Οι υπολογιστές, ενώ αποτελούν πηγή για ένα μεγάλο αριθμό πληροφοριών,
παράλληλα είναι και το μέσο, το οποίο διευκολύνει την πρόσβαση σε αυτές τις
πληροφορίες ακόμη και για τα πιο «αποκλεισμένα» μέλη της κοινωνίας μας, αφού
τους δίνει τις ίδιες ευκαιρίες με όλους τους υπόλοιπους συνανθρώπους τους στην
εκπαίδευση, στη δουλειά, στη κοινωνικοποίηση, στη προσωπική εξέλιξη (Detheridge,
1996). Μέσα στα πλαίσια αυτά, οι υπολογιστές μπορούν να γίνουν ένας τρόπος να
πετύχουμε, σε σημαντικό βαθμό, τη κοινωνική ισότητα.

Ένα από τα σημαντικότερα επιχειρήματα είναι
ότι η τεχνολογία μπορεί να απελευθερώσει το μαθητή, να τον κάνει πιο ανεξάρτητο
και αυτόνομο, δίνοντάς του τον έλεγχο της μαθησιακής διαδικασίας και μειώνοντας
την ανάγκη για παρουσία δασκάλου (Davis et al., 1997). Δηλαδή η διαδικασία της
μάθησης μετατρέπεται από παθητική σε ενεργητική (Κελεσίδης, 1998).

Οι υπολογιστές δίνουν κίνητρο για

1. μάθηση και
2. προσφέρουν μεγάλο βαθμό εξάσκησης, εφόσον δεν κουράζονται
3. μπορούν να δείξουν μεγαλύτερη υπομονή από ένα δάσκαλο, δίνοντας τη δυνατότητα στους μαθητές να μαθαίνουν με τουςδικούς τους ρυθμούς.

Παρέχουν στους μαθητές αυτό που έχουν ανάγκη εργασίες με
μικρά διαδοχικά βήματα (Detheridge, 1996). Αυτή η στρατηγική της κατάτμησης σε
μικρά βήματα έχει αποδειχτεί ότι είναι ένας επιτυχημένος τρόπος διδασκαλίας για
παιδιά με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες. Ο εκπαιδευτικός που καταφέρνει να
διατηρήσει τα κίνητρα και την αυτοπεποίθηση των μαθητών του σε υψηλά επίπεδα,
στηρίζει και βοηθά όλα τα παιδιά, ενώ ταυτόχρονα τους διδάσκει τη βασική αρχή της
επιτυχίας.