ΙΣΤΟΡΙΑ

΄΄ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΓΙΟΡΤΑΖΕΙ…..οι μνήμες ζωντανεύουν…τα μάτια βουρκώνουν

και εγώ για μια ακόμη σχολική χρονιά γιορτάζω μέσα από τις αφηγήσεις και τα τραγούδια

των μαθητών τη ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ της ΓΙΟΡΤΗ της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ .

Πέρασαν 45 χρόνια από την εξέγερση των φοιτητών στο χώρο του Πολυτεχνείου,από την εξέγερση του ελληνικού λαού

για την κατάκτηση της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ,την εδραίωση της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ.

Μιας ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ που κρύβει μέσα μια Ελλάδα ποτισμένη με αγώνες ,αίμα,εξεγέρσεις,ροές ανθρώπων,αγαθά.

Μιας ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ που τρέφεται από την ελευθερία του λόγου, την καλλιτεχνική έκφραση , την ανθρώπινη εξέλιξη,

την πρόοδο σε όλα τα κοινωνικά  στρώματα και τομείς μια χώρας.

Μιας ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ που στηρίζεται στους δημοκρατικούς θεσμούς και αξίες μιας δημοκρατικής χώρας.

Μιας  ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ που στοχεύει  στην ΕΙΡΗΝΗ μέσα  από πράξεις ΑΓΑΠΗΣ -ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ-ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ.

΄΄17 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1973 ΄΄

              ΄17 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2018 ΄

Σήμερα γιορτάζει το ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ

Σήμερα γιορτάζει η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Σήμερα γιορτάζει η ΜΝΗΜΗ

Σήμερα γιορτάζει ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Σήμερα γιορτάζει η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ

Σήμερα γιορτάζει η ΕΛΛΑΔΑ

Σήμερα γιορτάζει η ΕΙΡΗΝΗ

Σήμερα γιορτάζει η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

         Παπαμιχαήλ Δήμητρα

ΑΝ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΛΕΓΕΣΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

του Τάσου Λειβαδίτη

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν’ αγωνίζεσαι
για την ειρήνη και για το δίκιο.
Θα βγεις στους δρόμους, θα φωνάξεις
τα χείλη σου θα ματώσουν απ’ τις φωνές.
Το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες
μα δε θα κάνεις ούτε βήμα πίσω.
Κάθε κραυγή σου θα΄ ναι μια πετριά
στα τζάμια των πολεμοκάπηλων.
Κάθε χειρονομία σου θα΄ ναι
για να γκρεμίζει την αδικία.
Δεν πρέπει ούτε στιγμή να υποχωρήσεις,
ούτε στιγμή να ξεχαστείς.
Είναι σκληρές οι μέρες που ζούμε.
Μια στιγμή αν ξεχαστείς,
αύριο οι άνθρωποι θα χάνονται
στη δίνη του πολέμου,
έτσι και σταματήσεις
για μια στιγμή να ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα
θα γίνουν στάχτη απ΄ τις φωτιές.
Δεν έχεις καιρό, δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί και να πεθάνεις
για να ζήσουν οι άλλοι.
Θα πρέπει να μπορείς να θυσιάζεσαι
ένα οποιοδήποτε πρωινό.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
θα πρέπει να μπορείς να στέκεσαι
μπρος στα ντουφέκια!

Το ποιήμα είναι από την ανθολογία του Ηλία Γκρη ΄Το μελάνι φωνάζει –

Η 17η Νοέμβρη στη λογοτεχνία’, εκδόσεις Μεταίχμιο.  

  Πηγή: www.lifo.gr