Ο ΤΟΙΧΟΣ ΤΟΥ ΤΡΟΜΟΥ

|Σεναριογράφος και σκηνοθέτης με ειδικότητα στα τρομο­franchise («Paranormal Activity: The Ghost Dimension», «Παγιδευμένη Ψυχή: Το Τελευταίο Κλειδί»), ο Άνταμ Ρόμπιτελ μαζεύει τώρα έξι αγνώστους σε ένα πρωτοκλασάτο escape room, το οποίο αποδεικνύεται πως είναι γεμάτο θανάσιμες παγίδες. Αληθινές θανάσιμες παγίδες που υποχρεώνουν τους επιζώντες να συνεργαστούν στενά μεταξύ τους, καθώς προσπαθούν να λύσουν μια σειρά από περίπλοκους γρίφους και να δραπετεύσουν.

Πρόκειται για άλλο ένα αγωνιώδες θρίλερ με υποσχόμενη ιδέα (των Μπράγκι Σουτ και Μαρία Μέλνικ), η οποία εξαντλείται με ταχύτητα μετά τα πρώτα δυο-τρία δωμάτια. Ο βαθμός δυσκολίας του «παιχνιδιού» και οι αντιδράσεις των εγκλωβισμένων σταδιακά ξεπερνούν το όριο της κινηματογραφικής υπερβολής, οι ανατροπές συσσωρεύονται με παιδιάστικη αφέλεια και όλα τούτα προτού αυτή η αφελής περιπέτεια τρόμου οδηγηθεί σε ένα τραβηγμένο απ’ τα μαλλιά φινάλε, πριν από το πραγματικό φινάλε, πριν από το τελικά πραγματικό φινάλε, πριν από το –έτοιμο να απογειωθεί– σίκουελ.

https://www.athinorama.gr/cinema/article/escape_room-2532620.html

Προβλέποντας την τεράστια εισπρακτική επιτυχία του (700 εκατ. δολάρια παγκοσμίως) και θέλοντας να αντιμετωπίσει αποφασιστικά το πρόβλημα του ογκωδέστατου μυθιστορήματος του Στίβεν Κινγκ, το «Αυτό» σχεδιάστηκε εξαρχής ως ταινία χωρισμένη σε δύο κεφάλαια. Έτσι κι αλλιώς, η ιστορία του «Κλαμπ των Χαμένων» αφορά δύο χρονικές περιόδους, με εκείνη του 1989 να τελειώνει θριαμβευτικά όσο και τραυματικά για την παρέα των επτά εφήβων. Το πέρασμά τους στην ενηλικίωση απαιτούσε την αντιμετώπιση όλων αυτών που τους τρομοκρατούσαν σε προσωπικό επίπεδο και καταπιέζουν όλη την επαρχιακή Αμερική, από το ρατσισμό και τη σεξουαλική κακοποίηση μέχρι την υπερπροστασία, τη θρησκοληψία και τον κοινωνικό κομφορμισμό. Εικονοποιημένο ως δαιμονικός κλόουν, το «Αυτό» είναι ο υπαρξιακός φόβος τον οποίο καλείται να ξεπεράσει η νέα γενιά, με μια ηρωική υπέρβαση που απαιτεί το τίμημά της: την επώδυνη ανάμνηση και την ενοχική απώθηση της.

Έτσι, όταν ύστερα από 27 χρόνια ο Πένιγουαϊζ επανεμφανίζεται στο Ντέρι (η πρώτη σκηνή κάνει σαφείς τις ομοφοβικές διαθέσεις της κωμόπολης), ο Μάικ, το μόνο μέλος του κλαμπ που δεν έχει φύγει μακριά από τον γενέθλιο τόπο, καταλαβαίνει πως πρέπει να καλέσει πίσω τους έξι φίλους του. Όλοι, πλην ενός, τιμούν τον όρκο τους, αλλά δυσκολεύονται να θυμηθούν με λεπτομέρειες τα γεγονότα του παρελθόντος. Στην πορεία συνειδητοποιούν πως, αν δεν αντιμετωπίσουν ξανά τον Πένιγουαϊζ, θα καταλήξουν ο ένας μετά τον άλλον νεκροί, με τον Μάικ να ισχυρίζεται πως μπορούν να τον εξοντώσουν οριστικά μέσα από μια αρχαία ινδιάνικη τελετή. Παίρνοντας το χρόνο του, το δεύτερο κεφάλαιο εστιάζει στις σχέσεις των ψυχολογικά τραυματισμένων ηρώων με το παρελθόν, διανθίζοντας το (ευφάνταστα μονταρισμένο) χρονικό πηγαινέλα με σποραδικές, πάντα τρομακτικές εμφανίσεις του χαμογελαστού κλόουν. Ο Άντι Μουσιέτι έχει οπτικές ιδέες και διατηρεί το σκηνοθετικό νεύρο με το οποίο μας εντυπωσίασε στην πρώτη ταινία, φροντίζοντας να αναδείξει όλες τις θεματικές που απασχολούν τον Στίβεν Κινγκ, με τον συγγραφέα να κάνει μια σύντομη μα χαρακτηριστική εμφάνιση ως ιδιοκτήτης παλαιοπωλείου.

Κρατάει όμως σταθερά σε πρώτο πλάνο την αίσθηση του –συλλογικού και ατομικού– φόβου κι επιμένει στην πολύτιμη, ακόμη κι αν είναι οδυνηρή, διάσταση των αναμνήσεων (οι ινδιάνοι και οι γνώσεις τους δεν είναι παρά η ηχώ μιας προαιώνιας, σοφής Αμερικής που έχει πλέον εκφυλιστεί). Όμως, όπως και στο πρώτο κεφάλαιο, η πολυδιάστατη αλληγορία αποδεικνύεται κινηματογραφικά αποτελεσματικότερη από το καθαρά αφηγηματικό κομμάτι του φιλμ, το οποίο εδώ χάνει το τέμπο και την ευρηματικότητα του στην αδικαιολόγητα τεράστιας διάρκειας και σεναριακά αυθαίρετη κορύφωση ενός φινάλε που αγγίζει τα όρια της χοντροκοπιάς.

https://www.athinorama.gr/cinema/article/to_auto_kefalaio_2-2537445.html

Ένας από τους διασημότερους κακούς στην ιστορία των κόμικς, ο –διά χειρός Μπιλ Φίνγκερ, Μπομπ Κέιν και Τζέρι Ρόμπινσον– Τζόκερ ευτύχησε να διαπρέψει και ως εμβληματική κινηματογραφική φιγούρα. Είναι μέχρι σήμερα όχι μόνον ο πιο καλοπληρωμένος ρόλος στην ιστορία (ο Τζακ Νίκολσον στον «Μπάτμαν») αλλά και ο μοναδικός χάρτινος χαρακτήρας που χάρισε Όσκαρ στον ερμηνευτή του (στον Χιθ Λέτζερ για τον «Σκοτεινό Ιππότη»). Και να που τώρα ένας άλλος ηθοποιός, ο χαμαιλέοντας Γιοακίν Φοίνιξ, έρχεται να κλέψει τις εντυπώσεις ως ο τρόμος της Γκόθαμ Σίτι και η νέμεσις του Ανθρώπου-Νυχτερίδα, σε μια τολμηρή, σχεδόν ανατρεπτική προσέγγιση του μύθου, η οποία επιχειρεί να περιγράψει, με ύφος στιλιζαρισμένου κοινωνικού δράματος, τη μεταμόρφωση ενός καθημερινού ανθρωπάκου σε αρχετυπικό σύμβολο του κακού. Μεταμορφωμένος εμφανίζεται εδώ και ο Τοντ Φίλιπς, συν-σεναριογράφος του «Borat» και σκηνοθέτης της τριλογίας «The Hangover». Μετρ της χοντροκομμένης κωμωδίας, παίρνει τώρα μια εντυπωσιακή δραματική στροφή στην κόμικς μυθολογία, χωρίς όμως να εγκαταλείψει τις ιδέες του πάνω στη σύγχρονη αντρική ταυτότητα και συμπεριφορά, στα όρια της πολιτικής ορθότητας, στον ρόλο των mass media και στα καταπιεστικά κοινωνικά πρότυπα. Μάλιστα ο ήρωας του Άρθουρ Φλεκ, ένας μοναχικός άντρας με χρόνιο πρόβλημα συμπεριφοράς (γελάει όταν αγχώνεται, στενοχωριέται ή εκνευρίζεται), είναι ο μέσος λευκός Αμερικανός, που από κοινωνικά προνομιούχος νιώθει πλέον απειλούμενος από παντού· τις όλο και δυναμικότερες γυναίκες, την πληθώρα των μεταναστών, τη διογκούμενη ανεργία, τον ασφυκτικό έλεγχο της (κάθε μορφής) εξουσίας, την ανεξέλεγκτη εγκληματικότητα, την επαπειλούμενη καταστροφή του πλανήτη…

Διεισδυτική, η πολιτικοκοινωνική ματιά του Φίλιπς ακτινογραφεί μια Γκόθαμ/Νέα Υόρκη του άμεσου μέλλοντος, παρουσιάζοντάς τη σαν ένα χαοτικό μικρο σύμπαν όπου βασιλεύουν η βία και η διαφθορά. Ο ήρωας του, ο οποίος ανεβαίνει κάθε μέρα έναν συμβολικό Γολγοθά (οι τσιμεντένιες σκάλες), έχει για μοναδικό στήριγμα τη μητέρα του, μια οικογενειακή σχέση που θα αποδειχτεί τραυματική, και ως διέξοδο ένα φανταστικό success story, αυτό της σπουδαίας κωμικής καριέρας. Ο Ρόμπερτ ντε Νίρο, ως σταρ ενός τηλεοπτικού σόου, δείχνει το σκορσεζικό δρόμο: ο Άρθουρ Φλεκ δεν είναι παρά ακόμη ένας Ρούμπερτ Πάπκιν («Βασιλιάς για Μια Νύχτα»), τον οποίο η κοινωνική αδιαφορία μετατρέπει σε νέο, προσαρμοσμένο στα μέτρα της ποπ κουλτούρας Τράβις Μπικλ («Ο Ταξιτζής»). Μέσω της θεαματικής, σκηνοθετημένης με (ίσως υπερβολικά) δεξιοτεχνικό στιλιζάρισμα μεταμόρφωσις του, αυτός ο «Joker» θα σχολιάσει εύστοχα, και πάντα στο πλαίσιο μιας κόμικς σινε-περιπέτειας, τα συμπλέγματα ευνουχισμού του μέσου Αμερικανού –ψηφοφόρου του Ντόναλντ Τραμπ–, το τέλος των εμπνευσμένων ιδεολογιών (ο Τζόκερ ως επαναστάτης), αλλά κυρίως την περίπλοκη μα άμεση σχέση βίας και θεάματος.

https://www.athinorama.gr/cinema/article/Joker-2537904.html