Είναι πολύ εύκολο να μιλήσουμε για μιζέρια.
Υπάρχει παντού γύρω μας, στο timeline των προσωπικών μας “ειδησεογραφικών πρακτορείων” (βλέπε facebook), στις σπασμένες κουβέντες που χωρίς να θέλουμε ακούμε στα καφέ και στα γραφεία, στους ήχους των τηλεοράσεων, στις εικόνες των δρόμων.
Και είναι δική μας επιλογή τι θα την κάνουμε:
- θα την αγκαλιάσουμε λέγοντας “αχ, ρε φίλε, ναι, κι εγώ που…”
- θα την μασήσουμε σιωπηλά, ξανά και ξανά, και θα την ξεράσουμε στα όνειρα και στο δέρμα μας και στον καβγά με τον ταξιτζή και τον συνάδελφο και το παιδί μας
Ή θα την αφήσουμε να περάσει, όπως ένα ρεύμα αέρα.
Και όπως το ρεύμα αυτό πέρασε και μας ξάφνιασε, έτσι κι εκείνη.
