Δημήτρης Ροτζιώκος

   Από τη μεταπολίτευση και δώθε, χιλιάδες φορές κουβεντιάστηκε, άνθρωποι «ειδικοί » και μη διασταύρωσαν κατά καιρούς τα ξίφη τους, μα τελικά κανείς δεν είναι σε θέση σήμερα, να πείσει το λεγόμενο μέσο πολίτη και να τον κάνει να σιγουρευτεί για το τι ακριβώς είναι σήμερα το πανεπιστημιακό άσυλο και τι εξυπηρετεί, όχι τόσο από θεωρητικής πλευράς αλλά κυρίως στην πράξη πώς λειτουργεί και ποιους τελικά «βολεύει ». 

 Τι να πεις σε έναν άνθρωπο μεροκαματιάρη, υπάλληλο μιας επιχείρησης, στέλεχος μιας εταιρίας, σε έναν καθημερινό άνθρωπο της διπλανής πόρτας, που το μόνο ορατό πράγμα που κάθε τόσο παρατηρεί, βλέπει ή αντιλαμβάνεται, είναι πως στο όνομα αυτής της έννοιας και με βάση αυτή, καίγονται και λεηλατούνται τα πανεπιστήμια, καταστρέφονται περιουσίες ανθρώπων, εξευτελίζονται οι νόμοι και οι θεσμοί, καταρρακώνεται το κύρος της αστυνομίας ( όποιο υπάρχει και ό, τι η πολιτεία τους έχει αφήσει να υπάρχει), προσβάλλονται βάναυσα τα σύμβολα (κάθε τόσο καίγεται και μια σημαία) και όλοι εμείς παρατηρούμε όλα αυτά σαν μια αναγκαία ιεροτελεστία στην οποία συμμετέχουμε χωρίς να το θέλουμε!

Τι μπορεί να μας πει ο οποιοσδήποτε κ. Πρύτανης για όλους αυτούς τους παρανοϊκούς που, με την ευλογία του, έμμεσα, συντελείται κάθε τόσο κι ένα ολοκαύτωμα; Το μόνο σίγουρο είναι πως το πανεπιστημιακό άσυλο εφαρμόζεται και ισχύει μόνο για όλους αυτούς τους περίεργους τύπους που το μόνο που έχουν στη σκέψη τους κάθε φορά, είναι με ποιο τρόπο θα επιτύχουν το μέγιστο της  καταστροφής. Ο φοιτητής που έχει ως στόχο τις σπουδές του, δεν έχει να φοβηθεί τίποτα αν η αστυνομία, με τη συνεργασία των αρχών των Πανεπιστημίων, μπει κάποια στιγμή και δώσει το μάθημα που χρειάζεται, σε όσους βγάζουν τα εσώψυχά τους καλυμμένοι με τη μαύρη κουκούλα.

Οι διεκδικήσεις των εργαζομένων, των φοιτητών ακόμη και των μαθητών πρέπει να γίνονται, γιατί είναι δείγμα της υγιούς δημοκρατικής κοινωνίας, αλλά πάντα με «καθαρά» πρόσωπα και με μοναδικό όπλο το ύψωμα της γροθιάς! Ας ξεπεράσουμε τα ταμπού κι ας δούμε την πραγματικότητα κατάματα. Δεν μπορούμε να βλέπουμε άλλο τέτοιου είδους βανδαλισμούς και βιαιοπραγίες. Ήρθε η ώρα να πάει « ο κάθε κατεργάρης στον πάγκο του » όπως πολύ σοφά λέει ο λαός μας. Να σταματήσει πια αυτή η καραμέλα του ασύλου. Όλοι το βλέπουμε, όλοι το καταλαβαίνουμε, όλοι το επιθυμούμε αλλά κανένας κυρίως από τους εκάστοτε κυβερνώντες, δεν αναλαμβάνει να το λύσει οριστικά και αμετάκλητα.

Φασισμός δεν είναι η υπεράσπιση των θεσμών και της δημόσιας ή ιδιωτικής περιουσίας με όλα τα μέσα που η δημοκρατία προσφέρει κι επιβάλλει. Ο Φασισμός είναι εκείνος που ξετυλίγεται κάθε τόσο και όλοι τον παρακολουθούμε από τις τηλεοράσεις και δεν τολμάμε να βγούμε ακόμη κι από τα σπίτια μας. Φασισμός είναι να παραδίδεται η Αθήνα στις φλόγες και στις οποιεσδήποτε άλλες διαθέσεις των 100, 200 «μασκαράδων». Αυτό είναι φασισμός είτε το καταλαβαίνουμε είτε όχι.