Εδώ λοιπόν… στο ΕΝΕΕΓΥΛ ΑΙΓΑΛΕΩ η Μέρα..

η μεγάλη μέρα, η αφιερωμένη στα ‘’100 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ’’ .. σύσσωμο το σχολειό κι ο ”Σύλλογος Μικρασιατών Αιγάλεω Νέες Κυδωνίες’’… όλοι, οι που μέσα μας κουβαλάμε έναν ίδιο σύλλογο.. απ τις Κυδωνίες.. τη Σαμψούντα, την Τραπεζούντα, την Κερασούντα, την Αιολίδα, την Ιωνία.. Αϊδίνη, Μενεμένη, Σμύρνη, Πόλη και θε μου πόσους ακόμη τόπους.. όλοι, οι που κουβαλάμε στις ψυχές τον ίδιο ακρωτηριασμό ‘’σαν λαβωμένο αγρίμι που σέρνει στη φωλιά το πόδι του, το κομμένο από δόκανο’’.. Αλυτρωτισμός;;; ΟΧΙ… Αναστοχασμός;; λίγη η λέξη να χωρέσει κάτι… αυτό το δάκρυ του ματιού μας στην αφίσα ποτές δεν έσταξε.. και ποτές δεν τσίμπλιασε.. ΚΡΥΣΤΑΛΛΩΣΕ στην κόχη του σαν Διαμάντι.. και κατά πώς φυσάει ο καιρός κι ο ήλιος, άλλοτε λαμπυρίζει περήφανο για το ‘’από πού κρατεί η σκούφια μας’’ κι άλλοτε αντανακλά ισόβιο πόνο.. τι, ένας λαός που ξεχνά την ιστορία του είναι καταδικασμένος να σβήσει.. (θάνατος η λήθη!!!).. μα δεν θα σβήσουμε.. γιατί απλά δεν έχουμε δικαίωμα να ξεχνάμε.. κανείς μας δεν θα λείψει από δω.. γιατί κανείς ποτές μας δεν θα λείψει απ την ιστορία του Ελληνισμού..