Με πρωτοβουλία του ιδρύματος «Washington Oxi Day Foundation» δημιουργήθηκε το βίντεο «Philotimo: The greek secret» σε παραγωγή της Manatos & Manatos. Το βίντεο καταπιάνεται με την ανάλυση της λέξης «φιλότιμο», μιας λέξης σημαντικής για τον ελληνισμό.
Ποιο είναι το μυστικό των Ελλήνων; 29 διεθνούς φήμης Έλληνες, όπως η Αριάνα Χάφινγκτον, ο Τζορτζ Στεφανόπουλος και ο Τζον Κάλαμος, αναλαμβάνουν να απαντήσουν και απαντούν με τη λέξη «philotimo». Όπως εξηγούν, είναι μια λέξη που όμοιά της δεν υπάρχει σε άλλη γλώσσα. Συγκεντρώνει πλήθως θετικών αρετών, όπως το θάρρος, η περηφάνια, το καθήκον.
Η ιστορία ξεκινάει από την αρχαία Ελλάδα, όπου γίνεται αναφορά στα μεγάλα επιτεύγματα των Ελλήνων, από τη θεμελίωση της δημοκρατίας, της ελευθερίας του λόγου και των ατομικών δικαιωμάτων έως την μελέτη των επιστημών και την δημιουργία θαυμαστών εφευρέσεων.
Κάνοντας αναφορά στους περσικούς πολέμους, βρίσκουν το φιλότιμο στην αυταπάρνηση των πολεμιστών που θυσιάστηκαν για την αγάπη και το καθήκον τους προς την πατρίδα. Μπορεί η Ελλάδα να καταλήφθηκε αργότερα απ’ τη Ρώμη, αλλά στο τέλος ήταν ο ελληνικός πολιτισμός που έμεινε ζωντανός και «κατέκτησε» τους Ρωμαίους.
Κατά τον Β’ παγκόσμιο η Ελλάδα ήταν που είπε το «όχι» στους Ιταλούς του Μουσολίνι και πάλεψε σθεναρά ενάντια στους Γερμανούς, προστατεύοντας τους Εβραίους απ’ το ολοκαύτωμα. Ήταν ο ηρωισμός των Ελλήνων τότε που έκανε τον Ουίνστον Τσώρτσιλ να πει: «Δεν είναι οι Έλληνες που παλεύουν σαν ήρωες, είναι οι ήρωες που παλεύουν σαν Έλληνες».
Έτσι εξηγούν οι ομιλητές του βίντεο, πώς ήταν το φιλότιμο που έφερνε πάντα την Ελλάδα στη σωστή πλευρά της ιστορίας.
Ο Θαλής είχε πει: «Το φιλότιμο για τους Έλληνες είναι σαν την αναπνοή. Ο Έλληνας δεν είναι Έλληνας χωρίς αυτό». Οι σύγχρονοι του στο βίντεο, λένε πως το «φιλότιμο» είναι ο δεσμός που συνδέει όλους τους Έλληνες του κόσμου. Πως είναι η αξία που τους κάνει να διαπρέπουν όταν ακολουθούν τον δρόμο της ξενιτιάς και πως είναι αυτό που κάνει τους Έλληνες ξεχωριστούς.
Πηγή: “Πρώτο ΘΕΜΑ”
Τι είναι «φιλότιμο» και πώς γίνεται να το… εξάγουμε (Άρθρο της Λίνας Γιάνναρου στην “Καθημερινή”)
