- Ώσπερ νεφέλη αγλαώς επισκιάζουσα, της
Εκκλησίας τα πληρώµατα Πανάχραντε, εν τη πόλει
πάλαι ώφθης τη Βασιλιδι. Άλλ’ ως σκέπη του λαού
σου και υπέρµαχος,περισκέπασον ηµάς εκ πάσης
θλίψεως τους κραυγάζοντας. Χαίρε Σκέπη
ολόφωτε.
- Χαίρε του κόσµου η Σωτηρία,
Χαίρε Ελλάδος η βοώµεν’
Χαίρε Σκέπη ολόφωτε.
- Τη Κ Η’ του αυτού µηνός (Οκτωβρίου), την
ανάµνησιν εορτάζοµεν της Σκέπης της υπεραγίας
Δεσποίνης ηµών Θεοτόκου και αειπαρθένου
Μαρίας, της πάντοτε και κατ’ εξαίρετον τρόπον
σκεπούσης το ευσεβές ηµών Έθνος, ως πάλαι
έσκεπε την Βασιλίδα των πόλεων. - Ταις της αχράντου Μητρός σου πρεσβείαις, Χριστέ
ο θεός, ελέησον και διαΦύλαξον ηµάς εξ ορατών
και αοράτων εχθρών, και σώσον τας ψυχάς ηµών.
Αµήν. - ΤΗ ΥΠΕΡΜΑΧΩ ΣΤΡΑΤΗΓΩ
Κοντάκιο αυτόµελον. Ήχος πλ. δ’. - Τη υπερµάχω στρατηγώ τα νικητήρια
- ως λυτρωθείσα των δεινών ευχαριστήρια
- αναγράφω σοι η πόλις σου, Θεοτόκε.
- Αλλ’ ως έχουσα το κράτος απροσµάχητον
- εκ παντοίων µε κινδύνων ελευθέρωσον
- ίνα κράζω σοι χαίρε, Νύµφη ανύµφευτε.
Α Γ Ι Α Σ Κ Ε Π Η
Σαν φωτεινό σύννεφο που σκεπάζεις όλους τους ανθρώπους της εκκλησίας, Πανάχραντε, φανερώθηκες σε παλιότερη εποχή στη Βασίλισσα των πόλεων (την Κωνσταντινούπολη). Αλλά εσύ που είσαι σκέπη και προστάτης του λαού σου, σκέπασε από κάθε θλίψη και εμάς που αναφωνούμε:
Χαίρε Σκέπη ολόφωτε.
Χαίρε του κόσµου η Σωτηρία,
Χαίρε Ελλάδος η προστασία
Χαίρε εσύ που φανερά σκέπασες το Έθνος σου,
Χαίρε, εσύ που προσφέρεις νίκες στο στρατό.
Χαίρε εσύ, με τη βοήθεια της οποίας νικάμε τους εχθρούς,
Χαίρε εσύ, προς την οποία κάθε μέρα αναφωνούμε:
Χαίρε Σκέπη ολόφωτε.
Την 28η του μήνα Οκτωβρίου γιορτάζουμε την Ανάμνηση της Σκέπης της υπεραγίας
Δεσποίνης ηµών Θεοτόκου και αειπαρθένου Μαρίας, αυτής που πάντοτε και με εξαιρετικό τρόπο σκεπάζει το ευσεβές Έθνος μας, όπως την παλιότερη εποχή σκέπαζε τη Βασίλισσα των πόλεων (την Κωνσταντινούπολη).
Με τις προσευχές της Αγνής Μητέρας σου Χριστέ ο Θεός, ελέησε και προστάτευε εμάς από ορατούς και αόρατους εχθρούς και σώσε τις ψυχές μας.
ΤΗ ΥΠΕΡΜΑΧΩ ΣΤΡΑΤΗΓΩ
Σ’ εσένα, Θεοτόκε, την ανίκητη στρατηγό, μ’ ευγνωμοσύνη η πόλη σου αποδίδει τη νίκη, επειδή λυτρώθηκε από τα δεινά.Αλλά εσύ που η δύναμή σου είναι ακατανίκητη, ελευθέρωσε κι εμένα από κάθε είδους κίνδυνο, για να σου αναφωνώ: χαίρε, Νύµφη ανύµφευτε.
Εξαιρετική είναι η συγκίνηση που αισθάνονται όλοι οι Έλληνες, όταν καλούν στην μνήμη τους, αναμνήσεις από τα ένδοξα γεγονότα του 1940.
Ημέρα Εθνικής Ενότητας και υπερηφάνειας αποτελεί η επέτειος της 28ης Οκτωβρίου 1940.
Με συγκίνηση και θαυμασμό ας στρέψουμε το βλέμμα μας στην ένδοξη εποποιία του ” 40″ τότε που ο Ελληνικός λαός σύσσωμος πρόταξε τα στήθη του στα χιονισμένα βουνά της Ηπείρου γράφοντας για μια ακόμα φορά νέες σελίδες δόξας.
Ελλάδα, σαν ένας νέος Ρωμαίος αυτοκράτορας ζηλωτής του πάλαι ποτέ Ρωμαϊκού μεγαλείου, στρέφοντας την τεράστια Ιταλική πολεμική μηχανή εναντίον μας, χωρίς να λάβει υπόψη του το μεγαλείο της Ελληνικής ψυχής.
Ξημερώνει 28η Οκτωβρίου 1940. Έχει φτάσει η ώρα της αναμέτρησης για την Ελλάδα. Ο τότε Έλληνας πρωθυπουργός λαμβάνει το τελεσίγραφο της φασιστικής Ιταλίας από τα χέρια του πρεσβευτή της στην Αθήνα. Το τελεσίγραφο είναι λιτό και ξεκάθαρο, ζητά ωμά “γη και ύδωρ”. Η Ελλάδα πρέπει να παραδοθεί άνευ όρων στη φασιστική Ιταλία, να απαρνηθεί την υπερήφανη ιστορική της καταβολή, να ξεχάσει πως σε αυτή τη γη έζησαν κάποτε: ο Λεωνίδας, ο Αθανάσιος Διάκος, ο Νικηταράς και τόσοι άλλοι.
Η απάντηση έρχεται σύσσωμη από ολόκληρο τον Ελληνικό λαό με τη φωνή του Ιωάννη Μεταξά και είναι ” ΟΧΙ”. Ένα ΟΧΙ που γέμισε ελπίδα και θαυμασμό τους συμμάχους. Ένα ΟΧΙ που ανανέωσε το ιερό συμβόλαιο του Ελληνικού λαού με την ιστορία ότι αυτή η γη, όσο μικρή κι αν ήταν, είναι και θα παραμείνει ελεύθερη.
Τώρα ξαναζεί το ” Μονών Λαβε” του Λεωνίδα το ” δε την πόλιν σοι δούναι …” του Κων/νου Παλαιολόγου, το ‘” Ελευθερία ή θάνατος” των αγωνιστών του 21.
Μια διάθεση ευφορίας ξεχύθηκε στον Eλληνικό ουρανό, από ένα κόσμο που αισθανόταν να τον καλούν με το όνομά του, τα τρεις και πλέον χιλιάδες χρόνια της ιστορίας του. Η είδηση έτρεχε από στόμα σε στόμα “Πόλεμος! Οι Ιταλοί εισβάλλουν!”. Τα συναισθήματα διαδέχονταν το ένα το άλλο, υπερηφάνεια, φιλότιμο, λεβεντιά, αγανάκτηση, περιφρόνηση, και μάλιστα όχι μόνο από αυτούς που έτρεχαν να καταταγούν, αλλά και από τον άμαχο πληθυσμό, που και αυτός αργότερα προσέφερε πολύτιμες υπηρεσίες στον αγώνα.
Απ’ άκρη σε άκρη της Ελληνικής γης ξεχείλισε το ποτάμι του ενθουσιασμού ενάντια στη φασιστική απειλή . Όλοι οι Έλληνες ενωμένοι σαν ένα σώμα, με μια ψυχή , ξεχύθηκαν στα χιονισμένα βουνά της Πίνδου και σαν ημίθεοι έδωσαν τη μάχη, όχι μόνο για να ανακόψουν τον Ιταλό εισβολέα, αλλά για να νικήσουν το σκοταδισμό και τους δυνάστες γιατί οι Έλληνες, πιο πολύ από όλους, γνώριζαν καλά τι θα πει σκλαβιά και δυνάστης.
Η ώρα για το μεγάλο αγώνα είχε σημάνει. Ο Ελληνικός στρατός ακαταπόνητος ρίχνεται στη μάχη. Η Ελλάδα με τη κήρυξη του πολέμου στην Ελληνο – Αλβανική μεθόριο, διέθετε ελαφρές δυνάμεις προκάλυψης. Αντίθετα, οι Ιταλικές δυνάμεις ήταν αριθμητικά υπέρτερες και άριστα εξοπλισμένες.
Την 0540 Ω τα Ιταλικά στρατεύματα εισβάλλουν στο έδαφός μας. Ταυτόχρονα εκδηλώνεται σφοδρή δράση της Ιταλικής αεροπορίας στο μέτωπο και στα μετόπισθεν. Οι ελαφρές δυνάμεις της προκάλυψης, μπροστά στη συντριπτική υπεροχή τους εχθρού, συμπτύσσονται προβάλλοντας πείσμονα αντίσταση και επιβραδύνουν την αυτού στο έδαφός μας.
Από την πρώτη στιγμή η Ιταλική εισβολή σκόνταψε πάνω στην αλύγιστη αντίσταση του ‘Έλληνα στρατιώτη. Ο ολιγάριθμος Ελληνικός στρατός, παρά τις αντίξοες εδαφικές και καιρικές συνθήκες φαίνεται να είναι ο νικητής.
Πραγματικά, με τη συμπλήρωση της επιστράτευσης και της συγκέντρωσης των δυνάμεων, ο Ελληνικός στρατός αναχαιτίζει τους εισβολείς και αναλαμβάνει την πρωτοβουλία των επιχειρήσεων. Σε λίγο, η μια νίκη διαδέχεται την άλλη: Καλαμάς, Δερβινάκι, Τρεμπεσίνα, Μπούμπεσι, γίνονται ο τάφος του εισβολέα.
Η Ιαχή “αέρα” των Ελλήνων πολεμιστών, αντηχούσε στα Ηπειρωτικά βουνά και γέμιζε φόβο και τρόμο τις ψυχές των φασιστικών ορδών του Μουσολίνι.
Στο μικρό χρονικό διάστημα ύστερα από την εισβολή, δεν υπάρχουν στο ελληνικό έδαφος εχθρικές δυνάμεις, παρά μόνο αιχμάλωτοι. Ο Ελληνικός στρατός προχωρεί κεραυνοβόλα και ελευθερώνει τις πόλεις της Β. Ηπείρου την μια μετά την άλλη: Κορυτσά, Μοσχόπολη, Πρεμετή, Αργυρόκαστρο, Χειμάρα και Κλεισούρα
Η σθεναρή αυτή αντίσταση της Ελλάδας υπήρξε ιστορικό γεγονός, κρίσιμο για την πορεία του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Σημαίνουσες προσωπικότητες της Ευρώπης, έλεγαν με θαυμασμό:” Ο Έλληνας στρατιώτης ύψωσε την 28η Οκτωβρίου 1940 προστατευτικά τη σπάθη του επάνω από το πληγωμένο κορμί της Ευρώπης και έδωσε στους λαούς της γης αστραφτερό παράδειγμα αντίστασης, ψυχικής ευγένειας και εθνικής τιμής”.
Απόδειξη της παλλικαριάς και της γενναιοψυχίας του αγωνιζομένου λαού είναι το γεγονός ότι και μέσα στη δίνη του πολέμου δεν έχασε την παιγνιώδη διάθεση ούτε την σκωπτικότητα που τον χαρακτηρίζει γενικά.
Οι απροσδόκητες επιτυχίες του Ελληνικού στρατού και ιδιαίτερα η κατάληψη της Κορυτσάς, προξένησαν στη Ρώμη κατάπληξη και οργή. Τόση ήταν η αγανάκτηση και ο θυμός του Μουσολίνι, ώστε αποφάσισε όταν περάσει ο βαρύς χειμώνας, να μεταβεί στην Αλβανία για να παρακολουθήσει αυτοπροσώπως την νέα επίθεση την οποία είχε ετοιμάσει. Για την επίθεση αυτή συγκέντρωσε τις πιο επίλεκτες Μονάδες και τα πιο ισχυρά όπλα για να αποκλείσει κάθε ενδεχόμενο αποτυχίας. Τόσο σίγουρος ήταν ότι θα νικούσε, ώστε δεν ζήτησε βοήθεια από τον Χίτλερ. Όμως και η νέα επίθεση των Ιταλικών στρατευμάτων, αποκρούστηκε από τον Ελληνικό στρατό με την ίδια επιτυχία όπως και την πρώτη φορά.
Η Ελλάδα αγωνίστηκε σθεναρά και κράτησε τα σύνορα της επί επτά (7) περίπου μήνες. Ο αγώνας όμως έγινε άνισος, όταν σε λίγο καιρό επιτέθηκε η πανίσχυρη Γερμανική Πολεμική μηχανή.
Τέλη Μαίου 1941, η Ελλάδα υπέκυψε στις Δυνάμεις του Άξονα και γνώρισε τις φρικαλεότητες μιας στυγνής κατοχής. Τις ένδοξες μέρες του πολέμου 1940-41 διαδέχτηκε η μεγάλη νύχτα της κατοχής και της συμφοράς. Για τρισήμισυ περίπου χρόνια ο Ελληνικός λαός είχε την πιο απάνθρωπη μεταχείριση από τους Γερμανοιταλούς κατακτητές και τους τότε συμμάχους τους.
Οι κατακτητές διέπραξαν ανήκουστα εγκλήματα σε βάρος της χώρας μας. Οι πόλεις και τα χωριά γνώρισαν την πιο στυγνή τρομοκρατία και τις αγριότερες λεηλασίες, ενώ άνδρες, γυναίκες, νέες και παιδιά αιχμαλωτίζονταν για να υποβληθούν στα πιο φρικτά βασανιστήρια.
Παρ΄ όλα αυτά η Ελληνική ψυχή παρέμεινε υπερήφανη και αδούλωτη περιφρονώντας τους βάρβαρους.
