elsolanaki's blog

Ο Αθανάσιος Τσακάλωφ  Γεννήθηκε στα Ιωάννινα το 1788^[1]. Αναγκάστηκε νέος να εγκαταλείψει την Ελλάδα και να μεταναστεύσει στη Ρωσία όπου ο πατέρας του ήταν έμπορος. Το πραγματικό του επώνυμο ήταν Τεκελής ή Τσάκαλος (κατά συνέπεια από το Τσάκαλος στο Τσακάλωφ η απόσταση ήταν ελάχιστη)^[2]. Ένα μικρό διάστημα βρέθηκε στο Παρίσι για σπουδές, όπου μάλιστα συμμετείχε στην ίδρυση του «Ελληνόγλωσσου Ξενοδοχείου», σωματείου με εκπαιδευτικούς και πατριωτικούς στόχους. Στη συνέχεια μεταβαίνει στη Βιέννη της Αυστρίας, όπου έρχεται σε επαφή με τον Ιωάννη Καποδίστρια, ο οποίος ήταν τότε υπουργός Εξωτερικών του Τσάρου. Τελικώς, καταλήγει στη Μόσχα, όπου γνωρίζει το Νικόλαο Σκουφά και τον Εμμανουήλ Ξάνθο και θέτει τις βάσεις για τη δημιουργία της Φιλικής Εταιρείας.

Τον Ιούλιο του 1818, ο Αθανάσιος Τσακάλωφ φτάνει στην Οδησσό, σημαντικό λιμάνι και οργανωμένη ελληνική παροικία του Ευξείνου Πόντου, όπου και προχωρά σε σημαντικές δραστηριότητες και μεθοδικότερη οργάνωση της Εταιρείας. Κατόπιν ακολούθησε τον Άνθιμο Γαζή, σημαντικότατο μέλος της Φιλικής Εταιρείας, στην Κωνσταντινούπολη, όπου συνεχίζει την κατήχηση νέων μελών, και σε αλλεπάλληλα ταξίδια στη Σμύρνη, στη Μακεδονία, στη Θράκη, φθάνοντας μέχρι και την ανατολική Θεσσαλία.

Ένα από τα πρωταρχικά μέλη της Φιλικής Εταιρείας και ένας από τους ιδρυτές της καθώς ακολουθούν ο Σκουφάς και ο Ξάνθος, ο Νικόλαος Γαλάτης, είχε αρχίσει να έχει αποκλίνουσα συμπεριφορά και σύντομα απέκτησε προδοτική διαγωγή, φροντίζοντας πάντα να ασκεί ένα είδος εκβιασμού στα υπόλοιπα μέλη. Η απειλή αυτή υποχρέωσε τους επικεφαλής της οργάνωσης να αναθέσουν στον Τσακάλωφ την εξουδετέρωσή του. Σύμφωνα με τη διαταγή αυτή, ο Τσακάλωφ, συνοδευόμενος από το Δημητρόπουλο, παρέλαβε το Γαλάτη και στο ταξίδι τους στην Πελοπόννησο, πλησιάζοντας την Ερμιόνη, τον εκτέλεσαν. Ήταν Νοέμβριος του 1819. Ο Τσακάλωφ αναγκάζεται να δραπετεύσει, καθότι θεωρήθηκε ένοχος για τη δολοφονία, και από τη Μάνη περνάει στην Πίζα της Ιταλίας, όπου και παρέμεινε έως και την έναρξη της Ελληνικής Επαναστάσεως το 1821. Αμέσως μετά την έκρηξη του κινήματος, φτάνει στις παραδουνάβιες ηγεμονίες, εκεί όπου είχαν ήδη ξεκινήσει οι πρώτες μάχες. Αναλαμβάνει υπασπιστής του Αλέξανδρου Υψηλάντη στον Ιερό Λόχο και μετά την καταστροφή του Δραγατσανίου κατάφερε να επιστρέψει και να πολεμήσει στην Ελλάδα. Μετά το τέλος της Επαναστάσεως και την τελική απελευθέρωση της Ελλάδας από τον τουρκικό ζυγό, την περίοδο του πρώτου κυβερνήτη της χώρας, του Ιωάννη Καποδίστρια, ο Τσακάλωφ υπηρέτησε στο στρατιωτικό λογιστικό του Γενικού Φροντιστηρίου και εμφανίστηκε ως πληρεξούσιος Ηπείρου στην Εθνοσυνέλευση του Άργους. Το καλοκαίρι του 1832 έφυγε από την Ελλάδα και εγκαταστάθηκε στη Ρωσία, στη Μόσχα, όπου και έζησε μέχρι το 1851. Υπάρχει η πληροφορία πως εκεί παντρεύτηκε και απέκτησε παιδιά.^[3]

Για να τον τιμήσει, το ελληνικό κράτος έδωσε το όνομα του σε κεντρικό δρόμο στο κέντρο της Αθήνας και συγκεκριμένα στο Κολωνάκι που καταλήγει στην πλατεία Φιλικής Εταιρείας.

Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης (Ραμοβούνι, Μεσσηνία, 3 Απριλίου 1770 – Αθήνα, 4 Φεβρουαρίου 1843 ήταν Έλληνας αρχιστράτηγος και ηγετική μορφή της Επανάστασης του 1821, οπλαρχηγός, πληρεξούσιος, Σύμβουλος της Επικρατείας. Απέκτησε το προσωνύμιο Γέρος του Μοριά. Μετά θάνατον τιμήθηκε από την Ελληνική Πολιτεία με τον βαθμό του Στρατάρχη.Θεόδωρος Κολοκοτρώνης καταγόταν από φημισμένη οικογένεια που προερχόταν από το χωριό Ρουπάκι (μέχρι το 1670 είχε την ονομασία Κότσικας· δεν υφίσταται ως οικισμός από το 1780) στα σύνορα Μεσσηνίας-Αρκαδίας. Στην απογραφή του 1461-63 που πραγματοποιήθηκε απο τους Οθωμανούς, το Ρουπάκι αναφέρεται ότι είχε αμιγή ελληνικό πληθυσμό και αριθμούσε 21 σπίτια. Το επώνυμο της οικογένειας αρχικά ήταν Τζεργίνης, και στη Μεσσηνία ευρίσκοντο 60 οικογένειες με το ίδιο επώνυμο, όπως αναφέρει ο ίδιος στα απομνημονεύματά του. Ο Δήμος Τζεργίνης που ήταν προ-προπάππους του Θεόδωρου και έζησε την εποχή της Βενετοκρατίας στη Πελοπόννησο (1685-1715), είχε έναν υιό που ονομάστηκε Μπότσικας (επίθετο για μικρόσωμο και μαυριδερό). Ο υιός του Μπότσικα ονόματι Γιάννης, ήταν ο πρώτος της γενιάς του που υιοθέτησε το όνομα Κολοκοτρώνης. Κατά την οικογενειακή παράδοση κάποιος Αρβανίτης χαρακτήρισε τον Γιάννη με το προσωνύμιο «Μπιθεκούρας» (στα αρβανίτικα σημαίνει αυτός που έχει δυνατά οπίσθια) και έμεινε στον ίδιο το όνομα «Κολοκοτρώνης», που είναι η ακριβής μετάφαση του αρχικού στη μητρική του γλώσσα.Ο Κολοκοτρώνης γεννήθηκε στο Ραμοβούνι της Μεσσηνίας, αν και η οικογένειά του ζούσε στο Λιμποβίσι Αρκαδίας και πέρασε τα παιδικά του χρόνια στον πύργο της Καστάνιτσας στη Μάνη. Τον πατέρα του τον έβλεπε πολύ σπάνια.Το όνομα Θεόδωρος ήταν καινούργιο στη γενιά του. Του το έδωσαν προς τιμήν του Ρώσου αξιωματικού Θεόδωρου Ορλώφ (Фёдор Григорьевич Орлов) ο οποίος κατά τη διάρκεια του της Ορλωφικής επανάστασης είχε γίνει πολύ αγαπητός, εξιστορώντας συνεχώς στους πληθυσμούς την αρχαία ελληνική δόξα. Τον βάφτισε ο Ιωάννης Παλαμήδης από τη Στεμνίτσα, πατέρας του Ρήγα Παλαμήδη.[εκκρεμεί παραπομπή] Ο πατέρας του Θεόδωρου, Κωνσταντής Κολοκοτρώνης, πήρε μέρος στην ένοπλη εξέγερση των Ορλοφικών η οποία υποκινήθηκε από την Αικατερίνη Β΄ της Ρωσίας το 1770 και σκοτώθηκε μαζί με δύο αδελφούς και τον φημισμένο Παναγιώταρο στον πύργο της Καστάνιτσας από τους Τούρκους.Το 1818 μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία και τον Ιανουάριο του 1821 ξαναγύρισε στη Μάνη όπου άρχισε να προετοιμάζει την Επανάσταση στην Πελοπόννησο γνωρίζοντας ότι η ημέρα έναρξης ήταν η 25 Μαρτίου. Βρέθηκε στην Καλαμάτα κατά την αναίμακτη κατάληψη της πόλης στις 23 Μαρτίου 1821 υπό τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη και την πομπώδη δοξολογία. Την επομένη κινήθηκε προς τη Μεγαλόπολη με τον Νικηταρά και την 25η Μαρτίου το πρωί βρίσκονταν στον Κάμπο της Καρύταινας ή της Μεγαλόπολης. Ο Κολοκοτρώνης έμεινε στο χωριό Τετέμπεη ενώ ο Νικηταράς στα «πίσω χωριά» ή Σιαμπάζικα. Είχε οριστεί στις 25 Μαρτίου να βρίσκονται όλοι οι οπλαρχηγοί στις επαρχίες τους ώστε να κηρυχθεί η Επανάσταση, όπως και έγινε.[4]Πρωταγωνίστησε σε πολλές στρατιωτικές επιχειρήσεις του Αγώνα, όπως στη νίκη στο Βαλτέτσι (13 Μαΐου 1821), στην άλωση της Τριπολιτσάς (23 Σεπτεμβρίου 1821), στην καταστροφή της στρατιάς του Δράμαλη στα Δερβενάκια (26 Ιουλίου 1822), όπου διέσωσε τον Αγώνα στην Πελοπόννησο, αφού πρυτάνευσαν η ευφυΐα και η τόλμη του στρατηγικού του νου. Οι επιτυχίες αυτές τον ανέδειξαν σε αρχιστράτηγο της Πελοποννήσου. Στη διάρκεια του Εμφυλίου πολέμου, πολλές φορές προσπάθησε να αμβλύνει τις αντιθέσεις ανάμεσα στους αντιπάλους, αλλά παρόλα αυτά δεν απέφυγε τη ρήξη. Μετά από ένοπλες συγκρούσεις, ο ίδιος και ο γιος του συνελήφθησαν και φυλακίστηκαν στο Ναύπλιο.Αξιοσημείωτη είναι η αναφορά του Κολοκοτρώνη στα απομνημονεύματά του σχετικά με την κατάληψη της Τριπολιτσάς:

Όταν έμβηκα εις την Τριπολιτσά, με έδειξαν τον Πλάτανο εις το παζάρι όπου εκρέμαγαν τους Έλληνας. Αναστέναξα και είπα: «Άιντε, πόσοι από το σόγι μου και από το έθνος μου εκρεμάσθηκαν εκεί», διέταξα και το έκοψαν.Πριν την άφιξη του Όθωνα στην Ελλάδα οι Μαυροκορδάτος και Κωλέττης θεωρώντας τον Κολοκοτρώνη ως εμπόδιο στα σχέδια τους για την κάλυψη των θέσεων εξουσίας τον συκοφαντούσαν και έστειλαν επιστολή στο Μόναχο ότι ετοιμάζει στράτευμα προκειμένου να μην επιτρέψει στον Όθωνα να πατήσει στην Ελλάδα. Όταν το αντιλήφθηκε αυτό ο Κολοκοτρώνης έβαλε την στολή και την περικεφαλαία του και πήγε στο Ναύπλιο να υποδεχτεί τον Όθωνα και να υποβάλει τα σέβη του. Ύστερα έφυγε σε ένα αγρόκτημα που είχε έξω από την πόλη όπως ο ίδιος γράφει:

Όσον ηµπόρεσα έκαµα το χρέος µου. Είδα την πατρίδα µου ελεύθερη, είδα εκείνο όπου ποθούσα και εγώ και ο πατέρας µου και ο πάππος µου και όλη η γενιά µου καθώς και όλοι οι Έλληνες. Και έτσι απεφάσισα να πάω εις ένα περιβόλι, όπου είχα έξω από τ’ Ανάπλι. Επήγα, εκάθησα και απερνούσα τον καιρό µου καλλιεργώντας. Και ευχαριστούµην να βλέπω να προοδεύουν τα µικρά δένδρα που εφύτευα. Το 1833, όμως, οι διαφωνίες[ασαφές] του με την Αντιβασιλεία τον οδήγησαν, μαζί με άλλους αγωνιστές, πάλι στις φυλακές της Ακροναυπλίας στο Ναύπλιο με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας. Έτσι, στις 25 Μαΐου 1834, μαζί με τον Πλαπούτα, καταδικάστηκε σε θάνατο. Έλαβε χάρη μετά την ενηλικίωση του Όθωνα το 1835, οπότε και ονομάστηκε στρατηγός και έλαβε το αξίωμα του «Συμβούλου της Επικρατείας». Στα τελευταία χρόνια της ζωής του ο Κολοκοτρώνης υπαγόρευσε στον Γεώργιο Τερτσέτη τα «Απομνημονεύματά» του, που κυκλοφόρησαν το 1851 με τον τίτλο Διήγησις συμβάντων της ελληνικής φυλής από τα 1770 έως τα 1836 και τα οποία αποτελούν πολύτιμη πηγή για την Ελληνική Επανάσταση. Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης πέθανε στις 16 Φεβρουαρίου 1843 το πρωί, από εγκεφαλικό επεισόδιο, έχοντας επιστρέψει από γλέντι στα βασιλικά ανάκτορα, όπου τα τελευταία χρόνια ήταν υπασπιστής του Όθωνα.

Το ταφικό μνημείο του Κολοκοτρώνη στο Α΄ Νεκροταφείο της Αθήνας

Ο Κολοκοτρώνης κηδεύτηκε με κάθε επισημότητα στην Αθήνα. Το φέρετρο με το νεκρό του ακολούθησε πομπή χιλιάδων λαού σε μια κατανυκτική διαδρομή που διήλθε από τις οδούς Ερμού και Αιόλου για να καταλήξει στον –τότε- Μητροπολιτικό Ναό της Αγίας Ειρήνης, όπου και τελέσθηκε η νεκρώσιμη ακολουθία. Γύρω του βρίσκονταν όλοι οι εναπομείναντες εν ζωή συμπολεμιστές του, όπως οι Γεώργιος Κουντουριώτης, Τζαβέλας, Δημήτρης Πλαπούτας, Ρήγας Παλαμήδης, Μακρυγιάννης, Γιατράκος, Δεληγιάννης κ.α. Στα πόδια του είχε εναποτεθεί μια τουρκική σημαία για να συμβολίζει τις μεγάλες του νίκες επί των Οθωμανών καθόλη τη διάρκεια της επανάστασης. Συντετριμμένοι παρακολούθησαν την τελετή οι δυο γιοι του «Γέρου του Μωριά», ο Γενναίος και ο Κολίνος που αναλύθηκαν σε λυγμούς τη στιγμή που εκφωνούνταν οι επικήδειοι λόγοι, ενώ ο δεύτερος έχασε και τις αισθήσεις του.

Η Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα είχε καταγωγή από την Κωνσταντινούπολη, όπου και γεννήθηκε, μέσα στις φυλακές της Κωνσταντινούπολης στις 11 Μαΐου 1771, όταν η μητέρα της Σκεύω επισκέφτηκε τον σύζυγό της, Σταυριανό Πινότση, τον οποίο είχαν φυλακίσει οι Οθωμανοί για τη συμμετοχή του στα Ορλωφικά (1769-1770). Την βάφτισε και της έδωσε το όνομά της εκεί ο φυλακισμένος πολέμαρχος της Μάνης, Παναγιώτης Μούρτζινος. Μετακόμισανστις Σπέτσες 4 χρόνια αργότερα, όταν η μητέρα της παντρεύτηκε τον Δημήτριο Λαζάρου Ορλώφ. Από την ένωση αυτή η Μπουμπουλίνα απέκτησε οκτώ ετεροθαλή αδέρφια. Όταν η Μπουμπουλίνα έγινε χήρα για δεύτερη φορά, είχε έξι παιδιά: τρία από τον πρώτο της γάμο, τον Ιωάννη,τον Γεώργιο και τη Μαρία, και τρία από τον δεύτερο γάμο της: την Σκεύω, την Ελένη και τον Νικόλαο. Επίσης είχε και τεράστια περιουσία την οποία είχε κληρονομήσει από τους συζύγους της, έχοντας υπό την κατοχή της πλοία, γη και χρήματα (τα μετρητά που είχε κληρονομήσει από τον Μπούμπουλη ήταν πάνω από 300.000 τάλαρα[5])[6]. Κατάφερε να αυξήσει την περιουσία της με σωστή διαχείριση και εμπορικές δραστηριότητες. Ελληνική Επανάσταση του 1821, μήκους 48 πήχεων και έχοντας 18 κανόνια, η ναυπήγηση του οποίου κόστισε 75.000 τάλαρα. Το 1816 η Οθωμανική Αυτοκρατορία θέλησε να κατασχέσει την περιουσία της με τη δικαιολογία ότι τα πλοία του δεύτερου άντρα της, συμμετείχαν με τον ρωσικό στόλο στον Ρωσοτουρκικό πόλεμο, μετά απὀ καταγγελίες συγγενών της, που εποφθαλμιούσαν την περιουσία της. Η Μπουμπουλίνα, έχοντας γίνει ήδη μέλος της Φιλικής Εταιρείας στην Κωνσταντινούπολη, που προετοίμαζε την ελληνική επανάσταση, και όντας η μόνη γυναίκα που μυήθηκε σε αυτή, στον κατώτερο βαθμό μύησης αφού οι γυναίκες δεν γίνονταν δεκτές, καθώς γυρνούσε στις Σπέτσες, αγόραζε μυστικά όπλα και πολεμοφόδια από τα ξένα λιμάνια, τα οποία μετά έκρυψε στο σπίτι της, ενώ ξεκίνησε την κατασκευή του πλοίου Αγαμέμνων, της ναυαρχίδας της, η οποία ολοκληρώθηκε το 1820. Το 1819 η Μπουμπουλίνα επισκέφθηκε και πάλι την Κωνσταντινούπολη. Μετά την κατάληψη του Ναυπλίου από τους Έλληνες στις 30 Νοεμβρίου 1822, το νεοσύστατο κράτος της έδωσε κλήρο στην πόλη ως ανταμοιβή για την προσφορά της στο έθνος και η Μπουμπουλίνα εγκαταστάθηκε εκεί. Στα τέλη του 1824, η Ελλάδα υποφέρει από τον δεύτερο εμφύλιο πόλεμο, όπου η Κυβέρνηση Κουντουριώτη (η κυβέρνηση των Πλοιάρχων των νησιών) υπερισχύει του συνασπισμού των Προεστών και των Στρατιωτικών της Πελοποννήσου, με αποτέλεσμα ο Πάνος Κολοκοτρώνης, που διατελούσε φρούραρχος Ναυπλίου, να δολοφονηθεί και ο Κολοκοτρώνης να συλληφθεί και να φυλακιστεί μαζί με άλλους οπλαρχηγούς σε ένα μοναστήρι της Ύδρας, τον Προφήτη Ηλία. Η Μπουμπουλίνα αντέδρασε και ζήτησε την αποφυλάκιση του Κολοκοτρώνη, λόγω του σεβασμού που έτρεφε προς αυτόν. Τότε η ίδια κρίνεται επικίνδυνη από την Κυβέρνηση και συλλαμβάνεται δύο φορές από το Υπουργείο Αστυνομίας, με εντολή να φυλακιστεί. Τελικά η Μπουμπουλίνα εξορίστηκε στις Σπέτσες χάνοντας τον κλήρο γης, που το Κράτος της είχε παραχωρήσει στο Ναύπλιο.Το 1825 η Μπουμπουλίνα ζούσε στις Σπέτσες, πικραμένη από τους πολιτικούς και την εξέλιξη του Αγώνα και έχοντας ξοδέψει όλη την περιουσία της στον πόλεμο, η Ελλάδα βρέθηκε ξανά σε μεγάλο κίνδυνο. Στις 12 Φεβρουαρίου ο Αιγύπτιος ναύαρχος Ιμπραήμ Πασάς με έναν τουρκοαιγυπτιακό στόλο, αποβιβάστηκε στο λιμάνι της Πύλου στην Πελοπόννησο με 4.400 άντρες, σε μια τελευταία προσπάθεια να σταματήσει την επανάσταση.Κατά τη διάρκεια λογομαχίας μεταξύ Μπουμπουλίνας και Κουτσαίων, ο Ιωάννης Κούτσης πυροβόλησε και σκότωσε τη Μπουμπουλίνα. Ο αυτοκράτορας Αλέξανδρος Α απένειμε στην Μπουμπουλίνα τον τίτλο του ναύαρχου του ρωσικού στόλου και τιμητικά το μογγολικό σπαθί ως αναγνώριση των προσόντων της.Το αρχοντικό της οικογένειας Μπούμπουλη στις Σπέτσες μετατράπηκε το 1991 από τον ιδιοκτήτη και απόγονο της ηρωίδος, Φίλιππο Δεμερτζή-Μπούμπουλη σε μουσείο, το Μουσείο Μπουμπουλίνας, το οποίο έχουν επισκεφθεί εκατοντάδες χιλιάδες επισκέπτες. Στο Μουσείο υπάρχει και η προτομή της Λέλας Καραγιάννη η οποία ήταν συγγενής από τη μητέρα της με την Μπουμπουλίνα. Η Λέλα Καραγιάννη ήταν αντιστασιακός και αρχηγός της οργάνωσης Μπουμπουλίνα. Συνελήφθη από την Ειδική Ασφάλεια και εκτελέστηκε από τους Γερμανούς το 1944 λίγο πριν την Απελευθέρωση της Ελλάδας.Το 1959 γυρίστηκε ταινία βασισμένη στη ζωή της ηρωίδας. Ο τίτλος της ήταν Μπουμπουλίνα και την ομώνυμη ηρωίδα υποδύθηκε η Ειρήνη Παππά.

Οι εργασίες των μαθητών των τμημάτων Γ1, Γ3 και Ε1 για τα απειλούμενα είδη, όπως δημοσιεύτηκαν στο μπλογκ Γνωρίζουμε τα ζώα.

žΤο γεράκι είναι αρπακτικό πουλί άγριο και τολμηρό. Το πέταγμα του είναι ταχύτατο και εντυπωσιακό. Συνηθίζει να πετά αρκετά ψηλά, να κάνει κύκλους, ή να μένει αιωρούμενο στον αέρα ώρες ολόκληρες, με ανοιχτές τις φτερούγες του.

žΥπάρχουν πολλά είδη γερακιών σ’ όλο τον κόσμο. Δεν μεταναστεύουν τον χειμώνα. Τα περισσότερα είδη γερακιών ζουν κατά ζεύγη . Η διάρκεια της ζωής τους φτάνει περίπου τα 40 χρόνια.

Τα γεράκια έχουν πολύ δυναή όραση, για να μπορούν να βλέπουν από ψηλά το θύμα τους. Μόλις εντοπίσει το θύμα του, κατεβαίνει χαμηλότερα, κλείνει τις φτερούγες του και με μια πολύ γρήγορη κάθετη πτήση, πέφτει επάνω του σα βολίδα και το αρπάζει με τα γαμψά του νύχια. Η τροφή του είναι κυρίως κότες, μικρές αγριόχηνες, πέρδικες, λαγοί, περιστέρια, ποντίκια, αρουραίοι, βατράχια κ.α. Όταν πεινάει πλησιάζει στα χωριά και αρπάζει κότες, κοτόπουλα και πάπιες.

Τη φωλιά του τη φτιάχνει κακότεχνα πάνω σε ψηλά δέντρα, σε κοιλότητες απόκρημνων βράχων ή και σε χαλάσματα. Εκεί τον Απρίλιο το θηλυκό γεννά 2 έως 3 αυγά, που τα κλωσά μόνο του.

Βίντεο

Πηγή

«ΜΑΘΑΙΝΩ ΤΟΝ ΦΥΣΙΚΟ ΚΟΣΜΟ: Τα πουλιά», Γιάννη Σμυρνιωτάκη, εκδ. Ιππόκαμπος

Ζει μέσα στα δάση, ανεβασμένο πάνω στα δέντρα. Τη  φωλιά του την φτιάχνει σε σπηλιές και σε κουφάλες γέρικων δέντρων  και  τη  στρώνει   με ξερά χόρτα.

Είναι πολύ ευκίνητο και πηδά μεγάλη ταχύτητα από κλαδί σε κλαδί.

Όλη τη μέρα μένει κρυμένο μέσα στη φωλιά του και τη νύχτα βγαίνει για να βρει τροφή. žΤρώει  σκίουρους  και  μικρούς λαγούς, κουνέλια, πουλιά, ποντικούς  και  φρούτα. Του αρέσει ιδιαίτερα το μέλι. Είναι πολύ τολμηρό ζώο, και συχνά κάνει επιδρομές στα κοτέτσια.

žΤο θηλυκό γεννά εκεί 3 έως 4 μικρά, που τις πρώτες μέρες είναι τυφλά.  Όταν μεγαλώσουν λίγο, ακολουθούν τη μητέρα τους, που τους μαθαίνει τον τρόπο να βρίσκουν τροφή και να  προφυλάσσονται από τους κινδύνους.

Για να ξεφεύγει από τους εχθρούς του χρησιμοποιεί τη δυσάρεστη μυρωδιά του, και τα γαμψά του νύχια.

BINTEO

ΠΗΓΗ

«ΜΑΘΑΙΝΩ ΤΟΝ ΦΥΣΙΚΟ ΚΟΣΜΟ: Τα ζώα του δάσους», Γιάννη Σμυρνιωτάκη, εκδ. Ιππόκαμπος

Είναι  νυχτόβιο σαρκοφάγο ζώο. Ζει μόνος του στα δάση και στα χωράφια κρυμμένος όλη τη μέρα στη φωλιά του, όπου κοιμάται. Τη φωλιά του την ανοίγει μόνος του βαθιά μέσα στη η, σκάβωντας με τα μακριά και γυριστά νύχια του. Μπορεί να φτάσει σε βάθος τα πέντε μέτρα και έχει πολλές στοές, μήκους πολλών μέτρων. Αυτές φτάνουν μέχρι την επιφάνεια του εδάφους, για να φεύγει η άσχημη μυρωδιά του προς τα έξω και να διώχνει τους εχθούς τουλόγω της άσχημης μυρωδιάς του, αλλά και για να μπαίνει καθαρός αέρας για το ίδιο.Τη φωλιά του τη διατηρεί πάντα πολύ καθαρή και τη στρώνει με άχυρα και ξερά χόρτα, που τη διατηρούν ζεστή το χειμώνα όταν πέφτει σε χειμερία νάρκη.

Για την  τροφή  του βγαίνει  τη  νύχτα. Είναι λαίμαργος. Τα τρώει  τρωκτικά, βατράχια, σαλιγκάρια, σαύρες, φίδια,  σκουλήκια   αλλά  και φρούτα, καρπούς, δημητριακά, χορτάρι και ρίζες δέντρων. Από  τα  φρούτα  προτιμά ιδιαίτερα  τα  σταφύλια και  τα  αχλάδια.

Την άνοιξη γεννά 3 έως 5 μικρά, που τα θηλάζει και τα φροντίζει πολύ, ώσπου να μεγαλώσουν. Ζει περίπου 12 χρόνια.

BINTEO

ΠΗΓΗ

«ΜΑΘΑΙΝΩ ΤΟΝ ΦΥΣΙΚΟ ΚΟΣΜΟ: Τα ζώα του δάσους», Γιάννη Σμυρνιωτάκη, εκδ. Ιππόκαμπος

Το σώμα του είναι ευκίνητο και φτάνει σε μήκος  25 εκατοστά.  Το τρίχωμά του  είναι κοκκινωπό  και στην κοιλιά λευκό. Τα πίσω πόδια του είναι πιο μεγάλα από τα μπροστινά, γ’ αυτό μπορεί να κάνει μεγάλα άλματα 4 έως 5 μέτρα. Έχει μακριά δάχτυλα και γαμψά νύχια, που τον βοηθούν ανσκαρφαλώνει και να πηδά από κλαδί σε κλαδί. Η φουντωτή ουρά του, έχει μήκος 25 εκατοστών, είναι πάντα σηκωμένη και λειτουργεί ως αλεξίπτωτο, βοηθώντας τον να πέφτει αργά και μαλακά, ακόμα και όταν πέφτει από την κορυφή ενός ψηλού δέντρου στο έδαφος.
  

Ζει σε όλη την Ευρώπη, στα Ουράλια Όρη, τον Καύκασο και την Ανατολική Ασία. Του αρέσει να ζει στα δάση και πάνω στα δέντρα.  Τη φωλιά του την κάνει πάνω στα ψηλά δέντρα, πλέκοντας μεταξύ τους μικρά κλαδιά.

Τρέφεται με φουντούκια, βελανίδια, κουκουνάρια, κάστανα, καρύδια, φρούτα, τρυφερούς βλαστούς και φλοιούς δέντρων. Πολλά από τα είδη της τροφής του τα αποθηκεύει το φθινόπωρο στη φωλιά του, για να λεχει να τρώει το χειμώνα. Για να φάει τη τροφή του στηρίζεται στα πισινά του πόδια και με τα μπροστινά την πιάνει και την φέρνει στο στόμα του όπως η μαϊμού.

Γεννάει 2 ή 3 φροές το χρόνο, 3 έως 5 μικρά, τα οποία μένουν τυφλά τις πρώτες δεκαπέντε ημέρες. Στην αρχή τα θηλάζει και αργότερα τους φέρνει τροφή.

Οι κυριότεροι εχθροί του είναι ο σκύλος, ο λύκος και το κουνάβι.

BINTEO

ΠΗΓΗ

«ΜΑΘΑΙΝΩ ΤΟΝ ΦΥΣΙΚΟ ΚΟΣΜΟ: Τα ζώα του δάσους», Γιάννη Σμυρνιωτάκη, εκδ. Ιππόκαμπος

 Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΠΟΝΤΙΚΑ

Ζει στην Ελλάδα και σε όλη την  Ευρώπη, την Ασία και Αφρική μέσα σε στοές, τις οποίες έχει ανοίξει στο έδαφος. Οι άνθρωποι τον βλέπουν σπάνια, γιατί βρίσκεται συνεχώς μέσα στο έδαφος. Εκεί γεννιέται, εκεί αναζητά την τροφή του, εκεί πεθαίνει.

Τις στοές τις ανοίγει σκάβωντας με τα μπροστινά του πόδια. Καθημερινά σκάβει στοές προς διάφορες κατευθύνσεις και έτσι δημιουργεί έναν μικρό υπόγειο λαβύρινθο. Μέσα στις στοές αυτές κατασκευάζει τη φωλιά του, την οποία στρώνει με χόρτα και φύλλα.

Τα μάτια του δεν έχουν καμία χρησιμότητα, και γι’ αυτό έχουν ατροφήσει. Φαίνεται και περπατά σαν τυφλός, γι’ αυτό ονομάζεται τυφλοπόντικας. Οι αισθήσεις που τον καθοδηγούν είναι δύο: η πολύ λεπή όσφρηση του και η πολύ δυνατή ακοή του.

Η ΔΙΑΤΡΟΦΗ ΤΟΥ

Ο τυφλοπόντικας είναι πολύ λαίμαργο ζώο και θέλει να τρώει συνέχεια. Αναζητά την τροφή του τη νύχα, που αποτελείται από σκουλήκια, πάρα πολλά έντομα, άλλα και κάμπιες, φίδια, σαλιγκάρια και βατράχους.

ΤΑ ΜΙΚΡΑ ΤΟΥ

Εκεί, ο θηλυκός γεννά, συνήθως, 3 έως 5 μικρά.Σε  ηλικία 5 εβδομάδων εγκαταλείπουν τα μικρά τη φωλιά και κάνουν δική τους. Μετά από έξι μήνες είναι ικανά να γεννήσουν και τα ίδια.

ΒΙΝΤΕΟ

ΠΗΓΗ

«ΜΑΘΑΙΝΩ ΤΟΝ ΦΥΣΙΚΟ ΚΟΣΜΟ: Τα ζώα του δάσους», Γιάννη Σμυρνιωτάκη, εκδ. Ιππόκαμπος