «Aντιγόνης» του Σοφοκλή που ανέβηκε στο «REX» από τους τελειόφοιτους, ερμηνεύοντας τον ομώνυμο ρόλο.
Την ίδια χρονιά έγινε δεκτή στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, όπου μαθήτευσε δίπλα στον Δημήτρη Pοντήρη, τον Άγγελο Tερζάκη, την Kατερίνα και τον Γιώργο Παππά, που υπήρξε και ο πρώτος μεγάλος της έρωτας. Αποφοίτησε το 1954 κα αμέσως χρίστηκε πρωταγωνίστρια. Ο πρώτος της ρόλος στο θεατρικό σανίδι ήταν δίπλα στη Μελίνα Μερκούρη και τον Βασίλη Διαμαντόπουλο, στο έργο «Ωραία Ελένη» που ανέβηκε τον Οκτώβριο του 1954 στο «Θέατρο Κοτοπούλη». Ακολούθησαν σπουδαίοι ρόλοι, δίπλα στον Αλέξη Μινωτή και την Κατίνα Παξινού (Οφηλία στον «Άμλετ», Κορντέλια στον «Βασιλιά Ληρ», Αντέλα στο «Σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα» του Λόρκα κ.ά.)
Παράλληλα, το 1955 έκανε και το κινηματογραφικό της ντεμπούτο, με τη «Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο» του Αλέκου Σακελάριου, για να ακολουθήσουν περισσότερες από 30 ταινίες, όπως «Το κοροϊδάκι της δεσποινίδος (1960), «Η νύφη το ’σκασε» (1962), «Τα κόκκινα φανάρια» (1963), «Δεσποινίς διευθυντίς» (1964), «Μια τρελή τρελή οικογένεια» (1965), «Τζένη – Τζένη» (1966), «Ένας ιππότης για τη Βασούλα» (1968), «Μια γυναίκα στην αντίσταση» (1970).
Στο Εθνικό Θέατρο έμεινε ως το 1959, παίζοντας σε έργα του Τολστόι, του Αντρέγεφ, του Ούγκο Μπετ και του Αριστοφάνη, δίπλα στη Μαίρη Αρώνη. Μετά το 1960, δημιούργησε δικούς της προσωπικούς θιάσους και συνεργάστηκε με έξοχους κωμικούς, όπως ο Λάμπρος Κωνσταντάρας, ο Ντίνος Ηλιόπουλος, ο Μίμης Φωτόπουλος και ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος.
Από το 1968 μέχρι το θάνατό της έπαιξε μαζί με τον Κώστα Καζάκο, Καμπανέλλη, Άλμπυ, Ίψεν, Τσέχωφ, Αναγνωστάκη, ενώ το 1985 ερμήνευσε για πρώτη φορά αρχαίο δράμα, με τη «Μήδεια», σε σκηνοθεσία Bολανάκη, παράσταση που και στο Ηρώδειο και στην Επίδαυρο γνώρισε μεγάλη επιτυχία. Τελευταία της θεατρική παράσταση ήταν τα «Διαμάντια και μπλουζ» της Λούλας Αναγνωστάκης.
Στην προσωπική της ζωή έκανε δύο γάμους. Ο πρώτος με τον δημοσιογράφο Ζάχο Χατζηφωτίου το 1962 και ο δεύτερος με τον ηθοποιό Κώστα Καζάκο το 1967, με τον οποίο και έμεινε παντρεμένη έως το τέλος της ζωής της. Με τον Καζάκο απέκτησαν έναν γιο, τον Κωνσταντίνο, ο οποίος ακολουθεί με επιτυχία τα βήματα των γονιών του, όντας και ο ίδιος ηθοποιός.
Η Τζένη Καρέζη πέθανε στις 27 Ιουλίου του 1992, νικημένη από την επάρατο νόσο. Στη μνήμη της ιδρύθηκε, την ίδια χρονιά, το ίδρυμα «Τζένη Καρέζη», με σκοπό την παρηγορητική αγωγή των ασθενών που πάσχουν από καρκίνο και χρόνιες καταληκτικές νόσους και τη με κάθε μέσο ανακούφισή τους από τον πόνο.
Ο Κώστας Βουτσάς είναι Έλληναςηθοποιός του κινηματογράφου και του θεάτρου. Τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια τα έζησε στη Θεσσαλονίκη, όπου ξεκίνησε και την καριέρα του. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Μακεδονικού Ωδείου απ’ όπου αποφοίτησε το 1953.
Υπήρξε σύζυγος της επίσης ηθοποιού και χορεύτριας Έρικας Μπρόγερ (1943-). Έχει τρεις κόρες, την πρώτη με την Έρικα Μπρόγερ και δύο με την δεύτερή του σύζυγο. Η μία, η Θεοδώρα Βουτσά, ακολούθησε τα δικά του βήματα στο χώρο της ηθοποιίας. Ο θετός γιος του (από άλλο γάμο της τρίτης γυναίκας του), Άνθιμος Ανανιάδης, είναι και αυτός ηθοποιός
xarhc fdgc1 Δεκεμβρίου 2011 στις 10:53 πμ
Απάντηση
Ανεπανάληπτη κωμικός, ταλαντούχα σόουγουμαν και εξαιρετική τραγουδίστρια. Γεννήθηκε το 1923 στην Κέρκυρα και σπούδασε στο Ωδείο του Δραματικού Συλλόγου της γένετειράς της, όπου έκανε και τις πρώτες της εμφανίσεις. Ανήλικη ακόμη, σε ηλικία δεκαέξι ετών, πρωτοδούλεψε ως επαγγελματίας σε ζαχαροπλαστείο στη Σπιανάδα. Εκεί, το καλοκαίρι του 1938 γνώρισε τον πρώτο άντρα της ζωής της, τον ποδοσφαιριστή της ΑΕΚ Κώστα Βασιλείου, με τον οποίο παντρεύτηκε το καλοκαίρι της επόμενης χρονιάς, παρουσία λίγων φίλων.
Το 1939 κατέβηκε στην Αθήνα. Τα πρώτα της καλλιτεχνικά βήματα τα έκανε σε καφενεία και αναψυκτήρια, όπου την ανακάλυψε ο Μίμης Τραϊφόρος και την παρουσίασε ως νέο ταλέντο σ’ ένα πρόγραμμα βαριετέ που είχε ανεβάσει στο κέντρο «Όαση» του Ζαππείου. Το πρώτο τραγούδι που είπε ήταν το «Μικρή χωριατοπούλα» του Πολ Μενεστρέλ, το οποίο διασκευάστηκε αργότερα στο πασίγνωστο «Κορόιδο Μουσολίνι», από τον Γιώργο Οικονομίδη. Στην παράσταση αυτή την άκουσε ο Μακέδος και λίγο αργότερα την προώθησε στο σανίδι και συγκεκριμένα στο θέατρο «Μοντεάλ» της οδού Πανεπιστημίου, όπου έπαιξε με τις αδελφές Καλουτά και τραγούδησε ντουέτο με τη Σοφία Βέμπο.
Το χειμώνας του 1940 η Ρένα Βλαχοπούλου έχασε και τους δύο γονείς της, κατά το βομβαρδισμό της Κέρκυρας από τους Ιταλούς. Μεσούσης της Κατοχής, το 1942, παντρεύτηκε για δεύτερη φορά με τον Γιάννη Κωστόπουλο, γόνο καλής οικογένειας των Αθηνών. Τότε γνώρισε και τον μεγάλο πιανίστα της τζαζ Γιάννη Σπάρτακο, με τον οποίο συνεργάστηκε στο «Πάνθεον». Η συνεργασία αυτή έφερε και την επιτυχία «Θα σε πάρω να φύγουμε», που πρωτοτραγούδησε το καλοκαίρι του ’44, στην επιθεώρηση «Well come» των Αλέκου Σακελάριου και Δημήτρη Ευαγγελίδη, στο θέατρο «Κυβέλη».
Το 1946 έδωσε τέλος στο δεύτερο γάμο της κι ενώ είχε ήδη αναδειχθεί σε «βασίλισσα της τζαζ», δέχθηκε ν’ ακολουθήσει τον Σπάρτακο σε περιοδεία, στην Κύπρο, την Τουρκία, την Αίγυπτο και την Αμερική. Η πολυγλωσσία της -αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, ιταλικά- και η πολύ καλή προφορά της ήταν τα μεγάλα της πλεονεκτήματα.
Το καλοκαίρι του 1951 επέστρεψε στην Αθήνα, κάνοντας την πρώτη της επανεμφάνιση στο θέατρο «Σαμαρτζή», στην παράσταση «Φεστιβάλ στην Αθήνα», πλάι στους Άννα και Μαρία Καλουτά, Νίκο Σταυρίδη, Ορέστη Μακρή και Κούλη Στολίγκα. Το χειμώνα, κατόπιν πρόσκλησης τούρκου παραγωγού, συμμετείχε την ταινία «Ανατολίτικες νύχτες», στην οποία επανέλαβε το «Θα σε πάρω να φύγουμε» του Σπάρτακου. Η ταινία αυτή δεν προβλήθηκε ποτέ στην Ελλάδα.
Η Ρένα Βλαχοπούλου δεν είχε εμφανιστεί ακόμη στο θέατρο ως ηθοποιός. Το 1952 ο Βασίλης Μπουρνέλης, ένας από τους μεγαλύτερους επιχειρηματίες του μουσικού θεάτρου της δεκαετίας του ’50, την κάλεσε να τραγουδήσει ένα ντουέτο με την Μπελίντα στην επιθεωρήση «Βασίλισσα της νύχτας» στο θέατρο «Ακροπόλ». Ακολούθησαν οι επιθεωρήσεις «Να τι θα πει Αθήνα», «Πουλιά στον αέρα», «Κι ο μήνας έχει εννιά».
Το καλοκαίρι του 1954 πήρε για πρώτη φορά θεατρικό ρόλο, στην επιθεώρηση «Σουσουράδα», δίπλα στον Νίκο Σταυρίδη, με το νούμερο «Άλα πασά μου, κάνε μου τέτοια». Η πρόταση ήταν της Σοφίας Βέμπο. Τα κείμενα υπέγραφαν οι Μίμης Τραϊφόρος και Γιώργος Γιαννακόπουλος, τη μουσική ο Μενέλαος Θεοφανίδης και τη χορογραφία ο Γιάννης Φλερύ και η Αλίκη Βέμπο.
Το 1956 έκανε το κινηματογραφικό της ντεμπούτο, παίζοντας δίπλα στον Νίκο Ρίζο και τον Στέφανο Στρατηγό, στην πρώτη έγχρωμη ελληνική ταινία «Πρωτευουσιάνικες περιπέτειες» του Γιάννη Πετροπουλάκη.
Ορόσημο για την καριέρα της υπήρξε το 1962, όταν η συμμετοχή της στην «Οδό Ονείρων» του Μάνου Χατζιδάκι, στο θέατρο «Μετροπόλιταν», έγινε αφορμή να την προσέξει ο Γιάννης Δαλιανίδης και να την κάνει πρωταγωνίστρια του μιούζικαλ «Μερικοί το προτιμούν κρύο» (1963). Μάλιστα ο ίδιος ο Φίνος, όταν την άκουσε να τραγουδά, φέρεται να της πρότεινε να υπογράψει ισόβιο συμβόλαιο με την εταιρεία του, με την οποία γύρισε μερικές από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του ελληνικού κινηματογράφου.
Ορισμένες από τις ταινίες της Ρένας Βλαχοπούλου που ξεχωρίζουν: «Κάτι να καίει» (1963), «Ένα κορίτσι για δύο» (1963), «Η χαρτοπαίχτρα» (1964), «Κορίτσια για φίλημα» (1965), «Φωνάζει ο κλέφτη»ς (1965), «Η βουλευτίνα» (1966), «Ραντεβού στον αέρα» (1966), «Βίβα Ρένα» (1967), «Η ζηλιάρα» (1968), «Η Παριζιάνα» (1969), «Η θεία μου η χίπισσα» (1970), «Μια τρελλή, τρελλή σαραντάρα» (1970), «Ζητείται επειγόντως γαμπρό»ς (1971), «Μια Ελληνίδα στο χαρέμι» (1971), «Η Ρένα είναι οφσάιντ» (1972), «Η Κόμισσα της Κέρκυρας» (1972).
Παράλληλα με την κινηματογραφική της καριέρα, συνέχισε τη σταδιοδρομία της στο θέατρο και στο τραγούδι. Το 1959 εμφανίστηκε στο Α’ Φεστιβάλ Τραγουδιού του Εθνικού Ιδρύματος Ραδιοφωνίας, μ’ ένα τραγούδι του Κώστα Καπνίση και του Θάνου Σοφού, το «Είσαι η άνοιξη κι είμαι ο χειμώνας». Την επόμενη χρονιά, τραγούδησε ντουέτο με τον Γιάννη Βογιατζή το «Πρώτο χελιδόνι». Με την αυγή της δεκαετίας του ’60, είχε μοιραστεί στα τρία: τα πρωινά ηχογραφήσεις και συνεργασίες με το ΕΙΡ (τραγούδια των Χατζιδάκι, Πλέσσα, Μουζάκη, Μωράκη, Αττίκ, Σπάθη, Ιακωβίδη, Κατσαρού), το βράδυ θέατρο και μετά την παράσταση, εμφανίσεις σε νυχτερινά κέντρα.
Το καλοκαίρι του 1966 συγκρότησε θίασο με τον Γιώργο Κωνσταντίνου και το Γιάννη Βογιατζή, ενώ το καλοκαίρι του 1967 ηγήθηκε του θιάσου Βλαχοπούλου – Κωνσταντίνου – Σαπουντζάκη, που ανέβασε τη «Λουλουδιασμένη Αθήνα». Την ίδια χρονιά έκανε και τον τρίτο γάμο της, με τον επιχειρηματία Γιώργο Λαφαζάνη.
Το 1976 ξεκίνησε καριέρα και στην τηλεόραση, πρωταγωνιστώντας στην τηλεοπτική σειρά του Αλέκου Σακελάριου «Μια Αθηναία στην Αθήνα», ενώ τελευταίες εμφανίσεις της στη μικρή οθόνη ήταν οι «Μάμα Μία» και «Μάλιστα Κύριε».
Το 1995 βραβεύτηκε με το Αναμνηστικό Μετάλλιο Δημήτρη Ψαθά για την ερμηνεία της στη «Χαρτοπαίχτρα» του Ψαθά, στο θέατρο Μπρόντγουεϊ, ενώ το 2003 τιμήθηκε με το Χρυσό Σταυρό του Φοίνικος από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κωνσταντίνο Στεφανόπουλο.
Πέθανε στις 29 Ιουλίου του 2004.
tsioumas vs voutselis1 Δεκεμβρίου 2011 στις 10:47 πμ
Απάντηση
Διονύσης Παπαγιαννόπουλος (12 Ιουλίου1912 – 13 Απριλίου1984) ήταν Έλληνας ηθοποιός.
Γεννήθηκε στο ΔιακοφτόΑχαΐας στις 12 Ιουλίου1912. Σπούδασε στην Αθήνα στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Την πρώτη του εμφάνιση στην σκηνή την έκανε στον ρόλο του ιππότη στον Βασιλιά Ληρ. Στο Εθνικό Θέατρο παρέμεινε μέχρι το 1941. Συνολικά για 46 χρόνια, ερμήνευσε και έπαιξε στους μεγαλύτερους θιάσους της εποχής του. Πρώτη του ταινία ήταν, το 1947, τα «Παιδιά της Αθήνας». Συνολικά έπαιξε σε 136 ταινίες, ανάμεσά τους «Ένας ιππότης για τη Βασούλα», «Η βίλα των οργίων», «Ο κυρ Γιώργης εκπαιδεύεται», «Φουσκοθαλασσιές», «Ο Κύριος Πτέραρχος» κ.τ.λ. Τελευταία ταινία του ήταν το «Ταξίδι στα Κύθηρα». Έπαιξε και στην τηλεόραση όπου ο ρόλος του Μπάρμπα-Γιώργου στο «Λούνα-Παρκ» τον καθιέρωσε στην λαϊκή ψυχή. Πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής του μόνος, καθότι άγαμος και πέθανε στις 13 Απριλίου 1984.
Προς τιμή του, ο Δήμος Διακοφτού τοποθέτησε τη προτομή του στη παραλία του δήμου. Ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος έκανε πολλές αγαθοεργίες, κυρίως στην περιοχή όπου γεννήθηκε, χωρίς αυτό να είναι ευρέως γνωστό.
Το 1968 βραβεύτηκε με το βραβείο των Ελλήνων κριτικών για την ταινία Το κανόνι και το αηδόνι.
Έλληνας ηθοποιός που πρωτοεμφανίστηκε στην ταινία του Νίκου Κούνδουρου “Μαγική Πόλη” (1954). Πρώτη εμφάνιση στο θέατρο το 1954 σε επιθεώρηση του θεάτρου “Περοκέ”. Έχει παίξει σε 120 κινηματογραφικές ταινίες, σε 52 από τις οποίες ως πρωταγωνιστής και από αυτές έχει σκηνοθετήσει (πρωταγωνιστώντας ταυτόχρονα) επτά ταινίες. Επίσης γύρισε 7 βιντεοταινίες , 2 τηλεταινίες και έχει πάρει μέρος σε 8 τηλεοπτικές σειρές.Στην δεκαετία του ’60 ίδρυσε δική του εταιρεία και παρήγαγε πλήθος ταινιών που τις σκηνοθετούσε ο ίδιος ή ο Ντίνος Κατσουρίδης.Οι ταινίες αυτές δημιούργησαν τον θρύλο του που τον έκαναν τον πρώτο ακραιφνή ηθοποιό κωμωδίας του ελληνικού κινηματογράφου. Δημιούργησε τον τύπο του κατατρεγμένου λαϊκού ανθρώπου, του πολυτεχνίτη και ερημοσπίτη, του καλοκάγαθου και πρόθυμου, του ονειροπόλου και προδομένου, του αιώνιου θύματος με την απεριόριστη αισιοδοξία.Θεωρείται ένας από τους πιο δημοφιλείς κωμικούς του ελληνικού κινηματογράφου, ενώ συνεχίζει μέχρι σήμερα να εμφανίζεται σε ταινίες, τηλεόραση και θέατρο.Ο Βέγγος εισήγαγε στον κινηματογράφο ένα ιδιαίτερα δικό του στυλ, γεμάτο κωμικό οίστρο, αεικίνητο, ασθμαίνον. Με τον Βέγγο ο ελληνικός κινηματογράφος, ο λεγόμενος λαϊκός, βρήκε τον ιδανικότερο τύπο
(Δοκίμιο για τη σημασία του κωμικού)Συγγραφέας: Henri BergsonΕκδότης: ΕΞΑΝΤΑΣ«Όλοι μας έχουμε παίξει κάποτε με τον διάβολο που βγαίνει απ’ το κουτί του. Τον πατάμε, σηκώνεται πάλι όρθιος. Τον σπρώχνουμε πιο μέσα, αναπηδά πιο ψηλά. Τον πιέζουμε γερά κάτω απ’ το καπάκι του και πολλές φορές τινάζει ψηλά τα πάντα. Δεν ξέρω αν αυτό το παιχνίδι είναι πολύ παλιό, αλλά το είδος της διασκέδασης που περικλείει είναι ασφαλώς πανάρχαιο. Είναι η σύγκρουση δυο πεισμάτων, από τα οποία το ένα, καθαρά μηχανικό, καταλήγει συνήθως να υποταχθεί στο άλλο, το οποίο διασκεδάζει… Ας φανταστούμε τώρα ένα μάλλον ηθικό ελατήριο, μια ιδέα που εκφράζεται, που καταστέλλεται και που πάλι εκφέρεται, ένα κύμα λέξεων που εξαπολύεται, που το σταματούν και πάντα ξαναεκφέρεται. Θα έχουμε πάλι την εικόνα μιας δύναμης που πεισμώνει και ενός άλλου πείσματος που την αντιμάχεται. Αυτή όμως η εικόνα θα έχει χάσει την υλικότητά της. Δεν θα είμαστε πια στις μαριονέτες· θα παρευρισκόμαστε σε μια αληθινή κωμωδία».Αυτά έγραφε ο Henri Bergson, ο μεγάλος Γάλλος φιλόσοφος στο βιβλίο του «Το Γέλιο», το 1900. Είναι στην ίδια μελέτη του που επισημαίνει ότι οι άνθρωποι διαφέρουν από τα ζώα ως προς το ότι γελούν…(Ο Ανρί-Λουίς Μπεργκσόν (γαλλ.: Henri Bergson, 18 Οκτωβρίου 1859 – 4 Ιανουαρίου 1941) γεννήθηκε το 1859 στη Γαλλία και σπούδασε φιλοσοφία. Εργάστηκε ως δάσκαλος και ως καθηγητής φιλοσοφίας. Το 1914 εξελέγει μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας. Το έργο του αποτελείται από φιλοσοφικά δοκίμια, επηρεασμένος από τον Σπένσερ και τον Δαρβίνο. Το έργο του Μπεργκσόν είναι διάσημο, όχι μόνο για τις πρωτοποριακές ιδέες του, αλλά και τη δυνατή χρήση μεταφορών, εικόνων και αναλογιών. Τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1927 και πέθανε το 1941). http://greekddl.com/plugins/content/multithumb/thumbs/b.110.0.16777215.0.stories.users.153gelio132091038137624.jpg
Ο Βασίλης, ένας δεκαπεντάχρονος έφηβος είναι αντιμέτωπος με το πρόβλημα του αλκοολισμού. Θα παρακολουθήσουμε την επίδραση που ασκούν οι φίλοι του στη μάχη με τον εαυτό του και την αξία της ενημέρωσης για τις συνέπειες της εξάρτησης από το αλκοόλ.
Προσφορά θέσεων μαθητείας
Μέσω της ηλεκτρονικής πύλης -www.mathiteia4u.gov.gr
και στο πλαίσιο του Προγράμματος «Μαθητεία για Αποφοίτους» του Υπουργείου Παιδείας προσφέρονται θέσεις Μαθητείας σε όσους έχουν μόλις αποφοιτήσει από την εκπαίδευση -
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:”Table Normal”;
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-parent:””;
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:10.0pt;
font-family:”Times New Roman”;
mso-ansi-language:#0400;
mso-fareast-language:#0400;
mso-bidi-language:#0400;}
ΟΜΑΔΑ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ/ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ
1. Το κωμικό και η σημασία του γέλιου
http://1lyk-peir-gennad.att.sch.gr/Folders/activities/1o_vima/d3.html
2. Βικιπαιδεία, Αστείο-αστεϊσμός
http://el.wikiquote.org/wiki/%CE%91%CF%83%CF%84%CE%B5%CE%AF%CE%BF_%E2%80%93_%CE%91%CF%83%CF%84%CE%B5%CE%AF%CE%B1_%E2%80%93_%CE%91%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%8A%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82
3.Βικιπαιδεία Ελληνική κωμωδία
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%BA%CF%89%CE%BC%CF%89%CE%B4%CE%AF%CE%B1
4. Βικιπαιδεία Κωμωδία
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%89%CE%BC%CF%89%CE%B4%CE%AF%CE%B1
5.Βικιπαιδεία Αριστοφάνης
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%86%CE%AC%CE%BD%CE%B7%CF%82
6.Wikipedia Αρχαία κωμωδία
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CF%87%CE%B1%CE%AF%CE%B1_%CE%BA%CF%89%CE%BC%CF%89%CE%B4%CE%AF%CE%B1
7. Όλη η θεωρία του κωμικού που κάναμε στο μάθημα (βλ. βοηθητική φωτοτυπία και ανάρτηση του powerpoint στο blog μας).
8. Video με κωμικές σκηνές από αρχαίες κωμωδίες, παρουσίασή περίληψης της αντίστοιχης κωμωδίας και σχολιασμός της σκηνής που προβάλλατε.
ΟΜΑΔΑ ΥΓΕΙΑ ΣΩΜΑΤΙΚΗ/ΨΥΧΙΚΗ
1. Ξεκαρδιστείτε, κάνει καλό, Ιωάννα Σουφλέρη
http://users.uoa.gr/~nektar/science/environment/health_laugh.htm
2α. Με το γέλιο η δουλειά γίνεται πιο ευχάριστη
http://www.psychology-blog.gr/genika/me-gelio-h-douleia-ginetai-pio-euxaristi.html
2β. Περισσότερο γέλιο για καλύτερη κυκλοφορία του αίματος
http://www.skai.gr/news/health/article/178419/perissotero-gelio-gia-kaluteri-kukloforia-tou-aimatos/
3α. Το γέλιο, Νέα Ακρόπολη Λάρισας
http://www.nea-acropoli-larisas.gr/arthra/psychologia/248-laughter
3β. Θεραπεία γέλιου, σχολιασμός του video-πειράματος
ΟΜΑΔΑ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ
Βουτσάς
Γκιωνάκης
Βέγγος
Κωνσταντάρας
Χατζηχρήστος
Εξαρχάκος
Βλαχοπούλου
Νοταρά Σαπφώ
ΟΜΑΔΑ ΞΕΝΟΙ ΚΩΜΙΚΟΙ
2. Charlie Chaplin
2α. Βικιπαιδεία, Τσάρλι Τσάπλιν
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%83%CE%AC%CF%81%CE%BB%CE%B9_%CE%A4%CF%83%CE%AC%CF%80%CE%BB%CE%B9%CE%BD
2β. Το μυστήριο Σαρλώ
http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=620578
3. Χοντρός και λιγνός 3α. Επιλογή κωμικών video και σχολιασμός τους βάσει της θεωρία μας.
4. Mr Bean
4α. Βικιπαιδεία,
4β. Επιλογή κωμικών video και σχολιασμός τους βάσει της θεωρία μας.
ΟΜΑΔΑ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ
1. Καραγκιόζης
1α. Βικιπαίδεια, Καραγκιόζης
1β. Θέατρο σκιών
http://www.greekshadows.com/gr/main.html
1γ. Καραγκιόζης, ο καθρέφτης της ελληνικής ψυχής
http://www.neolaia.de/2opseis/DaneiaeeU/periodiko11/Eanaaeeuaeco/eanaaeeuaeco.html
1δ.Εμένα φίλε με λένε Καραγκιόζη…
http://oistros-reportaz1.blogspot.com/2006/08/blog-post_115646322051025271.html
ΕΚΚΡΕΜΟΥΝ:
Ελληνικές Σειρές
Διαφημίσεις
Ερωτηματολόγια για μαθητές/ επεξεργασία τους
Συνεντεύξεις από ηθοποιούς
Μπορείς να προσποιηθείς ότι είσαι σοβαρός, αλλά δεν μπορείς να προσποιηθείς ότι είσαι αστείος.
Η κωμωδία είναι απλώς ένας τρόπος να είσαι σοβαρός. Peter Ustinov.
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CF%81%CF%89_%CE%9A%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%8D
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%8E%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%82_%CE%A7%CE%B1%CF%84%CE%B6%CE%B7%CF%87%CF%81%CE%AE%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%82
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CE%AC%CE%B8%CE%B7%CF%82_%CE%A8%CE%AC%CE%BB%CF%84%CE%B7%CF%82
Γεννήθηκε στη Ζάτουνα Γορτυνίας και ήταν γιος του Νικολάου Φωτόπουλου από τη Ζάτουνα της Αρκαδίας και της Άννας Παπαδοπούλου από το Αίγιο. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και παρακολούθησε μαθήματα της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών (μέχρι το β’ έτος, 1933).
Εργάσθηκε ως ηθοποιός – θιασάρχης από το 1952 και σκηνοθέτης από το 1960. Έγραψε 7 βιβλία (4 ποιητικές συλλογές: «Μπουλούκια» 1940, «Ημιτόνια» 1960, «Σκληρά τριολέτα» 1961 και ο «θάνατος των ημερών» 1976) και 3 αυτοβιογραφικά («25 χρόνια θέατρο» 1958, «Το ποτάμι της ζωής μου» και «Ελ Ντάμπα – Όμηρος των Εγγλέζων» 1965) και 2 θεατρικά έργα («Ένα κορίτσι στο παράθυρο» 1966 και «Πελοπίδας ο καλός πολίτης» 1976) που έχουν παιχτεί. Οργάνωσε 5 εκθέσεις ζωγραφικής (ιδιότυπης τεχνικής κολάζ γραμματοσήμων).
Υπήρξε μέλος του Δ.Σ. του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών, μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Ελευθέρου Θεάτρου και Πρόεδρος του Δ. Σ. Άρματος Θέσπιδος. Έκανε θεατρικές περιοδείες στην Αμερική, Γερμανία, Αίγυπτο, Τουρκία και Κύπρο. Τιμήθηκε με τα παράσημα Χρυσό Σταυρό του Γεωργίου Α’ και Σταυρό του Αποστόλου Μάρκου Πατριαρχείου Αλεξανδρείας.
Ο Μίμης Φωτόπουλος ασχολήθηκε για πολλά χρόνια και με αξιοσημείωτη επιτυχία με την τεχνική του κολάζ και μάλιστα με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο, τη χρήση «ψηφίδων» από γραμματόσημα με τις οποίες έφτιαξε μεγάλο αριθμό ζωγραφικών πινάκων.
Σημαντικότερες συμμετοχές του ήταν στο «Βυσσινόκηπο» του Τσέχωφ, στις «Αγριόπαπιες» του Ίψεν στο θέατρο Τέχνης, στο «Όνειρο καλοκαιρινής νύκτας» του Σαίξπηρ στο θέατρο του Βασιλικού Κήπου (1956) και για πολλά χρόνια συνεργάστηκε με τον Ντίνο Ηλιόπουλο. Εμφανίστηκε σε δεκάδες κωμωδίες φάρσες αλλά και δραματικούς ρόλους. Χαρακτηριστικές ερμηνείες στο «Ο καλός στρατιώτης Σβέικ» και «Δον Καμίλλο». Επίσης σε περισσότερες από 100 ταινίες με κωμικούς ρόλους όπως «Η Κάλπικη λίρα», «Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο», «Τα κίτρινα γάντια», «Το σωφεράκι» κ.ά.
Χαρακτηριστική του κινηματογραφική ατάκα: «Και μετά θα κάααθεσαι!»
Πέθανε στην Αθήνα στις 29 Οκτωβρίου 1986.
[Επεξεργασία] Φιλμογραφία
Εν πλω (1985)
Ένας πρωτάρης στο κολλέγιο (1984)
Ο γλυκοψεύτης (1984) (V)
Μήτσος ο ρεζίλης (1984)
Ρόδα τσάντα και κοπάνα No 3 (1984)… Χαβαλές
Χίλια κυβικά τρέλα (1983)
Ρόδα τσάντα και κοπάνα Νο 2 (1983)
Θα σε κλέψω, μ’ ακούς; (1983)… Φραντζέσκο Μπερπερίνι, Ιταλός αρχαιοκάπηλος
Αλλαγή… και το λουρί της μάνας (1982)
Και… ο πρώτος ματάκιας (1982)… ξενοδόχος
Καμικάζι τσαντάκιας (1982)
Κέρατο στο κέρατο (1982)
Κομάντος και μανούλια (1982)
Ο περίεργος (1982)
Ρόδα, τσάντα και κοπάνα (1982)… Χαβαλές
Τροχονόμος Βαρβάρα (1981)… Πάτροκλος Αρχοντάκης
Γεύση από Ελλάδα! (1980)
Τα παιδιά της πιάτσας (1979)
Περιπλάνηση (1979)
Ο Πατούχας (1972)
Ο καουμπόι του Μεταξουργείου (1971)
Μια νταντά και τέζα όλοι (1971) (και σεναριογράφος)
Τι κάνει ο άνθρωπος για να ζήσει (1971)…Τρύφωνας
Αριστοτέλης ο επιπόλαιος (1970 …. Ορέστης Μπαρμπούτογλου
Ο ντιρλαντάς (1970)
Δυο έξυπνα κορόιδα (1970)
Δυο τρελλοί και ο ατσίδας (1970)
Έμπαινε με Μανολιό (1970)… Καπετάν Νικόλας
Ένας χίππης με τσαρούχια (1970) … Ερμής
Οι τέσσερις άσσοι (1970)
Κακός, ψυχρός κι ανάποδος (1968) … Βασίλης
Κίτσος, μίνι και σουβλάκια (1968)
Συννεφιασμένοι ορίζοντες (1968)… Κώτσος
Τα δολλάρια της Ασπασίας (1967)… Λαλάκης
Για μια τρύπια δραχμή (1967)… Αλέξης, θείος απ’ τη Νότια Αφρική
Ο χαζομπαμπάς (1967) … διευθυντής
Κολωνάκι διαγωγή μηδέν (1967) …. Διαμαντής Καρανάμπασης
Πέντε γυναίκες για έναν άνδρα (1967)… Παντελής Δεληγιώργης
Το πλοίο της χαράς (1967) … Στέλιος
Πράκτωρ Κίτσος καλεί.. Γαστούνη (1967)
Ένα καράβι Παπαδόπουλοι (1966)
Απόκληροι της κοινωνίας (1965)… Λεωνίδας
Μπετόβεν και μπουζούκι (1965)
Η Εύα δεν αμάρτησε (1965)… Ξενοφώντας
Καημοί στη φτωχογειτονιά (1965)
Κάλλιο πέντε και στο χέρι (1965) …. Πυθαγόρας Κωνσταντέας
Ο ουρανοκατέβατος (1965)… Περικλής Μπιρμπιλόπουλος, πρώην δικαστικός, μακαρίτης
Άλλος για το εκατομμύριο (1964) …. Σάββας
Ο εμίρης και ο κακομοίρης (1964)… εμίρης Αμπουραχμάν
Νυχτοπερπατήματα (1964)
Τα παλικαράκια της παντρειάς (1963)
Τρελοί πολυτελείας (1963) …. Kυριάκος
Ζητείται τίμιος (1963)
Οι γυναίκες θέλουν ξύλο (1962)
Ο χρυσός και ο τενεκές (1962) … Πάτροκλος Μπαρατέλας
Ο Θόδωρος και το δίκαννο (1962) …. Θόδωρος
Οι αετονύχιδες (1962)
Μη βαράτε όλοι μαζί (1962)
Ο μαγκούφης (1962) … Βασιλάκης
Ο Σταμάτης κι ο Γρηγόρης (1962) … Σταμάτης Μπάστακας
Φτωχαδάκια και λεφτάδες (1961) …. Φώντας Μπαρδούσης
Οι χαραμοφάηδες (1961)… Έξαρχος
Ο καλός μας άγγελος (1961)… Αντώνης Χαρής
Η Χιονάτη και τα 7 γεροντοπαλίκαρα (1960)… Βρασίδας Αλεξάνδρου, άνεργος
Τα κίτρινα γάντια (1960) …. Λέανδρος
Το μεγάλο κόλπο (1960)
Η Νάνσυ την ψώνισε (1960) …. Mελέτης
Νταντά με το ζόρι (1959)… Αλέκος Λαζάνης
Διακοπές στην Κολοπετινίτσα (1959)
Να ζήσουν τα φτωχόπαιδα (1959)… Θανάσης Μπατζίνιος
Μια Ιταλίδα στην Ελλάδα (1958)… Κωνσταντίνος Μακρυγιάννης
Ο μισογύνης (1958)
Ο Φανούρης και το σόι του (1957) …. Φανούρης Σκαρβέτσος
Λατέρνα, φτώχεια και γαρίφαλο (1957) …. Πετράκης
Ο μεγαλοκαρχαρίας (1957)
Η καφετζού (1956) …. Σπύρος Τσαρδής
Η άγνωστος (1956)
Η κάλπικη λίρα (1955) …. αόμματος
Ούτε γάτα ούτε ζημιά (1955) …. Στέλιος Μολφέτας, σταθμάρχης
Γκόλφω (1955)
Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο (1955) …. Πετράκης
Ο μαγκούφης (1955)
Μαγική πόλις (1954)
Η Ωραία των Αθηνών (1954) …. Nότης Δούρος
Η άγνωστος (1954) …. Δημητράκης
Γκολ στον έρωτα (1954)… Παντελής Κόντρας
Το ποντικάκι (1954)… Ταξιδιωτικός πράκτορας, αλλά… και χαρτοκλέφτης
Ρωμέικη καρδιά (1953)
Το σωφεράκι (1953) …. Βάγγος Τσιρίκος
Άγγελος με χειροπέδες (1952)
Δυο κωθώνια στο ναυτικό (1952)
Ο φαταούλας (1952)
Ο γρουσούζης (1952) …. Κουτσομπόλης
Ο πύργος των Ιπποτών (1952)… Σωτήρης
Ο βαφτιστικός (1952)… Μενέλαος Καραπιστόλης, Συνταγματάρχης
Ματωμένα Χριστούγεννα (1951)
Μια νύχτα στον παράδεισο (1951)… Αντώνης
Προπαντός ψυχραιμία (1951) (και σεναριογράφος, σκηνοθέτης)
Τα τέσσερα σκαλοπάτια (1951)… Βρασίδας, μάγγας της κατοχής
Οι Απάχηδες των Αθηνών (1950)… Καρκαλέτσος
Έλα στο θείο (1950)… Φώτης Γιορές
Θύελλα στο φάρο (1950)
100.000 λίρες (1948)… Κλεομένης
Οι Γερμανοί ξανάρχονται (1948)… Νίκος
Χαμένοι Άγγελοι (1948)
Μαντάμ Σουσού (1948)
[Επεξεργασία] Τηλεόραση
Ο θείος μας ο Μίμης
http://3.bp.blogspot.com/-CSm6hMwjOFw/Tb-l7lD3DGI/AAAAAAAAOiI/kJs9AnOUj0w/s1600/%25CE%25B2%25CE%25B5%25CE%25B3%25CE%25B3%25CE%25BF%25CF%2582.jpg
http://el.wikiquote.org/wiki/%CE%91%CF%83%CF%84%CE%B5%CE%AF%CE%BF_%E2%80%93_%CE%91%CF%83%CF%84%CE%B5%CE%AF%CE%B1_%E2%80%93_%CE%91%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%8A%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82
http://www.google.gr/imgres?imgurl=http://celebratingtvandfilmgeeks.files.wordpress.com/2010/04/blaznivy-mr-bean-ate0481.jpg%3Fw%3D308%26h%3D400&imgrefurl=http://celebratingtvandfilmgeeks.wordpress.com/2010/04/25/pictures-of-mr-bean/&usg=__tbZdJidIG45-Lb9qUhd4PZhRzXw=&h=400&w=308&sz=83&hl=el&start=5&zoom=1&tbnid=TFE4LhqWecwWJM:&tbnh=124&tbnw=95&ei=FF3XTp-FI4yN4gTn2qzeDQ&prev=/search%3Fq%3Dmr%2Bbean%26hl%3Del%26sa%3DX%26gbv%3D2%26tbm%3Disch%26prmd%3Divns&itbs=1
Η αγαπημένη ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου Τζένη Καρέζη γεννήθηκε στην Αθήνα στις 12 Ιανουαρίου 1934. Το πραγματικό της όνομα ήταν Ευγενία Καρπούζη. Έζησε τα παιδικά της χρόνια σε διάφορες πόλεις, ακολουθώντας στις μεταθέσεις τους γονείς της που ήταν εκπαιδευτικοί. Στη Θεσσαλονίκη μπήκε εσωτερική στο Γαλλικό Σχολείο Καλογριών και αργότερα συνέχισε στο αντίστοιχο Saint Joseph στην Αθήνα.
H αγάπη της για το θέατρο άρχισε να εκδηλώνεται από τα μαθητικά της, ακόμη, χρόνια και εκφράστηκε με τη συμμετοχή της στις σχολικές παραστάσεις. Το 1951 –χρονιά αποφοίτησής της από την Ελληνογαλλική Σχολή– πήρε μέρος στην παράσταση της «Aντιγόνης» του Σοφοκλή που ανέβηκε στο «REX» από τους τελειόφοιτους, ερμηνεύοντας τον ομώνυμο ρόλο.
Την ίδια χρονιά έγινε δεκτή στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, όπου μαθήτευσε δίπλα στον Δημήτρη Pοντήρη, τον Άγγελο Tερζάκη, την Kατερίνα και τον Γιώργο Παππά, που υπήρξε και ο πρώτος μεγάλος της έρωτας. Αποφοίτησε το 1954 κα αμέσως χρίστηκε πρωταγωνίστρια. Ο πρώτος της ρόλος στο θεατρικό σανίδι ήταν δίπλα στη Μελίνα Μερκούρη και τον Βασίλη Διαμαντόπουλο, στο έργο «Ωραία Ελένη» που ανέβηκε τον Οκτώβριο του 1954 στο «Θέατρο Κοτοπούλη». Ακολούθησαν σπουδαίοι ρόλοι, δίπλα στον Αλέξη Μινωτή και την Κατίνα Παξινού (Οφηλία στον «Άμλετ», Κορντέλια στον «Βασιλιά Ληρ», Αντέλα στο «Σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα» του Λόρκα κ.ά.)
Παράλληλα, το 1955 έκανε και το κινηματογραφικό της ντεμπούτο, με τη «Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο» του Αλέκου Σακελάριου, για να ακολουθήσουν περισσότερες από 30 ταινίες, όπως «Το κοροϊδάκι της δεσποινίδος (1960), «Η νύφη το ’σκασε» (1962), «Τα κόκκινα φανάρια» (1963), «Δεσποινίς διευθυντίς» (1964), «Μια τρελή τρελή οικογένεια» (1965), «Τζένη – Τζένη» (1966), «Ένας ιππότης για τη Βασούλα» (1968), «Μια γυναίκα στην αντίσταση» (1970).
Στο Εθνικό Θέατρο έμεινε ως το 1959, παίζοντας σε έργα του Τολστόι, του Αντρέγεφ, του Ούγκο Μπετ και του Αριστοφάνη, δίπλα στη Μαίρη Αρώνη. Μετά το 1960, δημιούργησε δικούς της προσωπικούς θιάσους και συνεργάστηκε με έξοχους κωμικούς, όπως ο Λάμπρος Κωνσταντάρας, ο Ντίνος Ηλιόπουλος, ο Μίμης Φωτόπουλος και ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος.
Από το 1968 μέχρι το θάνατό της έπαιξε μαζί με τον Κώστα Καζάκο, Καμπανέλλη, Άλμπυ, Ίψεν, Τσέχωφ, Αναγνωστάκη, ενώ το 1985 ερμήνευσε για πρώτη φορά αρχαίο δράμα, με τη «Μήδεια», σε σκηνοθεσία Bολανάκη, παράσταση που και στο Ηρώδειο και στην Επίδαυρο γνώρισε μεγάλη επιτυχία. Τελευταία της θεατρική παράσταση ήταν τα «Διαμάντια και μπλουζ» της Λούλας Αναγνωστάκης.
Στην προσωπική της ζωή έκανε δύο γάμους. Ο πρώτος με τον δημοσιογράφο Ζάχο Χατζηφωτίου το 1962 και ο δεύτερος με τον ηθοποιό Κώστα Καζάκο το 1967, με τον οποίο και έμεινε παντρεμένη έως το τέλος της ζωής της. Με τον Καζάκο απέκτησαν έναν γιο, τον Κωνσταντίνο, ο οποίος ακολουθεί με επιτυχία τα βήματα των γονιών του, όντας και ο ίδιος ηθοποιός.
Η Τζένη Καρέζη πέθανε στις 27 Ιουλίου του 1992, νικημένη από την επάρατο νόσο. Στη μνήμη της ιδρύθηκε, την ίδια χρονιά, το ίδρυμα «Τζένη Καρέζη», με σκοπό την παρηγορητική αγωγή των ασθενών που πάσχουν από καρκίνο και χρόνιες καταληκτικές νόσους και τη με κάθε μέσο ανακούφισή τους από τον πόνο.
http://up.cyemen.com/uploads/images/cyemen-37c390a152.jpg
http://www.nea-acropoli-larisas.gr/arthra/psychologia/248-laughter
Ο Κώστας Βουτσάς είναι Έλληνας ηθοποιός του κινηματογράφου και του θεάτρου. Τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια τα έζησε στη Θεσσαλονίκη, όπου ξεκίνησε και την καριέρα του. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Μακεδονικού Ωδείου απ’ όπου αποφοίτησε το 1953.
Υπήρξε σύζυγος της επίσης ηθοποιού και χορεύτριας Έρικας Μπρόγερ (1943-). Έχει τρεις κόρες, την πρώτη με την Έρικα Μπρόγερ και δύο με την δεύτερή του σύζυγο. Η μία, η Θεοδώρα Βουτσά, ακολούθησε τα δικά του βήματα στο χώρο της ηθοποιίας. Ο θετός γιος του (από άλλο γάμο της τρίτης γυναίκας του), Άνθιμος Ανανιάδης, είναι και αυτός ηθοποιός
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B1%CF%80%CF%86%CF%8E_%CE%9D%CE%BF%CF%84%CE%B1%CF%81%CE%AC
http://www.otherside.gr/wp-content/uploads/2011/04/funny-photos-3181.jpg
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%AC%CE%BC%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%82_%CE%9A%CF%89%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AC%CF%81%CE%B1%CF%82
http://webdaily.gr/component/k2/itemlist/tag/%CE%93%CE%AD%CE%BB%CE%B9%CE%BF%20%CE%BA%CE%B1%CE%B9%20%CF%85%CE%B3%CE%B5%CE%AF%CE%B1
http://users.sch.gr/babaroutsoup/pareababa/epikoinonia/geliothema.htm#Γέλιο_και_υγεία_
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CE%BF%CE%BD%CF%8D%CF%83%CE%B7%CF%82_%CE%A0%CE%B1%CF%80%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%BD%CF%8C%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%82
Ανεπανάληπτη κωμικός, ταλαντούχα σόουγουμαν και εξαιρετική τραγουδίστρια. Γεννήθηκε το 1923 στην Κέρκυρα και σπούδασε στο Ωδείο του Δραματικού Συλλόγου της γένετειράς της, όπου έκανε και τις πρώτες της εμφανίσεις. Ανήλικη ακόμη, σε ηλικία δεκαέξι ετών, πρωτοδούλεψε ως επαγγελματίας σε ζαχαροπλαστείο στη Σπιανάδα. Εκεί, το καλοκαίρι του 1938 γνώρισε τον πρώτο άντρα της ζωής της, τον ποδοσφαιριστή της ΑΕΚ Κώστα Βασιλείου, με τον οποίο παντρεύτηκε το καλοκαίρι της επόμενης χρονιάς, παρουσία λίγων φίλων.
Το 1939 κατέβηκε στην Αθήνα. Τα πρώτα της καλλιτεχνικά βήματα τα έκανε σε καφενεία και αναψυκτήρια, όπου την ανακάλυψε ο Μίμης Τραϊφόρος και την παρουσίασε ως νέο ταλέντο σ’ ένα πρόγραμμα βαριετέ που είχε ανεβάσει στο κέντρο «Όαση» του Ζαππείου. Το πρώτο τραγούδι που είπε ήταν το «Μικρή χωριατοπούλα» του Πολ Μενεστρέλ, το οποίο διασκευάστηκε αργότερα στο πασίγνωστο «Κορόιδο Μουσολίνι», από τον Γιώργο Οικονομίδη. Στην παράσταση αυτή την άκουσε ο Μακέδος και λίγο αργότερα την προώθησε στο σανίδι και συγκεκριμένα στο θέατρο «Μοντεάλ» της οδού Πανεπιστημίου, όπου έπαιξε με τις αδελφές Καλουτά και τραγούδησε ντουέτο με τη Σοφία Βέμπο.
Το χειμώνας του 1940 η Ρένα Βλαχοπούλου έχασε και τους δύο γονείς της, κατά το βομβαρδισμό της Κέρκυρας από τους Ιταλούς. Μεσούσης της Κατοχής, το 1942, παντρεύτηκε για δεύτερη φορά με τον Γιάννη Κωστόπουλο, γόνο καλής οικογένειας των Αθηνών. Τότε γνώρισε και τον μεγάλο πιανίστα της τζαζ Γιάννη Σπάρτακο, με τον οποίο συνεργάστηκε στο «Πάνθεον». Η συνεργασία αυτή έφερε και την επιτυχία «Θα σε πάρω να φύγουμε», που πρωτοτραγούδησε το καλοκαίρι του ’44, στην επιθεώρηση «Well come» των Αλέκου Σακελάριου και Δημήτρη Ευαγγελίδη, στο θέατρο «Κυβέλη».
Το 1946 έδωσε τέλος στο δεύτερο γάμο της κι ενώ είχε ήδη αναδειχθεί σε «βασίλισσα της τζαζ», δέχθηκε ν’ ακολουθήσει τον Σπάρτακο σε περιοδεία, στην Κύπρο, την Τουρκία, την Αίγυπτο και την Αμερική. Η πολυγλωσσία της -αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, ιταλικά- και η πολύ καλή προφορά της ήταν τα μεγάλα της πλεονεκτήματα.
Το καλοκαίρι του 1951 επέστρεψε στην Αθήνα, κάνοντας την πρώτη της επανεμφάνιση στο θέατρο «Σαμαρτζή», στην παράσταση «Φεστιβάλ στην Αθήνα», πλάι στους Άννα και Μαρία Καλουτά, Νίκο Σταυρίδη, Ορέστη Μακρή και Κούλη Στολίγκα. Το χειμώνα, κατόπιν πρόσκλησης τούρκου παραγωγού, συμμετείχε την ταινία «Ανατολίτικες νύχτες», στην οποία επανέλαβε το «Θα σε πάρω να φύγουμε» του Σπάρτακου. Η ταινία αυτή δεν προβλήθηκε ποτέ στην Ελλάδα.
Η Ρένα Βλαχοπούλου δεν είχε εμφανιστεί ακόμη στο θέατρο ως ηθοποιός. Το 1952 ο Βασίλης Μπουρνέλης, ένας από τους μεγαλύτερους επιχειρηματίες του μουσικού θεάτρου της δεκαετίας του ’50, την κάλεσε να τραγουδήσει ένα ντουέτο με την Μπελίντα στην επιθεωρήση «Βασίλισσα της νύχτας» στο θέατρο «Ακροπόλ». Ακολούθησαν οι επιθεωρήσεις «Να τι θα πει Αθήνα», «Πουλιά στον αέρα», «Κι ο μήνας έχει εννιά».
Το καλοκαίρι του 1954 πήρε για πρώτη φορά θεατρικό ρόλο, στην επιθεώρηση «Σουσουράδα», δίπλα στον Νίκο Σταυρίδη, με το νούμερο «Άλα πασά μου, κάνε μου τέτοια». Η πρόταση ήταν της Σοφίας Βέμπο. Τα κείμενα υπέγραφαν οι Μίμης Τραϊφόρος και Γιώργος Γιαννακόπουλος, τη μουσική ο Μενέλαος Θεοφανίδης και τη χορογραφία ο Γιάννης Φλερύ και η Αλίκη Βέμπο.
Το 1956 έκανε το κινηματογραφικό της ντεμπούτο, παίζοντας δίπλα στον Νίκο Ρίζο και τον Στέφανο Στρατηγό, στην πρώτη έγχρωμη ελληνική ταινία «Πρωτευουσιάνικες περιπέτειες» του Γιάννη Πετροπουλάκη.
Ορόσημο για την καριέρα της υπήρξε το 1962, όταν η συμμετοχή της στην «Οδό Ονείρων» του Μάνου Χατζιδάκι, στο θέατρο «Μετροπόλιταν», έγινε αφορμή να την προσέξει ο Γιάννης Δαλιανίδης και να την κάνει πρωταγωνίστρια του μιούζικαλ «Μερικοί το προτιμούν κρύο» (1963). Μάλιστα ο ίδιος ο Φίνος, όταν την άκουσε να τραγουδά, φέρεται να της πρότεινε να υπογράψει ισόβιο συμβόλαιο με την εταιρεία του, με την οποία γύρισε μερικές από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του ελληνικού κινηματογράφου.
Ορισμένες από τις ταινίες της Ρένας Βλαχοπούλου που ξεχωρίζουν: «Κάτι να καίει» (1963), «Ένα κορίτσι για δύο» (1963), «Η χαρτοπαίχτρα» (1964), «Κορίτσια για φίλημα» (1965), «Φωνάζει ο κλέφτη»ς (1965), «Η βουλευτίνα» (1966), «Ραντεβού στον αέρα» (1966), «Βίβα Ρένα» (1967), «Η ζηλιάρα» (1968), «Η Παριζιάνα» (1969), «Η θεία μου η χίπισσα» (1970), «Μια τρελλή, τρελλή σαραντάρα» (1970), «Ζητείται επειγόντως γαμπρό»ς (1971), «Μια Ελληνίδα στο χαρέμι» (1971), «Η Ρένα είναι οφσάιντ» (1972), «Η Κόμισσα της Κέρκυρας» (1972).
Παράλληλα με την κινηματογραφική της καριέρα, συνέχισε τη σταδιοδρομία της στο θέατρο και στο τραγούδι. Το 1959 εμφανίστηκε στο Α’ Φεστιβάλ Τραγουδιού του Εθνικού Ιδρύματος Ραδιοφωνίας, μ’ ένα τραγούδι του Κώστα Καπνίση και του Θάνου Σοφού, το «Είσαι η άνοιξη κι είμαι ο χειμώνας». Την επόμενη χρονιά, τραγούδησε ντουέτο με τον Γιάννη Βογιατζή το «Πρώτο χελιδόνι». Με την αυγή της δεκαετίας του ’60, είχε μοιραστεί στα τρία: τα πρωινά ηχογραφήσεις και συνεργασίες με το ΕΙΡ (τραγούδια των Χατζιδάκι, Πλέσσα, Μουζάκη, Μωράκη, Αττίκ, Σπάθη, Ιακωβίδη, Κατσαρού), το βράδυ θέατρο και μετά την παράσταση, εμφανίσεις σε νυχτερινά κέντρα.
Το καλοκαίρι του 1966 συγκρότησε θίασο με τον Γιώργο Κωνσταντίνου και το Γιάννη Βογιατζή, ενώ το καλοκαίρι του 1967 ηγήθηκε του θιάσου Βλαχοπούλου – Κωνσταντίνου – Σαπουντζάκη, που ανέβασε τη «Λουλουδιασμένη Αθήνα». Την ίδια χρονιά έκανε και τον τρίτο γάμο της, με τον επιχειρηματία Γιώργο Λαφαζάνη.
Το 1976 ξεκίνησε καριέρα και στην τηλεόραση, πρωταγωνιστώντας στην τηλεοπτική σειρά του Αλέκου Σακελάριου «Μια Αθηναία στην Αθήνα», ενώ τελευταίες εμφανίσεις της στη μικρή οθόνη ήταν οι «Μάμα Μία» και «Μάλιστα Κύριε».
Το 1995 βραβεύτηκε με το Αναμνηστικό Μετάλλιο Δημήτρη Ψαθά για την ερμηνεία της στη «Χαρτοπαίχτρα» του Ψαθά, στο θέατρο Μπρόντγουεϊ, ενώ το 2003 τιμήθηκε με το Χρυσό Σταυρό του Φοίνικος από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κωνσταντίνο Στεφανόπουλο.
Πέθανε στις 29 Ιουλίου του 2004.
http://4.bp.blogspot.com/-YxreZnmBG8U/TeexwDT5RXI/AAAAAAAALuc/a8XpFIWy-2I/s1600/%25CE%2591%25CE%25A1%25CE%25A7%25CE%2595%25CE%2599%20%20%25CE%259F+%25CE%2591%25CE%259D%25CE%25A4%25CE%259%20%209%25CE%25A0%25CE%25A1%25CE%259F%25CE%25A3%25CE%25A%20%209%25CE%25A0%25CE%259F%25CF%2582.JPG
Διονύσης Παπαγιαννόπουλος (12 Ιουλίου 1912 – 13 Απριλίου 1984) ήταν Έλληνας ηθοποιός.
Γεννήθηκε στο Διακοφτό Αχαΐας στις 12 Ιουλίου 1912. Σπούδασε στην Αθήνα στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Την πρώτη του εμφάνιση στην σκηνή την έκανε στον ρόλο του ιππότη στον Βασιλιά Ληρ. Στο Εθνικό Θέατρο παρέμεινε μέχρι το 1941. Συνολικά για 46 χρόνια, ερμήνευσε και έπαιξε στους μεγαλύτερους θιάσους της εποχής του. Πρώτη του ταινία ήταν, το 1947, τα «Παιδιά της Αθήνας». Συνολικά έπαιξε σε 136 ταινίες, ανάμεσά τους «Ένας ιππότης για τη Βασούλα», «Η βίλα των οργίων», «Ο κυρ Γιώργης εκπαιδεύεται», «Φουσκοθαλασσιές», «Ο Κύριος Πτέραρχος» κ.τ.λ. Τελευταία ταινία του ήταν το «Ταξίδι στα Κύθηρα». Έπαιξε και στην τηλεόραση όπου ο ρόλος του Μπάρμπα-Γιώργου στο «Λούνα-Παρκ» τον καθιέρωσε στην λαϊκή ψυχή. Πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής του μόνος, καθότι άγαμος και πέθανε στις 13 Απριλίου 1984.
Προς τιμή του, ο Δήμος Διακοφτού τοποθέτησε τη προτομή του στη παραλία του δήμου. Ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος έκανε πολλές αγαθοεργίες, κυρίως στην περιοχή όπου γεννήθηκε, χωρίς αυτό να είναι ευρέως γνωστό.
Το 1968 βραβεύτηκε με το βραβείο των Ελλήνων κριτικών για την ταινία Το κανόνι και το αηδόνι.
http://www.medlook.net/article.asp?item_id=1928
http://www.varbak.com/greecephotos/%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B5%CE%AF%CE%B5%CF%82-%CE%B5%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BD%CE%B5%CF%82-nb19774.jpg
http://www.nea-acropoli-larisas.gr/arthra/psychologia/248-laughter
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%89%CE%BC%CF%89%CE%B4%CE%AF%CE%B1
http://www.art.siroko.gr/images/%CE%A8%CE%91%CE%9B%CE%A4%CE%97%CE%A3.jpg
Έλληνας ηθοποιός που πρωτοεμφανίστηκε στην ταινία του Νίκου Κούνδουρου “Μαγική Πόλη” (1954). Πρώτη εμφάνιση στο θέατρο το 1954 σε επιθεώρηση του θεάτρου “Περοκέ”. Έχει παίξει σε 120 κινηματογραφικές ταινίες, σε 52 από τις οποίες ως πρωταγωνιστής και από αυτές έχει σκηνοθετήσει (πρωταγωνιστώντας ταυτόχρονα) επτά ταινίες. Επίσης γύρισε 7 βιντεοταινίες , 2 τηλεταινίες και έχει πάρει μέρος σε 8 τηλεοπτικές σειρές.Στην δεκαετία του ’60 ίδρυσε δική του εταιρεία και παρήγαγε πλήθος ταινιών που τις σκηνοθετούσε ο ίδιος ή ο Ντίνος Κατσουρίδης.Οι ταινίες αυτές δημιούργησαν τον θρύλο του που τον έκαναν τον πρώτο ακραιφνή ηθοποιό κωμωδίας του ελληνικού κινηματογράφου. Δημιούργησε τον τύπο του κατατρεγμένου λαϊκού ανθρώπου, του πολυτεχνίτη και ερημοσπίτη, του καλοκάγαθου και πρόθυμου, του ονειροπόλου και προδομένου, του αιώνιου θύματος με την απεριόριστη αισιοδοξία.Θεωρείται ένας από τους πιο δημοφιλείς κωμικούς του ελληνικού κινηματογράφου, ενώ συνεχίζει μέχρι σήμερα να εμφανίζεται σε ταινίες, τηλεόραση και θέατρο.Ο Βέγγος εισήγαγε στον κινηματογράφο ένα ιδιαίτερα δικό του στυλ, γεμάτο κωμικό οίστρο, αεικίνητο, ασθμαίνον. Με τον Βέγγο ο ελληνικός κινηματογράφος, ο λεγόμενος λαϊκός, βρήκε τον ιδανικότερο τύπο
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%B9%CE%BF%CF%8D%CE%BC%CE%BF%CF%81
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%B9%CE%BF%CF%8D%CE%BC%CE%BF%CF%81 copypaste
http://gaymotion.forumotion.net/t2082-topic
(Δοκίμιο για τη σημασία του κωμικού)Συγγραφέας: Henri BergsonΕκδότης: ΕΞΑΝΤΑΣ«Όλοι μας έχουμε παίξει κάποτε με τον διάβολο που βγαίνει απ’ το κουτί του. Τον πατάμε, σηκώνεται πάλι όρθιος. Τον σπρώχνουμε πιο μέσα, αναπηδά πιο ψηλά. Τον πιέζουμε γερά κάτω απ’ το καπάκι του και πολλές φορές τινάζει ψηλά τα πάντα. Δεν ξέρω αν αυτό το παιχνίδι είναι πολύ παλιό, αλλά το είδος της διασκέδασης που περικλείει είναι ασφαλώς πανάρχαιο. Είναι η σύγκρουση δυο πεισμάτων, από τα οποία το ένα, καθαρά μηχανικό, καταλήγει συνήθως να υποταχθεί στο άλλο, το οποίο διασκεδάζει… Ας φανταστούμε τώρα ένα μάλλον ηθικό ελατήριο, μια ιδέα που εκφράζεται, που καταστέλλεται και που πάλι εκφέρεται, ένα κύμα λέξεων που εξαπολύεται, που το σταματούν και πάντα ξαναεκφέρεται. Θα έχουμε πάλι την εικόνα μιας δύναμης που πεισμώνει και ενός άλλου πείσματος που την αντιμάχεται. Αυτή όμως η εικόνα θα έχει χάσει την υλικότητά της. Δεν θα είμαστε πια στις μαριονέτες· θα παρευρισκόμαστε σε μια αληθινή κωμωδία».Αυτά έγραφε ο Henri Bergson, ο μεγάλος Γάλλος φιλόσοφος στο βιβλίο του «Το Γέλιο», το 1900. Είναι στην ίδια μελέτη του που επισημαίνει ότι οι άνθρωποι διαφέρουν από τα ζώα ως προς το ότι γελούν…(Ο Ανρί-Λουίς Μπεργκσόν (γαλλ.: Henri Bergson, 18 Οκτωβρίου 1859 – 4 Ιανουαρίου 1941) γεννήθηκε το 1859 στη Γαλλία και σπούδασε φιλοσοφία. Εργάστηκε ως δάσκαλος και ως καθηγητής φιλοσοφίας. Το 1914 εξελέγει μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας. Το έργο του αποτελείται από φιλοσοφικά δοκίμια, επηρεασμένος από τον Σπένσερ και τον Δαρβίνο. Το έργο του Μπεργκσόν είναι διάσημο, όχι μόνο για τις πρωτοποριακές ιδέες του, αλλά και τη δυνατή χρήση μεταφορών, εικόνων και αναλογιών. Τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1927 και πέθανε το 1941).
http://greekddl.com/plugins/content/multithumb/thumbs/b.110.0.16777215.0.stories.users.153gelio132091038137624.jpg