Δημήτρης Ροτζιώκος

   Ω! Ελλάς αρχαία χώρα …

   Παρακολουθούμε τις τελευταίες μέρες με ανάμεικτα συναισθήματα λύπης, απογοήτευσης, έντονης δυσφορίας και αγανάκτησης, όλα όσα συμβαίνουν ή συνέβηκαν γύρω μας! Τελικά είμαστε ευρωπαϊκή χώρα; Μήπως κατά λάθος βρεθήκαμε στην ομάδα των ευρωπαϊκών κρατών; Τι είμαστε και προς τα πού πάμε τέλος πάντων; Απ’ ό, τι φαίνεται όμως, ούτε είμαστε ούτε πρόκειται ποτέ να γίνουμε μια σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα γιατί απλούστατα ο δρόμος που ακολουθούμε μέχρι σήμερα, μόνο στην Ευρώπη δεν οδηγεί.
   Τις τελευταίες μέρες αναλωνόμαστε, παριστάνοντας κάποιες στιγμές και τους ειδικούς (κατά τα πρότυπα της τηλεόρασης), και επί ώρες προσπαθούμε να διαπιστώσουμε αν ο δείνα αστυνομικός κράταγε με το αριστερό ή το δεξί του χέρι το περίστροφο ή αν τελικά έριξε έναν ή δυο πυροβολισμούς! Κανένας νοήμων άνθρωπος, βέβαια, δεν προσπερνάει αβασάνιστα το φόνο ενός 15χρονου μαθητή! Ουδείς άνθρωπος με στοιχειώδη λογική συμφωνεί πως ο κατέχων την εξουσία με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, πρέπει να αυθαιρετεί ή να συμπεριφέρεται βίαια εναντίον συνανθρώπων του. Όμως ποτέ καμιά πολιτική ηγεσία, πριν φτάσουμε σ’ αυτά τα τραγικά αποτελέσματα, δεν ασχολήθηκε με τα θέματα της γενικότερης παιδείας του λαού μας.
   Μας απασχόλησε ποτέ από πριν, η συμπεριφορά π.χ. ενός αστυνομικού και τι θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει, ώστε να την είχαμε προλάβει; Μας απασχόλησε ποτέ στα σχολειά μας (αναφέρομαι σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης), γιατί οι σημερινοί νέοι αντιδρούν, πολλές φορές με έναν τρόπο που πρόχειρα χαρακτηρίζουμε ως απρεπή ή ακόμη και ακραίο και που πολλές φορές έχει έντονα τα σημάδια της βίας;
   Είναι αναγκαίο να σταθούμε περισσότερο στους νέους μας. Είναι σε θέση η πολιτεία να βγει, όταν κάποια στιγμή τα πράγματα ηρεμήσουν και να τους απαριθμήσει, τι έκανε γι αυτούς και για το μέλλον τους, ας πούμε τα τελευταία τριάντα χρόνια; Είμαστε περήφανοι τελικά για τα μέτρα (θεσμικά, μορφωτικά, επαγγελματικά κ.ά.) που κατά καιρούς έχει πάρει η πολιτεία γι αυτούς; Είμαστε σε θέση, να πούμε σε ένα νέο σήμερα, τι θα κάνει, όταν με το καλό και μετά από οικονομικές θυσίες των γονέων του, τελειώσει το Πανεπιστήμιο; Είμαστε σε θέση να τον διαβεβαιώσουμε, αν τελικά πιάσει κάποια δουλειά, ότι θα μπορεί να ζει χωρίς τη στήριξη των γονέων του;
   Αυτά και πολλά άλλα θα έπρεπε, όχι τώρα, δεκαετίες πριν, να μας είχαν απασχολήσει και πάση θυσία να είχαμε δρομολογήσει λύσεις. Τα σκάνδαλα, οι καταχρήσεις, η συμπεριφορά των τραπεζών και το πιο πρόσφατο, η συμπεριφορά των αστυνομικών, είναι η κορυφή του παγόβουνου. Αν δε σκύψουμε με προσοχή, περίσκεψη και ωριμότητα, να δούμε τις ρίζες του προβλήματος, τότε, κάθε φορά θα βρισκόμαστε σε γεγονότα και καταστάσεις που, μπορεί την επόμενη φορά, να μη μιλάμε για θύμα αλλά για θύματα. Μπορούμε, μια κατάσταση που φαίνεται μη αναστρέψιμη, να την αναστρέψουμε και αυτό είναι υπόθεση όλων μας. Ας αφήσουν οι κυβερνήτες μας τα γκάλοπς να τρέχουν. Ας δείξουν αδιαφορία για το αν αύριο βρίσκονται πάλι στις καρέκλες τους. Ας προχωρήσουν με αποφασιστικότητα και χωρίς πισωγυρίσματα. Είναι το τελευταίο που τους απομένει. Έχουν υποχρέωση να πάρουν χθες(!), μέτρα που ενδεχομένως να είναι και επώδυνα. Ο ελληνικός λαός αντιλαμβάνεται πότε και ποιες αποφάσεις είναι προς το συμφέρον του. Κάθε καθυστέρηση, δεν αποτελεί απλά τροχοπέδη στην πρόοδο. Είναι επιτάχυνση προς την καταστροφή που αυτή τη φορά είναι απρόβλεπτη και απροσδιόριστη.