Είναι βασική κοινωνική αλλά και δημοκρατική αρχή ο καθένας να διαθέτει το σώμα του και γενικά τον εαυτό του, όπως και όπου αυτός(ή) νομίζει αρκεί να μην προκαλεί το κοινωνικό σύνολο ή για να το πούμε καλύτερα να μην θίγει αρχές, ήθη και αξίες της κυρίαρχης κοινωνικής ομάδας.
   Τις σημερινές μου σημειώσεις τις γράφω με αφορμή μια τηλεοπτική σειρά που έτυχε να παρακολουθήσω πρόσφατα που αυτοχαρακτηρίζεται ως οικογενειακή κωμωδία. Το βέβαιο είναι ότι από τυπικής πλευράς επιτρέπεται να την παρακολουθούν όλες οι ηλικίες.
   Δεν επιθυμώ να αναφερθώ στην ποιότητα και στο επίπεδο της σειράς γιατί υπάρχουν άλλοι πιο κατάλληλοι και με περισσότερες γνώσεις για να την κρίνουν τεκμηριωμένα.
   Θέλω να σταθώ σε κάποιους «σπονδύλους» μόνο της σειράς όπου, με περίσσεια σπουδή, ο συγγραφέας παρουσιάζει ζευγάρι gay που συζούν.
   Δεν ξέρω τι ακριβώς θέλουν να πετύχουν μ’ αυτό οι δημιουργοί. Να διαφημίσουν προς τις νεότερες γενιές ότι αυτή είναι η καινούργια ιδανική οικογένεια; Ότι ως ανώτεροι άνθρωποι που είναι προσπαθούν να μας πείσουν και να μας τονίσουν πόσο καθυστερημένοι είμαστε; Να μας δείξουν πόσο ανενημέρωτοι και πόσο κομπλεξικοί είμαστε που ενοχλούμαστε με όλα αυτά τα …φυσικά(!) που βλέπουμε γύρω μας;
   Σκέφτηκαν ποτέ οι άνθρωποι αυτοί τι μηνύματα περνάνε κυρίως στα νέα παιδιά; Τους απασχόλησε κάποια στιγμή αν μ’ αυτό κάνουν ζημιά στους νέους;
   Στο κάτω κάτω θα χάλαγε κάτι από τη σειρά, αν έλειπαν αυτά τα σημεία με τους gay; Ίσως τότε και η ακροαματικότητα να μεγάλωνε.
   Όταν ένας δημιουργός (σεναριογράφος, σκηνοθέτης, ποιητής, συγγραφέας κ.λ.π.) είναι έτοιμος να παρουσιάσει το έργο του στο κοινό, πρέπει από την αρχή να έχει σχεδιάσει και τοποθετήσει μέσα στο δημιούργημά του τα μηνύματα που θέλει να στείλει και τα οποία πρέπει να έχουν πάντα σκοπό την βελτίωση, τη διόρθωση και το «ανέβασμα» της ανθρώπινης προσωπικότητας και την προαγωγή των αξιών που τόσο ανάγκη το έχουμε στις μέρες μας. Να έχω να κερδίσω κάτι από αυτό που θα δω και θα ακούσω, έστω κι έναν απλό αλλά σοβαρό προβληματισμό που όμως θα με βοηθήσει σε κάτι. Έστω, να γελάσω με κάτι έξυπνο κι όχι αισχρό που θα ακούσω.
   Η ζωή και η συμπεριφορά των gay, προβεβλημένη μέσα από την τηλεόραση, μόνο κακό μπορεί να κάνει και μόνο άσχημα μηνύματα μπορεί να δώσει στις νέες γενιές.

   Ο μεγάλος και ασυμβίβαστος Κ. Βάρναλης, εκφράζοντας την πίκρα και την αγανάκτησή του για την υποδουλωμένη πατρίδα κατά τη διάρκεια της Κατοχής, κλείνει το παρακάτω εννιάστιχό του, με την τραγική διαπίστωση ότι αισθάνεται ξένος στη χώρα του και τυχερός που ζει!
Δεν ξέρω ποιος περίεργος (?) συνειρμός με οδήγησε στο συμπέρασμα πως, σήμερα, χωρίς επίσημα να μας έχει κατακτήσει κανένας λαός, ισχύει για όλους εμάς πολύ περισσότερο, το πόσο ξένοι αισθανόμαστε στον τόπο μας και σίγουρα πολύ τυχεροί που ζούμε (ακόμη).
Το χειρότερο απ ‘όλα είναι ότι δεν βλέπουμε στον ορίζοντα κάτι που να μας κάνει να ελπίζουμε πως, κάποια στιγμή έστω και μακροπρόθεσμα, όλα θα αλλάξουν και θα έρθουν καλύτερες μέρες, τουλάχιστο για τα παιδιά ή τα εγγόνια μας!

…
ΤΥΧΕΡΟΣ

Ανεμοδέρνουν μέρα νύχτα απάνου
σε στύλους σταυροσήμαδα φτερά σου,
Ελλάδα να γελιέσαι πως είν ‘ο τόπος.
Αγκαλιάζει Μα δίπλα τ ‘να τα σπάσει
του ξένου η αστερομάτισσα κατάρα.
Αν φαρμάκωνε μόνη τον αέρα,
ίσως, ραγιά να ξύπναες κάποιαν ώρα:
«Στη χώρ ‘αυτή που τηνε λέω δικιά μου
ξένος είμαι και τυχερός που ζω! »

Κ. ΒΑΡΝΑΛΗΣ

   Όταν ξεκίνησε ο θεσμός του «Ολοήμερου» σχολείου, υπήρχε, θυμάμαι, ένας ενθουσιασμός σε όλη την εκπαιδευτική κοινότητα που κάτι καινούργιο αλλά προς τη σωστή κατεύθυνση γινόταν στα εκπαιδευτικά πράγματα της πατρίδας μας.
   Όλοι αγκαλιάσαμε το «καινούργιο» και ο καθένας μας από την πλευρά του έβαλε ένα μικρό ή μεγάλο λιθαράκι για την επιτυχία του.
   Όμως, πέρασαν τα χρόνια και όπως συμβαίνει συνήθως με όλα τα πράγματα στη χώρα μας, ο θεσμός αργά αλλά σταθερά ξέφτισε!
Μαθητές που στην αρχή γράφτηκαν με ενθουσιασμό, αποχώρησαν στην πορεία, διαπιστώνοντας πως άλλο είδαν στην αρχή και διαφορετικό εξελίχτηκε στη συνέχεια.
   Αντί λοιπόν το «Ολοήμερο» να υποστηριχτεί από την αρχή και να δημιουργηθούν οι αναγκαίες υποδομές (αίθουσες, εργαστήρια κ.ά. ) και να πλαισιωθεί με ικανούς  δασκάλους που θέλουν και μπορούν να ανταποκριθούν στη νέα πρόκληση, άφησαν το «Ολοήμερο» να επιλέγεται από δασκάλους που τους εξυπηρετούσε, κυρίως, το ωράριο ή είχαν χάσει τη διάθεση και την ικανότητα για πρωινή διδασκαλία. Δε θα ήθελα να μιλάμε για τα αυτονόητα, ότι δηλαδή μια μικρή μειοψηφία δασκάλων υπάρχει και αγωνίζονται ακόμη στα Ολοήμερα.
   Δε φτάνουν τα παραπάνω μείον και έρχεται η πολιτεία και λέει στο Δ/ντή του Σχολείου να φτιάξει το πρόγραμμα με βάση:
α) Τους διαθέσιμους εκπ/κούς ειδικοτήτων
β) Με βάση το πρόγραμμα του καθενός και πόσες ώρες του περισσεύουν από την απασχόλησή του σε άλλο σχολείο &
γ) με βάση τη διευκόλυνσή τους προκειμένου να προλαβαίνουν να πηγαίνουν στο επόμενο σχολείο απασχόλησής τους ή να έρχονται απ’ αυτό.
   Δεν είχαν προβλέψει ούτε το βασικότερο: Πώς και πού θα τρώνε οι μαθητές και τίνος αρμοδιότητα θα είναι η φροντίδα και στη συνέχεια η εποπτεία των μαθητών κατά τη διάρκεια του μεσημεριανού γεύματος.
   Μόλις τα τελευταία δύο χρόνια υποχρέωσαν το δάσκαλο του «Ολοήμερου» να αναλάβει (!) και αυτήν, δυστυχώς, τη δραστηριότητα.
   Έτσι λοιπόν το «Ολοήμερο» γνώρισε από τα πρώτα χρόνια της ζωής του την απαξίωση της κοινωνίας και ειδικότερα των γονέων των μαθητών και κατάντησε από τη μια να «φιλοξενεί» μαθητές (κυρίως αλλοδαπούς) που οι γονείς τους διευκολύνονται στην εργασία τους ( έχει χαρακτηριστεί πολύ σωστά και ως πάρκινγκ μαθητών), από την άλλη δε να είναι χώρος που οι περισσότεροι εκπ/κοί ειδικοτήτων έρχονται για να δημιουργήσουν ένα είδος προϋπηρεσίας, που ίσως τους φανεί χρήσιμη στο αβέβαιο επαγγελματικό μέλλον τους!
   Κάτω από άλλες συνθήκες θα ήταν αδιανόητο ένας εκπ/κός να εργάζεται με 7,00€ την ώρα ( αυτή ήταν μέχρι πέρυσι η αμοιβή τους) γιατί αυτή η αποζημίωση εξευτελίζει την προσωπικότητα του εκπ/κού και δείχνει την απαξίωση της πολιτείας προς το θεσμό γενικότερα.    Έτσι λοιπόν το «Ολοήμερο» πνέει τα λοίσθια και δε δίνει σημασία κανένας από την επίσημη πολιτεία. Φαίνεται πως κάποιοι δε το θέλουν και ίσως έχουν στο μυαλό τους κάτι άλλο. Αν είναι έτσι, ας το καταργήσουν. Δεν έχει λόγους ύπαρξης.
   Για μια ακόμη φορά λοιπόν οι αποφάσεις και τα μέτρα της πολιτείας, πάρθηκαν στο γόνατο, χωρίς μελέτη, χωρίς στόχους και κυρίως χωρίς όραμα. Τι άλλο μπορεί να πει κανείς;

Φίλοι & φίλες,  

Με την ευκαιρία της ανατολής του Καινούργιου Χρόνου, θέλω να ευχηθώ σε όλους: