Δημήτρης Ροτζιώκος

   Είναι σίγουρο ότι πολύ λίγο έχω ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο και παρέμεινα πάντα ένας απλός φίλαθλος.  Μου αρέσει να χειροκροτώ κάθε τι που γίνεται στο χώρο του αθλητισμού (εννοείται και στο ποδόσφαιρο) από οπουδήποτε κι αν προέρχεται.
   Χθες βράδυ είχα προετοιμαστεί να δω και να χαρώ, όπως πολλοί Έλληνες, τον τελικό του κυπέλου Ελλάδας μεταξύ δύο σπουδαίων, τουλάχιστον ως προς το όνομα, ελληνικών ομάδων: του Παναθηναϊκού και του πολύ φιλόδοξου φέτος Άρη.
   Έχω πιστέψει ότι ο τελικός κυπέλλου είναι πρώτα απ’ όλα μια γιορτή, όπου όλοι οι θεατές χαίρονται και οι παίχτες προσπαθούν και δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους, προσφέροντας θέαμα και γκολ!
   Χθες, σχημάτισα την εντύπωση ότι οι δυο ομάδες ήταν ερασιτεχνικής κατηγορίας. Θα μπορούσα να πω ότι ο Άρης είχε μεγαλύτερο ενθουσιασμό και πάθος αλλά όλα τελείωναν εκεί. Δεν είχε την ικανότητα να διαπεράσει εύκολα τους χώρους κοντά στην αντίπαλη περιοχή και να δημιουργήσει ευκαιρίες για γκολ. Ως φιλοξενούμενη όμως ομάδα, πολύ μακριά από την έδρα της, μπορούμε να πούμε ότι «έκλεψε» τη συμπάθειά μας και θεωρώ ότι με λίγη τύχη θα μπορούσε να είναι ο νικητής.
   Για τον Παναθηναϊκό τι να πω; Η χθεσινοβραδινή ομάδα έτσι όπως εμφανίστηκε και έπαιξε, δεν θα μπορέσει να περπατήσει εύκολα στα ποδοσφαιρικά σαλόνια της Ευρώπης. Ομάδα χωρίς προσωπικότητα, χωρίς σοβαρή ανάπτυξη στο παιχνίδι της και κυρίως χωρίς πίστη για το αποτέλεσμα. Το ότι πήρε το κύπελλο και μαζί το πρωτάθλημα, δεν σημαίνει τίποτα. Για να μπορέσει να σταθεί στη συνέχεια θέλει πολλή δουλειά, σημαντικές αλλαγές σε παιχνίδι και τακτικές αλλά και σε στελεχιακό δυναμικό.
   Εμείς πρέπει να ευχηθούμε στον Παναθηναϊκό καλή συνέχεια, θα είμαστε δίπλα του γιατί θα εκπροσωπήσει τη χώρα μας στην Ευρώπη και θα χειροκροτούμε κάθε σημαντική του προσπάθεια.
   Στον Άρη ευχόμαστε καλή συνέχεια γιατί έδειξε ότι έχει αρετές και μπορεί να ανέβει ψηλότερα.