“Η ζωή μου είναι μονότονη. Κυνηγάω κότες, οι άνθρωποι με κυνηγούν. Όλες οι κότες μοιάζουν κι όλοι οι άνθρωποι μοιάζουν. Γι΄ αυτό λοιπόν, βαριέμαι λίγο. Αν όμως μ΄εξημερώσεις, η ζωή μου θα γίνει ηλιόλουστη. Θ΄αναγνωρίζω το θόρυβο ενός βήματος διαφορετικού απ΄όλα τ΄άλλα. Τα άλλα βήματα θα με κάνουν να κρύβομαι κάτω απ΄τη γη. Το δικό σου, σαν μουσική, θα με τραβάει έξω απ΄τη φωλιά μου. Κι έπειτα κοίτα. Βλέπεις εκεί πέρα, τα χωράφια με το στάρι; Δεν τρώω ψωμί. Το στάρι για μένα είναι άχρηστο. Τα χωράφια με το στάρι δε μου θυμίζουν τίποτα. Κι αυτό είναι λυπηρό. Όμως εσύ έχεις μαλλιά χρυσαφένια. Θα είναι υπέροχο λοιπόν όταν θα με έχεις εξημερώσει. Το στάρι, που είναι χρυσαφένιο, θα μου θυμίζει εσένα. Και θα μ΄αρέσει ν΄ακούω τον άνεμο μέσα στα στάχυα…” Η αλεπού σώπασε και κοίταξε ώρα πολλή το μικρό πρίγκιπα: “σε παρακαλώ…εξημέρωσέ με”, είπε. “Το θέλω”, απάντησε ο μικρός πρίγκιπας, “αλλά δεν έχω πολύ χρόνο. Έχω ν΄ανακαλύψω φίλους και πολλά πράματα να γνωρίσω”. “Γνωρίζουμε μονάχα τα πράματα που εξημερώνουμε”, είπε η αλεπού. “Οι άνθρωποι δεν έχουν πια καιρό να γνωρίζουν τίποτα. Τ΄αγοράζουν όλα έτοιμα απ΄τους εμπόρους. Επειδή όμως δεν υπάρχουν έμποροι που να πουλάν φίλους, οι άνθρωποι δεν έχουν πια φίλους. Αν θέλεις ένα φίλο, εξημέρωσέ με”. “Τι πρέπει να κάνω;” είπε ο μικρός πρίγκιπας. “Χρειάζεται μεγάλη υπομονή”, απάντησε η αλεπού. “Στην αρχή θα καθίσεις κάπως μακριά μου, έτσι, στο χορτάρι. Θα σε κοιτάζω με την άκρη του ματιού κι εσύ δε θα λες τίποτα. Ο λόγος είναι πηγή παρεξηγήσεων. Κάθε μέρα, όμως, θα μπορείς να κάθεσαι όλο και πιο κοντά…”  Την επομένη ο μικρός πρίγκιπας ξαναήρθε. “Θα ήταν καλύτερα αν ερχόσουν την ίδια πάντα ώρα”, είπε η αλεπού. “Αν έρχεσαι, για παράδειγμα, στις τέσσερις τ΄απόγευμα, από τις τρεις θ΄αρχίζω να είμαι ευτυχισμένη. Όσο περνάει η ώρα τόσο πιο ευτυχισμένη θα νιώθω. Στις τέσσερις πια θα κάθομαι σε αναμμένα κάρβουνα και θα ανησυχώ. Θ΄ανακαλύψω την αξία της ευτυχίας. Αν έρχεσαι όμως όποτε λάχει, δε θα ξέρω ποτέ τι ώρα να φορέσω στην καρδιά μου τα γιορτινά της…”

       Έτσι ο μικρός πρίγκιπας εξημέρωσε την αλεπού. Κι όταν πλησίασε η ώρα του αποχωρισμού: “Αχ”, είπε η αλεπού… “Θα κλάψω”. “Εσύ φταις”, είπε ο μικρός πρίγκιπας, “εγώ δεν ήθελα το κακό σου, εσύ θέλησες να σε εξημερώσω…”  “Σωστά”, είπε η αλεπού. “Όμως θα κλάψεις”, είπε ο μικρός πρίγκιπας.” “Σωστά”, είπε η αλεπού. “Τι κέρδισες λοιπόν;” “Κέρδισα”, είπε η αλεπού, “το χρώμα του σταριού”. Έπειτα πρόσθεσε: “Πήγαινε να ξαναδείς τα τριαντάφυλλα. Θα καταλάβεις πως το δικό σου είναι μοναδικό στον κόσμο. Θα ξανάρθεις να με αποχαιρετήσεις και θα σου χαρίσω ένα μυστικό.”  Ο μικρός πρίγκιπας πήγε να ξαναδεί τα τριαντάφυλλα. “Δε μοιάζετε καθόλου με το δικό μου τριαντάφυλλο, δεν είσαστε τίποτα ακόμα”, τους είπε. “Είσαστε όπως ήταν η αλεπού μου. Μια αλεπού ίδια μ΄άλλες εκατό χιλιάδες. Γίναμε όμως φίλοι και τώρα είναι μοναδική στον κόσμο…”

        Και ξαναγύρισε στην αλεπού: “Αντίο”, είπε. “Αντίο”, είπε η αλεπού. “Να το μυστικό μου. Είναι πολύ απλό: μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά. Την ουσία τα μάτια δεν τη βλέπουν”. “Την ουσία τα μάτια δεν τη βλέπουν”, επανέλαβε ο μικρός πρίγκιπας για να το θυμάται. “Είναι ο χρόνος που ξόδεψες για το τριαντάφυλλό σου που το κάνει τόσο σημαντικό”. “Είναι ο χρόνος που ξόδεψα για το τριαντάφυλλό μου…”, είπε ο μικρός πρίγκιπας για να το θυμάται. “Οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει αυτή την αλήθεια”, είπε η αλεπού. “Εσύ όμως δεν πρέπει να την ξεχάσεις. Θα είσαι υπεύθυνος για πάντα για ό ,τι έχεις εξημερώσει. Είσαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό σου”. “Είμαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό μου…”, επανέλαβε ο μικρός πρίγκιπας για  να το θυμάται.

 Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ