Δημήτρης Ροτζιώκος

   Όλοι μας θέλουμε να πιστεύουμε ότι, αφού περάσουμε αυτή τη μεγάλη οικονομική δυσκολία, σε λίγα χρόνια (3 το πολύ 5 ), η χώρα μας θα μπει – οριστικά πλέον –  σε έναν καινούργιο δρόμο που δεν θα έχει σχέση με όλους τους προηγούμενους γιατί θα είναι ένας αληθινός ευδιάκριτος δρόμος, με καθαρές και σταθερές σημαδούρες δεξιά και αριστερά και τον οποίο θα διασχίζουμε χωρίς παραμορφωτικά γυαλιά. Αυτό είναι ένα όραμα, μια ελπίδα και μια προοπτική που συγκρατεί σήμερα το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας από την εξέγερση και την παρεκτροπή, αντιδρώντας στα εξοντωτικά μέτρα της κυβέρνησης.
   Έτσι θα θέλαμε να είναι τα πράγματα και στη ζωή είναι απαραίτητη και αναγκαία η αισιοδοξία. Όμως θα πρέπει να συνδυάσουμε την αισιοδοξία με το ρεαλισμό. Να έχουμε δηλαδή τη δυνατότητα, τον τρόπο και τη δύναμη να βλέπουμε τα πράγματα όπως είναι και όχι όπως θα θέλαμε να είναι.
   Να κάνουμε, λοιπόν, θυσίες και να δεχτούμε αδιαμαρτύρητα όλα τα τελευταία μέτρα της κυβέρνησης η οποία, έτσι κι αλλιώς, εκεί που φτάσαμε, δεν έχει και άλλη επιλογή. Όμως, αν κάποιος μη ειδικός στα οικονομικά, ρωτήσει τον εαυτό του: «Τι είναι εκείνο που σε πέντε, ας πούμε, χρόνια θα κάνει την Ελλάδα να ανακάμψει; Με ποιο τρόπο και από ποιες πηγές εσόδων θα αρχίσουμε να ξεπληρώνουμε το τεράστιο εξωτερικό δημόσιο χρέος που, στο τέλος της τριετίας από σήμερα, θα είναι στο δυσθεώρητο ύψος των 400,00 δισ. €; Τι είδους ανάπτυξη μπορούμε να έχουμε και με τι ρυθμούς, ώστε να φύγουμε από το σημερινό -4% και να φτάσουμε σε σημαντικά πλεονασματικούς προϋπολογισμούς και με λίγα και  απλά λόγια, να μας περισσεύουν χρήματα και να ξεπληρώνουμε, έστω σιγά σιγά, τους δανειστές μας;»
   Γνωρίζω ότι πολλοί κάνουν τις ίδιες σκέψεις και δεν θέλουν να σκέπτονται καθόλου το κοντινό μας μέλλον γιατί τους πιάνει πανικός.
   Σε όλο αυτό το γκρίζο τοπίο έρχονται και οι πολιτικοί μας που μας έφεραν με τα τερτίπια και τις …μαγικές κουτάλες τους σ’ αυτό το χάλι, να φιλοσοφούν και να συμβουλεύουν οι μεν τους δε, με ποιο τρόπο θα βγούμε από την κρίση και να κατηγορούνται μεταξύ τους, για το ποιος φταίει για τα σημερινά χάλια μας. Είναι να λυπάται κανείς που εμπιστευτήκαμε τόσα χρόνια την τύχη της πατρίδας μας στα χέρια τους.
   Και ποια μπορεί να είναι τελικά η λύση;
   Κατά την ταπεινή γνώμη ενός αδαούς, η μόνη, πιθανόν, λύση που ίσως μας βάλει σε μια εκ βάθρων αλλαγή και ένα νέο ξεκίνημα από το μηδέν, είναι η επαναδιαπραγμάτευση του χρέους μας. Να παραδεχτούμε δηλαδή αυτό που στην πραγματικότητα συμβαίνει. Χρεοκοπήσαμε! Καλύτερα να το αποφασίσουμε τώρα και να κάνουμε ένα νέο ξεκίνημα παρά να δημιουργήσουμε πρώτα ψεύτικες ελπίδες και να το κάνουμε αργότερα. Τότε θα είναι πολύ πιο βαρύ και δεν ξέρω τι παρενέργειες θα έχει μέσα στην κοινωνία.
   Δήλωσα από την αρχή ότι δεν είμαι ειδικός οικονομολόγος. Απλά, κατέθεσα κάποιες σκέψεις ενός απλού προβληματισμένου πολίτη που πιστεύω ότι είμαι. Το σίγουρο είναι ότι αυτόν τον προβληματισμό και το φόβο, θα έλεγα, τον βλέπουμε σήμερα γύρω μας, όπου κι αν πάμε, όπου κι αν βρεθούμε. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις όλοι εμείς οι Έλληνες λέμε: « Ο Θεός να βάλει το χέρι του!»