Δημήτρης Ροτζιώκος

   Σήμερα θα αναφερθώ σε ένα θέμα που πάντα με απασχολούσε και με απασχολεί σοβαρά, κυρίως όταν πάω να ψωνίσω στο σουπερμάρκετ, όταν επισκέπτομαι τον οδοντίατρο, όταν κάποιοι ψωνίζουν ατυποποίητα φαγώσιμα από τη λαϊκή αγορά (δεν μιλάω για τα λαχανικά και τα φρούτα) αλλά και σε πολλές άλλες περιπτώσεις που καθημερινά ερχόμαστε αντιμέτωποι. Αναφέρομαι στους στοιχειώδεις κανόνες υγιεινής που θα έπρεπε να τηρούνται και που όχι μόνο δεν τηρούνται, αλλά κινδυνεύεις να χαρακτηριστείς παράξενος, περίεργος, ιδιόρρυθμος και πολλά άλλα, αν τολμήσεις να διαμαρτυρηθείς για κάτι.
   Αν παρακολουθήσουμε, π.χ., τις κοπέλες που συνήθως ασχολούνται με την κοπή των τυριών και των αλλαντικών στα σουπερμάρκετ, φορούν ένα γάντι στο ένα χέρι (οι περισσότερες ούτε ξέρουν ούτε κανένας τους έμαθε τι δουλειά κάνει αυτό το γάντι), πιάνουν τα πάντα πίσω από το ψυγείο και φυσικά και όλα τα φαγώσιμα (ας σημειωθεί πως σχεδόν όλα καταναλώνονται όπως τα αγοράζουμε) και δεν αντιλαμβάνονται πως το γάντι έχει την έννοια και το σκοπό, να μην ακουμπάει το χέρι τους στο προϊόν και το κυριότερο, το γάντι πρέπει να είναι μιας χρήσης και να μην έρχεται σε επαφή – απαγορευτικά – με τίποτα άλλο!
   Αν τώρα, πάντα καλοπροαίρετα, προσπαθήσουμε να καταγράψουμε και κυρίως να συνειδητοποιήσουμε, το πώς εργάζονται και πόσο πλημμελή είναι τα μέτρα καθαριότητας και υγιεινής που λαμβάνουν για την προστασία των πελατών τους οι οδοντογιατροί, τότε, φοβάμαι, την επόμενη φορά που θα μας ενοχλήσει το δόντι μας, θα δυσκολευτούμε να πάμε στον οδοντογιατρό μας. Μα, θα μου πείτε, οι άνθρωποι βάζουν μάσκα, χρησιμοποιούν πάντα γάντια, μην τους κακολογούμε! Παντού υπάρχουν οι εξαιρέσεις και ο καθένας ας κατατάξει, αν νομίζει, τον εαυτό του στην εξαίρεση. Σήμερα αναφερόμαστε στην πλειοψηφία. Θα καταγράψω κάποια πράγματα χωρίς ιδιαίτερη ανάλυση και ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματά του. Την ώρα που είμαστε π.χ. καθισμένοι στην ειδική καρέκλα και ο γιατρός είναι έτοιμος να κάνει την παρέμβασή του στη στοματική μας κοιλότητα, ας σκεφτούμε ή την επόμενη φορά ας καταγράψουμε στο μυαλό μας, πόσα αντικείμενα πιάνει ο κατά τα άλλα «καλός» γιατρός μας, που είχε πιάσει και πριν με τα άλλα γάντια του προηγούμενου πελάτη; Τα βαζάκια π.χ. που πιάνει τη συγκεκριμένη στιγμή για να φτιάξει το υλικό του σφραγίσματος, δεν τα είχε πιάσει και πριν με πιθανόν ματωμένα ή οπωσδήποτε σαλιωμένα γάντια του πριν από μας; Όταν πιάνει την καρέκλα του να έρθει κοντά μας και στη συνέχεια το γάντι έρχεται στο στόμα μας τι γίνεται; Οι μηχανισμοί της καρέκλας (φωτισμός, νερό, αυτόματο άνοιγμα της εξώπορτας κ.ά,)αποστειρώνονται όλοι και πώς; Δε θέλω να αναφερθώ στις περιπτώσεις εκείνες που ο γιατρός πιάνει, κατά τη διάρκεια της εργασίας του, το τηλέφωνο ή πιάνει το μολύβι για να σημειώσει το επόμενο ραντεβού και όταν τελειώσει έρχεται να συνεχίσει στο …στόμα μας! Ο σκοπός μας δεν είναι να κατηγορήσουμε τους οδοντογιατρούς ή οποιονδήποτε άλλο εργαζόμενο.
   Εμείς σεβόμαστε την εργασία του καθενός αλλά κυρίως μας ενδιαφέρει η περιφρούρηση της υγείας μας. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε όλοι, το πόσο εύκολο είναι να μεταδώσουμε ή να μας μεταδώσουν κάποια ασθένεια. Είναι προτιμότερο να μας κατηγορήσουν για ιδιορρυθμία ή υποχονδριακή συμπεριφορά παρά να βρεθούμε αγκαλιά με μια ηπατίτιδα ή κάτι χειρότερο.
   Κλείνοντας θέλω να υπογραμμίσω πως τελικά όλα είναι θέματα παιδείας. Όσο κι αν φαίνεται παράξενο, ακόμη και ο τρόπος της χρησιμοποίησης ενός απλού γαντιού, είναι θέμα παιδείας για τον καθένα μας.