Δημήτρης Ροτζιώκος

   Συζητούσα σήμερα με ένα φίλο μου και μου είπε το εξής απλό που θα μπορούσε ο καθένας μας να το σκεφτεί και να προβληματιστεί για το μέλλον αυτού του τόπου. Ας πούμε, λέει, ότι βγάζουμε την τριετία ή αν θέλεις μια πενταετία στηριζόμενοι στην οικονομική ομπρέλα της Ε.Ε.. Μετά δεν θα πρέπει να ξαναβγούμε στις αγορές για δανεικά; Ποια επιτόκια θα μας επιβάλλουν τότε τα διάφορα κερδοσκοπικά κέντρα, με δεδομένο ότι σε πέντε χρόνια το εξωτερικό δημόσιο χρέος της πατρίδας μας θα έχει φτάσει στο ύψος (περίπου) των 500,00 δις €; Ποιος θα μας εμπιστευτεί τότε και θα μας δανείσει τα χρήματά του και με τι ανταλλάγματα;
   Δεν χρειάζεται κάποιος να έχει κάνει ειδικές οικονομικές σπουδές για να απαντήσει. Δυστυχώς! Αργά αλλά σταθερά βαδίζουμε προς χρεοκοπία αλλά κάπου δεν μας αρέσει η λέξη και το όλο σκηνικό και αλλάζουμε κουβέντα μεταθέτοντάς την για …αύριο.
   Ποτέ δεν θα βρεθούν οι φταίχτες! Κανείς δεν θα βγει να πει ότι είναι υπεύθυνος και στο τέλος – είναι το πιο πιθανό – θα μας πουν ότι φταίει ο λαός για όλα γιατί τόσα χρόνια ζούσε όπως ζούσε!
   Ας το πάρουμε λοιπόν απόφαση και να μην ασχολούμαστε, αδέρφια, με το αν μας κράτησαν 100,00 ή 200,00€ από το μισθό ή τη σύνταξή μας, γιατί αυτά είναι πταίσματα μπρος σ’ αυτά που πρόκειται να ακολουθήσουν. Ας είμαστε προετοιμασμένοι όσο μπορούμε καλύτερα κι ας αρχίσουμε από τώρα να συμφιλιωνόμαστε με την ιδέα ότι θα έρθει σύντομα η μέρα που θα κυκλοφορήσουν και τα παιδιά μας με μπαλωμένα ρούχα και παπούτσια, όπως κάποιοι από μας είχαν την τύχη ή την ατυχία (δυσκολεύομαι να διαλέξω λέξη) να ζήσουν τα παιδικά τους χρόνια κάτω από τέτοιες δύσκολες αλλά ταυτόχρονα χρήσιμες συνθήκες για τη μετέπειτα πορεία μας.
   Όσο πιο γρήγορα συνειδητοποιήσουμε την κατάσταση τόσο ηπιότερη θα είναι η προσαρμογή μας στη νέα πραγματικότητα.
   Καλή δύναμη και
   Καλό κουράγιο!