Περιήγηση
– Η ΚΟΡΙΝΘΟΣ ΣΤΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ – ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΙ ΧΡΟΝΟΙ
– ΠΡΟΙΣΤΟΡΙΚΟΙ ΧΡΟΝΟΙ – ΝΕΟΤΕΡΟΙ ΧΡΟΝΟΙ
– ΙΣΤΟΡΙΚΟΙ ΧΡΟΝΟΙ – ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
H πόλη της Κορίνθου υπάρχει εδώ και 4.000 χρόνια.
Αρχικά ήταν ένας μικρός οικισμός κοντά στον Ακροκόρινθο που λεγόταν Εφύρα από το όνομα της πρώτης του Βασίλισσας, κόρης του Ωκεανού, και στη συνέχεια επεκτάθηκε στον περήφανο λόφο και προς τα δυτικά, όπου σήμερα υπάρχει το ΔΔ της Αρχαίας Κορίνθου και τα ερείπια της ένδοξης πόλης του Σίσυφου, του Βελλεροφόντη, του Περίανδρου, του Κύψελου, του Αμεινοκλή, του Γόργου, του Αδείμαντου, του Διόδωρου, του Αρχία, του Καλλίνου, του Υπέρβιου, της Διβυτάβης, της Λαϊδας, του Αρίωνα, του Διογένη, του Λέοντα Σγουρού.
Η περιοχή είναι ένα σταυροδρόμι στεριάς και θάλασσας και πάντα αποτελούσε «μήλον της Έριδος», το μεγαλύτερο εμπορικό κέντρο της Αρχαίας Ελλάδας, με αποτέλεσμα η πόλη και ο λαός της να δεχθούν στο διάβα της σκληρά, ζηλόφθονα χτυπήματα και ένα μεγάλο μέρος από τα επιτεύγματα που πραγματοποίησαν οι Κορίνθιοι να χαθεί στη λήθη.
Πολύ λανθασμένα, οι περισσότεροι θεωρούμε ότι η μόνη σχεδόν ασχολία των αρχαίων Κορινθίων ήταν η κραιπάλη και η ασωτία με τις πανέμορφες εταίρες που αφθονούσαν στην πόλη και τα λιμάνια της.
Όταν φθάσουμε όμως στην Κόρινθο, όταν διαβάσουμε έστω λίγα από την περισωμένη ιστορία της και όσα έβγαλαν από τα σπλάχνα της κορινθιακής γης οι Αρχαιολόγοι, τότε θα διαπιστώσουμε ότι οι Κορίνθιοι, όσο λίγοι άλλοι αρχαίοι Έλληνες, ήσαν τόσο πολυμήχανοι, έξυπνοι, δραστήριοι και προικισμένοι με ένα βαθύ αισθητήριο ομορφιάς, εφευρετικότητας και διορατικότητας, που κατάφεραν να γίνουν ονομαστοί εφευρέτες, μηχανικοί, αρχιτέκτονες, ναυπηγοί, μαθηματικοί, ζωγράφοι, αγγειογράφοι, γλύπτες, μουσικοί, φιλόσοφοι και μάλιστα με την προσωπική τους εργασία και κόπο, όχι με την αποκλειστική εργασία των δούλων, οι οποίοι στα άλλα αρχαία πολιτεύματα ήταν η μόνη πηγή εργασίας.
Ακριβώς: Για τους Κορίνθιους η προσωπική εργασία θεωρούνταν προτέρημα και όχι δείγμα κατωτερότητας.
Η αντίληψη αυτή μάλιστα οδήγησε τον Περίανδρο, τον κορυφαίο Κορίνθιο Ηγέτη, να απαγορεύσει την αγοραπωλησία δούλων στην επικράτεια της Κορίνθου.
Η Κόρινθος, από τον 9ο -8ο αιώνα πΧ, γίνεται η μεγαλύτερη πόλη της Αρχαίας Ελλάδας.
Αποικίζει εντατικά μία τεράστια περιοχή που ξεκινάει από την Στερεά Ελλάδα (η Φωκίδα μάλιστα οφείλει τ΄ όνομά της στον Κορίνθιο αποικιστή Φώκο) και καταλήγει στην Σικελία. Η Λευκάδα, η Κέρκυρα, η Αμβρακία (σημερινή Άρτα), η Απολλωνία, η Επίδαμνος (σημερινό Δυρράχιο), οι Συρακούσες θα ιδρυθούν από τους Βακχιάδες, τον Αρχία, τον Κύψελο, τον Περίανδρο.
Βόρεια, θα ιδρύσει την Ποτίδαια, θα συμμετέχει στην ίδρυση του Βυζαντίου (σημερινή Κωνσταντινούπολη).
Τα πλοία της και εμπορεύματα της θα φτάσουν έως την Αίγυπτο, την Γαλλία, την Αγγλία, το Μαρόκο και τα βάθη της ρωσικής στέπας.
Θα χαρίσει στον Ελληνισμό το πλοίο που χάρισε τη νίκη στον τιτάνιο αγώνα του επιβίωσης κατά των Περσών, την Τριήρη.
Στο έδαφός της, θα δημιουργηθεί ο τρίτος και πιο κομψός ελληνικός αρχιτεκτονικός ρυθμός, ο Κορινθιακός, από τον Καλλίμαχο.
Η βάρβαρη καταστροφή της από τους Ρωμαίους το 146πΧ, θα σημάνει και το τέλος του αρχαίου ελληνικού κόσμου, καταδεικνύοντας την σημασία της πόλης.
Η αναδημιουργία της πόλης το 44πΧ από τον Ιούλιο Καίσαρα και η έλευση του Απ.Παύλου, αποτελεί ένα νέο κεφάλαιο στην ιστορία της που θα την αναδείξει και πάλι σημαίνουσα πόλη.
Ο Ιουστινιανός, κατά τα βυζαντινά χρόνια, αναγνωρίζοντας την σημασία της θα ανακαινίσει το «πανελλήνιο» τείχος του Ισθμού και θα την κάνει κέντρο της αυτοκρατορικής υφαντουργίας μετάξης και μεταξωτών υφασμάτων.
Τα δύσκολα χρόνια των επιδρομών των σταυροφόρων και των Ενετών, ο Λέοντας Σγουρός, Άρχοντας του Κάστρου του Ακροκορίνθου, εγκαταλελειμμένος απ’ όλους, δένει τα μάτια του αγαπημένου του αλόγου, ανοίγει μία θύρα του τείχους πάνω στον γκρεμό, το σπιρουνίζει και περνά στην Ιστορία, ανυπότακτος στον κατακτητή.
Μετά από 7 αιώνες κατοχής από τους Ενετούς και τους Τούρκους, η Κόρινθος απελευθερώνεται το 1822 από τον ζυγό και για πρώτη φορά στη Νεώτερη Ελληνική Ιστορία, η Γαλανόλευκη κυμάτισε στις επάλξεις του Ακροκορίνθου και στα σοκάκια της ρημαγμένης πόλης. Ήταν μία ακόμη μοναδική στιγμή για την ένδοξη πόλη μας.
Ο μεγάλος σεισμός του 1858 θα μεταφέρει την πόλη μας στη σημερινή της θέση, και θα την κάνει πολεοδομικό υπόδειγμα της νεώτερης Ελλάδας.
Παρά το νέο καταστροφικό σεισμό του 1928, η πόλη μας, όπως πάντα, θα σηκωθεί και πάλι όρθια και σήμερα, ζωντανή και σύγχρονη, προσκαλεί τον καθένα από σας να την επισκεφτεί, να την περπατήσει, να την χαρεί, να νοιώσει την ανάσα των αιώνων και του σήμερα, το κάλεσμα των δύο θαλασσών που την περιβάλλει και να καταλάβει μόνος του, γιατί η πόλη μας λεγόταν και λέγεται «Αφνειός».
Ετικέτες: Ιστορία της Πόλης
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.