Δημήτρης Ροτζιώκος

Σήμερα, θέλω να απευθυνθώ στον Υπουργό Προστασίας του Πολίτη, όχι γιατί έχω κάτι καινούργιο να του πω αλλά για να του καταθέσω τους προβληματισμούς μου που είναι, δυστυχώς, προβληματισμοί ( για να μην πω φοβίες ), των περισσότερων ανθρώπων που καθημερινά συναντάμε στο δρόμο, στη δουλειά ή στο καφενείο.

Είναι αλήθεια ότι μόλις ανέλαβε η καινούργια κυβέρνηση και ανακοινώθηκε το όνομα του κ. Χρυσοχοΐδη για το συγκεκριμένο υπουργείο, υπήρχε μια διάχυτη χαρά, πίστη κι ελπίδα ότι κάτι θα γίνει, τέλος πάντων, και σιγά σιγά θα αρχίσουμε και πάλι στην πατρίδα μας να νιώθουμε λιγότερο ανασφαλείς.

Είχαμε αρχίσει να ονειρευόμαστε και πάλι μια Αθήνα, π.χ., που ο καθένας θα μπορεί, όπως παλιά, να περπατάει στους δρόμους της χωρίς φόβο και αγωνία, μέχρι να επιστρέψει στο σπίτι του. Να κοιμόμαστε τα βράδια, όπως παλιά, χωρίς το άγχος και το φόβο, μήπως μας συμβεί κάτι κατά τη διάρκεια της νύχτας. Πιστέψαμε ακόμη ότι τα καφενεία των μεγάλων χωριών μας (τα μικρά χωριά έχουν ήδη ερημώσει) θα αρχίσουν και πάλι να είναι φιλόξενα και για μας τους γηγενείς που σήμερα αισθανόμαστε πρόσφυγες στην ίδια μας τη χώρα όπως είχε πει κάποτε ο μεγάλος μας ποιητής Κ. Βάρναλης.  Χαιρόμασταν με την ιδέα ότι κανένας αλλοδαπός από δω και πέρα δεν θα τολμήσει να μας κοιτάξει απειλητικά χωρίς αιτία, λόγο και αφορμή. Πιστέψαμε με άλλα λόγια στα αυτονόητα.

Θέλω να πιστεύω πως γι αυτές μας τις απλές επιθυμίες, σκέψεις και όνειρα δεν κινδυνεύουμε να θεωρηθούμε αφελείς, εξωπραγματικοί ή αιθεροβάμονες.

Πέρασαν τέσσερεις σχεδόν μήνες από τις τελευταίες εκλογές και κοιτάζοντας γύρω μας με προσοχή και με καλή διάθεση, δεν βλέπουμε να έχει γίνει κάτι που θα μας κάνει έστω και να ελπίζουμε λίγο.

Οι κλοπές και οι ληστείες, αυξάνουν καθημερινά. Οι τρομοκρατία ζει βασιλεύει και …πολλαπαλασιάζεται και μια ανήμπορη αστυνομία παρακολουθεί από μακριά τα γεγονότα και όταν κάποια στιγμή επεμβαίνει, είναι σχεδόν πάντα κατόπιν εορτής.

Οι πολίτες ζητούν απεγνωσμένα βοήθεια που συνήθως ποτέ δεν φτάνει. Πόσες φορές αγανακτισμένοι πολίτες απειλούν να πάρουν το νόμο στα χέρια τους; Αυτά βέβαια είναι δείγματα μιας κοινωνίας και μιας πολιτείας που βρίσκεται σε παρακμή.

Δεν θέλω να σκέφτομαι τη συνέχεια. Όταν δηλαδή αυτός ο συρφετός των ανεξέλεγκτων αλλοδαπών αρχίσει να πιέζεται ακόμη περισσότερο από την ανέχεια και την πείνα, αποφεύγω να σκεφτώ το τι μπορεί να προκύψει μετά από λίγο, στην ήδη πολύπαθη ελληνική κοινωνία.

Αναρωτιέται κανείς τι φταίει κι εμείς ως χώρα δεν μπορούμε να βάλουμε τάξη στα του οίκου μας γενικώς.

Στην οικονομία πήγαμε κατά διαό… . Στην παιδεία στο μη περαιτέρω. Στην ανάπτυξη, ίσως να είμαστε η μοναδική χώρα στον κόσμο που δεν παράγει σχεδόν τίποτα ή ό, τι παράγουμε (ακόμη), είναι προϊόν επιδοτούμενο και δεν μας έφταναν όλα αυτά, για να δέσει το σιρόπι, είμαστε και μια από τις πιο ακριβές χώρες της Ευρώπης.

Τι φταίει λοιπόν;

Κατά την ταπεινή μου γνώμη δύο πράγματα:

Το πρώτο είναι ότι έχουμε, ως λαός, παραγνωριστεί(!) με τη δημοκρατία. Πολύ σοφά και με απλά λόγια τα έλεγε όλα αυτά ο Ισοκράτης στους Αθηναίους 4 σχεδόν αιώνες π. Χ.

« …Η Δημοκρατία μας αυτοκαταστρέφεται γιατί κατεχράσθη το δικαίωμα της ελευθερίας και της ισότητας, διότι έμαθε τους πολίτες να θεωρούν την αυθάδεια ως δικαίωμα, την παρανομία ως ελευθερία, την αναίδεια του λόγου ως ισότητα  και την αναρχία ως ευδαιμονία…»

Νομίζω πως ο Ισοκράτης ζει σήμερα ανάμεσά μας και ότι κάπου …προηγουμένως συζητούσαμε σε κάποιο καφενείο του χωριού μας.

Αυτή είναι η πιο σοφή καταγραφή της σημερινής πραγματικότητας που ξεκινάει από τη μεταπολίτευση και με σταθερούς ρυθμούς έφτασε στο σήμερα.

Μάθαμε να ζούμε χωρίς να δουλεύουμε και να ξοδεύουμε περισσότερα απ’ όσα βγάζουμε. Το ελληνικό Δημόσιο είναι τόσο ανεξέλεγκτο, μέχρι που και ίδιος ο υπουργός οικονομικών αναγκάστηκε να δηλώσει ότι δεν γνωρίζει πόσους και ποιους υπαλλήλους πληρώνει!

Σε όλη αυτή την ιστορία έρχεται να προστεθεί και να «δέσει» το δεύτερο στοιχείο που έχει ευθύνη για τη γιγάντωση του πρώτου, είναι η συμπεριφορά των ανθρώπων εκείνων που λέγονται πολιτικοί και έχουν βάλει (υποτίθεται) σκοπό της ζωής τους, να υπηρετούν τα … συμφέροντά μας και το καλό της …πατρίδας!

Μέχρι σήμερα για το μόνο που πραγματικά έχουν ενδιαφερθεί και συνεχίζουν να ενδιαφέρονται, είναι το λεγόμενο πολιτικό κόστος. Δεν κοιτάζουν ποιο είναι το πραγματικό συμφέρον των πολιτών και της πατρίδας μας αλλά εκείνο που νομίζουν ότι είναι συμφερότερο, ώστε η παράταξή τους να συνεχίσει να παραμένει στην εξουσία και να …βολεύουν τους ημέτερους συνήθως στο μεγάλο …τσίρκο που λέγεται δημόσιο!

Ό, τι θέμα, μέχρι σήμερα, ήταν δύσκολο, το προσπερνούσαν και παρέπεμπαν τη λύση του στο μέλλον. Έλειπε πάντα η διορατικότητα, ο σχεδιασμός και ο σωστός προγραμματισμός όχι μόνο για το μέλλον αλλά ούτε καν για το αύριο. Το « δος ημίν σήμερον» ήταν σχεδόν πάντα το δόγμα και η κεντρική μας φιλοσοφία. Για τα λάθη, τις παραλείψεις ή και μερικές φορές τις εγκληματικές ενέργειες κάποιων πολιτικών, ίσχυε αυτό που λέει ο λαός μας: «κόρακας κοράκου μάτι …» και ουδείς ποτέ τιμωρήθηκε.  

Περιμένουμε όλοι εμείς τώρα να βάλει τάξη στο μπάχαλο αυτό η αστυνομία, όταν κάθε αστυνομικό είμαστε έτοιμοι να τον κατακρεουργήσουμε μόνο και μόνο επειδή στραβοκοίταξε κάποιον αναρχικό ή γιατί ήταν …απρόσεχτος και ακούμπησε …το χέρι του σε κάποιον αλλοδαπό. Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες, Υπουργέ μας, περιμένετε κάτι σημαντικό από την αστυνομία; Τι θα είναι εκείνο που θα παρακινήσει τον αστυνομικό να κυνηγήσει τον κλέφτη, να πιάσει τον κουκουλοφόρο ή τον ληστή της τράπεζας και να προστατέψει ικανοποιητικά τον πολίτη, τη στιγμή που η ίδια η πολιτεία με τους νόμους αλλά κυρίως με την νοοτροπία που επικρατεί, έχει τον αστυνομικό με την πλάτη στον τοίχο και είναι έτοιμη να του επιβάλει κυρώσεις ακόμη και με την κατηγορία του …υπερβάλλοντος ζήλου!

Θα μπορούσαμε εδώ να πούμε αυτό που είπε ο ίδιος ο Πρωθυπουργός μας: « ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε! ».

Σκέφτομαι, αν τελικά, Υπουργέ μας, έχουμε αποφασίσει τι αστυνομία θέλουμε.

Πάρτε, λοιπόν, μέτρα, φτιάξτε μια αστυνομία σύγχρονη και αποτελεσματική, απελευθερώστε τους αστυνομικούς μας ώστε να κινούνται και να δρουν αποτελεσματικά, βάλτε στόχους, ξεκινώντας από τους εαυτούς σας, αλλάξτε σεις οι πολιτικοί νοοτροπία και ξεχάστε το πολιτικό κόστος, ακολουθήστε μια καλοσχεδιασμένη και μελετημένη, σταθερή και απαρέγκλιτη πορεία, πείτε λιγότερα και κάντε περισσότερα. Εφαρμόστε τους νόμους προς κάθε κατεύθυνση.

Τότε να είστε σίγουροι, ότι και ο λαός θα σας ακολουθήσει. Τότε θα δούμε τι πραγματικά είναι Δημοκρατία και πόσο σοφοί ήταν οι πρόγονοί μας που την επινόησαν ως πολίτευμα. Ο ελληνικός λαός ξέρει να ξεχωρίζει και να στηρίζει τις ειλικρινείς προσπάθειες και τους αγώνες της ηγεσίας του.