Το 2010 κάναμε αμάν να καταλάβουμε τι είναι τα cds και τα spreads. Και δεν βάζω το χέρι μου στη φωτιά για τα δεύτερα, όμως είναι κακό όταν ανεβαίνουν. Ως εκεί. 2016, το μάθημα έχει lock out, τρίτη εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ, μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα. Κατανοητό;
Στην εποχή των τριών μνημονίων, οι συζητήσεις στη Βουλή είναι κατάλληλες μόνο για όσους έχουν πτυχίο οικονομολόγου. Πτυχίο κανονικό, όχι να κοιμόντουσαν στην παράδοση και να έμειναν αιώνιοι φοιτητές. Επτά χρόνια έχουν περάσει και η πλειοψηφία των πολιτικών δεν εννοεί να το καταλάβει. Εκείνοι έχουν το χαβά τους, με νούμερα, νούμερα, νούμερα, συγκρίσεις, δυσνόητους όρους, που δεν τους περιφέρουν μόνο στη Βουλή, αλλά και στις τηλεοπτικές τους εμφανίσεις.
Είναι επόμενο ότι οι ίδιοι, και οικονομολόγοι να μην είναι, είναι αναγκασμένοι να μελετούν τους αριθμούς που εξυπηρετούν την κάθε παράταξη –ενίοτε και την πραγματικότητα- και άλλωστε, έχουν την στρεβλή πεποίθηση ότι είναι κατανοητοί επειδή όταν συζητούν με τον κύκλο τους, μπορεί ο βολικός συζητητής είτε να συμφωνήσει, είτε να διαφωνήσει. Εν πάσει περιπτώσει, στους χώρους που κινούνται μπορούν να κάνουν γόνιμο διάλογο.
Ας πάρουμε τώρα για παράδειγμα μία μέση ελληνική οικογένεια, από αυτές που δεν υπάρχουν αλλά τις βλέπουμε στις διαφημίσεις βουτύρων. Μπαμπάς, μαμά, γιαγιά, παππούς και δύο εγγόνια με δικαίωμα ψήφου, όλοι μη κομματικά πορωμένοι, σε οικογενειακό τραπέζι. Ας τοποθετήσουμε τώρα στο τραπέζι τους έναν υπουργό οικονομικών. Το κόμμα του δεν έχει σημασία, θα μπορούσε να είναι το ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΝΔ. Ας αφήσουμε τώρα για μισή ώρα αχαλιναγώγητο τον υπουργό να γοητεύσει το 6μελές κοινό του, προσπαθώντας να πείσει για την οικονομική πολιτική του κόμματος του και για τα θεαματικά πεπραγμένα που έχει πετύχει όταν ήταν/είναι στην κυβέρνηση. Τι πιστεύετε ότι θα έχει πετύχει μετά από το μισάωρό του, πέρα από το να προκαλέσει ζαλάδα στους συνδαιτημόνες του; Να αυξήσει τη μέση κατανάλωση ντεπόν, στην καλύτερη περίπτωση. Οπότε πέρα από μία ευκαιριακή αύξηση στην κατανάλωση, ο λόγος του δεν θα προσέφερε κάτι θεαματικό.
Ακόμα κι αν ο υπουργός είχε χίλια δίκια σε όσα έλεγε, ποιος μπορεί να το πιστοποιήσει; Ένας συνάδελφός του, σαφώς. Η γιαγιά όμως; Εκείνη παλεύει ακόμα να καταλάβει τι είναι το ίντερνετ και έχουμε την απαίτηση να ξέρει το πρωτογενές πλεόνασμα; Ο νεαρός πάλι; Αυτός ξέρει τι είναι το ίντερνετ καλύτερα από τον υπουργό, όμως στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών τα χαλάμε. Οι δε γονείς, είναι τόσο μπαϊλντισμένοι από την καθημερινότητα, που ό,τι και να έλεγε ο υπουργός, η μάνα σκεφτόταν αν προλαβαίνει το καθαριστήριο και ο πατέρας αναρωτιόταν τι ώρες είναι το νυχτερινό τιμολόγιο της ΔΕΗ τον χειμώνα και αν πρόλαβε την ημερομηνία του ΚΤΕΟ.
Η ενασχόληση με τη διαπραγμάτευση της κρίσης είναι σπορ για λίγους, καταρτισμένους, και, δυστυχώς, τα δελτία ειδήσεων χειροτερεύουν περαιτέρω την αποστροφή του μέσου πολίτη για τις οικονομικές ειδήσεις. Για πόσα «κρίσιμα eurogroup» κάθε τρεις και λίγο πρέπει να ακούσει ο μέσος πολίτης μέσα στην επταετία των μνημονίων πριν κάνει εμετό;
Στην πρόσφατη συζήτηση για τον προϋπολογισμό στη Βουλή, είπε ο καθένας αυτά που είχε να πει, αραδιάζοντας σχέση χρέους με το ΑΕΠ, δημοσιονομικό κενό, λογιστικοτεχνικές προϋποθέσεις για τη ρημάδα την ανάπτυξη, ποσοστά, ανάγνωση πινακιδίων excel, ένα κάποιο EBRD. Ένας όμως είχε δίκιο και οι υπόλοιποι είχαν άδικο. Βοήθησαν τα κανάλια τον τηλεθεατή με fact checking; Μπα, απλώς αράδιασαν αποσπάσματα από ομιλίες Τσίπρα, Τσακαλώτου, Μητσοτάκη το ένα μετά το άλλο και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε. Ένα καταλάβαμε όλοι, ότι ο Τσακαλώτος έχει μερακλού γειτόνισσα που του φτιάχνει πορτοκαλόπιτες γιατί έχει φετίχ με τον Οικονόμου.
Μέχρι και κατανοητοί, απλοί όροι όπως το κούρεμα καταθέσεων, έχουν αντικατασταθεί από πιο συντεχνιακούς, όπως το bail in. Φαίνεται ότι οφείλαμε να έχουμε προοδεύσει τόσα χρόνια και να έχουμε περάσει στην επόμενη τάξη και το bail in είναι η τιμωρία του κακού μαθητή. Θα στο επαναλαμβάνουν κατά ριπάς μέχρι να το μάθεις.
Γεγονός είναι ότι πρώτα ευημερούν οι αριθμοί και μετά οι άνθρωποι. Όμως εδώ και 3 χρόνια, οι δεύτεροι έχουν χάσει την υπομονή τους. Την οικονομική πολιτική της εκάστοτε κυβέρνησης, η πλειοψηφία την αντιλαμβάνεται στην τσέπη της, την ώρα του λογαριασμού.
Ο κίνδυνος που ελλοχεύει με όλη αυτή τη δυσνόητη οικονομική ρητορική που συνοδεύει τα έτσι κι αλλιώς αντιπαθή μέτρα, είναι να σιχτιρίσει η πλειοψηφία μια ώρα αρχύτερα, να πέσει στην παγίδα της γενίκευσης του «όλοι ίδιοι είναι» -μιας και πάνω κάτω τα ίδια ακούει- και αφημένη στο εύπεπτο αφήγημα των δαιμονοποιημένων ξένων και του κακού ευρώ, να πέσει στην πλάνη των δραχμιστών.
Ήδη, είναι ανησυχητικό ότι μόλις το 44% των Ελλήνων πιστεύει ότι η χώρα έχει ωφεληθεί από τη συμμετοχή της στην Ευρωπαϊκή Ένωση σύμφωνα με το ετήσιο ευρωβαρόμετρο, ποσοστό μειωμένο κατά 11% σε σχέση με τον προηγούμενο χρόνο.
Πηγή: Economy 365, άρθρο της Κατερίνα Δούκα
