Ο μεταξοσκώληκας με μαέστρο τον ήλιο και ορχήστρα τα φύλλα αρχίζει με ανάλαφρες κινήσεις το χορό του.
Πλέκει τη μεταξένια του φωλιά, μεταμορφώνεται σε χρυσαλίδα και αυτοφυλακίζεται.
Εκεί πεθαίνει,αλλά η μεταξένια φυλακή γίνεται κλωστή που χορεύει με την ανέμη.
Χορός ζεστός ,ταιριαστός ερωτικός,δημιουργικός αποτυπώνεται σε ύφασμα δροσερό και ανάλαφρο.
Παίρνει τον αέρα της πόλης ,τις μνήμες και γίνεται το Καλαματιανό μαντήλι που σέρνει το χορό εδώ και αιώνες…
Μεταξοσκώληκες…. ο κύκλος της ζωής ζωντανά και βιωματικά…Παρατηρούμε… πειραματιζόμαστε… υποθέτουμε και τελικά διαπιστώνουμε πως το μετάξι θέλει τάξη και άνθρωπο να το ξετάσει…
