Σχίνοι ή Μπισχίνι ονομάζεται ένα όμορφο μικρό χωριό κτισμένο αμφιθεατρικά πλησίον του Δήμου Ζαχάρως. Η επίσημη ονομασία του χωριού είναι Σχίνοι, παλαιότερα όμως ονομαζόταν Μπισχίνι. Σε παλαιότερα έγγραφα αναφέρεται και ως Μπεσκίνι ή Μπισκίνι. Η τοπική κοινότητα Σχίνων ανήκει διοικητικά και σύμφωνα και με τον Καλλικράτη στον Δήμο Ζαχάρως-Φιγαλείας, στην Περιφερειακή Ενότητα (πρώην νομό)Ηλείας και στην Αυτοδιοικητική Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας. Στην απογραφή της ΕΛΣΤΑΤ του 2011 απογράφηκαν 250 μόνιμοι κάτοικοι. Είναι το έβδομο σε σειρά από μέγεθος πληθυσμό του Δήμου Ζαχάρως. Οι Σχίνοι έχουν υψόμετρο 153 μέτρα από την επιφάνεια της θάλασσας, σε γεωγραφικό πλάτος 37,4 και γεωγραφικό μήκος 21,6.

• ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΚΑΙ ΟΙΚΟΔΟΜΗΣΗ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ:

Σύμφωνα με έγγραφα από την εποχή της φραγκοκρατίας, το χωριό λέγεται ότι χτίστηκε περίπου το 1700 και είχε τρείς μετακινήσεις μέχρι και την τελική οικοδόμηση του στην περιοχή που βρίσκεται αυτή τη στιγμή. Η πρώτη μετακίνησή του ήταν στα Παλιομπισχίνια, η δεύτερη στους Αγίους Αποστόλους και η τρίτη και τελευταία  στο μέρος όπου είναι χτισμένο μέχρι και σήμερα. Όλα τα παραπάνω αποδεικνύονται μέσα από κατάλοιπα οικισμού στα Παλιο-μπισχίνια στην περιοχή Ντριβάλα όπου βρέθηκαν θεμέλια κτισμάτων και στους Αγίους Αποστόλους όπου  υπάρχει ένα παλιό τούρκικο νεκροταφείο . Ακόμα, μέσα από τις καταγραφές των Φράγκων φαίνεται ότι το χωριό το 1700 είχε 29 κατοίκους ενώ λίγο αργότερα , το 1750 περίπου, είχε 36 κατοίκους.

• ΠΟΥ ΟΦΕΙΛΕΙ ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΤΗΝ ΟΝΟΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ;

Το χωριό στην πρώτη καταγραφή ονομαζόταν Μπρίσκιν. Σε μεταγενέστερα έγγραφα εμφανίζεται το όνομα του χωριού ως Μπεσκίνι  ή Μπισκίνι . Δεν είναι γνωστή η σημασία και ετυμολογία των λέξεων αυτών αλλά αρκετοί έχουν συνδέσει την ονομασία του χωριού « Μπισκίνι » με την αρβανίτικη γλώσσα (μπες+κίνα που σημαίνουν πιστό σκυλί ). Κάποιοι άλλοι όμως υποστηρίζουν πως κατά την περίοδο της τουρκοκρατίας υπήρχε στο χωριό κάποιος αγάς ονομαζόμενος Μπεσκίν Αγάς  από τον οποίο πήρε το χωριό το όνομά του. Η πρόσφατη και έως τώρα ισχύουσα ονομασία του χωριού, « Σχίνοι », συνδέεται με τον σκίνο  το τοπικό φυτό της περιοχής.

• ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ:

Το χωριό όπως και η υπόλοιπη περιοχή της Ζαχάρως την περίοδο της αρχαιότητας υπαγόταν στην Τριφυλιακή Πύλο, δηλαδή την Πύλο, το Βασίλειο του Νέστορα. Σύμφωνα με τον γυμνασιάρχη-συγγραφέα Παπανδρέου τα σύνορα του Βασιλείου του Νέστορα έφταναν μέχρι και τα ημιορεινά εδάφη-χωριά του οικισμού, την περιοχή της Καλίδονας και του Μπισχινιού και τελείωναν στο κάστρο στην Πλατιάνα και στον Καϊάφα ( εννοούμε την περιοχή όπου βρίσκεται σήμερα ο Καϊάφας καθώς ο Καϊάφας αποτελεί μεταγενέστερο δημιούργημα της φύσης τον 6^οαιώνα περίπου μ.Χ.) Παρόλο που δεν έχουν πραγματοποιηθεί αρχαιολογικές ανασκαφές στην περιοχή υπάρχουν πιθανότητες για την εύρεση μυκηναϊκών αρχαιοτήτων λόγω της εγκατάστασης αρχαίων στην περιοχή αυτή.

• ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑΣ:

Στην περιοχή Μπαστουράς ( περιοχή του χωριού ) υπάρχουν τούρκικοι τάφοι ανάμεσα στα σπίτια των κατοίκων που μαρτυρούν την εγκατάσταση τούρκων στην περιοχή και την συμβίωσή τους μαζί με έλληνες ομοεθνείς του χωριού. Επίσης, στην περιοχή υπάρχουν αρκετά κτίσματα όπως ο πύργος του Λελέ Αγά κοντά στον Άγιο Νικόλαο στην Αρήνη, η τούρκικη βρύση στο Χασάνι και το Γεωργακέικο σπίτι , το σπίτι της οικογένειας Γεωργακόπουλου . Τα δύο τελευταία δεν υπάρχουν σήμερα καθώς καταστράφηκαν από την φθορά του χρόνου.

• ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΣΤΗΝ ΓΕΡΜΑΝΟ-ΙΤΑΛΙΚΗ ΚΑΤΟΧΗ – Β’ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΟΛΕΜΟ:

Το χωριό πριν  αλλά και μετά την κατοχή ήταν γεμάτο ζωή. Στην απογραφή μετά τον πόλεμο είχε 980 κατοίκους. Οι κάτοικοι του χωριού βίωσαν αρκετά δύσκολα την γερμανο-ιταλική κατοχή καθώς υπέφεραν τα βασανιστήρια και τις κακουχίες των κατακτητών . Παρόλα αυτά κατάφεραν να επιβιώσουν χάρη στα τοπικά προϊόντα του χωριού και ιδιαίτερα τη σταφίδα. Σύμφωνα με ελάχιστες  προφορικές μαρτυρίες των κατοίκων του χωριού που επιβίωσαν από τον πόλεμο αποδεικνύονται  οι δυσκολίες εκείνης της εποχής και οι τραγικές καταστάσεις που βίωσαν. Ακόμα , από τα έγγραφα του σχολείου του χωριού διαπιστώνουμε πως την περίοδο της κατοχής αρκετά παιδιά πέθαιναν από μηνιγγίτιδα και άλλα τόσα έμειναν παράλυτα από πολιομυελίτιδα . Είναι λοιπόν αρκετά φανερές οι συνέπειες της γερμανο-ιταλικής κατοχής τόσο στον αριθμό των νεκρών εκείνης της εποχής όσο και στον αριθμό των παράπλευρων απωλειών λόγω των ασθενειών.

Το μνημείο Ηρώων του χωριού. Πάνω στην πλάκα αναγράφονται τα ονόματα των πεσόντων στους Βαλκανικούς πολέμους ( 1912-1913 ), στην Μικρασιατική Καταστροφή ( 1922 ) και στο Α’ Παγκόσμιο πόλεμο ( 1940 ).

Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου πολέμου και αργότερα του εμφυλίου, στο Μπισχίνι υπήρχαν πολλοί μόνιμοι κάτοικοι και μαγαζιά, όπως για παράδειγμα καφενεία, κουρεία, χασάπικα, ελαιοτριβεία κλπ. Συγκεκριμένα υπήρχαν 3 ελαιοτριβεία το Γεωργακέικο, το Παναγοπουλέικο και το πιο πρόσφατο ελαιοτριβείο ανήκε σε κάτοικο της Κρέσταινας ( κωμόπολη στο Νομό Ηλείας κοντά στη Ζαχάρω ) και πάρα πολλά καφενεία . Παρόλο που επικρατούσε μία δύσκολη κατάσταση, διακατείχε το χωριό μία ζωντάνια, ειδικά κατά τη διάρκεια των γιορτών, όπως οι απόκριες, στις οποίες οι κάτοικοι μασκαρεύονταν, το Πάσχα, τα Χριστούγεννα κλπ. Πραγματοποιούνταν από τους μαθητές πολλές θεατρικές παραστάσεις, αθλητικοί αγώνες ποδοσφαίρου, που αποτελούσαν ένα μέσο διαφυγής για τους κατοίκους.

• ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ:

Μέτα τον εμφύλιο, αυτό τον αδελφοκτόνο πόλεμο, αρκετοί  αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν το χωριό λόγω του έντονου διχασμού και άλλοι μετανάστευσαν στο εξωτερικό για να ζήσουν μια καλύτερη ζωή .

• ΕΘΙΜΑ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ:
• ΓΙΑ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ-ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ:

Ένα έθιμο που υπήρχε στο χωριό ήταν ότι κάθε νοικοκυριό γύρω στον Οκτώβρη διάλεγε το πιο γερό και όμορφο πουλί , το τάιζε ιδιαίτερα – αρκετά για να το παχύνει και το έσφαζε την παραμονή της Πρωτοχρονιάς.

• ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΠΟΚΡΙΕΣ:

Οι κάτοικοι του χωριού την περίοδο των Αποκριών, την τελευταία Κυριακή πριν ανοίξει το Τριώδιο , ετοίμαζαν γιορτή στο χωριό και πανηγύρια. Μασκαρεύονταν όλοι , μαζεύονταν έξω από την εκκλησία του χωριού, έτρωγαν , γλεντούσαν , τραγουδούσαν , χόρευαν . Με άλλα λόγια ξέφευγαν από την ρουτίνα και τις απαιτήσεις της καθημερινότητας και από τις  δυσκολίες της επιβίωσης.

• ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΣΧΑ:

Οι κάτοικοι του χωριού στη μεγάλη  θρησκευτική εορτή της Ανάστασης του Χριστού μαζεύονταν στην εκκλησία το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου  και την επόμενη μέρα, την Κυριακή του Πάσχα, όλες οι οικογένειες έτρωγαν στα σπίτια τους ( κυρίως κρέας και οτιδήποτε είχαν εκείνη την εποχή σε αφθονία )  και αρκετές γιόρταζαν μαζί.

• Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΑΗ-ΓΙΑΝΝΗ / Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ:

Η εκκλησία του Αη-Γιάννη ξεκίνησε να γίνει βασιλική με τρούλο . Το 1860 έγινε το δάπεδο και σταμάτησε εκεί. Έμεινε 20 χρόνια έτσι μέχρι που ο εργολάβος που είχε αναλάβει να κτίσει την εκκλησία είδε στο όνειρό του τον άγιο να τον ρωτάει γιατί δεν κτίζει την εκκλησία και εκείνος να του απαντά πως δεν έχουν  τα λεφτά για να ολοκληρώσουν τις εργασίες. Τότε ο Άγιος του είπε να πάει να συνεχίσει την κατασκευή της εκκλησίας και αυτός θα τα κανονίσει όλα . Από το 1886 όποτε και  ολοκληρώθηκε η κατασκευή της ,  μέσα σε 2 χρόνια έγινε η τοιχοποιία που τελείωσε το 1888. Όμως μαζί με τους τοίχους τελείωσαν και τα χρήματα με την πρώτη κρίση της σταφίδας. Έτσι η εκκλησία αυτόν τον χρόνο σκεπάστηκε χωρίς να φτιαχτεί ο τρούλος και παραμένει έτσι μέχρι σήμερα.

• ΟΡΥΧΕΙΑ ΚΑΙ ΓΑΛΑΡΙΕΣ :

Στα ορυχεία που υπήρχαν στο χωριό  ανάμεσα στο 1910 και στο 1918 γινόντουσαν  πολλές εξορύξεις κάρβουνου. Η λειτουργία των ορυχείων σταμάτησε ή λίγο πριν ή κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής . Παρόλο που δεν γνωρίζουμε από πού ακριβώς αρχίζουν και τελειώνουν οι γαλαρίες του χωριού , γνωρίζουμε την είσοδο για τις γαλαρίες. Η είσοδος αυτή βρισκόταν στη πίσω μεριά του νεκροταφείου και οι γαλαρίες συνδέονταν με φαινόμενα καθιζήσεως του εδάφους. Ακόμα εκεί βρίσκονταν μικρές σιδηροδρομικές γραμμές όπου οι κάτοικοι φόρτωναν το κάρβουνο και στη συνέχεια το μετέφεραν αλλού.

• ΕΜΠΟΡΙΟ ΜΕΤΑΞΟΣΚΩΛΗΚΑ ΚΑΙ ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑ ΣΤΑΦΙΔΑΣ :

Το χωριό βασιζόταν στην παραγωγή, κυρίως, της σταφίδας, αλλά και στην κτηνοτροφία, καθώς κάθε οικογένεια είχε τα δικά της ζωντανά.  Χάρη στη κρίση της σταφίδας στη Γαλλία, η οποία αδυνατούσε να εξάγει και να προμηθεύσει τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες με σταφίδα , η προσοχή των λαών της Ευρώπης στράφηκε στην Ελλάδα όπου  και αναπτύχθηκε το εμπόριο και επομένως η καλλιέργεια της σταφίδας. Αξιοσημείωτη είναι η πάρα πολύ καλή ποιότητα της ελληνικής σταφίδας  και  πιο συγκεκριμένα της σταφίδας της Πελοποννήσου ( και της περιοχής της Ζαχάρως ) γεγονός που την κράτησε για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα στις αγορές. Όταν όμως οι Γάλλοι κατάφεραν να διορθώσουν το πρόβλημα στην παραγωγή της σταφίδας , κυριάρχησαν ξανά στο εμπόριο της και η Ελλάδα έπαψε να εξάγει μεγάλες ποσότητες σταφίδας . Συνάμα, η οικονομία του χωριού στηριζόταν στην εκτροφή μεταξοσκωλήκων,  τους οποίους εξέτρεφαν οι κάτοικοι στα σπίτια τους και αργότερα οι γυναίκες μάζευαν τα κουκούλια και τα μετέφεραν σε κάποιο εργοστάσιο της Καλαμάτας.

• ΣΧΕΣΕΙΣ ΜΕ ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ ΧΩΡΙΑ ΤΗΣ ΓΥΡΩ ΠΕΡΙΟΧΗΣ:

Οι κάτοικοι του χωριού διατηρούσαν άριστες σχέσεις με τους κατοίκους των γύρω χωριών. Βοηθούσαν ο ένας τον άλλον και ήτανε αρκετά δεμένοι μεταξύ τους. Ιδιαίτερη σημασία έχει το γεγονός ότι το Μπισχίνι μέσω ενός δρόμου-μονοπατιού συνδέεται άμεσα με την Καλίδονα.

• ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ:
• Στο χωριό αρχικά χτίστηκε το πρώτο σχολείο το λεγόμενο « Παλιό Σχολειό » από το οποίο σήμερα υπάρχουν μόνο κάποιοι τοίχοι. Στη συνέχεια χτίστηκε το σχολείο, που λειτουργεί πλέον ως Μουσείο Μαθητικής Ζωής και Εκπαίδευσης, δίπλα στην εκκλησία. Τα πρώτα χρόνια πήγαιναν μόνο τα αγόρια στο σχολείο και τα κορίτσια έμεναν σπίτι . Αργότερα όμως πήγαιναν όλα τα παιδιά στο σχολείο. Απαιτούταν αυστηρά η σωστή σχολική ενδυμασία των μαθητών με ποδιές και κάθε Κυριακή ήταν υποχρεωτική η προσέλευση τους στην εκκλησία. Οι δάσκαλοι ήταν σκληροί με τα παιδιά και αυταρχικοί. Αρκετοί όμως από αυτούς, σχεδόν όλοι τους , ήταν πολύ καλοί στο έργο τους και βοήθησαν να αναπτυχθεί το μορφωτικό επίπεδο του χωριού. Ακόμα και την περίοδο της κατοχής το χωριό δεν οπισθοδρόμησε σε κανένα τομέα ούτε καν στην εκπαίδευση. Το σχολείο τότε βοηθούσε και τις οικονομικά αδύναμες οικογένειες και οργανώνονταν συσσίτια για τα παιδιά. Επιπρόσθετα, τα παιδιά συμμετείχαν σε εκκλησιαστικές χορωδίες και σε όλα τα κοινωνικά γεγονότα του χωριού. Πραγματοποιούσαν πολλές θεατρικές παραστάσεις, αθλητικές επιδείξεις και δημιουργούσαν αθλητικές ομάδες-σωματεία ( υπήρχε συγκεκριμένα ομάδα ποδοσφαίρου αγοριών ).
• ΓΝΩΣΤΕΣ ΣΥΝΤΑΓΕΣ ΤΩΝ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ:

ΠΕΤΙΜΕΖΙ

Ένα από τα πιο γνωστά και παραδοσιακά προϊόντα του χωριού είναι το πετιμέζι , βασικό συστατικό της διατροφής κάθε οικογένειας αλλά κυρίως απόλαυση των παιδιών τις χειμωνιάτικες κρύες μέρες πάνω στις τηγανίτες. Ακόμα το πετιμέζι αποτελεί υποκατάστατο της ζάχαρης και του μελιού . Είναι φάρμακο για το λαιμό , το βήχα και κύριο συστατικό για τις κρέμες των μωρών με πετιμέζι και μπομποτάλευρο ( αλεύρι καλαμποκιού ). Αξιοσημείωτο το γεγονός ότι είναι σπουδαίο συστατικό σε γλυκά όπως: τα μουστοκούλουρα, το πετμεζοχαλβά και τα μπρίσκαλα ( μικρά σύκα ).

Πως φτιάχνεται το πετιμέζι:

1. Διαλέγουμε με ιδιαίτερη προσοχή το μούστο έτσι ώστε νε έχει « μπομέ: υψηλή περιεκτικότητα σε ζάχαρη» . Το 1/5 του μούστου θα γίνει πετιμέζι.
2. Καίμε καθαρά ξύλα ( ελίσια συνήθως ) και τη στάχτη τους  την κοσκινίζουμε και την καθαρίζουμε από τα καρβουνάκι
3. Στη συνέχεια με τη στάχτη «σταχτιάζουμε» το χαρανί εξωτερικά για να μην καεί και ένα μέρος της το προσθέτουμε στο μούστο για να βράσει μαζί του.
4. Αφού έχουμε σταχτιάσει εξωτερικά το καζάνι , μεταφέρουμε το μούστο προσεκτικά,τον σουρώνουμε με σουρωτήρι ή μαλακή γάζα για σούρωμα ( τουλπάνι ) και τον βάζουμε να βράσει .
5. Προσθέτουμε τη στάχτη και περιμένουμε μέχρι να χοχλάσει για να τον ξαφρίσουμε. Αφαιρούμε με μια κουτάλα τον αφρό της στάχτης και άλλα μικρά σαριδάκια όπως κουκούτσια, ξυλαράκια κλπ.
6. Ύστερα μετά από μια καλή βράση το αφήνουμε να κρυώσει για αρκετές ώρες ( συνήθως το βράδυ)
7. Το σουρώνουμε και να βάζουμε να βράσει ξανά.
8. Κατά τη διάρκεια του βρασίματος ανακατεύουμε καλά, προσέχουμε να μην στεγνώσει πολύ και λίγο πριν το τέλος προσθέτουμε φυλλαράκια φρέσκιας αρμπαρόριζας για το άρωμα.
9. Μετά από αρκετές ώρες βρασίματος σε μέτρια φωτιά  το αφήνουμε να κρυώσει .
10. Τέλος το τοποθετούμε με προσοχή σε γυάλινα βάζα. Το πετιμέζι μπορεί να διατηρηθεί για μεγάλο χρονικό διάστημα (ένα χρόνο περίπου) εκτός ψυγείου.

ΜΠΟΥΚΟΥΒΑΛΑ ( ΤΑ ΤΡΑΓΑΛΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ 

Έθιμο την ημέρα της Αναλήψεως,  40 μέρες απ’ όταν πέθανε ο Χριστός . Όλες οι νοικοκυρές φτιάχνουν στα σπίτια τους μια πίτα που την μοιράζουν στη γειτονία για την συγχώρεση του Χριστού και των πεθαμένων τους. Τη Μπουκουβάλα ακόμα και σήμερα συνηθίζουν να την φτιάχνουν στο χωριό.

Υλικά:

1 κιλό αλεύρι

1 ποτήρι του κρασιού ζεστό λάδι

1 ποτήρι του κρασιού ζεστό νερό

1 κουταλάκι του γλυκού μπέκιν πάουτερ

1 κουταλάκι του γλυκού μαγιά

Λίγο αλάτι

Εκτέλεση:

1. Κοσκινίζουμε το αλεύρι και βάζουμε πάνω στη φωτιά το μπρίκι με το λάδι για να ζεσταθεί.
2. Ανακατεύουμε στάχτη μαζί με νερό την γνωστή αλισίβα ,τη βράζουμε , την σουρώνουμε και την ρίχνουμε μέσα σε ένα μπολ με το αλεύρι.
3. Προσθέτουμε και το λάδι και ανακατεύουμε καλά το μείγμα μας.
4. Στη συνέχεια ρίχνουμε λίγο αλάτι , ένα ποτήρι του κρασιού ζεστό νερό, το μπέκιν πάουτερ και τη μαγιά.
5. Ζυμώνουμε την πίτα και την βάζουμε σε ένα λαδωμένο ταψί .
6. Ψήνουμε στο φούρνο στους 180 βαθμούς 1 ώρα περίπου.
7. Αφού ψηθεί την βγάζουμε από το φούρνο την αφήνουμε να μαλακώσει και να ξεκουραστεί.
8. Τέλος την κόβουμε σε μικρά κομματάκια και προσθέτουμε λάδι , ζάχαρη και κανέλα. Την ανακατεύουμε και η Μπουκουβάλα μας είναι έτοιμη!

ΣΗΜΕΙΩΣΗ:   Την εποχή της κατοχής οι νοικοκυρές αντί για ζάχαρη έβαζαν πετιμέζι.

ΤΡΑΧΑΝΑΣ ΓΛΥΚΟΣ

Ο γλυκός τραχανάς είναι γνωστός και ως λαμπρινός τραχανάς . Τον φτιάχνουμε τις μέρες που δεν νηστεύουμε σε αντίθεση με τον κόκκινο- νηστίσιμο τραχανά.

Υλικά ( για 1 κιλό τραχανά ):

1 κιλό γάλα

1 φλιτζανάκι του καφέ λάδι

2 -3 αυγά (  όσα θέλουμε )

1 κουταλάκι του γλυκού αλάτι

1 κιλό αλεύρι περίπου ( ίσως και παραπάνω – όσο πάρει ώστε η ζύμη να γίνει σφιχτή)

Προζύμι

Εκτέλεση:

1.Βράζουμε το γάλα, το αφήνουμε να κρυώσει και το βάζουμε σε μια λεκάνη.

2. Προσθέτουμε τα αυγά, το αλάτι , το λάδι , το προζύμι και το αλεύρι μέσα στην λεκάνη.
3. Ανακατεύουμε το μείγμα , το ζυμώνουμε, το κάνουμε μια «μπάλα» και το αφήνουμε να φουσκώσει για 12 ώρες περίπου .
4. Στη συνέχεια το κόβουμε σε μικρά κομματάκια-μπουκίτσες και το απλώνουμε πάνω σε ένα τραπέζι με ίσκιο και λίγο αέρα μέχρι να ξεραθεί και να μην κολλάει πάνω στα χέρια.
5. Τέλος το βάζουμε στο κόσκινο ( την κρησάρα ειδικό κόσκινο για τραχανά) και το τρίβουμε πάνω .
6. Το αφήνουμε να μαραθεί για 8-10 μέρες σε ασφαλές και όχι ηλιόλουστο μέρος.

Και ο τραχανάς μας είναι έτοιμος!!!

ΛΑΧΑΝΟΠΙΤΑ ΜΕ ΑΓΡΙΑ ΧΟΡΤΑ

Υλικά:

Χόρτα 1-1,5 κιλά

2-3 Κρεμμύδια

1 και ½ κουταλάκι του γλυκού αλάτι

1  φλιτζάνι λάδι

½  κουταλάκι του γλυκού πιπέρι

1 κιλό αλεύρι

1,5  LΝερό

Εκτέλεση :

1. Καθαρίζουμε τα χόρτα , τα πλένουμε καλά ,τα αφήνουμε να στραγγίξουνε για λίγο και τα κόβουμε σε μικρά κομμάτια.
2. Τα τοποθετούμε σε μία λεκάνη και ρίχνουμε μέσα το αλάτι, το πιπέρι , τα κρεμμύδια ψιλοκομμένα και 150-200 γρ. αλεύρι και ανακατεύουμε καλά ώσπου να ομογενοποιηθεί το μείγμα.
3. Λαδώνουμε το ταψί μας και φτιάχνουμε το κουρκούτι σε μία άλλη λεκάνη.
4. Για το κουρκούτι : ρίχνουμε μέσα στην λεκάνη 1,5 Lνερό , 800 γρ. αλεύρι ( όσο μας έμεινε  από πριν )  και 1 πρέζα αλάτι και αναμειγνύουμε.
5. Στη συνέχεια ρίχνουμε το μισό κουρκούτι στοταψί μας και βάζουμε μέσα όλα μας τα χόρτα.
6. Τέλος, ρίχνουμε το υπόλοιπο κουρκούτι πάνω από τα χόρτα και ρίχνουμε 1φλιτζάνι λάδι.
7. Ψήνουμε στο φούρνο στους 200 βαθμούς για 1 ώρα περίπου.

Η λαχανόπιτα είναι έτοιμη!!!

• ΣΗΜΕΡΑ
• ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ:

Το λαογραφικό μουσείο του χωριού περιλαμβάνει κεντήματα, υφαντά, αργαλειό και αντικείμενα παλιάς εποχής που χρησιμοποιούσαν στην καθημερινότητά τους οι άνθρωποι. Έχει τη μορφή ενός σπιτιού και είναι διακοσμημένο με μοναδικό τρόπο έτσι ώστε να γίνεται φανερός στον θεατή-επισκέπτη ο τρόπος ζωής των κατοίκων τα παλιά χρόνια και η έντονη διαφορά εκείνης της εποχής με τη σημερινή. Ακολουθούν ορισμένες εικόνες από το μουσείο:

• ΣΧΟΛΕΙΟ-ΜΟΥΣΕΙΟ ΜΑΘΗΤΙΚΗΣ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ :

Αν και το σχολείο του χωριού τη σημερινή εποχή δεν λειτουργεί , ο σύλλογος γυναικών του χωριού το έχει μετατρέψει σε Μουσείο Μαθητικής Ζωής και Εκπαίδευσης . Το κτίριο του σχολείου παλιότερα ήταν εκκλησία και εκεί που βρίσκονται τα 3 φυλλαράκια σήμερα ήταν το ιερό. Στο ιερό απαγορευόταν να πατήσουν μέσα οι κάτοικοι του χωριού. Επιπλέον υπήρχε ένας μαρμάρινος κίονας αρχαίος ο οποίος αποτελούσε την Αγία Τράπεζα και βρισκόταν μέσα στο ιερό . Η εκκλησία αυτή σταμάτησε να λειτουργεί περίπου το 1860 πιθανότατα λόγω κάποιου σεισμού.

• ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ-ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΣΧΙΝΩΝ:

Ο σύλλογος των γυναικών του χωριού οργανώνει διάφορες δράσεις για την αξιοποίηση του πλούτου του χωριού και την επιστροφή στις ρίζες μας . Κύριος στόχος του είναι η ευαισθητοποίηση και γρήγορη κινητοποίηση των νέων παιδιών για να σωθεί το χωριό και να μην εγκαταλειφθεί πλήρως. Άξια τονισμού είναι η συμμετοχή του συλλόγου σε φιλανθρωπικές δράσεις.

• Στο χωριό σήμερα λειτουργούν ένα καφενείο και ένα καφενείο-εστιατόριο. Υπάρχει ένα νεκροταφείο κοντά στην εκκλησία του Αη-Γιάννη . Η εκκλησία του Αη-Γιάννη όμως δεν λειτουργεί πια καθώς έχει κριθεί ακατάλληλη λόγω κάποιων ρωγμών και μικρών καταστροφών που υπέστη. Γίνονται αρκετές προσπάθειες των κατοίκων του χωριού για την ανοικοδόμησή της και πιέζουν όσο μπορούν τις αρμόδιες αρχές. Για την κάλυψη των θρησκευτικών αναγκών του χωριού λειτουργεί το εκκλησάκι της Παναγίας ( μικρή εκκλησία που συναντάμε στο δρόμο για το Μπισχίνι ).Τέλος, παρατηρούμε πως το χωριό ήταν πιο ενεργό από ποτέ τα παλιότερα χρόνια αν και οι συνθήκες δεν το ευνοούσαν, ενώ τώρα έχει εγκαταλειφτεί από τους περισσότερους κατοίκους του κάτι το οποίο ουσιαστικά το διέλυσε, κάνοντάς το πια να μοιάζει εγκαταλελειμμένο και σχεδόν νεκρωμένο.

• ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΤΙΣ ΚΥΡΙΕΣ: ΠΑΝΩΡΑΙΑ ΜΑΚΡΗ, ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΛΟΥ ΚΑΙ ΚΥΡΙΑΚΗ ΚΟΤΣΙΡΩΝΗ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΚΥΡΙΟΥΣ :  ΓΕΩΡΓΙΟ ΣΑΣΣΑΛΟ, ΔΗΜΗΤΡΙΟ ΜΑΚΡΗ ΚΑΙ ΑΝΤΡΕΑ ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΟΛΥΤΙΜΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΠΡΟΣΦΕΡΑΝ ΑΠΛΟΧΕΡΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΒΟΗΘΕΙΑ ΤΟΥΣ.

Την Εργασία επιμελήθηκαν οι:

Ζαχαρόπουλος Κωνσταντίνος

Ζαφειράκη Βασιλική

Κωτσάκης Πολυζώης

Μακρίδου Μαρία – Ιωάννα

Τούντα Χρυσοβαλλάντω – Κανέλλα