Εδώ και 5-6 μέρες η Λάρισα ζει στο ρυθμό της γιορτής Πηνειού που γίνεται τα τελευταία χρόνια κάθε Ιούνιο. Είναι μια δραστηριότητα που ζωντανεύει αυτό το θείο δώρο, τον ποταμό, παρόλες τις αντιρήσεις που ακούγονται. Δεν είναι της στιγμής να κρίνουμε τις αποφάσεις της Δημοτικής αρχής σχετικά με την επιλογή καλλιτεχνικού διευθυντή ή με την κοπή των δέντρων στην όχθη. Το σίγουρο είναι πως πρόκειται για μια ξεχωριστή γιορτή που φαίνεται πως αρκετοί συμπολίτες μας επιλέγουν να επισκεφτούν.

Το σχόλιο που θα’θελα σήμερα να κάνω είναι σχετικά με μια εκδήλωση που παρακολούθησα την Τρίτη το βράδυ. Ο εκπληκτικός Μιχάλης Μαντέλας που οι περισσότεροι γνωρίζετε ως δεξιοτέχνη του κλαρίνου στο δημοτικό κυρίως τραγούδι μας χάρισε στιγμές απόλυτης ακουστικής απόλαυσης. Έπαιξε λοιπόν τρομπέτα, κλαρίνο (ελπίζω να μην κάνω λάθος, αγαπητέ Μιχάλη) με τη συνοδία δυο μουσικών με κιθάρα και ηλεκτρικό πιάνο-νομίζω-,μουσική τζαζ, γνωστές αγαπημένες μελωδίες που πραγματικά έκαναν τη βραδιά μαγευτική. ΄Οσοι περνούσαν από κει δε γινόταν παρά να σταματήσουν για να απολαύσουν τις εκπληκτικές μελωδίες που σκόρπιζε στον καλοκαιρινό αέρα αυτό το υπέροχο τρίο. Κάποια στιγμή μάλιστα έπαιξαν αποσπάσματα από κινηματογραφικές ταινίες.”Αναπόλα” από το “Κάποτε στην Αμερική”, “Πέτρινα χρόνια” και έκλεισαν με το “down to the river side” που είναι ένα κλασικό τραγούδι της Νέας Ορλεάνης.

Μιχάλη, πολύ σ’ ευχαριστούμε για τη μουσική που μας χάρισες και θα μου επιτρέψεις να σου πω πως αν ήσουν Αμερικάνος θα ‘χε ένα σοβαρό λόγο να φοβάται ο Γούντι Αλεν!