Έγινε και η φετινή αποφοίτηση. Και αυτή θύμα του Πάσχα. Ίσα που προλάβαμε τον Ιούνιο. 30 Ιουνίου Κυριακή λοιπόν ξεκίνησε η αποφοίτηση και τέλειωσε το καλοκαίρι… στις 2.00 της 1ης Ιουλίου. Τα είχε όλα… υπερπαραγωγή. Ομολογουμένως…

Αυτό που όμως περίσσευε στην αποφοίτηση αυτή ήταν η συγκίνηση. Όπως γίνεται κάθε χρονιά έτσι και φέτος, έβλεπα άλλα πρόσωπα, άλλα άτομα. Δεν ήταν αυτοί οι μαθητές που είχα τρία χρόνια τώρα.  Ήταν πάλι εκείνοι οι νέοι και οι νέες με την ορμή να κατακτήσουν το κόσμο. Όχι εκείνα τα παιδιά που έρχονταν κάθε μέρα με τα αθλητικά και την τσάντα – που αν είχε στόμα να μιλήσει θα έλεγε πολλά – από όλες τις μεριές της Αθήνας. Ήταν νέοι και νέες με ρόλους και αρμοδιότητες, που έπρεπε να ολοκληρώσουν το project. Το ένα τρίτο και είχε κάτι να κάνει. Και να σκεφτεί κανείς ότι ήταν τιμώμενα πρόσωπα. Νομίζω ότι η προχθεσινή μέρα – για μερικούς – θα ήταν η πιο κουραστική μέρα όλης της χρονιάς, αλλά κούραση με κούραση διαφέρει… Είναι εκείνη η κούραση του οικοδεσπότη, που δέχεται κόσμο στο σπίτι και τρέχει να τα προλάβει όλα, και όταν τελειώσει η συγκέντρωση, είναι κατάκοπος μεν αλλά ικανοποιημένος που τα κατάφερε. Αυτή την εικόνα είχα. Και ξέρω ότι υπήρχε πολύ κόσμος που έτρεχε παρασκηνιακά και κανείς δεν είδε και δεν κατάλαβε. Αν όμως δεν υπήρχαν αυτοί, κάποια πράγματα δεν θα γίνονταν.

Τι να πρωτοθυμηθώ από αυτά τα παιδιά, τρία χρόνια τώρα… Όταν πρωτομπήκα στη τάξη σαν πρωτάκια…του Λυκείου… ή όταν έκανα το τελευταίο μάθημα στη τρίτη Λυκείου. Όταν πήγαμε την εκδρομή της Πλάκας  – όπως τη λέω εγώ…(Περίπατος στη Πλάκα και τους γύρω αρχαιολογικούς χώρους). Όταν πήγαμε στο Flash – τότε που δούλευε. Εκεί μέσα σε πέντε λεπτά με πλησιάζει ο δημοσιογράφος που μας φιλοξενούσε και με ρωτάει. :

– Πάντα έτσι είναι;

Κόκκαλο εγώ…

– Τι εννοείτε… ρωτάω… Μη γνωρίζοντας τι να περιμένω

– Είναι πολύ ήσυχοι και ευγενικοί. Έχουν μια οικειότητα απέναντί σας (για τους δύο συνοδούς μιλούσε) και ταυτόχρονα μια ευγένεια και σεβασμό. Δεν το έχω ξαναδεί στα σχολεία που μας επισκέπτονται.

Τέτοια σχόλια παίρναμε.

Στις Βρυξέλλες με αρκετά από τα παιδιά που λέμε τρίτο τμήμα, με εντυπωσίασαν με τον τρόπο που επιχειρηματολογούσαν. Τους θαύμασα όταν κάποιος από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή που μας φιλοξενούσε, τόλμησε να μη δώσει το λόγο σε μια συμμαθήτριά τους ( τη Λίλα) και όλη η ομάδα με μια φωνή έφεραν τον συγκεκριμένο κύριο σε τέτοια κατάσταση που δεν μπορούσε πλέον να αρνηθεί το λόγο και η συμμαθήτρια τους ρώτησε αυτά που ήθελε. Πολύ μου άρεσε… γιατί δεν ήταν με “φωνές” αλλά με επιχειρήματα… Πολύ μου άρεσε.

Στη συμμετοχή μας στο Ευρωπαϊκό διαγωνισμό U4Energy μου άρεσε η αυτοοργάνωση και η δημιουργικότητα τους. Ο τρόπος που μοιράστηκαν οι αρμοδιότητες και δημιουργήθηκαν οι αφίσες για το διαγωνισμό ήταν το κάτι άλλο.

Μετά στην εκδρομή στη Σικελία, με αυτό που λέμε τμήμα ένα, είδα το δέσιμο μεταξύ τους και την αλληλοϋποστήριξη. Είδα όμως και την δημιουργικότητα τους και την εφευρετικότητα τους. Η εργασία τους βραβεύθηκε με τρίτο βραβείο, σε πανελλήνιο διαγωνισμό αριστείας του υπουργείου παιδείας, παίρνοντας 356 βαθμούς στους 400 ανάμεσα σε 420 εργασίες.

Τους μαθητές τους γνωρίζεις τελικά στις εκδρομές. Και αυτό είναι γεγονός. Εκεί φαίνεται μέσα από την ελευθερία έκφρασης και την χαλαρότητα της εκδρομής, μπορείς να δεις, τι είναι ο καθένας.

Να μη μιλήσω για τις άλλες στιγμές τις δύσκολες… Πόσες φορές δεν είδα ζωγραφισμένο στο πρόσωπό τους τη στεναχώρια, την απογοήτευση, τη τσαντίλα, το πείσμα, … το συνάχι και το ξενύχτι… Όλα τα είχαν. Αλλά αυτό που είναι κάτι μοναδικό είναι το γέλιο τους… το ανοιχτό γέλιο μάλλον σπανίζει… είναι λίγο συγκρατημένοι αλλά  όταν γελάνε φωτίζεται ολόκληρο το πρόσωπο και ο χώρος γύρω τους.

Πόσα μπορώ  να θυμηθώ…Χαρές, γέλια, σκανδαλιές, τσαντίλες, έξυπνες ατάκες, σοκολατάκια τη Δευτέρα το πρωί, για να ανοίξει το μάτι και η διάθεση όπως και διάφορα κέικ από τα χεράκια τους… Όλα ήταν μέσα στο παιγνίδι και δεν ξέρω πως, αλλά για όλα βρισκόταν ο χρόνος για να γίνουν.

Και φτάσαμε στη λήξη…. και οι μαθητές είχαν μεταμορφωθεί σε νέους και νέες έτοιμες να κατακτήσουν το κόσμο. Και μακάρι να το κάνουν, αλλά εύχομαι να μη χάσουν ποτέ την παιδικότητα τους, την ευαισθησία τους, την ικανότητα τους να βλέπουν τον φίλο τους και να είναι δίπλα του όταν τους χρειάζεται.

Εμείς, πάλι θα παραμερίσουμε, και θα τους παρακολουθούμε διακριτικά, να προχωράνε, και να προοδεύουν. Θα είμαστε εκεί… αν ποτέ μας χρειαστούν… και το ξέρουν. Και μετά το καλοκαίρι…θα δεχτούμε τους επόμενους τελειόφοιτους και θα προετοιμαζόμαστε για να τους κάνουμε απόφοιτους και να τους φέρουμε όπως λέω… πιο κοντά στα όνειρά τους.

Η 22 αποφοίτηση ολοκληρώθηκε. Καλό ταξίδι παιδάκια… γιατί πάντα παιδάκια είστε για εμένα και όπως πολύ συχνά σας λέω… ξέρετε πως θα με βρείτε. Τώρα θα το πω λίγο διαφορετικά… Ξέρετε πως θα μας βρείτε…

Καλό ταξίδι στη καινούργια φάση της ζωής σας και σας εύχομαι να μπορέσετε να ξεπεράσετε όλα τα εμπόδια που θα βρείτε μπροστά σας και να προχωρήσετε.

Τη καλησπέρα μου.