Οι μαθητές της ΣΤ΄ τάξης του σχολείου μας μαζί με τις εκπαιδευτικούς Τρικαλίτη Σούλα, Τουρκοχωρίτη Γεωργία και Καπέλιου Σωτηρία, παρακολούθησαν το πρόγραμμα του ΚΕΠΕΑ Θήβας ¨Περιδιαβαίνοντας … την ιστορία της Θήβας¨ με υπεύθυνη την κ. Παλάσκα Σοφία. Σκοπός του προγράμματος, ήταν μία πρώτη γνωριμία με την τοπική ιστορία μέσω μίας βιωματικής επαφής με τα μνημεία της τοπικής, πολιτισμικής κληρονομιάς του τόπου μας.  Οι μαθητές περιηγήθηκαν στην πόλη τους, που ανήκει σε μία από τις 7 αρχαιότερες πόλεις του κόσμου. Είναι η πόλη των ποιητών και των ηρώων, η πόλη που ενέπνευσε τους μεγάλους τραγικούς να γράψουν αριστουργήματα παγκοσμίως γνωστά. Οι μαθητές μέσα σε ένα ταξίδι στον χρόνο,  επισκέφτηκαν και ανακάλυψαν τους θησαυρούς της Θήβας και ταξίδεψαν στην ιστορία της. Συγκεκριμένα γνώρισαν με τη σειρά : το Μεσοβυζαντινό Ναό, το άγαλμα του Θηβαίου Έλληνα ζωγράφου Θεόδωρου Βρυζάκη, που θεωρείται ο ζωγράφος της ελληνικής επανάστασης, το Μυκηναϊκό Νεκροταφείο, τον Μικρασιατικό Συνοικισμό, το Αρχαιολογικό Μουσείο της Θήβας, το Καδμείο και το άγαλμα του στρατηγού Επαμεινώνδα.

Μεσοβυζαντινός  Ναός

Θεόδωρος Βρυζάκης

Μυκηναϊκό Νεκροταφείο

Αρχαιολογικό Μουσείο της Θήβας

Καδμείο

Το άγαλμα του στρατηγού Επαμεινώνδα

Μικρασιατικός  Συνοικισμός

Αληθινές Συνεντεύξεις των μαθητών με συγγενείς τους με καταγωγή από την Μικρασία.

Ηρώ Γκιόκα

Η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε  από τη γιαγιά μου, την Παγώνα, της οποίας οι γονείς γεννήθηκαν από Έλληνες στη Μ. Ασία.

Ηρώ:      Γιαγιά, οι γονείς σου πότε και πού γεννήθηκαν ακριβώς;

Γιαγιά:   Οι γονείς μου γεννήθηκαν στο Μελί της Μ. Ασίας. Η μαμά μου γεννήθηκε το 1908 και ο μπαμπάς μου το 1914.

Ηρώ:      Πώς ήταν εκεί η περιοχή αυτή;

Γιαγιά:   Ήταν ένα καταπληκτικό μέρος, παραθαλάσσιο και είχε τα πάντα από όσα χρειαζόταν ο κόσμος.

Ηρώ:      Πώς ζούσαν εκεί οι γονείς σου;

Γιαγιά:   Ζούσαν πολύ όμορφα, ήρεμα και οι άνθρωποι είχαν πολύ καλές σχέσεις μεταξύ τους.

Ηρώ:      Οι Έλληνες με τους Τούρκους τι σχέσεις είχαν;

Γιαγιά:   Ήταν πάρα πολύ καλές και φιλικές. Αντάλλασσαν επισκέψεις μεταξύ τους.

Ηρώ:      Πώς έμαθαν οι γονείς σου ότι ξεκινούσε η καταστροφή της Σμύρνης;

Γιαγιά:   Όταν έγινε ο διωγμός του 1922, τον παππού μου τον ειδοποίησε ένας χωροφύλακας Τούρκος που ήταν οικογενειακός φίλος και του είπε: «Αλέξανδρε, πάρε τη γυναίκα σου και τα παιδιά σου με όποιο μέσο μπορείς και πέρασε στην Ελλάδα».

Ηρώ:      Και τελικά τι έγινε στη συνέχεια;

Γιαγιά:   Ο παππούς μου έβαλε την οικογένειά του σε μια βάρκα και πήγαν στη Χίο.

Ηρώ:      Πότε ήρθαν στη Θήβα;

Γιαγιά:   Στη Θήβα πήγαν μετά από λίγους μήνες διότι στη Χίο δεν υπήρχαν δουλειές. Μπήκαν σε ένα καράβι, χωρίς να ξέρουν πού θα τους πάει και κατέληξαν στην Εύβοια. Επειδή εκεί όμως υπήρχαν πάρα πολλοί πρόσφυγες, δεν τους δέχτηκαν και πήγαν στη Θήβα όπου έζησαν την υπόλοιπή τους ζωή.

Ηρώ:      Σε ευχαριστώ πολύ γιαγιά που μοιράστηκες όλα αυτά μαζί μου!

Νικόλας Γλάρος

Πριν μάθω την ιστορία της Μικρασιατικής Καταστροφής στο σχολείο, είχα ακούσει πολλές φορές γι αυτή από τη γιαγιά μου που ζει στη Μακεδονία.

Οι παππούδες της γιαγιάς μου είχαν μικρασιατική καταγωγή. Γεννήθηκαν και έζησαν στην Προύσα μέχρι το 1922, οπότε και αναγκάστηκαν να έρθουν ως πρόσφυγες στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στη Μακεδονία.

Σύμφωνα με τις διηγήσεις της γιαγιάς μου η ζωή των Ελλήνων στην Προύσα ήταν πολύ όμορφη. Έλληνες και Τούρκοι ζούσαν ειρηνικά, αδελφωμένοι, χωρίς προσωπικές διαφορές. Συνεταιρίζονταν, διασκέδαζαν και γλεντούσαν μαζί. Απολάβαιναν τα ίδια δικαιώματα με τους ντόπιους Τούρκους. Βαπτίζονταν ελεύθερα χριστιανοί ορθόδοξοι και προσκυνούσαν τον Θεό τους στις δικές τους εκκλησίες. Οι περισσότεροι ήταν μορφωμένοι. Μάθαιναν να μιλούν την ελληνική γλώσσα και διδάσκονταν ελληνική ιστορία στα δικά τους σχολεία. Μάλιστα, όταν ο προ-προ-παππούς μου εγκαταστάθηκε ως πρόσφυγας στη Μακεδονία, οι νέοι συντοπίτες του, βλέποντάς τον τα διαβάζει εφημερίδες, ένιωσαν μεγάλη έκπληξη, επειδή εκείνοι τότε ήταν εντελώς αγράμματοι.

Όσοι δεν ασχολούνταν με τα γράμματα, καταγίνονταν με το εμπόριο, όπου προόδευαν πολύ ή με τη γεωργία. Καλλιεργούσαν απέραντες εκτάσεις, κυρίως με κρεμμύδια.

Όλοι ζούσαν με πλούτο και ευημερία και ένιωσαν μεγάλο πόνο και πίκρα όταν αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν εκείνη τη ζωή και τα αγαθά τους. Αλλά ακόμα πιο πικρές ήταν οι αναμνήσεις από τις στιγμές τους πετούσαν και τους στοίβαζαν στα καράβια για να τους στείλουν πρόσφυγες στην Ελλάδα. Ο προ-προ-παππούς μου, για να σώσει από πνιγμό μια έγκυο συμπατριώτισσά του, την άρπαξε από την μακριά πλεξούδα της ( ‘κοτσάνα’ τη λέγανε στην Προύσα την πλεξούδα). Και με το άλλο χέρι κρατούσε με ευλάβεια το ιερό Ευαγγέλιο που πρόλαβαν να σώσουν από την εκκλησία της ενορίας τους.

Κάθε φορά που η γιαγιά μού τα διηγείται όλα αυτά δακρύζουν τα μάτια της και λυπάται που προ-προ-παππούς δεν κατάφερε να φέρει ό,τι φωτογραφίες υπήρχαν από εκείνη την αξέχαστη εποχή στην παλιά πατρίδα!

Μάθια Δρίτσα

-Μαμά, ήθελα να σε ρωτήσω αν σου μιλούσε ο παππούς για τη καταγωγή μας από τη Μικρά Ασία;

-Ναι πολλές φορές μου μιλούσε… περισσότερο για αυτά που είχε ζήσει ο ίδιος και λιγότερο για όσα είχαν ζήσει στην πατρίδα, όπως έλεγε.

-Τι γνωρίζεις από τους συγγενής σου για τις συνθήκες διαβίωσης εκεί, πριν από τη Μικρασιατική καταστροφή;

-Οι άνθρωποι που ζούσαν εκεί ήταν μορφωμένοι, είχαν περιουσία, ήταν κοσμοπολίτες, είχαν ήθη, έθιμα και συνήθειες που τα ακολούθησαν πιστά και που ήταν τα μόνα που μπόρεσαν να πάρουν μαζί τους μετά τον διωγμό τους.

-Πώς ένιωσαν οι πρόγονοί μας όταν αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την πατρίδα τούς;

-Είναι μία από τις μαύρες σελίδες της ιστορίας μας. Παράτησαν τα πάντα για να σώσουν τις ζωές τους. Κυνηγήθηκαν, βιάστηκαν, χτυπήθηκαν ανελέητα…Ένιωσαν ταπείνωση και φόβο. Δεν έχασαν όμως την ελπίδα τους. Παρόλες τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν κατάφεραν να βρουν τόπους να επιβιώσουν, να προκόψουν, να προοδεύσουν και να περάσουν ήθη, έθιμα και συνήθειες στην ελληνική κοινωνία. Δεν ξεχνούσαν την καταγωγή τους και θυμάμαι όταν εγώ ήμουν παιδί τους παππούδες στον Παλαιό Συνοικισμό να πίνουν και αν λένε «εβίβα και καλή πατρίδα». Πάντα με συγκινούσε αυτή η έκφραση.

-Πράγματι πέρασαν πολύ δύσκολα οι πρόγονοί μας. Ακόμα και στα δικά μας αυτιά που έχουν περάσει τόσα χρόνια από τότε ακούγονται σκληρά. Με συγκινούν και εμένα τα λόγια αυτά καθώς και οι ιστορίες από τη Μικρά Ασία. Σε ευχαριστώ πολύ μαμά!

ΗΡΑΚΛΗΣ- Η προσφορά του στην πόλη της Θήβας

Θεός της δύναμης, του αθλητισμού, της γονιμότητας, της υγείας, της γεωργίας, της μαντικής ,του εμπορίου και  Προστάτης της ανθρωπότητας

Ο Ηρακλής ή Αλκαίος ή  Αλκείδης (αρχ. ελλην.: Ἡρακλῆς, από το όνομα Ἥρα και το επίθημα -κλῆς του ουσιαστικού κλέος = δόξα) ήταν αρχαίος μυθικός ήρωας, θεωρούμενος ως ο μέγιστος των Ελλήνων ηρώων. Ανήκει στο γένος των Περσειδών, στην μυθική γενιά του Περσέα, του ιδρυτή των Μυκηνών. Γεννήθηκε στη Θήβα αλλά θεωρούσε πραγματική πατρίδα του το Άργος, στο οποίο προσπαθούσε να επιστρέψει ξεπερνώντας τα εμπόδια τα οποία του έβαζε κάθε φορά ο Ευρυσθέας.

Ο Ηρακλής ήταν γιός της Αλκμήνης και του Αμφιτρύωνα, αλλά πραγματικός του πατέρας ήταν ο Δίας. Η μητέρα του Αλκμήνη ήταν παντρεμένη με τον Αμφιτρύωνα, με τον οποίον κατέφυγαν στη Θήβα, επειδή ο Αμφιτρύωνας είχε σκοτώσει κατά λάθος τον Ηλεκτρύωνα, πατέρα της Αλκμήνης.

Κάποτε ο Αμφιτρύωνας είχε φύγει σε εκστρατεία εναντίων των Τηλεβόων. Ο θεός τότε βρήκε την ιδανική ευκαιρία, όχι απλώς για να ικανοποιήσει το πάθος του για την θνητή γυναίκα, αλλά για να δημιουργήσει τον ισχυρότερο και δυνατότερο άνθρωπο. Παίρνοντας την μορφή και την όψη του συζύγου της, πλησίασε την Αλκμήνη προσφέροντάς της ως δώρο ένα πολύτιμο λάφυρο από την εκστρατεία του, το χρυσό δέπας(=είδος ποτηριού) του βασιλιά των Τηλεβόων Πτερέλαου. Άρχισε τότε να διηγείται στην ανυποψίαστη γυναίκα τα στρατιωτικά του κατορθώματα κατά την διάρκεια της εκστρατείας του. Ευτυχής για την επιστροφή του συζύγου της η Αλκμήνη, αγνοώντας την θεϊκή παγίδα, έπεσε στην αγκαλιά του Δία. Και τότε, έπειτα από εντολή, που έδωσε ο πατέρας των θεών στις δυνάμεις της φύσης, η Αλκμήνη συνέλαβε τον ήρωα. Το επόμενο πρωί επέστρεψε ο αληθινός Αμφιτρύωνας από την χώρα των Τηλεβόων αποκαλύπτοντας έτσι το θείο τέχνασμα. Και χρειάσθηκε να μεσολαβήσει ο ίδιος ο Δίας για να συμφιλιώσει το ζευγάρι. Ο Αμφιτρύωνας ταπεινωμένος μπροστά στη θεϊκή βούληση υποχώρησε και δέχθηκε να είναι απλώς ο πατριός του παιδιού. Πριν γεννηθεί ακόμη ο Ηρακλής, ο Δίας ανήγγειλε στους θεούς ότι θα γεννηθεί από την Αλκμήνη απόγονος του Περσέα, που θα βασιλεύσει στον θρόνο των Περσειδών.

Όμως, η θεά Ήρα η γυναίκα του Δία, θυμωμένη από τις διαρκείς ατασθαλίες του συζύγου της διψούσε για εκδίκηση και δεν έπαυσε να κυνηγάει τον ήρωα κατά την διάρκεια της ζωής του. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, ένα βράδυ, λίγες ημέρες μετά την γέννηση του Ηρακλή και καθώς ο ίδιος κοιμόταν μαζί με τον αδερφό του, Ιφικλή, η θεά έστειλε δύο πελώρια φίδια. Τα ερπετά τυλίχθηκαν γύρω από το σώμα των μικρών παιδιών. Τότε ο Ιφικλής έβαλε τις φωνές ξυπνώντας τον αδελφό του ο οποίος κατάφερε να πνίξει τα δύο φίδια, στραγγαλίζοντάς τα, μόνο με την μυϊκή δύναμη των χεριών του.

Ο θετός πατέρας του Ηρακλή, ο Αμφιτρύωνας, ο οποίος ανέλαβε να τον μεγαλώσει, τον δίδαξε την τέχνη του ηνιόχου, ο Κάστορας του δίδαξε την οπλασκία, ο Αίλυκος την πάλη, ο Εύρυτος το τόξο, ο κένταυρος Χείρωνας τις επιστήμες και ο Λίνος τη Μουσική.

Σε ηλικία 18 ετών ο Αλκείδης πραγματοποίησε τον πρώτο του άθλο, κατάφερε να σκοτώσει το τρομερό λιοντάρι του Κιθαιρώνα. Επιστρέφοντας από το κυνήγι, όμως συνάντησε τους απεσταλμένους του βασιλιά του Ορχομενού Εργίνου, που έρχονταν για την είσπραξη των φόρων από τους Θηβαίους. Ο Αλκείδης τους πολέμησε γενναία και κατάφερε να απαλλάξει την πόλη από τον δυνάστη. Ο βασιλιάς της Θήβας  Κρέων επιθυμώντας να ευχαριστήσει τον ήρωα, του προσέφερε ως γυναίκα την κόρη του, Μεγάρα, με την οποία απέκτησε πολλά παιδιά.

Ο Ηρακλής σκοτώνει το λιοντάρι του Κιθαιρώνα

 Η θεά Ήρα φθονώντας τον Αλκείδη που γινόταν όλο και πιο ευτυχισμένος και μη μπορώντας να ξεχάσει ότι ήταν γιος του Δία, τον «χτύπησε» με τρέλα. Μετά την μανία που τον κατέλαβε, ο Αλκείδης δολοφόνησε με σκληρό και απάνθρωπο τρόπο τα παιδιά του. Όταν συνήλθε με την βοήθεια της θεάς Αθηνάς, εγκατέλειψε την Μεγάρα και ζήτησε εξιλέωση από την Πυθία στο μαντείο του Απόλλωνα στους Δελφούς. Η τελευταία τον υποχρέωσε, προκειμένου να απαλειφθεί  το μίασμα που έφερε, να ονομάζεται στο εξής Ηρακλής, δηλαδή αυτός που δοξάζει την Ήρα. Και για να επαληθεύσει το όνομά του θα έπρεπε να φέρει εις πέρας μια σειρά άθλων, οι οποίοι θα οδηγούσαν στην εξύμνηση της θεάς. Σύμφωνα με τον Ευρυπίδη, ο Ηρακλής θα έπρεπε να εκτελέσει μία σειρά έργων υπηρετώντας τον βασιλιά των Μυκηνών Ευρυσθέα, τα οποία είχαν ως σκοπό να απαλλάξουν τον κόσμο από ορισμένα τέρατα και  είναι οι γνωστοί σε όλους μας <<12 άθλοι>>.

Μπακόπουλος Γιάννης

Ρώσσης  Βασίλης

Χατζής Παναγιώτης

ΑΜΦΙΟΝΑΣ ΚΑΙ ΖΗΘΟΣ –Aνέγερση των πρώτων τειχών της «επτάπυλης» Θήβας

Ο Αμφίονας γεννήθηκε από την Αντιόπη τη Βοιωτή,  μέσα σε σπηλιά κοντά στις Ελευθερές (ανατολικές πλαγιές του Κιθαιρώνα), κάτω από δραματικές και περιπετειώδεις συνθήκες. Η Αντιόπη καταδιωκόταν από τον πατέρα της, τον Ασωπό ή τον Νυκτέα, επειδή είχε μείνει έγκυος από τον Δία. Την είχε συλλάβει ο θείος της ο Λύκος μετά από όρκο που είχε δώσει στον πατέρα της, πριν τον θάνατο του τελευταίου, και την πήγαινε στη Θήβα.

Στον δρόμο την έπιασαν οι πόνοι του τοκετού και οι συνοδοί της αναγκάσθηκαν να την αφήσουν να γεννήσει στη σπηλιά τους δίδυμους Αμφίονα και Ζήθο. Ο Λύκος εγκατέλειψε μόνα τα νεογέννητα σε φαράγγι του Κιθαιρώνα και έφυγε με τη μητέρα τους στη Θήβα. Τα τέκνα ανατράφηκαν από κάποιο βοσκό και μεγάλωσαν χωρίς να μάθουν τις συνθήκες υπό τις οποίες γεννήθηκαν. Κάποτε η Αντιόπη κατάφερε να δραπετεύσει και να τα βρει, αλλά εκείνα δεν ήθελαν να την αναγνωρίσουν ως μητέρα τους και την κράτησαν μάλιστα αιχμάλωτη σε καλύβα. Μόνο με τη βοήθεια του Δία μπόρεσαν να την αναγνωρίσουν, οπότε μετά τιμώρησαν σκληρά τους διώκτες της, τον Λύκο και τη σύζυγό του Δίρκη, και εγκαταστάθηκαν με τη μητέρα τους στη Θήβα, όπου έγιναν θρυλικοί ήρωες της Βοιωτίας. Σε αυτούς αποδίδει ο μύθος την ανέγερση των πρώτων τειχών της «επτάπυλης» Θήβας:

Ο Ζήθος με τη δύναμη του ξεκολλούσε βράχους από τον Κιθαιρώνα και τους μετέφερε στη Θήβα, ενώ ο Αμφίονας έπαιζε μουσική με τη λύρα του και οι βράχοι τοποθετούνταν μόνοι τους και οικοδομούσαν τα τείχη! Ο Αμφίονας είχε μάθει αριστοτεχνικά να παίζει την επτάχορδη λύρα από τον θεό Ερμή  .            

Οι δίδυμοι ήρωες ζούσαν ευτυχισμένοι στη Θήβα μέχρι που η πολύτεκνη σύζυγος του Αμφίονα, η Νιόβη, καυχήθηκε ότι είναι πολύ πιο ευτυχισμένη και εύτεκνη από τη Λητώ ,που ήταν εκλεκτή του Δία. Τότε τα παιδιά της Λητώς, οι θεοί Απόλλων και Άρτεμις, σκότωσαν τα παιδιά της Νιόβης. Έπειτα ο Αμφίονας αυτοκτόνησε.

Ο Παυσανίας μας παραδίδει ότι οι Θηβαίοι φρουρούσαν προσεκτικά τον τάφο του Αμφίονα γιατί, σύμφωνα με κάποιο χρησμό, αν οι κάτοικοι της γειτονικής πόλης Τιθορέας έπαιρναν ποτέ χώμα από τον τάφο και το μετέφεραν στον τάφο της Αντιόπης στην Τιθορέα, η περιοχή τους θα γινόταν εύφορη και η περιοχή γύρω από τη Θήβα άγονη.

Μαρία Λιανού

Σοφία Μπατσούλη

Δήμητρα Παρασκευή Τζουμανέκα

Κάδμος,ο πρώτος βασιλιάς της Θήβας

Ο Κάδμος ήταν ο ιδρυτής και ο πρώτος βασιλιάς της Θήβας. Ήταν γιος του βασιλιά της Φοινίκης, Αγήνορα και της Τηλέφασσας (της κόρης του Νείλου, σύμφωνα με μια εκδοχή) και αδελφός της Ευρώπης, του Φοίνικα, του Κίλικα και του Θάσου. Από την πλευρά του πατέρα του καταγόταν από το μυθικό βασιλιά της Αιγύπτου, τον Έπαφο, τον γιο του Δία και της αργίτισσας Ιούς, όταν εκείνη κυνηγημένη από την Ήρα έφτασε, μεταμορφωμένη σε αγελάδα, στη χώρα του Νείλου.

Μετά την αρπαγή της αδελφής του, Ευρώπης, από τον Δία, ο Κάδμος μαζί με τα αδέλφια του και τη μητέρα τους άφησαν κατ’ εντολήν του Αγήνορα την πατρίδα τους και περιπλανήθηκαν στο Αιγαίο με σκοπό να βρουν την Ευρώπη. Ο Κάδμος κατέληξε στη Βοιωτία, όπου ίδρυσε την πόλη της Θήβας, αφού πρώτα ακολούθησε μία ξεχωριστή αγελάδα με μια ημισέληνο στα πλευρά της (έπειτα από χρησμό του μαντείου των Δελφών) και στη συνέχεια σκότωσε ένα δράκοντα κι έσπειρε τα δόντια του, με αποτέλεσμα να ξεφυτρώσουν οι πρώτοι κάτοικοι (σπαρτοί). Η ακρόπολη της Θήβας ονομάστηκε προς τιμήν του Καδμεία.

Ο  Κάδμος παντρεύτηκε την κόρη του Άρη και της Αφροδίτης, την Αρμονία και έκαναν τέσσερις κόρες, την Αγαύη, την Αυτονόη, την Ινώ και τη Σεμέλη, και ένα γιο, τον Πολύδωρο. Στους γάμους του Κάδμου και της Αρμονίας παρευρέθησαν οι θεοί του Ολύμπου, οι οποίοι χάρισαν στη νύφη πολλά και θαυμαστά δώρα (η Αθηνά ένα πέπλο, ο Ήφαιστος ένα περιδέραιο κ.ά.). Από τη γενιά του Κάδμου κατάγεται και ο θεός Διόνυσος, γιος του Δία και της Σεμέλης.

Το ζευγάρι έζησε και βασίλευσε στη Θήβα και η βασιλεία του ήταν πολύχρονη κι ευτυχισμένη. Αργότερα, αφού άφησαν τη βασιλεία στον Πολύδωρο, εγκαταστάθηκαν στην Ιλλυρία. Ο μύθος λέει ότι μετά το θάνατό τους μεταμορφώθηκαν σε δράκοντες και ο Δίας τους έστειλε στα Ηλύσια Πεδία. Ο Ηρόδοτος υποστηρίζει ότι ο Κάδμος έφερε στην Ελλάδα τα φοινικικά (ή Κάδμεια ) γράμματα.

ΚΑΔΜΟΣ

Μυκηναϊκό Ανάκτορο Θήβας ,¨Καδμείο¨

Μάμαλης Πέτρος

Σινγκ Χαρκιίρατ

ΚΡΑΤΗΣ        –      ΘΗΒΑΙΟΣ  ΚΥΝΙΚΟΣ ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ

Ο Κράτης γεννήθηκε περίπου το 365 π.χ. στη Θήβα και πέθανε το 285 π.χ. Ήταν γιος του Άσκονδου και διάδοχος σε μια τεράστια περιουσία, την οποία απαρνήθηκε για να ζήσει μια ζωή «εντίμου πενίας» στην Αθήνα. Ο Διογένης Λαέρτιος διασώζει διάφορες ιστορίες της ζωής του. Μία αναφέρει ότι τόσο πολύ τον συντάραξε η ζωή και τα δεινά του ζητιάνου βασιλιά, Τήλεφου, που δώρισε όλη του την περιουσία στους πολίτες της Θήβας. Μια άλλη αναφέρει ότι έδωσε χρήματα σε κάποιον τραπεζίτη και του ζήτησε να τα δώσει στους γιούς του, αν αποδειχθούν κοινοί πολίτες. Αν όμως γίνουν φιλόσοφοι, να δώσει τα λεφτά στους πολίτες, μιας και όντως οι φιλόσοφοι δεν χρειάζονται τίποτα.

ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ   –     Ο ΑΡΧΑΙΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΖΩΓΡΑΦΟΣ

Ο Αριστείδης ο Θηβαίος ήταν αρχαίος Έλληνας ζωγράφος, χαλκοπλάστης και πιθανόν αρχιτέκτονας του 4ου αιώνα π.χ. Γεννήθηκε και έζησε στη Θήβα, υπήρξε μαθητής του Πολύκλειτου, που θεωρείται κορυφαίος των γλυπτών του πελοποννησιακού εργαστηρίου και θεωρείται ο ιδρυτής της Αττικοθηβαϊκής ζωγραφικής σχολής που έδρασε παράλληλα με τη Σικυωνική . Μέλη και μαθητές της σχολής του υπήρξαν ο γιός του Νικόμαχος, ο Ευφράνωρ και ο Αριστείδης ο νεότερος. Αναφέρεται από τον Πλίνιο ότι τα έργα του ξεχώριζαν για την αναπαράσταση “των ηθών και τα πάθη της ζωής.

ΚΕΒΗΣ         –          Ο  ΘΗΒΑΙΟΣ  ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ

Ο Κέβης γεννήθηκε τον 5^ο αιώνα π.Χ. και πέθανε τον 4^ο αιώνα π.Χ. στη Θήβα.Ήταν  μαθηματικός, ζωγράφος, φιλόσοφος και μαθητής του Σωκράτη και του Φιλόλαου και επιστήθιος φίλος του Σιμμία. Οι δυο τους προσφέρθηκαν μάταια να χρηματοδοτήσουν τη διαφυγή του Σωκράτη προκειμένου να μην πιει το κώνειο. Καταγόταν από τη Θήβα. Ήταν ένας από τους ομιλητές στον διάλογο Φαίδων του Πλάτωνα. Το λεξικό Σούδα και ο Διογένης ο Λαέρτιος τον αναφέρουν ως συγγραφέα τριών διαλόγων, της <<Εβδόμης>>, του <<Φρύνιχου>> και του <<Πίνακα>>. Το έργο <<Πίνακας>> διασώζεται, όμως θεωρείται έργο άγνωστου μεταγενέστερου συγγραφέα, του 1ου αιώνα π.Χ.

ΣΙΜΜΙΑΣ   –      Ο  ΘΗΒΑΙΟΣ ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ

Ο Σιμμίας γεννήθηκε τον 5^ο αιώνα π.Χ. και πέθανε τον 4^ο αιώνα π.χ. Ήταν φιλόσοφος , μαθηματικός και μαθητής του  Σωκράτη  και φίλος του  Κέβη. Αναφέρεται στα απομνημονεύματα του Ξενοφώντα, στον κύκλο του Σωκράτη. Επίσης αναφέρεται στα έργα του Πλάτωνα, Φαίδων, Κρίτων, Φαίδρος  και στις δώδεκα επιστολές. Σύμφωνα με τον Διογένη τον Λαέρτιο, ο Σιμμίας ήταν συγγραφέας εικοσιτριών σύντομων διαλόγων που δεν σώζονται σήμερα.

Μυρτώ Σταμέλου

Πάγων, ο Θηβαίος

Ο Πάγων ο Θηβαίος (7^ος /8^ος αιώνας π.Χ.) ήταν αρχαίος Έλληνας ολυμπιονίκης με καταγωγή από τη Θήβα, ο οποίος στέφθηκε νικητής στο αγώνισμα του τέθριππου (του άρματος που συρόταν από τέσσερις ίππους) κατά τους 25^ους (680 π.Χ.) ολυμπιακούς αγώνες της αρχαιότητας.

 Κουτσούρη Ελευθερία

  Στάμου Ελένη

Επαμεινώνδας

Ο Επαμεινώνδας  γεννήθηκε το 418 π.Χ. και πέθανε στις  4 Ιουλίου 362 π.Χ. Ήταν Θηβαίος στρατηγός και πολιτικός του 4ου αιώνα π.Χ., ο οποίος απάλλαξε τη Θήβα από τη σπαρτιατική ηγεμονία και τη μετέτρεψε σε ισχυρή πόλη–κράτος . Νίκησε τους Σπαρτιάτες στη μάχη των Λεύκτρων  και απελευθέρωσε τους Μεσσήνιους, οι οποίοι ήταν υποταγμένοι στη Σπάρτη επί 230 χρόνια, μετά την ήττα τους στον Δεύτερο Μεσσηνιακό Πόλεμο.  Ο Επαμεινώνδας κατέλυσε τις ως τότε συμμαχίες και δημιούργησε νέες.  Αλλά, παρά το γεγονός ότι ο Επαμεινώνδας άλλαξε τον πολιτικό χάρτη της Ελλάδος, έπληξε     καίρια τη στρατιωτική δύναμη της Σπάρτης και ανύψωσε τη Θήβα σε ηγέτιδα δύναμη του ελληνικού χώρου.

Όταν ήταν νεαρός, ήταν μέλος της αριστοκρατίας της Θήβας. Ο Επαμεινώνδας άρχισε να υπηρετεί ως στρατιώτης μετά την ενηλικίωσή του . O Πλούταρχος αναφέρει ένα περιστατικό, το οποίο έλαβε χώρα σε μία μάχη στη Μαντίνεια και επηρέασε τον Επαμεινώνδα. Πιθανόν αυτή να ήταν η σπαρτιατική επίθεση στη Μαντίνεια το 385 π.Χ. Εκεί, στη Μαντίνεια, συνέβη ένα σημαντικό γεγονός για τη ζωή του Επαμεινώνδα. Στη μάχη έσωσε τη ζωή του Πελοπίδα. Είχε βοηθήσει τον θηβαϊκό στρατό να υπερασπιστεί τη Βοιωτία το 370 π.Χ. και τον επόμενο χρόνο έγινε Βοιωτάρχης.  Είναι βέβαιο, δεδομένης της φιλίας τους, πως ο Πελοπίδας και ο Επαμεινώνδας έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην πολιτική ζωή της Θήβας τα έτη 378-371 π.Χ. Ο Επαμεινώνδας νίκησε τους, μέχρι τότε θεωρούμενους αήττητους, Σπαρτιάτες, στη μάχη των Λεύκτρων το 371 π.χ. Εκεί ο Θηβαίος Στρατηγός εφήρμοσε για πρώτη φορά στην ιστορία των μέχρι τότε πολέμων, μια νέα στρατιωτική τακτική, η οποία και τον ανέδειξε σε έναν από τους ευφυέστερους στρατηγούς όλων των εποχών. Αντί της τακτικής της ενιαίας γραμμής μετώπου που ακολουθείτο μέχρι τότε, χώρισε τη φάλαγγά του σε δύο τμήματα εκ των οποίων το ένα διενεργούσε επίθεση και το άλλο άμυνα. Η παράταξη αυτή κλήθηκε από τον εφευρέτη της “Λοξή Φάλαγγα”.  Μέχρι τότε, ο στρατός της Βοιωτίας είχε εκστρατεύσει σ’ όλη την Ελλάδα και απέκτησε πολλούς εχθρούς.                                                                              Στη μάχη της Μαντινείας 362 π.Χ. ο Επαμεινώνδας χτυπήθηκε από ένα δόρυ. Ο Κορνήλιος Νέπως, Ρωμαίος ιστορικός, θεωρεί πως οι Σπαρτιάτες προσπαθούσαν να τον σκοτώσουν, με σκοπό να κάμψουν το ηθικό των Θηβαίων. Το δόρυ έσπασε, αλλά το σίδηρο έμεινε στο σώμα του Επαμεινώνδα, ο οποίος έπεσε. Ακολούθησε σκληρή μάχη γύρω από το σώμα του Επαμεινώνδα, καθώς οι Θηβαίοι προσπαθούσαν να εμποδίσουν τους Σπαρτιάτες να πάρουν το σώμα του. Όταν τον έφεραν στο στρατόπεδο, ο Επαμεινώνδας ήταν ακόμα ζωντανός και ρώτησε ποιος ήταν ο νικητής. «Οι Βοιωτοί» του απάντησαν και τότε είπε «καιρός να πεθάνω». Ο ίδιος ζήτησε να του βγάλουν το σίδηρο από το σώμα του και μόλις το έβγαλαν πέθανε αμέσως. Σύμφωνα με τα ελληνικά έθιμα, το σώμα του τάφηκε στο πεδίο της μάχης. Οι σύγχρονοι του, τον επαινούσαν για την κοινή χρήση των αγαθών του με τους φίλους του και για το γεγονός ότι δεν δεχόταν δωροδοκίες. Ένας από τους τελευταίους κληρονόμους της πυθαγόρειας παράδοσης, προτιμούσε μια απλή και ασκητική ζωή, έστω και αν έγινε αρχηγός όλης της Ελλάδας.

Για να τον τιμήσουν, οι Θηβαίοι έχτισαν το άγαλμά του στην πλατεία της Θήβας , που βρίσκεται εκεί μέχρι σήμερα.

Γιάννης  Μπόκος

Πελοπίδας-Ο στρατηγός με τον ακέραιο  χαρακτήρα

Ο Πελοπίδας (410 π.Χ. – 364 π.Χ) ήταν Θηβαίος στρατηγός, πολιτικός και διοικητής του Ιερού Λόχου. Μαζί με τον συμπολίτη και φίλο του Επαμεινώνδα κατέστησαν τη Θήβα ως μια ισχυρή δύναμη, συμβάλλοντας τα μέγιστα στην επιβολή της Θηβαϊκής ηγεμονίας στον ελλαδικό χώρο.

Πατέρας του ήταν ο Ιπποκλής, ένας Θηβαίος ευγενής. Αν και μεγάλωσε μέσα σε πλούτη, ο Πελοπίδας ανέπτυξε ακέραιο χαρακτήρα, ακολουθώντας λιτό και απλό βίο. Γυμναζόταν συχνά και από τις αγαπημένες του ασχολίες ήταν η πάλη και το κυνήγι, όπως αναφέρει ο Πλούταρχος . Διέθετε όλο του τον χρόνο για τις ανάγκες της πόλης του. Επιπλέον βοηθούσε αφειδώς τους φτωχούς. Χαρακτηριστικά, καταγράφεται ένα περιστατικό όπου οι φίλοι του τον νουθετούσαν ότι παραμελεί τα χρήματα, τα οποία είναι κάτι αναγκαίο. Τότε αυτός τους έδειξε τον Νικόδημο, έναν κουτσό και τυφλό, και είπε: “Αυτούς είναι αναγκαίο να μην παραμελούμε”

Από νωρίς συνδέθηκε μέσω στενής φιλίας με τον Επαμεινώνδα. Συμπλήρωναν ο ένας τον άλλον ως προσωπικότητες και τους ένωνε μια κοινή φιλοδοξία, η καταξίωση της πόλης τους στο πολιτικό στερέωμα της αρχαίας Ελλάδας. Η φιλία τους έγινε πιο δυνατή κατά τη διάρκεια μιας εκστρατείας των Σπαρτιατών στην Αρκαδία, το 385 π.Χ.

Το 382 π.Χ. τρεις Θηβαίοι ολιγαρχικοί, ο Αρχίας, ο Λεοντίδας και ο Φίλιππος προσκάλεσαν τον Σπαρτιάτη στρατηγό Φοιβίδα να τους βοηθήσει να καταλάβουν την εξουσία. Ο Φοιβίδας πράγματι πείσθηκε και κατέλαβε αιφνιδιαστικά την Καδμεία, ακρόπολη της Θήβας. Στην πόλη εγκαθιδρύθηκε ολιγαρχία, ενώ  η δημοκρατική μερίδα, στην οποία ανήκε ο Πελοπίδας, υπέστη διώξεις. Ο Ισμηνίας, ένας εκ των ηγετών της, μεταφέρθηκε αιχμάλωτος στη Σπάρτη. Ο Πελοπίδας και άλλα μέλη της κατέφυγαν στην Αθήνα. Στην Καδμεία παρέμεινε σπαρτιατική φρουρά. Στις αρχές της άνοιξης του 379 π.Χ. ο Πελοπίδας και άλλοι δημοκρατικοί οργάνωσαν συνωμοσία για την ανατροπή των ολιγαρχικών. Η ομάδα του Πελοπίδα ανέλαβε το δύσκολο έργο να δολοφονήσει τον Λεοντιάδα, ο οποίος περιγράφεται ως νηφάλιος και ανδρείος. Μετά από σκληρή μονομαχία, ο Πελοπίδας φόνευσε τον Λεοντιάδα. Της ιδίας μοίρας έτυχαν και οι άλλοι ολιγαρχικοί. Την επομένη ημέρα επικυρώθηκε και τυπικά από την Εκκλησία του Δήμου η αποκατάσταση του δημοκρατικού πολιτεύματος. Ο Πελοπίδας ακολούθως έλαβε το αξίωμα του βοιωτάρχη.

Στη μάχη των Λεύκτρων το 371 π.Χ. , οι Θηβαίοι επικράτησαν. Ο Πελοπίδας είχε μέγιστη συνεισφορά πολεμώντας με ορμή και ανδρεία, διασπώντας ως αρχηγός του Ιερού Λόχου τις γραμμές των Σπαρτιατών οπλιτών και προκαλώντας τους μεγάλες απώλειες. Η νίκη στα Λεύκτρα έθραυσε συντριπτικά την δύναμη της Σπάρτης και ανέδειξε τη Θήβα ως την ισχυρότερη πόλη-κράτος στην Ελλάδα, σηματοδοτώντας την αρχή της περιόδου της Θηβαϊκής ηγεμονίας.

Ο θάνατος του Πελοπίδα(Κυνός Κεφαλές 364 π.Χ.)
πίνακας του Αντρέι Ιβανόφ(1805-1806)

Κουτσούρη Ελευθερία

Στάμου Ελένη

Παγώνδας, ο Θηβαίος

Ο Παγώνδας (434 π.Χ.-360 π.Χ.) ήταν στρατηγός της Βοιωτικής Συμμαχίας, που εκλέχθηκε κατά την περίοδο του Πελοποννησιακού πολέμου Βοιωτάρχης. Είναι γνωστός από τη νίκη του στη μάχη ενάντια στους Αθηναίους στο Δήλιο της Βοιωτίας που με το βάθος των 50 ανδρών και της θηβαϊκής φάλαγγας κατέστρεψε τους Αθηναίους και σκότωσε τον αρχηγό τους, τον Ιπποκράτη. Από τον Πίνδαρο αναφέρεται ότι καταγόταν από οικογένεια ευγενών της Θήβας, γιος του Αιολίδα.

Χάρτης της περιοχής την περίοδο της μάχης του Δηλίου

Κουτσούρη Ελευθερία

  Στάμου Ελένη

Ο Άγιος  Ιωάννης ο  Καλοχτένης

Ο Άγιος Ιωάννης ο Καλοκτένης  είναι Άγιος της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Έζησε κατά τον 12ο αιώνα και καταγόταν από την Κωνσταντινούπολη.

Γεννήθηκε από εύπορους γονείς, τον Κωνσταντίνο Καλοκτένη και τη Μαρία. Έγινε  αρχικά μοναχός σε κάποια μονή της Κωνσταντινουπόλεως και λόγω της αρετής και των ικανοτήτων του εξελέγη Μητροπολίτης Θηβών και Έξαρχος πάσης Βοιωτίας. επί πατριαρχείας Λουκά του Χρυσοβέργη (1156-1169), θέση στην οποία έμελλε να παραμείνει μέχρι τον θάνατό του. Σύμφωνα με τα πρακτικά των Συνόδων του 1166 και του 1170 στην Κωνσταντινούπολη, πήρε μέρος σε αυτές ως Μητροπολίτης Θηβών. Η παρουσία του Ιωάννη του Καλοκτένη στον μητροπολιτικό θρόνο της Θήβας, πιθανόν από το 1166 έως το 1190, έδωσε νέα πνοή στην εκκλησιαστική ζωή του βοιωτικού χώρου.

Ο Άγιος Ιωάννης αφιερώθηκε πλήρως στο ποίμνιό του, το οποίο διακόνησε με πιστότητα και ζήλο. Έχτισε ναούς (όπως της Υπερενδόξου Θεοτόκου, εκεί όπου σήμερα βρίσκεται το Δημαρχείο της Θήβας), ανέπτυξε αρδευτικά έργα όπως μια τρίτοξη γέφυρα για το πέρασμα του Ασωπού, η οποία καταστράφηκε στις αρχές του 20ου αιώνα, ίδρυσε παρθενώνα, στον οποίο έμεναν παρθένες.  Ακόμη κατασκεύασε Νοσοκομείο, Γηροκομείο, Πτωχοκομείο και Ξενώνα.

Η φιλανθρωπία και η ελεημοσύνη του, του χάρισαν το όνομα «Νέος Ελεήμων». Είναι πολιούχος της Θήβας και η μνήμη του εορτάζεται στης 29 Απριλίου.

Μιριέτα  Μπούζι

Λήψη αρχείου

Λήψη αρχείου

Λήψη αρχείου

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΚΟΥΡΤΑΝΙΩΤΗΣ

Ο Γεώργιος Σκουρτανιώτης γεννήθηκε το 1800 στα Σκούρτα Βοιωτίας. Ήταν ένα από τα εφτά παιδιά –όλα αγόρια- του Γιάννη και της Αγαθής Γάτση. Κατά την διάρκεια της επανάστασης όλα τα αδέλφια πήραν το προσωνύμιο Σκουρτανιώτης από το όνομα της ιδιαίτερης πατρίδας τους.

Συμμετείχε εξ αρχής με τα αδέλφια του στον αγώνα της επανάστασης, όπου η ομάδα των Δερβενοχωρίων και των χωριών της Ωρωπίας έχοντας αρχηγό τον Θανάση Σκουρτανιώτη, συμμετείχε σε όλες τις μάχες της Αττικοβοιωτίας προκαλώντας μεγάλες φθορές στις Τούρκικες φρουρές, αλλά και στον οργανωμένο στρατό του Ομέρ πασά. Με τον ηρωικό θάνατο του αδελφού του οπλαρχηγού Θανάση Σκουρτανιώτη, αλλά και του υπαρχηγού επίσης αδελφού Κωνσταντίνου στις 26 Οκτωβρίου 1825 στην μάχη της εκκλησίας της Μεταμορφώσεως στο Μαυρομάτι, ανέλαβε μετά από ομόφωνη απόφαση, την αρχηγία της ομάδας αυτής.

Προικισμένος ο Γιώργης Σκουρτανιώτης με όλες τις απαραίτητες αλλά και σπάνιες αρετές του ηγέτη-πολεμιστή, εξελίσσεται στην συνέχεια μέσα από δεκάδες σκληρές μάχες σε έναν από τους πιο σπουδαίους οπλαρχηγούς του 1821. Ο στρατάρχης της Ρούμελης Γεώργιος Καραϊσκάκης αλλά και ο Δημήτριος Υψηλάντης, ο οποίος ανέλαβε την διοίκηση της στρατιάς της Ρούμελης μετά τον θάνατο του Γ. Καραισκάκη, εκτιμούσαν ιδιαίτερα τον Γεώργιο Σκουρτανιώτη. Γι’ αυτό σε όλες τις μεγάλες μάχες του ανέθεταν τις πιο δύσκολες αποστολές και θέσεις. Έχοντας αισθήματα φιλοπατρίας, ήταν πάντα μπροστάρης στις μάχες και έδινε το παράδειγμα στους συμπολεμιστές του. Αποτέλεσμα αυτού του παραδειγματικού ηρωισμού, ήταν οι αρκετοί σοβαροί τραυματισμοί του στα πεδία των μαχών. Στο κορμί του και κυρίως στο στήθος είχε πέντε πληγές από βόλια που δεν είχαν αφαιρεθεί. Ίσως αυτό δικαιολογεί τις φήμες ότι ζούσε μέχρι το 1852 με πολλούς πόνους κυρίως στο στήθος.

Στη νικηφόρα μάχη του Ωρωπού πρωτοστατεί το 4ο τάγμα της στρατιάς της Ρούμελης, την διοίκηση του οποίου ο Δ. Υψηλάντης, την έχει αναθέσει τιμητικά στον Γεώργιο Σκουρτανιώτη. Σε αυτή σκοτώθηκαν 120 Τούρκοι στρατιώτες και αξιωματικοί και αιχμαλωτίσθηκαν ο πεντακοσίαρχος διοικητής, 3 εκατόνταρχοι, πολλοί υπαξιωματικοί και στρατιώτες. Από τους Έλληνες σκοτώθηκαν 8 και τραυματίστηκαν 12.

Στις 12-9-1829 έγινε η τελευταία και καθοριστική μάχη της Πέτρας Βοιωτίας με νικηφόρο το αποτέλεσμα για τους Έλληνες και την οριστική απελευθέρωση της Ρούμελης και του Μοριά.

Το 1837 κλήθηκε να υπηρετήσει στα ανάκτορα του βασιλιά Όθωνα, ως υπασπιστής. Έπεσε όμως στην δυσμένεια του παλατιού όταν αρνήθηκε να ηγηθεί της σύλληψης των συμπολεμιστών του, Βάσου Μαυροβουνιώτη και Νικόλαου Κριεζώτη. Μετά από αυτό ο Γ. Σκουρτανιώτης εγκαταστάθηκε μόνιμα στον αγαπημένο του τόπο τον Ωρωπό όπου και ασχολήθηκε με τα κτήματά του.

Το 1843 μαζί με άλλους προεστούς του Ωρωπού και με τη βοήθεια των γνωριμιών του στο παλάτι κατάφεραν να δημιουργήσουν τον Δήμο Ωρωπίων με έδρα τον Ωρωπό.

Τελικά ο μεγάλος αυτός αγωνιστής, του 1821, πέθανε το 1852 στον Ωρωπό, χωρίς οικογένεια και άτεκνος, αφού δεν παντρεύτηκε ποτέ. Ο λόγος ήταν, ότι δεν ξεπέρασε ποτέ τον θάνατο της αρραβωνιαστικιάς του Κρυσταλλίας κόρης του Γιώργη Κουρούπη η οποία ήταν ο μεγάλος έρωτάς του. Την πεντάμορφη αυτή κόρη, την σκότωσαν οι Τούρκοι για να τον εκδικηθούν μετά την ήττα τους στην 1η μάχη του Ωρωπού στις 3-3-1827. Έχοντας αποφασίσει να μην παντρευτεί άλλη, υιοθέτησε και άφησε μοναδικό κληρονόμο τον ανιψιό του Παναγή Σκουρτανιώτη, γιο του αδελφού του Λουκά.

Φωτογραφια του σπουδαίου αυτού οπλαρχηγού δε διασώθηκε. Από περιγραφές όμως διαφόρων γερόντων και κυρίως από την γραπτή περιγραφή του γείτονα ιατρού Πέτρου Μελισσηνού, έχουμε την εξής εικόνα: ΄΄…Σχετικά ψηλός (1,75-1,80) μαύρα μαλλιά, όμορφος, ευσταλής, εύρωστος, ευρύστερνος, συνετός, σοβαρός, ολιγόλογος, ευκίνητος πολύ και συνήθως θλιμμένος…΄΄.

Η ημερομηνία θανάτου του, είναι ακιδογραμμένη στην αγιογραφία του Ταξιάρχη Μιχαήλ στα δεξιά της Βορινής εισόδου της ιστορικής εκκλησίας στον Ωρωπό.

(Νικόλαος Συκαράς)

Λήψη αρχείου

ΟΠΛΑΡΧΗΓΟΣ ΚΩΤΣΟΣ ΒΟΓΚΛΗΣ

O Κώτσος Βόγκλης μαζί με τα πέντε αδέρφια του καταγόταν από τα Σκούρτα των Δερβενοχωρίων. Τα τέσσερα αδέρφια του σκοτώθηκαν στα Βούρλα της Σμύρνης ενώ ο πέμπτος στην Κρήτη. Ο Κώτσος λίγο αφότου ξεκίνησε η επανάσταση ακολούθησε τον Αθανάσιο Σκουρτανιώτη και αφού ο Αθανάσιος πέθανε ακολουθήσε τον Γεώργιο Σκουρτανιώτη όπου ήταν το δεξί του  χέρι. Το πραγματικό και οικογενειακό όνομα του ήταν Σαρρής. Στο πλευρό του Σκουρτανιώτη, ο Κώτσος κατάφερε να κερδίσει σε όλες τις μάχες που πραγματοποιήθηκαν στην Αττική και Βοιωτία και μάλιστα διέπρεψε σε όλες τις μάχες για την  τόλμη και την ανδρεία του. Ο Κώτσος ήταν καλός σε πολλά πράγματα όμως ήταν ονομαστός για τις σκοπευτικές του δυνατότητες. Στις περισσότερες μάχες που έγιναν και πήρε μέρος ο Κώτσος προσπαθούσε να βγάλει εκτός μάχης κάποιον δυνατό και τολμηρό Τούρκο.

Μαγδαληνή Ζήση , Ουρανία Γαστουνιώτη

Λήψη αρχείου

Διαβάστε το βιβλίο στο StoryJumper

Οι μαθητές του ΣΤ1΄ τμήματος γίνονται Ζωγράφοι της Ελληνικής Επανάστασης!!!

Πίνακας Ζωγραφικής από το ΣΤ2!!!

Υπολοχαγός  Βασίλειος  Ρουπάκας

`Γεννήθηκε στο Πυρί Θηβών Βοιωτίας το 1916. Ο Βασίλειος Ρουπάκας υπηρέτησε ως υπολοχαγός και είναι γνωστός για την ηρωική του δράση κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Πιο συγκεκριμένα, είναι διάσημος για την αυτοθυσία του και τη γενναιότητα του κατά τη διάρκεια της μάχης και των συγκρούσεων στην Αλβανία το 1940, όπου πολέμησε με τον Ελληνικό Στρατό κατά των Ιταλικών δυνάμεων.

Είναι επίσης γνωστός για την ηρωική του θυσία, καθώς, σε μια κρίσιμη στιγμή της μάχης, θυσίασε τη ζωή του για να προστατεύσει τους συντρόφους του και να διασφαλίσει την επιτυχία των στρατηγικών κινήσεων. Η θυσία του Βασιλείου Ρουπάκα θεωρείται παράδειγμα αφοσίωσης στην πατρίδα.

                                                                                                                        Άγγελος Λεμολλάρι

ΦΥΣΙΚΟΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣ

Ο Ευάγγελος Σ. Σταμάτης (13 Σεπτεμβρίου 1898 – 1 Μαρτίου 1990) ήταν διαπρεπής Έλληνας φυσικομαθηματικός, ιστορικός των μαθηματικών και εκπαιδευτικός. Γεννήθηκε στις Ερυθρές Αττικής και μεγάλωσε στη Θήβα, όπου ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές του σπουδές. Το 1917 εγγράφηκε στο Φυσικό Τμήμα της Φυσικομαθηματικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του, συμμετείχε ως οπλίτης στη Μικρασιατική Εκστρατεία (1921-1922) και αποφοίτησε το 1923.

Μετά την αποφοίτησή του, ο Σταμάτης εργάστηκε ως καθηγητής φυσικών επιστημών στη μέση εκπαίδευση, υπηρετώντας σε σχολεία της Κοζάνης και της Αθήνας. Το 1931, με υποτροφία, μετέβη στη Γερμανία για μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου, όπου παρακολούθησε μαθήματα από διακεκριμένους επιστήμονες. Ειδικεύτηκε στις ακτίνες Χ και ήταν από τους πρώτους Έλληνες που σπούδασαν Πυρηνική Φυσική. Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στη Γερμανία, συνεργάστηκε με τον κορυφαίο Έλληνα μαθηματικό Κωνσταντίνο Καραθεοδωρή.

Ο Σταμάτης αφιέρωσε μεγάλο μέρος της ζωής του στη μελέτη και προώθηση της αρχαίας ελληνικής μαθηματικής κληρονομιάς. Επιμελήθηκε εκδόσεις έργων σημαντικών αρχαίων Ελλήνων μαθηματικών, όπως τα “Στοιχεία” του Ευκλείδη και τα “Αριθμητικά” του Διόφαντου. Συνολικά, συνέγραψε περισσότερα από 150 βιβλία και άρθρα, συμβάλλοντας καθοριστικά στην κατανόηση και διάδοση της ιστορίας των μαθηματικών στην Ελλάδα. Το 1966, τιμήθηκε με την εκλογή του ως αντεπιστέλλον μέλος της Διεθνούς Ακαδημίας Ιστορίας των Επιστημών, όντας ο πρώτος Έλληνας που έλαβε αυτή τη διάκριση.

Επιπλέον, ο Σταμάτης συμμετείχε ενεργά σε πειραματικές δραστηριότητες, όπως το πείραμα χρήσης καυστικών κατόπτρων το 1973, σε συνεργασία με τον Ιωάννη Σακκά. Η συμβολή του στην εκπαίδευση, την έρευνα και τη διάδοση της επιστημονικής γνώσης τον καθιστά μια εξέχουσα μορφή στην ιστορία των ελληνικών μαθηματικών και φυσικών επιστημών.

Νικόλαος Γλάρος

ΛΟΥΚΑΣ ΜΠΕΛΛΟΣ

Ο Λουκάς Μπέλλος  ήταν ένας σημαντικός Έλληνας ιατρός, πολιτικός και συγγραφέας του 19^ου και 20^ου αιώνα. Γεννήθηκε το 1848 στη Θήβα και σπούδασε Ιατρική στην Αθήνα και στο εξωτερικό. Δούλεψε ως γιατρός, ειδικά στη γυναικολογία και τη χειρουργική, και προσέφερε τις υπηρεσίες του σε φτωχές οικογένειες, χωρίς να πληρώνεται.

Πέρα από την ιατρική του καριέρα, ο Λουκάς Μπέλλος είχε και σημαντική πολιτική κοινωνική δράση. Συμμετείχε στην ίδρυση του ιερού λόχου και εξελέγη βουλευτής Θηβών. Υπήρξε από τους πρωτεργάτες της διοργάνωσης των πρώτων σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων το 1896. Επίσης, ίδρυσε την εφημερίδα «Βοιωτίας» και προώθησε την εκπαίδευση των παιδιών από φτωχές οικογένειες με τη δημιουργία σχολείων.

Η ζωή του Λουκά Μπέλλου αποδεικνύει ότι η γνώση και η αφοσίωση στην υπηρεσία του κοινωνικού συνόλου είναι ο δρόμος για την πρόοδο και την ευημερία.

Μάθια Δρίτσα- Μαρία Κοβάνη- Ευθυμία Δέδε