Δημήτρης Ροτζιώκος

   Διαβάζοντας αυτόν τον τίτλο κάποιος που είναι εκτός ελληνικής πραγματικότητας, σίγουρα, θα θεωρήσει ότι κάτι καινούργιο γεννιέται στην Ελλάδα έστω και με καθυστέρηση.
   Στην Ευρώπη και σε πολλές άλλες, εκτός Ευρώπης, προηγμένες χώρες, όλα τα λειτουργικά θέματα και κυρίως όσα έχουν σχέση με την υλικοτεχνική υποδομή αλλά και με τη συντήρηση των μόνιμων εγκαταστάσεων των σχολικών μονάδων όλων των βαθμίδων, είναι θέματα που δε μπαίνουν στο τραπέζι των συζητήσεων. Το να είναι δηλαδή η κάθε σχολική μονάδα άρτια και επαρκής στον τομέα της υποδομής προκειμένου στην αρχή κάθε σχολικής χρονιάς να μην υπάρχει το παραμικρό λειτουργικό πρόβλημα, είναι «εκ των ών ουκ άνευ ».
   Δεν αναφέρομαι στα προγράμματα, στις μεθόδους διδασκαλίας, στο διδακτικό ωράριο και σε άλλα τέτοια θέματα. Αυτό θα μας απασχολήσει κάποια άλλη φορά. Στην πατρίδα μας λοιπόν, πριν από αρκετά χρόνια, δόθηκαν στους δήμους οι σχολικές μονάδες, χωρίς τον παραμικρό σχεδιασμό, χωρίς την εξασφάλιση των σχετικών κονδυλίων για τη λειτουργία τους και το κυριότερο, δεν καθορίστηκαν ποιοι και πόσο θα είναι υπεύθυνοι, αν υπάρχουν στην τοπική αυτοδιοίκηση άτομα κατάλληλα που να μπορούν και κυρίως να είναι υποχρεωμένα να επιτελέσουν έργο για το οποίο θα δίνουν λόγο και λογαριασμό. Τίποτα από όλα αυτά. Ο κάθε Δήμαρχος, αν, από τη φύση του και από την παιδεία του, έχει κάποιες ευαισθησίες, βάζει κάποια πράγματα να λειτουργήσουν προς τη σωστή κατεύθυνση, αν και το θέμα της χρηματοδότησης αποτελεί τροχοπέδη ακόμη και για τους «μερακλήδες».Το αποτέλεσμα λοιπόν είναι, κάθε φορά που δημιουργείται μικρή ή μεγάλη ανάγκη και Ο Δ/ντής του Σχολείου δεν μπορεί να την καλύψει μέσω του Σχολικού ταμείου, τότε, κάθε λίγο, αναγκάζεται να βρίσκεται στον προθάλαμο του γραφείου του κ. Δημάρχου, για να τον παρακαλέσει για πράγματα που σε άλλη χώρα, όπως παραπάνω αναφέρθηκε, θεωρούνται αυτονόητα και εκ των προτέρων καθορισμένα τόσο για το ποιος θα τα υλοποιήσει, όσο και το συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, που εννοείται ότι δε θα είναι εν μέσω της σχολικής χρονιάς. Ο κ. Δήμαρχος λοιπόν, αφού αποφασίσει να δει το Δ/ντή της σχολικής μονάδας, αρχίζει: « Ξέρετε, υπάρχουν άλλες προτεραιότητες αλλά …θα το δούμε το θέμα …κάποια στιγμή!» ή « …Πολλά πράγματα ζητάτε μαζεμένα! Μην είστε άπληστοι! …Κάντε μας όμως κι ένα υπόμνημα με τις ανάγκες σας και θα το μελετήσουμε! ». Και κάνεις ένα υπόμνημα, το ξαναστέλνεις σε κάμποσο καιρό μήπως το έχασαν ή το ξέχασαν, περνάει η χρονιά, έρχεται η άλλη και βρίσκεσαι πάντα στη …συγγραφή του υπομνήματος! Για να μην πολυλογούμε, αν ο εκάστοτε Δ/ντής βρει τη δύναμη και το κουράγιο και «εκμεταλλευτεί» τις γνωριμίες του, ίσως, κάτι μπορεί να πετύχει. Διαφορετικά, το τέλμα, μέρα με τη μέρα μεγαλώνει! Και η πολιτεία πού βρίσκεται; Ούτε που ασχολείται κανείς με τόσο …ασήμαντα θέματα!
   Για ποια παιδεία μιλάμε; Για ποια εκπαιδευτική πολιτική; Για ποιους στόχους και οράματα μας μιλάει κάθε φορά ο εκάστοτε υπουργός Παιδείας; Κατέβηκε ο ίδιος, ως έχει υποχρέωση, να δει από κοντά και για να έχει και προσωπική άποψη, τη γενική λειτουργία μιας σχολικής μονάδας; Άκουσε ποτέ ο ίδιος τη φωνή και ένιωσε την αγωνία του δασκάλου; Ένα πρόβλημα λύνεται, μόνον όταν αντιληφθούμε ότι υπάρχει και έχουμε άμεση γνώση των διαστάσεών του. Πώς, λοιπόν, φιλοδοξούμε να φτάσουμε την Ευρώπη; Κανείς δε βλέπει, δεν αντιλαμβάνεται ότι κατευθυνόμαστε αργά αλλά σταθερά προς την …Κ. Αφρική;
   Δεν είμαι απαισιόδοξος. Θεωρώ, όμως, πως όταν λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, μπορεί κάτι να γίνει, κάποιος να ευαισθητοποιηθεί ή κάποιος άλλος να ξυπνήσει από τον επικίνδυνο λήθαργό του και, πού ξέρεις, μερικοί πιστεύουν ακόμα και στα θαύματα!