Δημήτρης Ροτζιώκος

   Δεν είμαι σε θέση γιατί δεν γνωρίζω να πω μετά βεβαιότητας, αν φτάσαμε στον πάτο του βαρελιού, όπως τελευταία ακούγεται, ή έχουμε ακόμη δρόμο και χρόνο μπροστά μας γι ακόμη χειρότερα. Ζούμε όλοι μας μια πρωτόγνωρη πραγματικότητα που κανείς στο παρελθόν δεν είχε ζήσει ή είχε περιγράψει ως πιθανότητα να συμβεί στο μέλλον!
   Υπάρχουν σήμερα ακόμη εν ζωή άνθρωποι που έζησαν τις δυσκολίες της Κατοχής και όλης της δεκαετίας του ’40. Η σημερινή πραγματικότητα όμως είναι εντελώς διαφορετική γιατί η ανέχεια, οι οικονομικές δυσκολίες ακόμη και για την κάλυψη των βασικών καθημερινών αναγκών που έχει η πλειοψηφία των συνανθρώπων μας λόγω της ανεργίας αλλά και της γενικότερης διάλυσης του κράτους, έρχονται σε δεύτερη μοίρα αφού το βασικότερο πρόβλημα της σημερινής κοινωνίας μας είναι η διάλυση του ιστού της και η ακραία, απρόβλεπτη και άνευ ορίων εγκληματικότητα. Κλείνεις το βράδυ το σπίτι σου και σκέπτεσαι μήπως είναι η σειρά σου να σε ληστέψουν και αν θα έχεις την τύχη να ζήσεις ή να …« ταξιδέψεις », παίρνοντας μαζί σου μια σφαίρα από καλάσνικωφ! Μακάρι να ήταν το πρόβλημα μόνο να σου πάρουν κάτι και να φύγουν. Αυτό πάντα συνέβαινε. Γινόμαστε καθημερινά μάρτυρες εγκλημάτων, όχι για λόγους τιμής ή αξιοπρέπειας, αλλά για λίγα – ελάχιστα ευρώ και μάλιστα μέρα μεσημέρι μπροστά στα έντρομα μάτια των περαστικών!
   Το αίσθημα ασφάλειας των πολιτών, που είναι πολύ βασικό για μια σύγχρονη κοινωνία, είναι προ πολλού εξαφανισμένο.   Παρατηρούμε μια πολιτεία ανήμπορη, ανίκανη, λες και έχει εγκαταλείψει κάθε προσπάθεια για την επιβολή της έννομης τάξης.   Και ο καθένας αναρωτιέται:
   Ποιο μπορεί να είναι το αύριο αυτής της χώρας;
   Υπάρχει, έστω και την τελευταία στιγμή, ελπίδα;