Δημήτρης Ροτζιώκος

   Διάβασα με προσοχή, την τελευταία απόφαση της ΔΟΕ με τις θέσεις της Ομοσπονδίας για την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών. Περισσότερο με ενόχλησε το ύφος και ο απειλητικός τρόπος διεκδίκησης καθώς και οι φράσεις περί « κόκκινων γραμμών », « δεν θα επιτρέψουμε », « θα ακυρώσουμε στην πράξη » κ.ά. Συνειρμικά μου ήρθαν στο μυαλό μου όλοι εκείνοι οι …Φωτόπουλοι και οι Λυμπερόπουλοι και σκέφτηκα πως ο κλάδος των εκπαιδευτικών δεν μπορεί να έχει σχέση με το ύφος και τον τρόπο διεκδίκησης(;)  όλων αυτών.
   Μου είναι αδύνατο να πιστέψω, ότι το 2012 οι εκπαιδευτικοί διεκδικούν με τον ίδιο τρόπο και με τα ίδια συνθήματα της δεκαετίας του ’70 και κυρίως του ’80, όπου ο συνδικαλισμός έφτασε στο σημείο να υπαγορεύει πολιτικές και αποφάσεις στην κεντρική εξουσία με όλα τα γνωστά αποτελέσματα.  Τότε διεκδικήθηκε, αποφασίστηκε και λειτούργησε στην πράξη και μάλιστα ως παγκόσμια πρωτοτυπία(!) και πρωτοπορία(!) η ακώλυτη μισθολογική και βαθμολογική εξέλιξη των εκπαιδευτικών. Για το σκοπό αυτό μάλιστα επιβάλαμε(!) την κατάργηση του θεσμού των επιθεωρητών (τον είχαμε χαρακτηρίσει αναχρονιστικό), με κάτι που ακουγόταν ωραίο ως καινούργιο, το θεσμό των Σχολικών Συμβούλων. Δεν χρειάζεται, νομίζω, να επιχειρηματολογήσω για το πού και πώς λειτουργεί σήμερα ο θεσμός, τι δικαιοδοσίες έχουν οι Σύμβουλοι κι αν τελικά είμαστε ευχαριστημένοι με το τελικό αποτέλεσμα.
   Οι συνάδελφοι εκπαιδευτικοί που ηγούνται του συνδικαλιστικού οργάνου και έχουν εμπειρία από σχολική μονάδα και τάξη, δεν κατάλαβαν ότι κάποια στιγμή και ο εκπαιδευτικός, ως εργαζόμενος, είναι πλέον αναγκαίο να αξιολογείται και μάλιστα συνεχώς;  Με ποιο σκεπτικό και ποια σκοπιμότητα εμείς αξιολογούμε τους μαθητές μας και μάλιστα στις τελευταίες τάξεις του Σχολείου με αριθμητική βαθμολογία και με βάση αυτήν αναδεικνύονται οι σημαιοφόροι και οι παραστάτες ενώ την ίδια στιγμή εμείς αρνούμαστε την οποιαδήποτε μορφή αξιολόγησης;
   Έναν ανειδίκευτο εργάτη να πάρουμε για να μας καθαρίσει την αυλή, προσπαθούμε – πριν τον πάρουμε – να τον αξιολογήσουμε όσο μπορούμε και αν δεν ανταποκριθεί, την επόμενη μέρα δεν τον ξαναπαίρνουμε.
   Έχετε σκεφτεί, αγαπητοί συνάδελφοι, πόσο εξωπραγματικό αλλά και υποτιμητικό θα έλεγα είναι, να μιλάμε για αξιολόγηση σε επίπεδο σχολικής μονάδας κι αυτό να προσπαθούμε να το βγάλουμε προς τα έξω; Αν δεν αξιολογηθεί ο εκπ/κός, τι θα αξιολογήσουμε στη σχολική μονάδα;
   Η άποψη των κοινωνιολόγων είναι πως όπου και το ατομικό έργο, η ατομική προσπάθεια δεν αξιολογείται, δημιουργείται μια χαώδης προς τα κάτω ισοπέδωση. Ξεχνάμε τα αποτελέσματα που είχε η έλλειψη κινήτρων στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού; Δεν αντιλαμβανόμαστε ότι με αυτού του είδους και περιεχομένου διεκδικήσεις, ζημιώνουμε την παιδεία, τους εκπαιδευτικούς αλλά και την κοινωνία μας γενικότερα γιατί εκπέμπουμε λάθος μηνύματα;
   Αλήθεια, πότε το συνδικαλιστικό μας όργανο ασχολήθηκε με εκείνους τους εκπαιδευτικούς, που για οποιονδήποτε λόγο είναι ακατάλληλοι ή ανεπαρκείς για την τάξη; Όλοι ξέρουμε κι έχουμε ζήσει περιστατικά ανεπάρκειας ή ανικανότητας αλλά εθελοτυφλούσαμε ενώ ξέραμε ότι ήταν εις βάρος των μαθητών μας. Ποτέ μέχρι σήμερα, καμιά αρχή πολύ περισσότερο κανένα άτομο, σε όποια θέση κι αν βρέθηκε, δεν έλαβε και δεν μπορούσε να λάβει δραστικά μέτρα, γιατί απλούστατα δεν είχε και δεν έχει νομιμοποίηση ή δικαιοδοσία. Μπορούν όλα αυτά να συνεχιστούν και το συνδικαλιστικό όργανο να απέχει συστηματικά από προσπάθειες που θα πάνε το όλο σύστημα μπροστά;
   Θεωρώ, κλείνοντας, ότι η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών είναι απαραίτητη και αναγκαία σήμερα όσο ποτέ. Δεν είναι τόσο απλό και εύκολο. Δεν άκουσα όμως ποτέ να πούμε ως κλάδος: θέλουμε την αξιολόγηση, επιδιώκουμε την αξιολόγηση αρκεί η πολιτεία να μας διαβεβαιώσει ότι θα βρούμε όλοι μαζί εκείνο τον τρόπο, εκείνο το όργανο που θα διασφαλίζει τη διαφάνεια, τη δικαιοσύνη και την αμεροληψία. Αυτή είναι, κατά την ταπεινή μου γνώμη, η σωστότερη, δικαιότερη και λογικότερη θέση που θα έπρεπε να είχε η ηγεσία του κλάδου μας. Είναι καιρός να φύγουμε από τα παχιά λόγια και τις δήθεν επαναστατικές θέσεις και να προσγειωθούμε στην πραγματικότητα.