Στα περισσότερα μέρη της Ελλάδας για να απεικονίσουν την Ανάσταση του Λάζαρου, να συμβολίσουν δηλαδή τη Νίκη του Χριστού απέναντι στο θάνατο έφτιαχναν ένα ομοίωμα του Λάζαρου. Την παραμονή της γιορτής ή, σε πολλά μέρη, ανήμερα την “πρώτη Λαμπρή”, τα παιδιά, κρατώντας το “Λάζαρο” γύριζαν στα σπίτια και τραγουδούσαν τα “λαζαρικά”, για να διηγηθούν την ιστορία του αναστημένου φίλου του Χριστού.
Σήμερον έρχεται ο Χριστός, ο επουράνιος θεός.
Εν τη πόλει Βηθανία, Μάρθα κλάει και Μαρία.
Λάζαρο τον αδελφό της, τον γλυκύ και καρδιακόν της.
Τον μοιρολογούν και λένε, τον μοιρολογούν και κλαίνε.
Τρεις ημέρες τον θρηνούσαν, και τον εμοιρολογούσαν
Και τη μέρα την Τετάρτη, κίνησε ο Χριστός για να ‘ρθει.
Τότε εβγήκε η Μαρία, έξω από τη Βηθανία
και εμπρός του γονατίζει, και τα πόδια του φιλεί.
-Αν εδώ ήσουν, Χριστέ μου, δεν θα πέθαιν’ ο αδελφός μου.
Τότε ο Χριστός δακρύζει, και τον Άδη φοβερίζει.!
Δεύρο έξω Λάζαρέ μου, φίλε και αγαπητέ μου.
Σε μερικά μέρη τη θέση του “Λάζαρου” έπαιρνε ένα καλάθι στολισμένο με λουλούδια και με πολύχρωμες κορδέλες.
Φτιάξαμε κι εμείς καλαθάκια και είπαμε τα κάλαντα.
Στην Κρήτη έκαναν έναν ξύλινο σταυρό και τον στόλιζαν με ορμαθούς από λεμονανθούς και αγριόχορτα με κόκκινα λουλούδια, τις μαχαιρίτσες.
Στην Κύπρο και στην Κω συναντάμε το έθιμο της αναπαράστασης. Έντυναν ένα παιδί με κίτρινα λουλούδια, έτσι ώστε ούτε το πρόσωπο του δε φαινόταν. Σε κάθε σπίτι που πήγαιναν, όταν άρχιζαν τα άλλα παιδιά να τραγουδούν, ξάπλωνε και υποκρινόταν το νεκρό. Όταν έλεγαν το “Λάζαρε δεύρο έξω” σηκωνόταν.
Αναπαραστήσαμε κι εμείς το Λάζαρο.
Για την ψυχή του Λάζαρου οι γυναίκες ζύμωναν ανήμερα το πρωί ειδικά κουλούρια, τους “λαζάρηδες”, τα “λαζαρούδια” ή και “λαζαράκια”. “Λάζαρο αν δεν πλάσεις, ψωμί δεν θα χορτάσεις” έλεγαν. Φτιάξαμε κι εμείς ”λαζαράκια” και τα δοκιμάσαμε. Ευχαριστούμε τη συναδέλφισσα AnastasiaKiousi για την πολύτιμη βοήθειά της.
Γράψαμε και τα υλικά για να τα ξαναφτιάξουμε.