Στην καθημερινότητά μας, όσο κι αν οι μέρες πολλές φορές φαντάζουν ίδιες, είναι πάντα διαφορετικές. Σφραγίζονται κάθε φορά από στιγμές και γεγονότα που κάνουν την καθεμιά ξεχωριστή και ανεπανάληπτη.
Έτσι και με τις γιορτές.Τι κι αν στολίζουμε κάθε χρόνο το δέντρο μας και φτιάχνουμε μελομακάρονα και κουραμπιέδες; Ποτέ τα φετινά Χριστούγεννα δεν είναι ίδια με τα περσινά.
Υπήρξαν όμως για τη χώρα μας και κάποια Χριστούγεννα ολότελα διαφορετικά. Χριστούγεννα χωρίς λάμψη και φως, χωρίς γιορταστικό τραπέζι με λιχουδιές και καταστόλιστα δέντρα. Χριστούγεννα που τα παιδιά έμειναν πεινασμένα και τρομαγμένα μέσα στο σιωπηλό και κρύο σπίτι που ακόμα και το λιγοστό φως της γκαζόλαμπας έσβηνε στο φόβο μιας εφόδου ή ενός βομβαρδισμού . Ήταν τα μαύρα χρόνια του πολέμου και της κατοχής.
Ωστόσο, ακόμα και τότε ο Αη Βασίλης δεν ξεχνούσε να ΄ρθει. Φορτωμένος αγάπη, ελπίδα κι αισιοδοξία ερχόταν πάντα συνεπής στο ραντεβού του με τα παιδιά φέρνοντας μικρά έστω κι ασήμαντα ψευτοδωράκια που ανακούφιζαν και πρόσφεραν παρηγοριά στις αθώες ψυχές που ζούσαν τη φρίκη του πολέμου.
Γι΄αυτά τα Χριστούγεννα και όχι μόνο μίλησε φέτος στην τάξη μας η κυρία Ζωή, μια γιαγιά από την Κρήτη που έζησε σαν παιδί εκείνα τα δυσκολα χρόνια και που μας διαβεβαιώνει πως όσο απίστευτο κι αν φαίνεται κάποιες φορές, όχι, ο Αη Βασίλης δεν μας ξεχνάει ποτέ!
Πρόσφατα σχόλια