ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΡΙΣΙ ΤΟΥ ΦΛΩΜΠΕΡ

Το 1983 έφυγα οριστικά από το Παρίσι. Είχα πάντα στο σπίτι μου την Αισθηματική Αγωγή του Φλωμπέρ. Κατά σύμπτωση το 1985 το αγόρασα στα Ελληνικά. Ήταν η δεύτερή μου ανάγνωση. Ίσως γιατί θέλησα να ξανασυναντήσω τον Φρεντερίκ Μορώ στην απέλπιδα προσπάθειά του να κατακτήσει έναν άπιαστο όνειρο και στις αλλεπάλληλες αναφορές του μέσα στο Παρίσι που το περιγράφει με λεπτομέρεια και ταλέντο. Ο Φλωμπέρ μέσα από τον κεντρικό του ήρωα συναρπάζει με την εγγραφή των προσωπικών ιστοριών στο σώμα της επίσημης Ιστορίας τον τρόπο με τον οποίο χανόμαστε ή διασωζόμαστε στην παλίρροια μιας κρίσιμης εποχής. Το Παρίσι, με τον Φρεντερίκ Μορώ αποτελεί το λογοτεχνικό μου ήρωα, και μαζί τους η Μαντάμ Αρνού, που θεωρώ ότι τoυς συναντάμε κάποια στιγμή στη ζωή μας. Κυρίως όμως θέλησα να ξαναβρώ το παλιό χαμένο Παρίσι, την ιστορία του τα στάδια κρίσης και άνθισής του καθώς και τα λόγια του Φλωμπέρ να μουρμουρίζουν αδιάκοπα όπως τα νερά του πλωτού ποταμού ή τα τριξίματα των ξύλινων γεφυριών ή ακόμα οι φωνές των πλανόδιων εμπόρων της εποχής τα παρακάτω λόγια:
Ταξίδεψε
Γνώρισε τη μελαγχολία των καραβιών, τα κρύα ξυπνήματα κάτω απ’ την τέντα, τον ίλιγγο των τοπίων και των ερειπίων, την πίκρα των εφήμερων δεσμών.
Ξαναγύρισε.
Έκανε κοσμική ζωή, είχε και άλλους έρωτες ακόμη. Μα η αδιάκοπη θύμηση του πρώτου τούς επισκίαζε όλους• κι έπειτα, η ορμή του πόθου, το άνθισμα των αισθήσεων είχε χαθεί. Οι πνευματικές του φιλοδοξίες επίσης τον είχαν εγκαταλείψει. Πέρασαν χρόνια• κι αυτός έσερνε παθητικά τη στειρότητα της σκέψης του και την αδράνεια της καρδιάς του.
Η συγγραφέας
ΕΥΤΥΧΙΑ ΝΙΚΟΛΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

;


Τα σχόλια είναι κλειστά.

Copyright © Δρ Ευτυχία Νικολακοπούλου           Φιλοξενείται από Blogs.sch.gr
Αλλαγή μεγέθους γραμματοσειράς
Αντίθεση