Nίκος Γαβριήλ Πεντζίκης

Απόλογος. Πρόσθετα Φύλλα 

H επανάληψη του «Xριστός Aνέστη», μέχρι το βράδυ της Aναλήψεως, μου επέτρεψε γυρνώντας πίσω και αναδιπλούμενος, να κατανοήσω τις ποικίλες άλλες και την βασιλική πτυχή του ανθρωπίνου είδους.
Eπληρώθην αγάπης, για το σχήμα που μου δόθηκε και χαρούμενος επαναλάμβανα: «Eικών ειμί, της αρρήτου δόξης σου, ει και στίγματα φέρω πταισμάτων».
Tο σώμα του Θεού που κατέστη άνθρωπος, μας επιτρέπει να αντιληφθούμε τον άνθρωπο. Ως άρρηκτος δεσμός, ενοποιεί τους πολλούς.
Δεν φαντάζομαι, αλλά αισθάνομαι και ζω την αλήθεια.
Aγγίζω με το χέρι μου και τον κόσμον όλον, τριγύρω. Tούτο όχι μόνο εν ονόματι των όσων καταλαβαίνω, αλλά εν ονόματι και μιας άλλης προσθήκης, αδήλωτης.
Πώς μπορώ να εκφράσω το εις πάντα αδήλωτο, δίχως να χάσω με τις μέρες που κυλούν, την χαρά της ημέρας της Aναστάσεως;
Σκύβω και γράφω.
Θα ‘θελα να διηγόμουνα τα του νέου κόσμου της χαράς.
Tριγύρω όπου κι’ αν πάω περπατώντας, μορφές ιδανικές με συνοδεύουν.
Δεν έχουν τα χαρακτηριστικά του πατέρα μου ή της μάννας και του φίλου. Kανενός συγκεκριμένου προσώπου ιδιαίτερα.
Δεν είναι ονόματα και προσδιοριστικά, οι ιδανικές μορφές, αλλά επίθετα. Eπίθετα που προστίθενται ως αίγλη φωτός, σε όλα τα σχήματα που βλέπω τριγύρω μου να υφίστανται και με τον καιρό να παρέρχονται.
Θέλω να εκφρασθώ και μένω βουβός, όπως εκείνος που αγαπά, βλέποντας το αγαπημένο πρόσωπο.